γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Με την κατάκτηση του 24ου τροπαίου στην ιστορία του Copa del Rey η Αθλετικ Μπιλμπάο πανηγύρισε μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια έναν τόσο σπουδαίο τίτλο και ήταν η δικαίωση αυτού του υπέροχου ανθρώπου (και υποτιμημένου ως προπονητική αξία) Ερνέστο Βαλβέρδε. Η Αθλέτικ είναι ένας σύλλογος που ξεχωρίζει γιατί διαθέτει μια φιλοσοφία που όμοια της δεν υπάρχει πουθενά.
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Η ιδιαιτερότητα της Αθλέτικ οφείλεται στο ότι μόνο παιδιά από τη χώρα των Βάσκων φοράνε τη φανέλα. Ούτε ξένοι παίκτες, ούτε καν Ανδαλουσιανοί, Καταλανοί ή Καστιγιάνοι. Μοναχικοί καβαλάρηδες σε ένα κόσμο που μισό αιώνα τώρα, γίνεται πολύ δύσκολος για ποδοσφαιρικούς πρίγκιπες. Η Μπιλμπάο με τη διάσημη cantera, τα φυτώρια που αναδεικνύουν συνεχώς παίκτες και τροφοδοτούν την πρώτη ομάδα, αποφάσισε να παρεκκλίνει από τη φιλοσοφία της πριν δεκαπέντε χρόνια και να βάλει διαφήμιση στη φανέλα. Η είδηση ακούστηκε περίεργη. Ναι μεν κάποτε είχε αποφασιστεί να μπει η λέξη EUSKADI στη φανέλα, αλλά αυτό σήμαινε χώρα των Βάσκων στη γλώσσα της περιοχής!
Ένας σύλλογος που ιδρύθηκε το 1898 και ο Χοσέ Μαρία Αράτε, ο μεγαλέμπορος κρασιών που εκλέχθηκε πρόεδρος της Αθλέτικ Μπιλμπάο το 1994, στο βιβλίο για τα 100 χρόνια του συλλόγου έγραψε:
«Είμαστε κάτι παραπάνω από μια ποδοσφαιρική ομάδα. Η Αθλετικ είναι συναίσθημα και ειδικά ο τρόπος με τον οποίο διευθύνεται συχνά ξεφεύγει από τον ορθολογικό τρόπο ανάλυσης. Βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μοναδικούς στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και αυτό καθορίζει την ταυτότητά μας. Δεν λέμε ότι είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι από τους άλλους, αλλά διαφορετικοί. Απλώς ευχόμαστε στα παιδιά της ομάδας να εκπροσωπήσουν τον σύλλογό μας και επίσης να σταθούμε προς τα έξω ως μια αθλητική οντότητα και όχι ως μια επιχειρηματική σκέψη. Ευχόμαστε να μετατρέψουμε τους παίκτες μας σε άνδρες, όχι απλώς ποδοσφαιριστές και κάθε φορά που ένας παίκτης από την cantera κάνει το ντεμπούτο του νιώθουμε σαν να έχουμε πραγματοποιήσει τον στόχο μας, που εναρμονίζεται με τις ιδεολογίες των ιδρυτών και των προπατόρων μας».
Συναρπαστικά πράγματα και ένας συναισθηματισμός που μόνο ένα παλιό κλαμπ μπορεί να εκφράσει. Οι Βάσκοι σπάνια αυτοσαρκάζονται, αλλά στο ποδόσφαιρο τολμούν και το κάνουν. «Η Βασκονία μας αγαπά και δεν μας αφήνει να πέσουμε», τραγουδάνε οι οπαδοί αναφερόμενοι στην ιστορία, που μιλά μόνη της. Η Αθλέτικ δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ από την πρώτη κατηγορία, κάτι που μόνο Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν κατορθώσει, και είναι μία από τις ομάδες που πάντα παλεύουν μέχρι το τέλος. Δύσκολο να τη νικήσεις, πεισματάρα, ανθεκτική.
Μία πόλη, το Μπιλμπάο, που λατρεύει την μπάλα, ένα γήπεδο, το «Σαν Μαμές», με πιθανότατα την πιο καυτή ατμόσφαιρα που έχω βιώσει. Και παρά την ανέγερση του νέου σταδίου δεν έχασε τίποτα από την ατμόσφαιρα που διαθέτει.
