γράφει : Maverick
Το ελληνικό ποδόσφαιρο προσπαθεί να κάνει ακόμα έναν τελικό, με τον οποίο θα γελάει ολόκληρη η κανονική ποδοσφαιρική Ευρώπη μαζί μας. Και το απίστευτο είναι, ότι υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι θα είναι ωραίο να πάνε στον τελικό του Conference League δύο ελληνικές ομάδες! Φυσικά, εκεί διοργανώτρια είναι η UEFA και στις προσταγές της, κάθονται όλοι «σούζα»!
Γράφει ο Maverick
Σε αυτή την ανεκδιήγητη ΕΠΟ, όλοι βρίσκουν την ευκαιρία να πουλήσουν τσαμπουκά…
Με ρώτησε ο φίλος που έχουμε μαζί συνεργασία στο οικονομικό fund στη Νίκαια, με ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο του Μονακό, να του πω τι λέει ο κόσμος στην Ελλάδα, για αυτά τα πράγματα. «Τίποτα» του απάντησα, «το έχουμε συνηθίσει πλέον!»
Η πρώτη μου εμπειρία σε τελικό Κυπέλλου στην Ελλάδα, ήταν τη δεκαετία του '80, όταν πήγα να δω την ομάδα μου, τον Πανιώνιο, εναντίον του Παναθηναϊκού στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, τον Μάιο του 1989. Στις εξέδρες υπήρχε πάρα πολύ ωραία ατμόσφαιρα και δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι θα ερχόταν ημέρα μελλοντικά, που τα παιχνίδια (υποτίθεται της γιορτής του αθλήματος), θα γινόντουσαν χωρίς κόσμο!
Αν και δεν υποστήριζα κάποια από τις δύο ομάδες, πήγα στον τελικό του 1994, μεταξύ Παναθηναϊκού και ΑΕΚ, και είδα ένα απίστευτο ματς. Τελείωσε 3-3, κρίθηκε στα πέναλτι και ο κόσμος στην εξέδρα, επίσης έδινε τον τόνο και την ομορφιά ως πινελιά.
Οι τελικοί Κυπέλλου ήταν πάντα μία ευκαιρία για να φτιάχνονται οι αναμνήσεις, σε όποιους τυχερούς έβρισκαν εισιτήριο να πάνε να δούνε το παιχνίδι. Το 1998, χάρηκα με τον Πανιώνιο να κερδίζει τον Παναθηναϊκό. Κάποια προβλήματα υπήρχαν εκείνο το βράδυ, ειδικά με την αποδοκιμασία στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, αλλά σε σύγκριση με το τι έχουμε ζήσει από εκεί και έπειτα, αυτό ήταν πταίσμα!
Με τα χρόνια, σιγά-σιγά στην Ελλάδα αρχίσαμε να μειώνουμε τον αριθμό των ανθρώπων που πηγαίνουν να δουν ένα τέτοιο παιχνίδι. Έχω την εντύπωση ότι το τελευταίο κανονικό ματς, πρέπει να ήταν πριν από σχεδόν μία δεκαετία: το Ολυμπιακός - Ξάνθη. Κάθε χρόνο, η ίδια συζήτηση. Κάθε χρόνο, τα ίδια αστεία πράγματα να συζητιούνται και στο τέλος, μία άδεια εξέδρα στο βάθος, με παίκτες που παίζουν λες και είναι ο τελικός, όχι του Κυπέλλου Ελλάδας, αλλά εκείνος του κυπέλλου ερασιτεχνών, που και εκεί μάλλον, παραπάνω άνθρωποι βρίσκονται για να δούνε από κοντά τις ομάδες!
Η προκήρυξη λέει «μία ομάδα από την Αθήνα και μία από τη Θεσσαλονίκη, ο τελικός θα γίνει στο Βόλο». Την προκήρυξη, όμως (όπως ξέρετε), οι πρόεδροι των ελληνικών ομάδων την γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Όπου και να έλεγε ότι γίνεται ο τελικός. Ο κάθε πρόεδρος λειτουργεί ως ακόμα ένας χουλιγκάνος της εξέδρας, βρίσκοντας αστείες δικαιολογίες, για να μην τηρηθεί αυτό που όλοι τους υπογράφουν από την αρχή τη σεζόν, αλλά αγνοούν επιδεικτικά όταν έρθει η ώρα του τελικού!
