γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Το ρολόι έδειχνε το τελευταίο λεπτό της παράτασης. Ο Φράντισεκ Φάντρονκ έδωσε την εντολή να γίνει η αλλαγή. Ο κόσμος στις εξέδρες του σταδίου της Νέας Φιλαδέλφειας κοιτούσε αποσβολωμένος. Ο Λάκης Στεργιούδας παραχωρούσε τη θέση του στον Νίκο Χρηστίδη. Τι λογική υπήρχε σ' αυτή την κίνηση; Λίγο αργότερα ξεκινούσε η διαδικασία των πέναλτι. Η ΑΕΚ είχε ανατρέψει (ενάντια σε κάθε προγνωστικό) το 3-0 της ήττας της από την Κ.Π.Ρ. στο Λονδίνο απέναντι στους σταρ του Ντειβιντ Σέξτον: τον αείμνηστο Σταν Μπόουλς και τον Ιρλανδό, Ντον Γκίβενς, και πλέον, τα πέναλτι θα ξεκαθάριζαν ποιος θα περνούσε στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Εκείνο το βράδυ αυτή η κίνηση θα περνούσε στη σφαίρα του μύθου και τη πιστώνεται ένας στρατιώτης της ΑΕΚ: ο Ανδρέας Σταματιάδης.
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Τη στιγμή που ο Τάκης Νικολούδης ετοιμαζόταν να εκτελέσει το πέναλτι, στο γήπεδο επικρατούσε απόλυτη ησυχία! Το σουτ ήταν χαμηλό και έφυγε δίπλα από το δοκάρι…
«Κι ο Νικολούδης που διακρίνεται για την ευστοχία του στα φάουλ, αστοχεί!» αντηχούσε η φωνή του Γιάννη Διακογιάννη, που μετέδιδε για την ΕΡΤ, και σε μια εποχή μόλις δύο τηλεοπτικών καναλιών, η εικόνα πήγαινε σχεδόν σε κάθε σπίτι, που είχε τηλεοπτικό δέκτη!
Η πορεία της ΑΕΚ έμοιαζε εκείνη τη στιγμή να τελειώνει. Ένα όνειρο ήταν έτοιμο να σβήσει. Η συνέχεια ανήκει απλώς στην ιστορία!
Ο Χρηστίδης έπιασε τόσο το πέναλτι του Ίστοου, όπως κι εκείνο του πολύπειρου, Ντέιβιντ Γουέμπ, δίνοντας στην «Ένωση» την πιο μεγάλη πρόκριση της ευρωπαϊκής παρουσίας της και τη μοναδική του ελληνικού ποδοσφαίρου στα πέναλτι για παρά πολλά χρόνια, μέχρι τη δεκαετία του 2010.
Ήταν σαν σήμερα, στις 16 Μαρτίου του 1977 και παρότι η υπερομάδα που έφτιαξε ο Λουκάς Μπάρλος ακόμα δεν είχε ανοίξει τα φτερά της για να απογειωθεί σε εσωτερικό επίπεδο, εκείνο το βράδυ έκανε υπέρβαση, αφού για να φτάσει στα πέναλτι είχε ανατρέψει την ήττα με 3-0 στο Λονδίνο, με τα δύο γκολ του Μαύρου και την απίθανη κεφαλιά του Μίμη Παπαϊωάννου!
Όπως σε κάθε πράγμα, υπάρχουν ένα σωρό «αν» που θα μπορούσαν να έχουν κάνει διαφορετική εκείνη την πορεία. Όπως θα μπορούσε να μην είχε γίνει ποτέ το ξεκίνημα, αν στη ρεβάνς του πρώτου γύρου στη Μόσχα, εκεί όπου ο Τάσος είχε την παροιμιώδη ψυχραιμία να ευστοχήσει στο πέναλτι στο τελευταίο λεπτό της παράτασης! Αλλά υπάρχει και το αναπάντητο «αν», που αφορά το τι θα γινόταν εφόσον στην κλήρωση των ημιτελικών, εκείνη η «Ένωση» πετύχαινε στα ημιτελικά τους Βάσκους της Αθλέτικ Μπιλμπάο ή τη βελγική Μόλενμπεεκ! Δυστυχώς, της έπεσε η Γιουβέντους! Όχι οποιαδήποτε φουρνιά της Γιουβέντους, αλλά πιθανώς η κορυφαία από πλευράς μαζεμένων σε ένα ρόστερ Ιταλών ποδοσφαιριστών, όλων των εποχών. Με προπονητή τον Τραπατόνι, που τα επόμενα οχτώ χρόνια θα οδηγούσε την «Βέκια σινιόρα» στην κατάκτηση όλων των τίτλων που υπήρχαν στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο!
Εκείνη η σεζόν έμελλε να είναι η πρώτη, στην οποία η Γιουβέντους θα σήκωνε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, με ποδοσφαιριστές όπως οι Τζοφ, Σιρέα, Ταρντέλι, Τζεντίλε, Μπέτεγκα, Καούζιο, Μπονινσένια, Μπενέτι, Καμπρίνι, βάση και της εθνικής Ιταλίας! Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν...
