γράφει : Φανης Τσοκανάς
Κρίμα που δεν ήμασταν εμείς στην θέση τους. Φεύγοντας, σίγουρα, θα είχα σχηματίσει καλύτερη εντύπωση για τα πάντα, εξαιτίας της πρόκρισης. Άλλωστε, ο μόνος θα ήμουν;
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Μπαίνοντας στο αεροπλάνο της επιστροφής προς Ελλάδα, σαφώς και θα θέλαμε να πούμε διαφορετικό «αντίο» στη Γεωργία. Όλοι όσοι βρέθηκαν στην Τιφλίδα, πίστευαν στην πρόκριση. Ένα βήμα μπρος, ένα βήμα πίσω, στο τέλος όλοι συμφωνούσαμε πως με κάποιον τρόπο, θα πάρουμε το εισιτήριο. Ήταν η ώρα των Γεωργιανών, όμως.
«Το ήθελαν πιο πολύ από εμάς και φάνηκε», μου έστειλε ένας φίλος στο Instagram, λίγο μετά τον αποκλεισμό. Δεν το πιστεύω. Οι ποδοσφαιριστές, το ήθελαν όσο και οι δικοί μας. Για εμάς πάλι, ως λαό γενικότερα, δεν παίρνω και όρκο.
Αν κρίνω από τις πρώτες αντιδράσεις, κάποιοι μάλλον χάρηκαν βαθιά μέσα τους, γιατί βρήκαν την αφορμή να πουν, «σας τα έλεγα εγώ». Έχω μια κρυφή ελπίδα, πως μες τις επόμενες ημέρες, μόλις ξεπεραστεί η πίκρα, θα σταματήσει και η αποδόμηση. Αλλά παραμένει κρυφή.
Σε προσωπικό επίπεδο, και αφήνοντας την πρόκριση της Γεωργίας στην άκρη, αυτές οι δύο ημέρες στην Τιφλίδα, προφανώς, θα μείνουν αξέχαστες ως «η πρώτη αποστολή εκτός συνόρων».
Γνώρισα καλύτερα -ή από την αρχή- συναδέλφους και μη, αλλά κυρίως, ήταν η ευκαιρία να καθίσω στο ίδιο τραπέζι, με θρύλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, βλέποντας μία άλλη πλευρά. Όχι αυτήν του ποδοσφαιριστή ή του σχολιαστή, αλλά αυτήν του ανθρώπου με μεγάλες παραστάσεις, χιούμορ, που στον ελεύθερό του χρόνο, θα ανοίξει την εφαρμογή στο κινητό, για να παίξει ποδοσφαιρικά κουίζ, όπως εμείς.
Παρένθεση, αλλά αυτοί κι αν άκουσαν πολλά, στις δικές τους δύσκολες ημέρες. Και πριν, αλλά και μετά, την κατάκτηση του EURO 2004.
Επιστρέφοντας στα της αποστολής, όπως είχα γράψει για την πρώτη ημέρα στην Τιφλίδα, όλες οι μικρές δραστηριότητες, από αυτούς τους καφέδες, έως τη βόλτα στην γκρίζα πόλη, ήταν «βαλβίδες αποσυμπίεσης». Για όλους. Υπήρχε πίστη, αλλά και άγχος, ή πιο σωστά, προσμονή για το ματς.
Όσον αφορά το «γκρίζα πόλη»; Η Τιφλίδα σου έδινε την αίσθηση, πως είναι ένα μέρος με ιστορία, που πέρασε πολλά, και ακόμα προσπαθεί να τα ξεπεράσει. Πολλά ετοιμόρροπα σπίτια, παλιά αμάξια, φθηνά ρούχα και αμέτρητες απομιμήσεις. Έχοντας πρόσφατη την εικόνα της Κωνσταντινούπολης, νομίζω πως στην παλιά τους πόλη μοιάζουν πολύ, αν προσθέσει κανείς μερικές σταγόνες επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης.
Εντυπωσιακά αξιοθέατα, όπως ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Τριάδας, πλάι σε παράγκες. Περιποιημένες κεντρικές λεωφόροι και σημεία για να χαζέψεις τον ποταμό «Κούρα», αλλά μόλις στρίψεις σε ένα στενό, εμφανίζονται σπίτια που σε κάνουν να απορείς, ποιος και πώς μένει εκεί.
Κάπως έτσι κυλούσαν οι ελεύθερες ώρες. Και να ήθελες να ξεφύγεις από τα του ματς, πάντως, κάποιος ή κάτι σε επανέφερε στον λόγο της παρουσίας σου στην πρωτεύουσα της Γεωργίας. Ένα «σποτάκι» στο ραδιόφωνο για το ματς (που χωρίς να καταλαβαίνεις λέξη, ήξερες σε τι αναφέρεται), ο ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου, ο οδηγός του ταξί.
Δεν ξέρω αν το ίδιο συνέβαινε και στην Ελλάδα. Ίσως. Η απορία μου, πάντως, λύθηκε.
Δεν μπορούσα να ερμηνεύσω την ατάκα του Σότα Αρβελάτζε, πως «η Γεωργία θα είναι μία άλλη χώρα», όταν προκριθούν στο EURO. Κάτι για το οποίο ήταν σίγουρος και το τόνιζε, χωρίς να μιλάει μεταφορικά.
Τώρα που τους έζησα, έστω και για δύο -και κάτι- ημέρες, εντός κι εκτός γηπέδου, ναι. Δεν ξέρω για πόσο, αλλά θα είναι διαφορετική χώρα από τις 27 Μαρτίου και μετά.