Και στη μέση, μία θλιβερή διοίκηση στην ΕΠΟ, υπό τον κύριο Μπαλτάκο, που διεκδικεί τον τίτλο του πιο αποτυχημένου προέδρου που πέρασε, και η αλήθεια είναι πως ο ανταγωνισμός για άχρηστους, είναι μεγάλος με Γραμμένο, Γκιρτζίκη και Σαρρή στη λίστα! Όλοι αυτοί, μετά τον Βασίλη Γκαγκάτση και τον Σοφοκλή Πιλάβιο, χρόνια ολόκληρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν κατόρθωσαν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα! Κάπως προσπάθησε για λίγους μήνες ο Θοδωρής Ζαγοράκης, αλλά φυσικά, όλο αυτό το σύστημα των αχρήστων, κατάφερε να τον εξουδετερώσει.
Και ερχόμαστε στην κρίσιμη ερώτηση: Μήπως εκείνη η σκέψη πριν πολλά χρόνια, να γίνεται εκτός Ελλάδας ο τελικός, ήταν μία λύση; Όχι, όμως, εκείνη, που πήγαιναν να εφαρμόσουν πέρσι, κοιτώντας μέχρι και στην… Αλβανία για γήπεδο, αλλά ένας κανονικός τελικός, στη Γερμανία, τη Νέα Υόρκη ή ακόμα και την Αυστραλία.
Πραγματικά, είναι να τρελαίνεσαι με όλα αυτά που διαβάζεις κάθε χρόνο και με τις δικαιολογίες που βρίσκουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι πρόεδροι των φιναλίστ, ώστε ο τελικός να απαξιωθεί ακόμα περισσότερο. Κάθε χρόνο, εκεί που νομίζεις ότι δεν υπάρχει παρακάτω, πραγματικά καταφέρνουν την γελοιότητα να την ξεπεράσουν! Ο μέγιστος Χάρρυ Κλυν, τα έλεγε πριν δεκαετίες, αλλά οι Έλληνες παράγοντες τον έχουν δικαιώσει πολλάκις, ξεπερνώντας ακόμα και τις πιο ευφάνταστες ατάκες του.
Η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ουσιαστικά, άμα το σκεφτεί κανείς, ένα πράγμα πρέπει να διοργανώνει κάθε χρόνο σωστά: και αυτό είναι ο τελικός του Κυπέλλου.
Αλλά κάθε χρόνο έχουμε την ίδια συζήτηση. Πού θα γίνει, πώς θα γίνει, πότε θα γίνει, με πόσο κόσμο θα γίνει αν γίνει, με αποτέλεσμα, αντί να είναι γιορτή, να είναι ένα βάσανο. Και απ’ ό,τι φαίνεται, ούτε φέτος θα γλυτώσουμε από τις γραφικότητες.
Κατά τα άλλα, θέλουμε να μας δίνει η UEFA και διοργανώσεις, όπως έγινε τώρα, με την ανάθεση του τελικού του Conference League. Εκεί βέβαια, την διοργάνωση την έχουν οι ξένοι… ευτυχώς!
www.bnsports.gr
Σε αυτή την ανεκδιήγητη ΕΠΟ, όλοι βρίσκουν την ευκαιρία να πουλήσουν τσαμπουκά…
Με ρώτησε ο φίλος που έχουμε μαζί συνεργασία στο οικονομικό fund στη Νίκαια, με ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο του Μονακό, να του πω τι λέει ο κόσμος στην Ελλάδα, για αυτά τα πράγματα. «Τίποτα» του απάντησα, «το έχουμε συνηθίσει πλέον!»
Η πρώτη μου εμπειρία σε τελικό Κυπέλλου στην Ελλάδα, ήταν τη δεκαετία του '80, όταν πήγα να δω την ομάδα μου, τον Πανιώνιο, εναντίον του Παναθηναϊκού στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, τον Μάιο του 1989. Στις εξέδρες υπήρχε πάρα πολύ ωραία ατμόσφαιρα και δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι θα ερχόταν ημέρα μελλοντικά, που τα παιχνίδια (υποτίθεται της γιορτής του αθλήματος), θα γινόντουσαν χωρίς κόσμο!
Αν και δεν υποστήριζα κάποια από τις δύο ομάδες, πήγα στον τελικό του 1994, μεταξύ Παναθηναϊκού και ΑΕΚ, και είδα ένα απίστευτο ματς. Τελείωσε 3-3, κρίθηκε στα πέναλτι και ο κόσμος στην εξέδρα, επίσης έδινε τον τόνο και την ομορφιά ως πινελιά.
Οι τελικοί Κυπέλλου ήταν πάντα μία ευκαιρία για να φτιάχνονται οι αναμνήσεις, σε όποιους τυχερούς έβρισκαν εισιτήριο να πάνε να δούνε το παιχνίδι. Το 1998, χάρηκα με τον Πανιώνιο να κερδίζει τον Παναθηναϊκό. Κάποια προβλήματα υπήρχαν εκείνο το βράδυ, ειδικά με την αποδοκιμασία στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, αλλά σε σύγκριση με το τι έχουμε ζήσει από εκεί και έπειτα, αυτό ήταν πταίσμα!
