«Ζουν και πεθαίνουν με τις ιδεές τους». Και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και ο Ματίας Αλμέιδα. Με αυτές «αναγέννησαν» ΑΕΚ και Παναθηναϊκό, με αυτές αποκλείστηκαν.
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Δεν μπαίνουν όλοι οι «τελικοί» στο ίδιο τσουβάλι. Άλλο να θέλεις δύο αποτελέσματα απέναντι στη Μακάμπι Χάιφα, ενώ παίζεις στην έδρα σου, κι άλλο να θέλεις να αποφύγεις την ήττα, παίζοντας στο «σπίτι» του Άγιαξ. Ακόμα κι αν δεν είναι ο Άγιαξ του παρελθόντος.
Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: ο αποκλεισμός συνιστά αποτυχία! Ναι, έγινε το πρώτο βήμα φέτος, ώστε ο Παναθηναϊκός να ξαναγίνει Panathinaikos, αλλά τέτοιες ευκαιρίες, απέναντι σε αντίπαλο που δεν είναι φόβητρο και τον αντιμετωπίζεις στη Λεωφόρο, δεν τις αφήνεις. Η ιστορία σε έχει διδάξει, πως δεν ξέρεις πότε θα σου ξαναδοθούν.
Πήρε νωρίς τη ψυχολογική και βαθμολογική ώθηση, από την τεράστια νίκη επί της Βιγιαρεάλ στην πρεμιέρα, άντεξε στο Ισραήλ, αλλά μετά, σαν να κυριεύθηκε από την πίεση και το άγχος. Μαζί σε όλα αυτά, όμως, και η «ατολμία» του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Επί των ημερών του, ο Παναθηναϊκός έχει γίνει πιο συμπαγής, έχει αρχή, μέση και τέλος ως σύνολο, αλλά ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως σε στιγμές που χρειάζονται ρίσκα, «πατάει» φρένο; Δεν φάνηκε ψυχολογικά έτοιμος ο Παναθηναϊκός. Πρώτα πιέστηκε, έμεινε πίσω στο σκορ κι έπειτα έβγαλε αντίδραση, και πάλι, λελογισμένη. Βίος παράλληλος με αυτόν του Ματίας Αλμέιδα.
Πριν τη «σέντρα» ακόμη, ήξερες τι να περιμένεις από την ΑΕΚ. Η επιλογή του ενός αμυντικού χαφ, σε συνδυασμό με τη σταθερά επιθετική προσέγγισή της, δεδομένα θα άφηνε κενά. Η πικρία που της μένει στο φινάλε, ωστόσο, είναι πως δεν πλήρωσε αυτά, αλλά τα ατομικά λάθη. Και δεν είναι μόνο του Αθανασιάδη. Και ο Άμραμπατ «πουλάει» σε κομβικό σημείο την μπάλα πριν το τρίτο γκολ, και η άμυνά της έχει χάσει πλήρως τον Τέιλορ στο 2-1.
Το παραδέχθηκαν και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Σε τέτοια ματς, δεν υπάρχει χώρος για τέτοια λάθη, ενώ είναι ξεκάθαρο πλέον, πως ισχύει και το εξής: τέτοιοι αντίπαλοι, θέλουν τη μισή ευκαιρία, που χρειάζεσαι εσύ.
Όλα έπαιξαν τον ρόλο τους. Κυρίως, οι απουσίες, από το πρώτο έως το τελευταίο ματς στους ομίλους του Europa League, τα ατομικά λάθη σταθερά σε κάθε ματς, αλλά και η αστοχία της ΑΕΚ, ειδικά στο πρώτο παιχνίδι με τον Άγιαξ και στο δεύτερο με την Μπράιτον.
Η δυσκολία του ομίλου και κάποιες πειστικές εμφανίσεις, έστω και χωρίς βαθμολογικό αντίκρισμα, δίνουν «γλυκόπικρη» γεύση σε αυτήν την πορεία.
Όλα είναι θέμα οπτικής. Ο αποκλεισμός μετά από τέσσερις βαθμούς στα δύο πρώτα ματς, για κάποιους είναι αποτυχία. Ο αποκλεισμός από τον Άγιαξ στην τελευταία αγωνιστική, σε αυτόν τον όμιλο, για άλλους είναι ο ορισμός του «αχ».
Αν θα μπορούσε να προσπαθήσει να «μακιγιάρει» τις απουσίες της, με ένα πιο αμυντικό προσανατολισμό; Δεν θα το μάθει ποτέ, κανείς. Η αλήθεια είναι πως το ελληνικό μάτι, δεν έχει συνηθίσει σε τέτοια, τόσο επιθετική προσέγγιση. Ειδικά σε ματς που η ομάδα του παίζει για δύο αποτελέσματα. Ειδικά σε ματς που υπάρχουν τόσες απουσίες.
Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Ο προπονητής «ζει και πεθαίνει με τις ιδέες του». Αυτές τον αποθεώνουν, αυτές τον εκθέτουν.
Για το μόνο που είμαι βέβαιος, είναι πως και ο Αλμέιδα και ο Γιοβάνοβιτς, έχουν κρατήσει σημειώσεις. Και κυρίως ο πρώτος, που έκανε «ντεμπούτο» ως προπονητής σε ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.