Κρίμα που δεν ήμασταν εμείς στην θέση τους. Φεύγοντας, σίγουρα, θα είχα σχηματίσει καλύτερη εντύπωση για τα πάντα, εξαιτίας της πρόκρισης. Άλλωστε, ο μόνος θα ήμουν;
www.bnsports.gr
Μπαίνοντας στο αεροπλάνο της επιστροφής προς Ελλάδα, σαφώς και θα θέλαμε να πούμε διαφορετικό «αντίο» στη Γεωργία. Όλοι όσοι βρέθηκαν στην Τιφλίδα, πίστευαν στην πρόκριση. Ένα βήμα μπρος, ένα βήμα πίσω, στο τέλος όλοι συμφωνούσαμε πως με κάποιον τρόπο, θα πάρουμε το εισιτήριο. Ήταν η ώρα των Γεωργιανών, όμως.
«Το ήθελαν πιο πολύ από εμάς και φάνηκε», μου έστειλε ένας φίλος στο Instagram, λίγο μετά τον αποκλεισμό. Δεν το πιστεύω. Οι ποδοσφαιριστές, το ήθελαν όσο και οι δικοί μας. Για εμάς πάλι, ως λαό γενικότερα, δεν παίρνω και όρκο.
Αν κρίνω από τις πρώτες αντιδράσεις, κάποιοι μάλλον χάρηκαν βαθιά μέσα τους, γιατί βρήκαν την αφορμή να πουν, «σας τα έλεγα εγώ». Έχω μια κρυφή ελπίδα, πως μες τις επόμενες ημέρες, μόλις ξεπεραστεί η πίκρα, θα σταματήσει και η αποδόμηση. Αλλά παραμένει κρυφή.
Σε προσωπικό επίπεδο, και αφήνοντας την πρόκριση της Γεωργίας στην άκρη, αυτές οι δύο ημέρες στην Τιφλίδα, προφανώς, θα μείνουν αξέχαστες ως «η πρώτη αποστολή εκτός συνόρων».
Γνώρισα καλύτερα -ή από την αρχή- συναδέλφους και μη, αλλά κυρίως, ήταν η ευκαιρία να καθίσω στο ίδιο τραπέζι, με θρύλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, βλέποντας μία άλλη πλευρά. Όχι αυτήν του ποδοσφαιριστή ή του σχολιαστή, αλλά αυτήν του ανθρώπου με μεγάλες παραστάσεις, χιούμορ, που στον ελεύθερό του χρόνο, θα ανοίξει την εφαρμογή στο κινητό, για να παίξει ποδοσφαιρικά κουίζ, όπως εμείς.
Παρένθεση, αλλά αυτοί κι αν άκουσαν πολλά, στις δικές τους δύσκολες ημέρες. Και πριν, αλλά και μετά, την κατάκτηση του EURO 2004.
Επιστρέφοντας στα της αποστολής, όπως είχα γράψει για την πρώτη ημέρα στην Τιφλίδα, όλες οι μικρές δραστηριότητες, από αυτούς τους καφέδες, έως τη βόλτα στην γκρίζα πόλη, ήταν «βαλβίδες αποσυμπίεσης». Για όλους. Υπήρχε πίστη, αλλά και άγχος, ή πιο σωστά, προσμονή για το ματς.
Όσον αφορά το «γκρίζα πόλη»; Η Τιφλίδα σου έδινε την αίσθηση, πως είναι ένα μέρος με ιστορία, που πέρασε πολλά, και ακόμα προσπαθεί να τα ξεπεράσει. Πολλά ετοιμόρροπα σπίτια, παλιά αμάξια, φθηνά ρούχα και αμέτρητες απομιμήσεις. Έχοντας πρόσφατη την εικόνα της Κωνσταντινούπολης, νομίζω πως στην παλιά τους πόλη μοιάζουν πολύ, αν προσθέσει κανείς μερικές σταγόνες επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης.
Εντυπωσιακά αξιοθέατα, όπως ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Τριάδας, πλάι σε παράγκες. Περιποιημένες κεντρικές λεωφόροι και σημεία για να χαζέψεις τον ποταμό «Κούρα», αλλά μόλις στρίψεις σε ένα στενό, εμφανίζονται σπίτια που σε κάνουν να απορείς, ποιος και πώς μένει εκεί.
Κάπως έτσι κυλούσαν οι ελεύθερες ώρες. Και να ήθελες να ξεφύγεις από τα του ματς, πάντως, κάποιος ή κάτι σε επανέφερε στον λόγο της παρουσίας σου στην πρωτεύουσα της Γεωργίας. Ένα «σποτάκι» στο ραδιόφωνο για το ματς (που χωρίς να καταλαβαίνεις λέξη, ήξερες σε τι αναφέρεται), ο ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου, ο οδηγός του ταξί.
Δεν ξέρω αν το ίδιο συνέβαινε και στην Ελλάδα. Ίσως. Η απορία μου, πάντως, λύθηκε.
Δεν μπορούσα να ερμηνεύσω την ατάκα του Σότα Αρβελάτζε, πως «η Γεωργία θα είναι μία άλλη χώρα», όταν προκριθούν στο EURO. Κάτι για το οποίο ήταν σίγουρος και το τόνιζε, χωρίς να μιλάει μεταφορικά.
Τώρα που τους έζησα, έστω και για δύο -και κάτι- ημέρες, εντός κι εκτός γηπέδου, ναι. Δεν ξέρω για πόσο, αλλά θα είναι διαφορετική χώρα από τις 27 Μαρτίου και μετά.
Κρίμα που δεν ήμασταν εμείς στην θέση τους. Φεύγοντας, σίγουρα, θα είχα σχηματίσει καλύτερη εντύπωση για τα πάντα, εξαιτίας της πρόκρισης. Άλλωστε, ο μόνος θα ήμουν;
www.bnsports.gr