Με τα χρόνια, σιγά-σιγά στην Ελλάδα αρχίσαμε να μειώνουμε τον αριθμό των ανθρώπων που πηγαίνουν να δουν ένα τέτοιο παιχνίδι. Έχω την εντύπωση ότι το τελευταίο κανονικό ματς, πρέπει να ήταν πριν από σχεδόν μία δεκαετία: το Ολυμπιακός - Ξάνθη. Κάθε χρόνο, η ίδια συζήτηση. Κάθε χρόνο, τα ίδια αστεία πράγματα να συζητιούνται και στο τέλος, μία άδεια εξέδρα στο βάθος, με παίκτες που παίζουν λες και είναι ο τελικός, όχι του Κυπέλλου Ελλάδας, αλλά εκείνος του κυπέλλου ερασιτεχνών, που και εκεί μάλλον, παραπάνω άνθρωποι βρίσκονται για να δούνε από κοντά τις ομάδες!
Η προκήρυξη λέει «μία ομάδα από την Αθήνα και μία από τη Θεσσαλονίκη, ο τελικός θα γίνει στο Βόλο». Την προκήρυξη, όμως (όπως ξέρετε), οι πρόεδροι των ελληνικών ομάδων την γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Όπου και να έλεγε ότι γίνεται ο τελικός. Ο κάθε πρόεδρος λειτουργεί ως ακόμα ένας χουλιγκάνος της εξέδρας, βρίσκοντας αστείες δικαιολογίες, για να μην τηρηθεί αυτό που όλοι τους υπογράφουν από την αρχή τη σεζόν, αλλά αγνοούν επιδεικτικά όταν έρθει η ώρα του τελικού!
Και στη μέση, μία θλιβερή διοίκηση στην ΕΠΟ, υπό τον κύριο Μπαλτάκο, που διεκδικεί τον τίτλο του πιο αποτυχημένου προέδρου που πέρασε, και η αλήθεια είναι πως ο ανταγωνισμός για άχρηστους, είναι μεγάλος με Γραμμένο, Γκιρτζίκη και Σαρρή στη λίστα! Όλοι αυτοί, μετά τον Βασίλη Γκαγκάτση και τον Σοφοκλή Πιλάβιο, χρόνια ολόκληρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν κατόρθωσαν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα! Κάπως προσπάθησε για λίγους μήνες ο Θοδωρής Ζαγοράκης, αλλά φυσικά, όλο αυτό το σύστημα των αχρήστων, κατάφερε να τον εξουδετερώσει.
Και ερχόμαστε στην κρίσιμη ερώτηση: Μήπως εκείνη η σκέψη πριν πολλά χρόνια, να γίνεται εκτός Ελλάδας ο τελικός, ήταν μία λύση; Όχι, όμως, εκείνη, που πήγαιναν να εφαρμόσουν πέρσι, κοιτώντας μέχρι και στην… Αλβανία για γήπεδο, αλλά ένας κανονικός τελικός, στη Γερμανία, τη Νέα Υόρκη ή ακόμα και την Αυστραλία.
Πραγματικά, είναι να τρελαίνεσαι με όλα αυτά που διαβάζεις κάθε χρόνο και με τις δικαιολογίες που βρίσκουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι πρόεδροι των φιναλίστ, ώστε ο τελικός να απαξιωθεί ακόμα περισσότερο. Κάθε χρόνο, εκεί που νομίζεις ότι δεν υπάρχει παρακάτω, πραγματικά καταφέρνουν την γελοιότητα να την ξεπεράσουν! Ο μέγιστος Χάρρυ Κλυν, τα έλεγε πριν δεκαετίες, αλλά οι Έλληνες παράγοντες τον έχουν δικαιώσει πολλάκις, ξεπερνώντας ακόμα και τις πιο ευφάνταστες ατάκες του.
Η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ουσιαστικά, άμα το σκεφτεί κανείς, ένα πράγμα πρέπει να διοργανώνει κάθε χρόνο σωστά: και αυτό είναι ο τελικός του Κυπέλλου.
Αλλά κάθε χρόνο έχουμε την ίδια συζήτηση. Πού θα γίνει, πώς θα γίνει, πότε θα γίνει, με πόσο κόσμο θα γίνει αν γίνει, με αποτέλεσμα, αντί να είναι γιορτή, να είναι ένα βάσανο. Και απ’ ό,τι φαίνεται, ούτε φέτος θα γλυτώσουμε από τις γραφικότητες.
Κατά τα άλλα, θέλουμε να μας δίνει η UEFA και διοργανώσεις, όπως έγινε τώρα, με την ανάθεση του τελικού του Conference League. Εκεί βέβαια, την διοργάνωση την έχουν οι ξένοι… ευτυχώς!
www.bnsports.gr
