Αν αξίζει να ευχηθούμε για έναν «καινούργιο εαυτό», εντός του 2024, ας μην κρυβόμαστε. Δεν είναι αγωνιστικός. Εκεί, την βρίσκουμε την άκρη μας.
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Χώρος για αμφιβολία δεν υπάρχει. Ποδοσφαιρικά, το 2023 ήταν ένας χρόνος για να τον «ζηλεύουμε», εντός των τεσσάρων γραμμών.
ΑΕΚ και Παναθηναϊκός προσέφεραν ένα από τα πιο εντυπωσιακά photo finish, στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος.
Πρωτόγνωρα εντυπωσιακό ποδόσφαιρο από τη μία, «μέταλλο» άλλων εποχών από την άλλη, και στην προτελευταία αγωνιστική, μετά από 35 (!) ματς δηλαδή, κρίθηκαν όλα. Και η φετινή σεζόν, είναι σαν να λέει, «να δεις τι σου 'χω για μετά».
Αν βάλουμε στην εξίσωση την παρουσία τεσσάρων ελληνικών ομάδων σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης, μαζί με τις προκρίσεις των ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού, το ιστορικό ρεκόρ του «Δικεφάλου του Βορρά», αλλά και την ευκαιρία που κέρδισε η Εθνική Ελλάδας μέσω των μπαράζ του Nations League, για να βρεθεί ξανά σε μεγάλο ραντεβού εθνικών ομάδων, το 2023 λογίζεται ως έτος-άλμα, για το εγχώριο ποδόσφαιρο.
Μόλις αφαιρέσεις το αγωνιστικό σκέλος, όμως, τι μένει;
Ο απολογισμός κάθε έτους, στην τελευταία του μέρα, μερικές φορές καταλήγει ανέκδοτο, με τα «new year, new me» των social media, αλλά πάντοτε, θα παραμένει μία πολύ καλή αφορμή, για περισυλλογή.
Πού ξεκινήσαμε, πού φτάσαμε, και πώς πορευτήκαμε έως εκεί. Και πλάι στον «χρυσό», είχαμε και κάρβουνο.
Ξεκινώντας από τα πιο απλά, εντός πολλών εισαγωγικών, όπως το τοξικό κλίμα και τις συνεχείς ανακοινώσεις, έως τα πάρα πολύ σοβαρά: την καταδρομική επίθεση χούλιγκανς στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη, και τον θάνατο του 31χρονου αστυνομικού, από ρίψη ναυτικής φωτοβολίδας, έξω από το Μελίνα Μερκούρη. Κάτι που συνέβη σε αγώνα βόλεϊ, μεν, αλλά το «πλήρωσε» το ποδόσφαιρο, με το «σφράγισμα» των ελληνικών γηπέδων για δύο μήνες.
Θα πει κανείς, πως το ελληνικό ποδόσφαιρο πάντα έτσι ήταν. Στο πρώτο σκέλος, δίνεις τόπο στην οργή και προχωράς, μένοντας στο ωραίο θέαμα. Άλλωστε, δεν είναι και δεδομένο. Στο δεύτερο, όμως, δεν υπάρχει συμβιβασμός.
Αν αξίζει να ευχηθούμε για έναν «καινούργιο εαυτό», εντός του 2024, ας μην κρυβόμαστε. Δεν είναι αγωνιστικός. Εκεί, την βρίσκουμε την άκρη μας.
Χρειάζεται εκεί, όπου πραγματικά πονάμε. Σε όσα περιβάλλουν τον αθλητισμό και ξεκινούν από την κοινωνία, και το κάθε κομμάτι της ξεχωριστά.
Τότε ναι. Κάθε βήμα μπροστά, θα είναι ατόφιο, χωρίς πισωγυρίσματα και «ναι μεν, αλλά...»
www.bnsports.gr
Χώρος για αμφιβολία δεν υπάρχει. Ποδοσφαιρικά, το 2023 ήταν ένας χρόνος για να τον «ζηλεύουμε», εντός των τεσσάρων γραμμών.
ΑΕΚ και Παναθηναϊκός προσέφεραν ένα από τα πιο εντυπωσιακά photo finish, στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος.
Πρωτόγνωρα εντυπωσιακό ποδόσφαιρο από τη μία, «μέταλλο» άλλων εποχών από την άλλη, και στην προτελευταία αγωνιστική, μετά από 35 (!) ματς δηλαδή, κρίθηκαν όλα. Και η φετινή σεζόν, είναι σαν να λέει, «να δεις τι σου 'χω για μετά».
Αν βάλουμε στην εξίσωση την παρουσία τεσσάρων ελληνικών ομάδων σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης, μαζί με τις προκρίσεις των ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού, το ιστορικό ρεκόρ του «Δικεφάλου του Βορρά», αλλά και την ευκαιρία που κέρδισε η Εθνική Ελλάδας μέσω των μπαράζ του Nations League, για να βρεθεί ξανά σε μεγάλο ραντεβού εθνικών ομάδων, το 2023 λογίζεται ως έτος-άλμα, για το εγχώριο ποδόσφαιρο.
Μόλις αφαιρέσεις το αγωνιστικό σκέλος, όμως, τι μένει;
Ο απολογισμός κάθε έτους, στην τελευταία του μέρα, μερικές φορές καταλήγει ανέκδοτο, με τα «new year, new me» των social media, αλλά πάντοτε, θα παραμένει μία πολύ καλή αφορμή, για περισυλλογή.
Πού ξεκινήσαμε, πού φτάσαμε, και πώς πορευτήκαμε έως εκεί. Και πλάι στον «χρυσό», είχαμε και κάρβουνο.
Ξεκινώντας από τα πιο απλά, εντός πολλών εισαγωγικών, όπως το τοξικό κλίμα και τις συνεχείς ανακοινώσεις, έως τα πάρα πολύ σοβαρά: την καταδρομική επίθεση χούλιγκανς στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη, και τον θάνατο του 31χρονου αστυνομικού, από ρίψη ναυτικής φωτοβολίδας, έξω από το Μελίνα Μερκούρη. Κάτι που συνέβη σε αγώνα βόλεϊ, μεν, αλλά το «πλήρωσε» το ποδόσφαιρο, με το «σφράγισμα» των ελληνικών γηπέδων για δύο μήνες.
Θα πει κανείς, πως το ελληνικό ποδόσφαιρο πάντα έτσι ήταν. Στο πρώτο σκέλος, δίνεις τόπο στην οργή και προχωράς, μένοντας στο ωραίο θέαμα. Άλλωστε, δεν είναι και δεδομένο. Στο δεύτερο, όμως, δεν υπάρχει συμβιβασμός.
Αν αξίζει να ευχηθούμε για έναν «καινούργιο εαυτό», εντός του 2024, ας μην κρυβόμαστε. Δεν είναι αγωνιστικός. Εκεί, την βρίσκουμε την άκρη μας.
Χρειάζεται εκεί, όπου πραγματικά πονάμε. Σε όσα περιβάλλουν τον αθλητισμό και ξεκινούν από την κοινωνία, και το κάθε κομμάτι της ξεχωριστά.
Τότε ναι. Κάθε βήμα μπροστά, θα είναι ατόφιο, χωρίς πισωγυρίσματα και «ναι μεν, αλλά...»
www.bnsports.gr
