γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Πέρασαν δύο χρόνια κιόλας… Η βραδιά που μαχαιρώθηκε ο Άλκης υποτίθεται πως θα ήταν η αρχή για να βελτιωθούν τα πράγματα, να καλμάρουν όλοι, να δουν πραγματικά το ποδόσφαιρο και τα σπορ, όπως πρέπει να τα κοιτάμε: ως διασκέδαση, όχι ως αφορμή για διχασμό και πόλεμο! Πόσο ουτοπικά μπορεί να σκεφτεί ο άνθρωπος, σκέφτομαι, για αυτό και τότε, απέφυγα να βγω σε εκπομπές και δελτία ειδήσεων, που μου ζητούσαν να σχολιάσω, λέγοντας πως δυστυχώς, έχουμε εδώ και χρόνια χάσει το τρένο στην Ελλάδα! Μαζί με την κοινή λογική, που λείπει τουλάχιστον τριάντα χρόνια από τα κοινά!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Τι άλλαξε, λοιπόν, σε αυτά τα δύο χρόνια; Τίποτα απολύτως. Μη σας πω ότι όλα έχουν γίνει και πολύ χειρότερα. Υποτίθεται ότι κλείσαμε τα γήπεδα, εδώ και δύο μήνες, για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της έξαρσης της βίας. Ξεχνώντας πως υπάρχουν γύρω μας, αναμμένες φωτιές από παράγοντες, δικηγόρους, εκτελεστικούς διευθυντές, προέδρους και αντιπροέδρους, που με δηλώσεις, εξώδικα και εμπρηστικές δηλώσεις, διατηρούν άσβεστο το μίσος!
Μετά, απορούμε γιατί υπάρχει βία και αλητεία, γενικότερα, στα νέα παιδιά και στην κοινωνία. Όταν -υποτίθεται- άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας με σπουδές και με οικονομική επιφάνεια, λειτουργούν ως οι χειρότεροι χούλιγκανς!
Καμία τύχη δεν υπάρχει! Και καμιά σωτηρία. Αυτό το πράγμα, που λέγεται επαγγελματικός αθλητισμός στην Ελλάδα, είναι καταδικασμένο, να κολυμπάει μέσα στον βούρκο και τα σκατά! Όλα τα δάκρυα τα οποία τρέχουν κάθε φορά, που ένα νέο παιδί θα χάσει τη ζωή του, με οποιοδήποτε τρόπο, είναι κροκοδείλια.
Είναι για τις κάμερες, ένα ακόμη σόου! Συνηθίσαμε τόσο πολύ στο δήθεν, που μας ενοχλεί το κανονικό!
Δύο χρόνια μετά τον Άλκη, δεν μάθαμε τίποτα! Και ούτε πρόκειται! Η τραγική επιλογή της δεκαετίας του '80 και του Κίμωνα Κουλούρη, τότε πανίσχυρου Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού, και ανθρώπου του περιβάλλοντος του Ανδρέα Παπανδρέου, που με μία κουβέντα του, μπορούσε να ταρακουνήσει το σύμπαν, είναι ακόμη εδώ και μας ταλαιπωρεί. Μιλάω για την απόφασή του, να χωρίζονται στην εξέδρα οι οπαδοί. Εσείς δεξιά, εμείς αριστερά. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, δεν υπάρχει γυρισμός.
Κοιτάξτε βίντεο της δεκαετίας του '80, που ακόμα οι οπαδοί ήταν ανάμεικτα στις εξέδρες. Κάποιο γκολ που πανηγύριζαν πότε οι μεν, και πότε οι δε, δίπλα-δίπλα. Έπειτα, ήρθαν οι μέλισσες, που λέει και το σίριαλ. Για την ακρίβεια, οι κυβερνητικές ανακοινώσεις για πάταξη της βίας, με πρώτη σκέψη το να χωρίζονται οι οπαδοί στις εξέδρες. Οι Πράσινοι και οι Βένετοι, σε μια αναβίωση των βυζαντινών χρόνων, φτάνοντας σε μια καινούργια «Στάση του Νίκα», που οδήγησε σε κάποια άλλη φαεινή ιδέα, πεφωτισμένου πολιτικού ανδρός, να μην επιτρέπονται καν οι φιλοξενούμενοι οπαδοί στα γήπεδα!
Και έτσι, αυτό το άθλιο ελληνικό αθλητικό τοπίο, εξέθρεψε μία ολόκληρη νέα γενιά, η οποία δεν μπορεί να καταλάβει, ούτε μπορεί να αντιληφθεί, συνεπώς δεν μπορεί και να αποδεχθεί, την οποιαδήποτε διαφορετικότητα! Το πρόβλημα είναι τεράστιο και είναι κοινωνικό, για όποιον πιστεύει ότι έχει να κάνει με τα κασκόλ και με τις ομάδες.
