γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Σβήνοντας σήμερα 110 κεράκια, είναι αλήθεια και το έχω ξαναγράψει και παλιότερα, πως η ιστορία υπήρξε άδικη πολλές φορές με κάποιους συλλόγους και ο εορτάζων Άρης είναι ένας από αυτούς. Για πολλά χρόνια κάθε Πέμπτη ερήμωναν οι δρόμοι από τον κόσμο, που έτρεχε να βρει τηλεόραση και να απολαύσει τα ευρωπαϊκά ματς της ομάδας, η οποία αποτέλεσε και τον «πυρήνα» του χρυσού μεταλλίου του Ευρωμπάσκετ το 1987.
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Είναι ο σύλλογος που δεν πρέπει να λησμονούμε ότι μας χάρισε μία από τις υπερομάδες που είδαμε στον 20ό αιώνα: με τη «σφραγίδα» του Γιάννη Ιωαννίδη, με τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον Λευτέρη Σούμποτιτς μπροστάρηδες, που εκτός του εκπληκτικού σερί αήττητων ματς για τριάμισι χρόνια με 80 σερί νίκες, κατάφερε κάτι αληθινά μοναδικό για τη χώρα μας. Και άξιζε να πάρει τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης που τον διεκδίκησε τότε, σε τρία συνεχόμενα φάιναλ φορ, σε Γάνδη, Σαραγόσα και Μόναχο, αλλά δεν έμελλε να τα καταφέρει!
Ο Α.Σ. Άρης ιδρύθηκε ανήμερα της εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου το 1914 και εμπνεύστηκε τα χρώματά του (κίτρινο και μαύρο) από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Έχω ξαναγράψει πως είχα την ευτυχία να συνδυαστεί η πρώτη μου αποστολή ως νεαρού δημοσιογράφου, με μια από τις κορυφαίες στιγμές αυτού του συλλόγου στην Ευρώπη. Το 0-3 μέσα στο «Ρενάτο Κούρι» της Περούτζια το 1979, ήταν απόσταγμα ποδοσφαιρικής ωριμότητας από μία ομάδα που, σμιλεμένη χρόνια, ακουμπούσε το ονειρικό. Το 1980 ο Άρης του Κούη, του Ζήνδρου, του Ολέ, του Φοιρού και του Σεμερτζίδη έφτασε στην πηγή, αλλά δεν ήπιε νερό στο μπαράζ του Βόλου, όπου με κορυφαίο τον γκολκίπερ Αρβανίτη ο Ολυμπιακός νίκησε 2-0. Τον τίτλο ο Άρης τον έχασε γιατί ουσιαστικά πέταξε πόντους σε εύκολα ματς μετά τα ευρωπαϊκά παιχνίδια του κόντρα στην Μπενφίκα, την Περούτζια και τη Σεντ Ετιέν και κυρίως στο αψυχολόγητο 0-2 με τον Εθνικό στην έδρα του, εκεί που ακόμα και η ισοπαλία αρκούσε για να εξασφαλίσει το πρωτάθλημα! Ήταν η στιγμή που μπορούσε (όπως συμβαίνει σε κάθε δημιούργημα) να περάσει στη επόμενη διάσταση, αλλά δυστυχώς δεν συνέβη. Ήδη την προηγούμενη χρονιά είχε καταφέρει κάτι σπανιότατο, να νικήσει δηλαδή σε όλα τα ματς στου Χαριλάου για το πρωτάθλημα, ενώ μέχρι το '82 έβγαινε διαρκώς στην Ευρώπη.
Μία δεκαετία πριν, η προηγούμενη μεγάλη φουρνιά του Άρη έφτανε με την κατάκτηση του Κυπέλλου το 1970 στη δική της Ιθάκη. Με ένα σέντερ φορ-θηρίο (Αλεξιάδη), έναν γκολκίπερ-αίλουρο (Χρηστίδη), έναν κεντρικό αμυντικό-ογκόλιθο και σπεσιαλίστα στα πέναλτι (Σπυρίδωνα), μοντέρνα ακραία μπακ (Πάλλας, Ναλμπάντης) και τεράστιας ποιότητας μπαλαδόρους (Παπαϊωάννου, Κεραμιδά, Συρόπουλο), συν τον τεράστιο Τάκη Λουκανίδη, έστω στη δύση της καριέρας του, ο Άρης για αρκετά χρόνια ήταν πρωταγωνιστής. Με πρόεδρο τον διορατικό Νίκο Καμπάνη, με προπονητές-φυσιογνωμίες, τους Γιουγκοσλάβους Γκλίσοβιτς, Τσίριτς και τον Μπράνκο Στάνκοβιτς, όπως και τον διάδοχο του σερ Ματ Μπάσμπι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Γουίλφ ΜακΓκίνες, ο Άρης δεν πήρε τους τίτλους που διεκδίκησε, αλλά έπαιζε ποδόσφαιρο να το πιείς στο ποτήρι.
Φυσικά, τη μεγαλύτερη ομάδα της ιστορίας του στο ποδόσφαιρο ο «Θεός του πολέμου» την είχε προπολεμικά, τότε που ήταν η πρώτη ελληνική δύναμη στο σπορ. Πρωταθλητής το 1928, το 1932 και το 1946, δεύτερος σε άλλες τέσσερις περιπτώσεις και πιθανός πρωταθλητής αν διεξάγονταν τα μπαράζ το 1929 και το 1935, ο Άρης του Κλεάνθη Βικελίδη, του Νίκου Αγγελάκη, του Κώστα Κουμπλή, του Νίκου Κατράντζου, του Κώστα Γκικόπουλου και του Θανάση Κατσαούνη μπορούσε να κατακτήσει και το πρώτο ελληνικό νταμπλ το 1932. Αποκλείοντας με 7-2 τον Παναθηναϊκό στα προημιτελικά, έχασε σε έναν συγκλονιστικό τελικό (παρά το χατ τρικ του Νίκου Κίτσου) από την ΑΕΚ του Νεγρεπόντη με 5-3.
Αξίζει να θυμόμαστε πως ο Διονύσης Καλτέκης είχε συμμετοχή και στα τρία πρωταθλήματα του Άρη, στα δύο πρώτα ως ποδοσφαιριστής και στο τρίτο, του 1946, ως προπονητής της ομάδας! Η ιστορία είναι άδικη πολλές φορές με κάποιους συλλόγους και ο Άρης σίγουρα αποτελεί έναν από αυτούς. Δεν του αναγνωρίστηκε ποτέ η αληθινή συμβολή του στην εξέλιξη των σπορ σε αυτή τη χώρα, αν και αποτελεί ένα τεράστιο κύτταρο στην κοινωνική εξέλιξη της Θεσσαλονίκης και της Βορείου Ελλάδας γενικότερα. Και δεν δικαιοδοτούνται οι όποιοι ανιστόρητοι να μην αναφέρονται στα πρωταθλήματα της χώρας πριν από τη δημιουργία της εθνικής κατηγορίας το 1960. Αυτό, εκτός από ατόπημα, αποτελεί και παραποίηση της ιστορίας!
Γενικά, υπάρχουν ομάδες που η φανέλα τους παραμένει και είναι βαριά ανεξαρτήτως της έλλειψης τίτλων. Μία τέτοια ομάδα, μιλώντας ποδοσφαιρικά, είναι και ο Άρης και γενικότερα, είναι ένας σύλλογος που σήμερα γιορτάζει τα 110 χρόνια του, έχοντας την αίσθηση πως μερικές φορές η ιστορία δεν στάθηκε δίκαιη απέναντι του.