Αν θα είναι αρκετές για μεγάλες αλλαγές; Χρόνο με τον χρόνο, πιο αργά ή πιο γρήγορα, αλλάζουν και οι δύο. Άρα και το συγκεκριμένο ενδεχόμενο, είναι πολύ πιθανό.
www.bnsports.gr
Δεν μπαίνουν όλοι οι «τελικοί» στο ίδιο τσουβάλι. Άλλο να θέλεις δύο αποτελέσματα απέναντι στη Μακάμπι Χάιφα, ενώ παίζεις στην έδρα σου, κι άλλο να θέλεις να αποφύγεις την ήττα, παίζοντας στο «σπίτι» του Άγιαξ. Ακόμα κι αν δεν είναι ο Άγιαξ του παρελθόντος.
Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: ο αποκλεισμός συνιστά αποτυχία! Ναι, έγινε το πρώτο βήμα φέτος, ώστε ο Παναθηναϊκός να ξαναγίνει Panathinaikos, αλλά τέτοιες ευκαιρίες, απέναντι σε αντίπαλο που δεν είναι φόβητρο και τον αντιμετωπίζεις στη Λεωφόρο, δεν τις αφήνεις. Η ιστορία σε έχει διδάξει, πως δεν ξέρεις πότε θα σου ξαναδοθούν.
Πήρε νωρίς τη ψυχολογική και βαθμολογική ώθηση, από την τεράστια νίκη επί της Βιγιαρεάλ στην πρεμιέρα, άντεξε στο Ισραήλ, αλλά μετά, σαν να κυριεύθηκε από την πίεση και το άγχος. Μαζί σε όλα αυτά, όμως, και η «ατολμία» του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Επί των ημερών του, ο Παναθηναϊκός έχει γίνει πιο συμπαγής, έχει αρχή, μέση και τέλος ως σύνολο, αλλά ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως σε στιγμές που χρειάζονται ρίσκα, «πατάει» φρένο; Δεν φάνηκε ψυχολογικά έτοιμος ο Παναθηναϊκός. Πρώτα πιέστηκε, έμεινε πίσω στο σκορ κι έπειτα έβγαλε αντίδραση, και πάλι, λελογισμένη. Βίος παράλληλος με αυτόν του Ματίας Αλμέιδα.
Πριν τη «σέντρα» ακόμη, ήξερες τι να περιμένεις από την ΑΕΚ. Η επιλογή του ενός αμυντικού χαφ, σε συνδυασμό με τη σταθερά επιθετική προσέγγισή της, δεδομένα θα άφηνε κενά. Η πικρία που της μένει στο φινάλε, ωστόσο, είναι πως δεν πλήρωσε αυτά, αλλά τα ατομικά λάθη. Και δεν είναι μόνο του Αθανασιάδη. Και ο Άμραμπατ «πουλάει» σε κομβικό σημείο την μπάλα πριν το τρίτο γκολ, και η άμυνά της έχει χάσει πλήρως τον Τέιλορ στο 2-1.
Το παραδέχθηκαν και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Σε τέτοια ματς, δεν υπάρχει χώρος για τέτοια λάθη, ενώ είναι ξεκάθαρο πλέον, πως ισχύει και το εξής: τέτοιοι αντίπαλοι, θέλουν τη μισή ευκαιρία, που χρειάζεσαι εσύ.
Όλα έπαιξαν τον ρόλο τους. Κυρίως, οι απουσίες, από το πρώτο έως το τελευταίο ματς στους ομίλους του Europa League, τα ατομικά λάθη σταθερά σε κάθε ματς, αλλά και η αστοχία της ΑΕΚ, ειδικά στο πρώτο παιχνίδι με τον Άγιαξ και στο δεύτερο με την Μπράιτον.
Η δυσκολία του ομίλου και κάποιες πειστικές εμφανίσεις, έστω και χωρίς βαθμολογικό αντίκρισμα, δίνουν «γλυκόπικρη» γεύση σε αυτήν την πορεία.
Όλα είναι θέμα οπτικής. Ο αποκλεισμός μετά από τέσσερις βαθμούς στα δύο πρώτα ματς, για κάποιους είναι αποτυχία. Ο αποκλεισμός από τον Άγιαξ στην τελευταία αγωνιστική, σε αυτόν τον όμιλο, για άλλους είναι ο ορισμός του «αχ».
Αν θα μπορούσε να προσπαθήσει να «μακιγιάρει» τις απουσίες της, με ένα πιο αμυντικό προσανατολισμό; Δεν θα το μάθει ποτέ, κανείς. Η αλήθεια είναι πως το ελληνικό μάτι, δεν έχει συνηθίσει σε τέτοια, τόσο επιθετική προσέγγιση. Ειδικά σε ματς που η ομάδα του παίζει για δύο αποτελέσματα. Ειδικά σε ματς που υπάρχουν τόσες απουσίες.
Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Ο προπονητής «ζει και πεθαίνει με τις ιδέες του». Αυτές τον αποθεώνουν, αυτές τον εκθέτουν.
Για το μόνο που είμαι βέβαιος, είναι πως και ο Αλμέιδα και ο Γιοβάνοβιτς, έχουν κρατήσει σημειώσεις. Και κυρίως ο πρώτος, που έκανε «ντεμπούτο» ως προπονητής σε ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.
Αν θα είναι αρκετές για μεγάλες αλλαγές; Χρόνο με τον χρόνο, πιο αργά ή πιο γρήγορα, αλλάζουν και οι δύο. Άρα και το συγκεκριμένο ενδεχόμενο, είναι πολύ πιθανό.
www.bnsports.gr
