γράφει : Φανης Τσοκανάς
Στις επιτυχίες των ακαδημιών, το Νο.1 ερώτημα έχει να κάνει με το μέλλον. Στη συγκεκριμένη επιτυχία, όμως, πριν φθάσουμε στο «μετά», αξίζει να σταθούμε για λίγο στο «τώρα». Γιατί εκεί υπάρχουν στοιχεία, που έχουν χαθεί εδώ και πολλά χρόνια στο ποδόσφαιρο.
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Η σύλληψη της πραγματικής αξίας ενός γεγονότος, τη στιγμή που συμβαίνει, είναι δύσκολη διαδικασία. Ο χρόνος είναι αυτός που προσθέτει ή αφαιρεί τις μυθικές διαστάσεις, σε ένα κατόρθωμα. Ακριβώς ό,τι ισχύει και στην περίπτωση της επιτυχίας της Κ19 του Ολυμπιακού.
Δεν είναι μόνο το τρόπαιο. Είναι και οι «σχολές» τις οποίες απέκλεισε για να φτάσει στον τελικό, όπως η Ναντ και η Λανς.
Είναι και οι υποδομές τις οποίες έφερε στα μέτρα του, ενώ είναι υψηλότερου επιπέδου από τις δικές του, όπως αυτές στις οποίες προπονούνται οι παίκτες των ακαδημιών της Ίντερ και της Μίλαν.
Είναι και ο τρόπος των προκρίσεων. Όταν βγαίνεις τρεις φορές νικητής στη «ρώσικη ρουλέτα» των πέναλτι, μηδενίζεις τον παράγοντα «τύχη». Κάτι είχες και τα κατάφερες. Δεν ήσουν απλά τυχερός.
Σε όλες τις επιτυχίες των ακαδημιών, το Νο.1 ερώτημα έχει να κάνει με το μέλλον των παιδιών. Αν αυτά τα «διαμάντια», θα πάρουν τις ευκαιρίες και την καθοδήγηση που χρειάζονται, για να ολοκληρώσουν την προοπτική τους.
Στη συγκεκριμένη επιτυχία στο Youth League, όμως, πριν φθάσουμε στο «μετά», αξίζει να σταθούμε στο «τώρα». Εκεί όπου υπάρχουν στοιχεία, που μόνο στο «πριν» του ποδοσφαίρου συναντούσε κανείς.
Πριν από «ευρωπαϊκός», ο συγκεκριμένος τίτλος είναι «ιδιαίτερος». Κατακτήθηκε από μία ομάδα που αποτελείται στο 99% από Έλληνες ποδοσφαιριστές και στο σημερινό πολυπολιτισμικό ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο, κάτι τέτοιο είναι όχι σπάνιο, αλλά σχεδόν ανέφικτο, για όλες τις ομάδες πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων, όπως η Αθλέτικ Μπιλμπάο.
Ακόμα και σε επίπεδο ακαδημιών. Η Μίλαν, για παράδειγμα, είχε 5/15 μη Ιταλούς στον τελικό! Στην Ελλάδα; Αναζητώντας το τελευταίο αντίστοιχο παράδειγμα, μάλλον φτάνουμε στην ΑΕΛ του 1988.
Είναι ένας τίτλος μίας παρέας φίλων, λοιπόν. Μην ξεχνάμε τις ηλικίες. Πολλοί πηγαίνουν ακόμη σχολείο, τα χρήματα δεν έχουν «πέσει» ακόμη στο τραπέζι, ο επαγγελματισμός συνυπάρχει με την παιδική ηλικία και όσοι βρίσκονται στην κερκίδα, είναι πρώτα γονείς και φίλοι, κι έπειτα οπαδοί.
Όπως πολύ εύστοχα διάβασα σε ένα σχόλιο στα social media, λοιπόν, στη συγκεκριμένη επιτυχία, υπάρχει ένας παλαιού τύπου ποδοσφαιρικός ρομαντισμός.
Γύρισα πολλά χρόνια πίσω, και θυμήθηκα πώς καμάρωναν φίλοι μου, επιστρέφοντας στην Άρτα από την Κατερίνη, έχοντας κερδίσει ένα μικρό καλοκαιρινό τουρνουά. Τριάντα ετών φτάσαμε και ακόμη συζητούν γι' αυτό.
Προφανώς, δεν συγκρίνει κανείς την αξία της μίας και της άλλης επιτυχίας. Υπάρχουν στοιχεία, όμως, που παραμένουν κοινά, κυρίως εξαιτίας της ηλικίας.
Το σχόλιο που στάθηκε η αφορμή γι' αυτό το blog, έκλεινε λέγοντας πως «δεν θα άλλαζαν τον συγκεκριμένο τίτλο, με κανένα επαγγελματικό συμβόλαιο». Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά το εύχομαι.
Γιατί αν οι δικοί μου τα συζητούν έως τα 30 τους, τα παιδιά του Ολυμπιακού, έζησαν κάτι που θα το λένε και στα εγγόνια τους.
