γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Η απόφαση της διοίκησης του Παναθηναϊκού να τερματίσει τη συνεργασία με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, προξένησε μια δυσφορία στους φίλους του συλλόγου και προκαλεί επίσης απορία η επιλογή για τον αντικαταστάτη, που είναι ο 70χρονος Φατίχ Τερίμ, με πολύ πετυχημένο βιογραφικό, αλλά με ερωτηματικά για το αν είναι η καλύτερη λύση για το 2024, όπου πατάμε σε λίγο. Ιστορικά πάντως, αν υπάρχει στην Ελλάδα μια ομάδα που απομακρύνει προπονητές μετά από μια πολύ καλή παρουσία στον πάγκο, αυτός είναι ο Παναθηναϊκός!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Κάποτε ο Πίτερ Πάκερτ, το 1986, απομακρύνθηκε την επόμενη μέρα της κατάκτησης ενός νταμπλ και μάλιστα με το πολύ εντυπωσιακό 4-0 επί του Ολυμπιακού, στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα, έγινε παρελθόν λίγους μόλις μήνες μετά την κατάκτηση ενός ακόμη πρωταθλήματος και με τον Παναθηναϊκό να έχει φτάσει στα ημιτελικά του Champions League το 1996. Ο Γιτζάκ Σουμ έφυγε αήττητος στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος το 2004, αφού είχε κατακτήσει το νταμπλ λίγους μήνες πριν. Ο Γιάτσεκ Γκμοχ έχοντας πάρει και αυτός νταμπλ και πηγαίνοντας την ομάδα έως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1985, είδε την πόρτα της εξόδου.
Σε όλες τις περιπτώσεις αυτές, παρότι δεν έβγαζαν συνήθως νόημα, υπήρχε ένας κοινός παρονομαστής: Ο Παναθηναϊκός είχε απαιτήσεις δεδομένα πρωταθλητισμού και κάθε φορά που κάτι ερχόταν να διαταράξει την ισορροπία, προκαλούσε και την απομάκρυνση του προπονητή, ή στην περίπτωση του 1986 και του Πάκερτ, η επιθυμία ήταν να έρθει ένα πολύ μεγάλο όνομα στη θέση του προπονητή, κάτι που έγινε με τον Τόμισλαβ Ίβιτς να αναλαμβάνει, αλλά και αυτός να μη στηρίζεται και να απομακρύνεται μέσα σε 100 μέρες από τον πάγκο.
Η περίπτωση Γιοβάνοβιτς πρέπει να αντιμετωπιστεί διαφορετικά. Οι απαιτήσεις του συλλόγου όταν έφτασε στον πάγκο ο Σέρβος τεχνικός είχαν ελαχιστοποιηθεί. Ο ΠΑΟ δεν έβγαινε στην Ευρώπη και δεν είχε διεκδικήσει το πρωτάθλημα από το 2011-12.
Η κατάκτηση του Κυπέλλου την πρώτη σεζόν με τον Γιοβάνοβιτς ήρθε να ανεβάσει και πάλι τον πήχη και η διεκδίκηση του πρωταθλήματος μέχρι το τέλος πέρυσι, έβαλε και πάλι το «τριφύλλι» εκεί που ιστορικά οφείλει να είναι.
Η είσοδος σε ευρωπαϊκούς ομίλους μετά από χρόνια επίσης είναι κάτι που του πιστώνεται, ενώ τώρα βρίσκεται μόλις ένα βαθμό πίσω από την κορυφή και πάλι στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Από την άλλη, είναι δεδομένο πως πολλά παιχνίδια χάθηκαν από άστοχες κινήσεις του και από ατολμία μερικές φορές. Δεδομένα λοιπόν, υπήρχε μία κριτική στη διαχείριση που έκανε.
Από αυτό το σημείο μέχρι να απομακρύνεται με έναν άκομψο τρόπο, η απόσταση είναι μεγάλη. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τη διοίκηση σε μία ομάδα να θέλει το κάτι παραπάνω, αλλά πραγματικά ήταν αυτή η κατάλληλη στιγμή για να φύγει ο Γιοβάνοβιτς; Και το ακόμα μεγαλύτερο ερώτημα, στο οποίο δεν μπορεί να απαντήσει κανένας μας με βεβαιότητα είναι, αν αποτελεί ο Φατίχ Τερίμ τη λύση. Κακά τα ψέματα, ένας πολύ πετυχημένος προπονητής, ωστόσο από την άλλη, φαίνεται να είναι πλήρως ξεπερασμένος! Με μόνη εμπειρία εκτός Τουρκίας τις δύο χρονιές, τη δεύτερη μάλιστα χωρίς να φτάσει τα Χριστούγεννα, στην Ιταλία με τη Φιορεντίνα και τη Μίλαν, πριν από 20 και πλέον χρόνια.
Όπως σε όλες τις περιπτώσεις, το γήπεδο θα είναι αυτό που θα δώσει τις ξεκάθαρες απαντήσεις. Αυτό που προσωπικά πάντως θεωρώ ως λάθος, ήταν και ο τρόπος και ο χρόνος που επιλέχθηκε για να σταματήσει τη συνεργασία του ο Παναθηναϊκός με τον Γιοβάνοβιτς. Ίσως είχε έρθει η ώρα για κάτι καινούργιο στα αποδυτήρια της ομάδας, από την άλλη σε αυτές τις περιπτώσεις κυνηγάς κάτι που το έχεις ως ιδεατό στο μυαλό σου και σου προκύπτει κάτι πολύ διαφορετικό, το οποίο μπορεί να διαταράξει πλήρως μία ισορροπία την οποία είχε φέρει, ξεκάθαρα με την παρουσία του και ανεβάζοντας τις απαιτήσεις της ομάδας, ο Γιοβάνοβιτς από τη μέρα που ανέλαβε.
