γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Υπάρχει η χρονιά του 2021/22, όπου η Ρεάλ ξεπέρασε κάθε λογική σε διάφορους γύρους για να μπορέσει να φτάσει στην κατάκτηση του τίτλου. Αυτή την φορά, είχαμε την πιο τέλεια σκακιστική παράσταση του Κάρλο Αντσελότι, που έστησε την ομάδα του από το πρώτο λεπτό με σκοπό τα πέναλτι, και προτίμησε να ζητήσει από το πρώτο δευτερόλεπτο μια ασύλληπτη αμυντική προσήλωση, και όσο πήγαινε και όπου πήγαινε, φτάνει να μην μπορούσε η Σίτι να βρει χώρους! Δεν είναι εύκολο, ούτε όμορφο στο μάτι, αλλά ένα χρόνο μετά τη συντριβή στο Έτιχαντ, η επιλογή του δικαιώθηκε!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ο τρόπος που έπαιξε άμυνα η Ρεάλ ήταν σεμιναριακός, κι αυτό πρέπει να το παραδεχτεί, είτε αρέσει σε κάποιον είτε όχι, αυτό το στυλ παιχνιδιού, ο καθένας που παρακολουθεί και αναλύει το ποδόσφαιρο. Ο Κάρλο Αντσελότι μπήκε στο γήπεδο, έχοντας με τους ποδοσφαιριστές του ένα και μόνο πλάνο: να μην φτάνει καν η μπάλα στην περιοχή στον Χάαλαντ, ενώ να είναι ελεύθερος να παίρνει μπάλα, ο απίστευτα προβλέψιμος Γκρίλις, αλλά και ο Σίλβα στα άκρα! Εκεί, ήξερε ότι δεν μπορούν να τον πληγώσουν από τα άκρα και τόσο μακριά. Σε όλες τις περιπτώσεις αυτές, υπήρχε διπλό μαρκάρισμα και κάλυψη. Έπειτα προτίμησε να γίνεται μαρκάρισμα πιο κοντά, αλλά σε τακτική ζώνης, σε Φόντεν και Ντε Μπρόινε, φτάνοντας μέχρι τον Ρόδρι, τον οποίο έκρινε ως πιο επικίνδυνο!
Επέλεξε και ήταν ολοφάνερο, πως αυτό το πράγμα είναι δουλεμένο όχι τώρα, την τελευταία εβδομάδα, αλλά από την αρχή της χρονιάς, για την περίπτωση που θα έφτανε η πατάτα να καίει σε ένα τέτοιο παιχνίδι, το να είναι ελεύθεροι κάποιοι παίκτες να σουτάρουν από μακριά. Ουσιαστικά, αυτό είχε επιλέξει και στο πρώτο παιχνίδι, αλλά δύο καταπληκτικά σουτ βρήκαν τον δρόμο προς τα δίχτυα και αυτό είναι κάτι που θα το πάρεις ως ρίσκο, και αν βγει στον αντίπαλο, σηκώνεις τα χέρια ψηλά!
Εάν πιστεύει κάποιος, ότι σε αυτό το επίπεδο που έχει φτάσει το ποδόσφαιρο και με τις έντονες προσωπικότητες που υπάρχουν σε ομάδες, είναι εύκολο να τις βάλεις κάτω από το συνολικό καλό και να προσπαθεί, για παράδειγμα, να κλείνει χώρους για τόση ώρα, ο Μπέλινγχαμ ή ο Βινίσιους και να το κάνουν σε βαθμό εξάντλησης και ευλαβικά, τότε πάσο! Παρακολουθώ και καλύπτω το Champions League για πάνω από 30 χρόνια, και αυτό το συγκεκριμένο ματς, ήταν από τα καλύτερα παιχνίδια σκακιστικά! Δηλαδή, μια παρτίδα σκάκι που δύο τεράστιοι προπονητές ζητάνε από τις ομάδες τους, να ακολουθήσουν πλάνο και αυτό γίνεται από τη μια ομάδα σε απίστευτο βαθμό!
Χωρίς να κάνει πολλές επιθέσεις, οδήγησε εσκεμμένα τη Σίτι στα πέναλτι. Αυτό ήθελε, με στόχο να προηγηθεί στο ματς, να μπορέσει να βάλει άγχος στον αντίπαλο και από κει και πέρα, όσο πάει η βραδιά. Η αποκαθήλωση των πρωταθλητών Ευρώπης και κόσμου, δεν μπορούσε να γίνει εύκολα, εάν κάποιος δεν θυσίαζε πλήρως τον προσωπικό του εγωισμό, στην ομαδική ανάγκη. Αυτό, κάθε παίκτης της Ρεάλ, το έκανε σε υπέρτατο βαθμό το βράδυ της Τετάρτης και χρειαζόταν να έχεις κι έναν τερματοφύλακα, σε πολύ καλή βραδιά. Τον οποίο τον είχε! Έτσι, ο Αντσελότι κέρδισε στα σημεία μια παρτίδα σκάκι, αλλά την πιο σημαντική της σεζόν έως τώρα, απέναντι στη Σίτι και τον Γκουαρδιόλα!