Υγεία και τύχη να έχουν, γιατί ταλέντο και χρόνος για συμβόλαια, υπάρχει.
www.bnsports.gr
Η σύλληψη της πραγματικής αξίας ενός γεγονότος, τη στιγμή που συμβαίνει, είναι δύσκολη διαδικασία. Ο χρόνος είναι αυτός που προσθέτει ή αφαιρεί τις μυθικές διαστάσεις, σε ένα κατόρθωμα. Ακριβώς ό,τι ισχύει και στην περίπτωση της επιτυχίας της Κ19 του Ολυμπιακού.
Δεν είναι μόνο το τρόπαιο. Είναι και οι «σχολές» τις οποίες απέκλεισε για να φτάσει στον τελικό, όπως η Ναντ και η Λανς.
Είναι και οι υποδομές τις οποίες έφερε στα μέτρα του, ενώ είναι υψηλότερου επιπέδου από τις δικές του, όπως αυτές στις οποίες προπονούνται οι παίκτες των ακαδημιών της Ίντερ και της Μίλαν.
Είναι και ο τρόπος των προκρίσεων. Όταν βγαίνεις τρεις φορές νικητής στη «ρώσικη ρουλέτα» των πέναλτι, μηδενίζεις τον παράγοντα «τύχη». Κάτι είχες και τα κατάφερες. Δεν ήσουν απλά τυχερός.
Σε όλες τις επιτυχίες των ακαδημιών, το Νο.1 ερώτημα έχει να κάνει με το μέλλον των παιδιών. Αν αυτά τα «διαμάντια», θα πάρουν τις ευκαιρίες και την καθοδήγηση που χρειάζονται, για να ολοκληρώσουν την προοπτική τους.
Στη συγκεκριμένη επιτυχία στο Youth League, όμως, πριν φθάσουμε στο «μετά», αξίζει να σταθούμε στο «τώρα». Εκεί όπου υπάρχουν στοιχεία, που μόνο στο «πριν» του ποδοσφαίρου συναντούσε κανείς.
Πριν από «ευρωπαϊκός», ο συγκεκριμένος τίτλος είναι «ιδιαίτερος». Κατακτήθηκε από μία ομάδα που αποτελείται στο 99% από Έλληνες ποδοσφαιριστές και στο σημερινό πολυπολιτισμικό ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο, κάτι τέτοιο είναι όχι σπάνιο, αλλά σχεδόν ανέφικτο, για όλες τις ομάδες πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων, όπως η Αθλέτικ Μπιλμπάο.
Ακόμα και σε επίπεδο ακαδημιών. Η Μίλαν, για παράδειγμα, είχε 5/15 μη Ιταλούς στον τελικό! Στην Ελλάδα; Αναζητώντας το τελευταίο αντίστοιχο παράδειγμα, μάλλον φτάνουμε στην ΑΕΛ του 1988.
Είναι ένας τίτλος μίας παρέας φίλων, λοιπόν. Μην ξεχνάμε τις ηλικίες. Πολλοί πηγαίνουν ακόμη σχολείο, τα χρήματα δεν έχουν «πέσει» ακόμη στο τραπέζι, ο επαγγελματισμός συνυπάρχει με την παιδική ηλικία και όσοι βρίσκονται στην κερκίδα, είναι πρώτα γονείς και φίλοι, κι έπειτα οπαδοί.
Όπως πολύ εύστοχα διάβασα σε ένα σχόλιο στα social media, λοιπόν, στη συγκεκριμένη επιτυχία, υπάρχει ένας παλαιού τύπου ποδοσφαιρικός ρομαντισμός.
Γύρισα πολλά χρόνια πίσω, και θυμήθηκα πώς καμάρωναν φίλοι μου, επιστρέφοντας στην Άρτα από την Κατερίνη, έχοντας κερδίσει ένα μικρό καλοκαιρινό τουρνουά. Τριάντα ετών φτάσαμε και ακόμη συζητούν γι' αυτό.
Προφανώς, δεν συγκρίνει κανείς την αξία της μίας και της άλλης επιτυχίας. Υπάρχουν στοιχεία, όμως, που παραμένουν κοινά, κυρίως εξαιτίας της ηλικίας.
Το σχόλιο που στάθηκε η αφορμή γι' αυτό το blog, έκλεινε λέγοντας πως «δεν θα άλλαζαν τον συγκεκριμένο τίτλο, με κανένα επαγγελματικό συμβόλαιο». Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά το εύχομαι.
Γιατί αν οι δικοί μου τα συζητούν έως τα 30 τους, τα παιδιά του Ολυμπιακού, έζησαν κάτι που θα το λένε και στα εγγόνια τους.
Υγεία και τύχη να έχουν, γιατί ταλέντο και χρόνος για συμβόλαια, υπάρχει.
www.bnsports.gr