Η ιστορία έγραψε πάντως, πως οι παίκτες του Φάντρονκ (του ανθρώπου που μαζί με τον Ρίνους Μίχελς δημιούργησε το ολλανδικό θαύμα του total football και ο Μπάρλος τον έπεισε το καλοκαίρι του 1974 να έρθει στην Ελλάδα) κατάφεραν να αποκλείσουν την Ντιναμό Μόσχας των επτά διεθνών, την Ντέρμπι Κάουντι που είχε πάρει δύο πρωταθλήματα το 1972 και το 1975 στα προηγούμενα τέσσερα χρόνια στην Αγγλία, τον Ερυθρό Αστέρα και την Κ.Π.Ρ., που έναν χρόνο πριν, για έναν μόλις βαθμό, είχε μείνει πίσω από την πρωταθλήτρια Λίβερπουλ!
Εκείνη η ΑΕΚ διέθετε δύο εξαιρετικούς τερματοφύλακες, τον Στεργιούδα, που έπιανε πουλιά στον αέρα, και τον έμπειρο Χρηστίδη, που υπήρξε σπεσιαλίστας στις αποκρούσεις πέναλτι. Αμυντικά η παρουσία του Λάκη Νικολάου, που από φορ ο Φάντρονκ τον έκανε λίμπερο μαζί με τον Ραβούση, έδινε σταθερότητα και σιγουριά. Στα χαφ η κλάση του Νικολούδη και του Τσανλάιτερ, μαζί με την πείρα του Παπαϊωάννου, πρόσθεταν τις πινελιές. Η επίθεση με τον (κορυφαίο Έλληνα φορ) Θωμά Μαύρο και τον Βάλτερ Βάγκνερ, ο οποίος αποτελούσε αξιόπιστη λύση, μπορούσε να διαλύσει τον αντίπαλο. Και δυστυχώς για την «Ένωση», δεν είχε καθόλου βοήθεια όλη εκείνη τη σεζόν από τον υπέροχο εκείνο ποδοσφαιριστή, που λεγόταν Χρήστος Αρδίζογλου, ικανό να ανατρέψει οποιαδήποτε άμυνα και να κάνει το απρόβλεπτο. Η τιμωρία του για τρία χρόνια, για τα επεισόδια που είχαν γίνει στους αγώνες της εθνικής νέων το 1974 στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που είχε διεξαχθεί στην Σουηδία, για μία ενέργεια που δεν έκανε ποτέ αυτός, αλλά γράφτηκε λανθασμένα στο φύλλο αγώνα ο δικός του αριθμός, τον είχε αφήσει ανενεργό!
Ο αείμνηστος Λουκάς Μπάρλος εκείνο το βράδυ είχε δηλώσει ότι κατάλαβε πόσο πολύ άξιζε που ασχολήθηκε με την «Ένωση» το 1974, ενώ δεν ήταν η ομάδα του. Στον δρόμο, όχι μόνο την αγάπησε, αλλά την λάτρεψε!
Εκείνο το καλοκαίρι, έφερε στην Ελλάδα τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, που θα βοηθούσε να απογειωθεί η ενδεκάδα και να γίνουν φοβερά και τρομερά πράγματα ως δίδυμο μαζί με τον Θωμά Μάυρο, αλλά όλα αυτά δεν τα απόλαυσε ο Φάντρονκ!
Ο Μπάρλος πήρε τη σκληρή απόφαση τον Οκτώβριο του 1977 να τον αντικαταστήσει (αν και δεν το έκανε κομψά) και τελικά δικαιώθηκε, αφού η έλευση του Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι έκανε την ΑΕΚ να πατήσει γκάζι!
Το νταμπλ του 1977-78 πάντως, αποτελεί ένα εύσημο και για τον Φάντρονκ, που έφερε πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο εκείνο το καλοκαίρι του 1974, που άλλαξαν τα πάντα σε κάθε ομάδα κορυφής!
Η πίεση ψηλά, το τεχνικό οφσάιντ, οι πολλές πάσες στην ανάπτυξη, οι δύο αμυντικοί χαφ, ο ελεύθερος αμυντικός με την οπισθοχώρηση του Λάκη Νικολάου από σέντερ φορ, για να παίξει αυτόν τον ρόλο στην ίδια ευθεία με τον στόπερ που ήταν ο Ραβούσης, και όχι όπως στο ιταλικό μοντέλο του λίμπερο, πιο πίσω από την άμυνα, ήταν πράγματα που έμοιαζαν αδιανόητα για το ελληνικό ποδόσφαιρο που είχε μείνει αρκετά στην δεκαετία του ‘60 με το κλασσικό 4-3-3.
Εκείνη η ΑΕΚ, έπαιξε για μία τριετία εκπληκτικό ποδόσφαιρο και μέχρι τότε, ήταν η πιο πλήρης ομάδα που απολαύσαμε ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα πράγματα αλλάζουν ανά 10 με 15 χρόνια, αλλά εκείνη η εποχή της ΑΕΚ του Μπάρλου παραμένει ένα έργο τέχνης! Και αυτή η συγκεκριμένη βραδιά απέναντι στην ΚΠΡ ήταν ένα αριστούργημα!