Ο τρόπος είναι επικός και ιστορικός. Στα πέναλτι, παίζοντας άμυνα 120 λεπτά. Επαναλαμβάνω, καθόλου όμορφος στο μάτι, απίστευτα αποτελεσματικός στο χορτάρι.
Έμεινε εκτός η ομάδα που συνολικά δεν κινδύνεψε! Το πρώτο κόρνερ στο 107’ η Ρεάλ. Αλλά όπως έγραφαν κάποιοι στην Ισπανία με την απίστευτη προπέρσινη πορεία της η Ρεάλ, έχει μια Λευκή Μαγεία! Με κάποιον τρόπο, καταφέρνει να σε υπνωτίζει και επιβάλλει αυτά που θέλει… ομολογώ πως εξήγηση δεν έχω!
Θυσιάστηκε στο σύστημα Αντσελότι όλη η ομάδα και αυτό δεν γίνεται στον 21ο αιώνα συχνά. Γινόταν στις δεκαετίες του ‘70 ή του ‘80 που οι προπονητές είχαν αυτή την μαγική αύρα πάνω σε παίκτες, ακόμα και ονόματα, αλλά σήμερα; Μοιάζει αδύνατο με τους παίκτες να έχουν έναν υπέρμετρο εγωισμό πολλές φορές, και καταβάθος, να μην υπάρχει καν συζήτηση, με πολλούς απ’ αυτούς να σου λένε πως εκείνοι είναι που κάνουν τις επιτυχίες και όχι οποιοσδήποτε προπονητής. Και έρχεται ο Καρλέτο και καταφέρνει αυτό το απίστευτο εργόχειρο, που εξελίχθηκε μπροστά μας για δυο ώρες παιχνιδιού, ποντάροντας σαφέστατα και στην τύχη κάποιες στιγμές, όπως σε κείνη την φάση του 82’ με τον Ντε Μπρόινε να σημαδεύει ψηλά.
Η Σιτι που δοκίμασε τα πάντα από κομπίνες και συνδυασμούς, δεν της βγήκε τίποτα στην κυριολεξία. Ο λόγος; Η Ρεάλ πήγε σε άλλο επίπεδο τη ζώνη άμυνας. Μια ζώνη με μεμονωμένα μαρκαρίσματα που λειτουργούσαν κυματιστά και τα οποία, πάλι όμως γυρίζανε στη ζώνη με αυτοθυσία.
Εκμεταλλεύτηκε, επίσης, την ανθρώπινα λογική κόπωση του μικρού ρόστερ που έχει η Σίτι και περίτεχνα το βραχυκύκλωσε μαζικά! Δεν μπορούσαν να φτιάξουν ολοκληρωμένες φάσεις για γκολ.
Ναι σύμφωνοι, όπως έπαιξε η Ρεάλ δεν άρεσε, το σύστημα όλοι στην άμυνα, αλλά φοβούμενος ο Κάρλο ότι θα φάει πάλι πολλά γκολ, όπως πέρσι, φέτος οδήγησε την ομάδα του στη λογική, πάμε στην παράταση, και όποτε μπορούμε, πάμε να το αρπάξουμε όλο! Δεν το κατάφερε, λόγω κούρασης, αλλά το πήρε στην διαδικασία των πέναλτι, αν και ψυχολογικά, όταν έχασε πρώτη, όχι με όποιον άλλο, αλλά τον Μόντριτς, χρειαζόταν τεράστια αποθέματα αντοχής! Το καταφερε κι αυτό από τη στιγμή που ο Λούνιν, πόνταρε στο να μείνει όρθιος στο χτύπημα του Σίλβα! Εκεί, ψυχολογικά είχε τελειώσει και η monster city, αντιλαμβανόμενη ότι η Ρεάλ με κάποιον τρόπο την είχε περιβάλλει πάλι, για μία ακόμη φορά, με εκείνο τον απίστευτο τρόπο που έχει να γυρίζει τα πάντα υπέρ της!
Ο Αντσελότι έπεισε ξανά, πως σε τακτικό επίπεδο, παραμένει πολύ σκληρός για να πεθάνει. Και η Ρεάλ, ρίχνοντας τη Σίτι από τον θρόνο, έγινε και πάλι φαβορί στη διοργάνωση, που για την ίδια νιώθει, οπως το ψάρι σε νερό: σε φυσικό περιβάλλον!
www.bnsports.gr