Το υπέροχο γήπεδό της με το προσωνύμιο La Catedral, χτίστηκε το 1913 μετά την κατάκτηση του τέταρτου Κυπέλλου Ισπανίας από τον σύλλογο στα πρώτα οκτώ χρόνια της διοργάνωσης. Χρειάστηκαν μόνο επτά μήνες για να χτιστεί, αλλά ήταν σίγουρα ένα φιλόδοξο αρχιτεκτονικό εγχείρημα. Ήταν το πρώτο στο οποίο φυτεύτηκε αγγλικό χορτάρι προς τιμήν της παρουσίας του βασιλιά Αλφόνσο του 13ου και της γυναίκας του, για το δεύτερο επίσημο παιχνίδι του συλλόγου, απέναντι στην ερασιτεχνική ομάδα του Λονδίνου Shepherd Bush.
Στη δεκαετία του '90 ο ηγέτης του ακραιφνούς δεξιού κόμματος της περιοχής, PNV, Τσαμπιέρ Αρθαλούθ, υποστήριξε ότι ανθρωπολογικά οι Βάσκοι διαφέρουν από τους άλλους Ισπανούς από τη μορφή του κρανίου τους! Δεν ήταν ο πρώτος που το έγραψε ή το είπε, αλλά σίγουρα η τοποθέτησή του δημιούργησε μεγαλύτερη αίσθηση και απέκτησε δημοσιότητα ο ισχυρισμός. Το να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και να αντέχεις να θεωρείσαι διαφορετικός είναι η μεγαλύτερη δύναμη αυτής της ομάδας, που πλέον δεν μπορεί να ελπίζει στις εποχές Μποσμάν να διεκδικεί τίτλους, αλλά να καυχιέται για κάτι που οι υπόλοιποι δεν τολμούν να κάνουν. Στη δεκαετία του '80, με τον Χαβιερ Κλεμέντε στον πάγκο, η Αθλέτικ κατέκτησε δύο πρωταθλήματα σερί, τα τελευταία της, το 1983 και το 1984, ενώ ακόμα και το 1998 μπόρεσε να μπει σφήνα πίσω από την Μπαρτσελόνα και να παίξει και στο Champions League.
Αν βρισκόσουν με δεμένα μάτια μέσα στην πόλη του Μπιλμπάο και μετά ξεσκεπαζόσουν και ρωτούσες να σε ξεναγήσουν, θα καταλάβαινες ότι είναι ένα μέρος που λατρεύουν το ποδόσφαιρο και την ομάδα τους! Η Αθλέτικ (από την αγγλική λέξη, μιας και Άγγλοι τη δημιούργησαν) είναι λατρεία. Στα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο έγινε προσπάθεια να επιβληθεί στον σύλλογο να χρησιμοποιεί την ονομασία Ατλέτικο που είναι η ισπανόφωνη βερσιόν αλλά δεν έγινε ποτέ αποδεκτό από τους οπαδούς!
Τα χρώματα που έχει η ομάδα (ερυθρόλευκες φανέλες, μαύρα σορτς) της τα έδωσαν οι ναύτες και οι εργάτες που την ίδρυσαν από το Σαουθάμπτον και το Σάντερλαντ, βάσει των στολών των αγαπημένων τους κλαμπ. Τα παιδιά των Βάσκων που ανήκαν στην τάξη των μορφωμένων εκείνη την εποχή, του 19ου αιώνα ήλπιζαν να... πηδήξουν σε ένα καράβι που θα τους μετέφερε στη Βρετανία για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, ως πολιτικοί μηχανικοί και έμποροι. Όταν επέστρεψαν συνέχισαν να παίζουν μπάλα και μετέτρεψαν την Αθλέτικ στην πρώτη δύναμη του ισπανικού ποδοσφαίρου, πολύ πριν συμβεί αυτό από την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ.
Η τωρινή φουρνιά είναι πραγματικά χαρισματική και έχοντας στον πάγκο τον Βαλβέρδε μπόρεσε και μετουσίωσε το ταλέντο και σε ένα τρόπαιο. Άλλωστε ο Ερνέστο ήταν αυτός που της είχε δώσει το 2015 το σούπερ κύπελλο Ισπανίας κόντρα στην πανίσχυρη Μπαρτσελόνα του Λουίς Ενρίκε, που πήγαινε εκείνη τη χρονιά να σαρώσει όλους τους τίτλους, όπως είχε κάνει επί εποχής Γκουαρδιόλα το 2009. Αυτός ο τωρινός τίτλος 40 χρόνια μετά το τελευταίο κύπελλο που ήταν την χρονιά και του πρωταθλήματος, δηλαδή την κατάκτηση του Νταμπλ, το 1984 μπορεί να δώσει νέα πνοή σε όλη την ομάδα και την περιοχή. Και για το ίδιο το ποδόσφαιρο, αφού η Αθλέτικ Μπιλμπάο με τη μοναδική φιλοσοφία της, με τους ντόπιους παίκτες αποτελούν ανάγκη και οξυγόνο για το άθλημα που όλοι μας αγαπάμε! Όπως λέει και ο ύμνος της ομάδας.