Άλκη, συγγνώμη αγόρι μου, αλλά κανείς δεν έμαθε από αυτό που σου συνέβη! Αντίθετα, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν μέσα και από αυτό το θέμα, προσωπική επίδειξη και πολιτική! Όπως είπαμε, αυτό το τρένο της αθλητικής κουλτούρας και συνύπαρξης, το έχουμε χάσει στην Ελλάδα!
Οριστικά και αμετάκλητα!
www.bnsports.gr
Τι άλλαξε, λοιπόν, σε αυτά τα δύο χρόνια; Τίποτα απολύτως. Μη σας πω ότι όλα έχουν γίνει και πολύ χειρότερα. Υποτίθεται ότι κλείσαμε τα γήπεδα, εδώ και δύο μήνες, για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της έξαρσης της βίας. Ξεχνώντας πως υπάρχουν γύρω μας, αναμμένες φωτιές από παράγοντες, δικηγόρους, εκτελεστικούς διευθυντές, προέδρους και αντιπροέδρους, που με δηλώσεις, εξώδικα και εμπρηστικές δηλώσεις, διατηρούν άσβεστο το μίσος!
Μετά, απορούμε γιατί υπάρχει βία και αλητεία, γενικότερα, στα νέα παιδιά και στην κοινωνία. Όταν -υποτίθεται- άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας με σπουδές και με οικονομική επιφάνεια, λειτουργούν ως οι χειρότεροι χούλιγκανς!
Καμία τύχη δεν υπάρχει! Και καμιά σωτηρία. Αυτό το πράγμα, που λέγεται επαγγελματικός αθλητισμός στην Ελλάδα, είναι καταδικασμένο, να κολυμπάει μέσα στον βούρκο και τα σκατά! Όλα τα δάκρυα τα οποία τρέχουν κάθε φορά, που ένα νέο παιδί θα χάσει τη ζωή του, με οποιοδήποτε τρόπο, είναι κροκοδείλια.
Είναι για τις κάμερες, ένα ακόμη σόου! Συνηθίσαμε τόσο πολύ στο δήθεν, που μας ενοχλεί το κανονικό!
Δύο χρόνια μετά τον Άλκη, δεν μάθαμε τίποτα! Και ούτε πρόκειται! Η τραγική επιλογή της δεκαετίας του '80 και του Κίμωνα Κουλούρη, τότε πανίσχυρου Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού, και ανθρώπου του περιβάλλοντος του Ανδρέα Παπανδρέου, που με μία κουβέντα του, μπορούσε να ταρακουνήσει το σύμπαν, είναι ακόμη εδώ και μας ταλαιπωρεί. Μιλάω για την απόφασή του, να χωρίζονται στην εξέδρα οι οπαδοί. Εσείς δεξιά, εμείς αριστερά. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, δεν υπάρχει γυρισμός.
Κοιτάξτε βίντεο της δεκαετίας του '80, που ακόμα οι οπαδοί ήταν ανάμεικτα στις εξέδρες. Κάποιο γκολ που πανηγύριζαν πότε οι μεν, και πότε οι δε, δίπλα-δίπλα. Έπειτα, ήρθαν οι μέλισσες, που λέει και το σίριαλ. Για την ακρίβεια, οι κυβερνητικές ανακοινώσεις για πάταξη της βίας, με πρώτη σκέψη το να χωρίζονται οι οπαδοί στις εξέδρες. Οι Πράσινοι και οι Βένετοι, σε μια αναβίωση των βυζαντινών χρόνων, φτάνοντας σε μια καινούργια «Στάση του Νίκα», που οδήγησε σε κάποια άλλη φαεινή ιδέα, πεφωτισμένου πολιτικού ανδρός, να μην επιτρέπονται καν οι φιλοξενούμενοι οπαδοί στα γήπεδα!
Και έτσι, αυτό το άθλιο ελληνικό αθλητικό τοπίο, εξέθρεψε μία ολόκληρη νέα γενιά, η οποία δεν μπορεί να καταλάβει, ούτε μπορεί να αντιληφθεί, συνεπώς δεν μπορεί και να αποδεχθεί, την οποιαδήποτε διαφορετικότητα! Το πρόβλημα είναι τεράστιο και είναι κοινωνικό, για όποιον πιστεύει ότι έχει να κάνει με τα κασκόλ και με τις ομάδες.
Άλκη, συγγνώμη αγόρι μου, αλλά κανείς δεν έμαθε από αυτό που σου συνέβη! Αντίθετα, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν μέσα και από αυτό το θέμα, προσωπική επίδειξη και πολιτική! Όπως είπαμε, αυτό το τρένο της αθλητικής κουλτούρας και συνύπαρξης, το έχουμε χάσει στην Ελλάδα!
Οριστικά και αμετάκλητα!
www.bnsports.gr
