γράφει : Φανης Τσοκανάς
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Δέκα λεπτά. Όσο ήταν «11 εναντίον 11», για τόσο «υπήρχε» η Μπράιτον στον αγωνιστικό χώρο. Η Μπράιτον του καλύτερου ποδοσφαίρου στον κόσμο. Η Μπράιτον το παράδειγμα προς μίμηση.
Αν εκτός έδρας, η ΑΕΚ δεν φοβήθηκε μία φορά, στην Νέα Φιλαδέλφεια δεν φοβήθηκε δέκα. Και ας μην υπήρχε το «χαρτί» του αιφνιδιασμού. Οι Άγγλοι ήξεραν τι θα βρουν μπροστά τους. Το είπε ο Ντε Τζέρμπι στη συνέντευξη Τύπου, το είπε και ο Μίλνερ μιλώντας στο BN Sports.
Ο Ματίας Αλμέιδα έβαλε τους Βίντα και Μουκουντί να γίνουν «σκιά» των Φέργκιουσον και Ζοάο Πέδρο. Δεν έκανε εκπτώσεις στο στιλ που έχει επιβάλει, επιμένοντας στο να βγαίνει η μπάλα με πάσες από την άμυνα. Ζήτησε από τους Πινέδα και Μάνταλο να «κουβαλούν» την μπάλα, και κανείς δεν μπορεί να πει, πως το ρισκαδόρικο πλάνο του, δεν λειτούργησε!
Η Μπράιτον είχε μόνο ένα δεκάλεπτο πίεσης στην αρχή του ματς. Έπειτα, βρέθηκε για ώρα, δίχως διακοπή, να έχει όλους τους παίκτες της στο δικό της μισό. Ακόμα και όταν το ματς έγινε «ροντέο», με την αποβολή του Γκατσίνοβιτς. Κάτι πρωτοφανές. Κι εκεί, το έργο «έπαιξε» σε επανάληψη.
Οι ευκαιρίες υπήρχαν, αλλά είτε από ατυχία (βλέπε δοκάρι Τσούμπερ), είτε από άτσαλα τελειώματα, το γκολ δεν ήρθε. Και μιας και φτάσαμε εδώ...
Η πραγματική διαφορά στη χρηματιστηριακή αξία των ομάδων αυτή είναι. Ο σέντερ φορ των 30 εκατομμυρίων ευρώ, χρειάζεται λιγότερες ευκαιρίες από αυτόν των 5 εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό που λέει ο λαός «ό,τι πληρώνεις παίρνεις». Και προς Θεού.
Δεν λέω πως η ΑΕΚ όφειλε να αποκτήσει σέντερ φορ των 30 εκατομμυρίων ευρώ. Επειδή δεν έχει αυτήν τη δυνατότητα, όμως, χρειάζεται να κάνει γκολ όχι τη μία, αλλά τη μισή ευκαιρία που της δίνεται. Και δεν το έκανε. Και είναι κρίμα, γιατί ήταν εξαιρετική. Ίσως καλύτερη και πιο δημιουργική, από κάθε άλλο ματς φέτος.
Για φινάλε, μία ιστορία, που της «ταιριάζει» γάντι...
Βλέποντας τις ευκαιρίες δίχως τέλος, λίγο πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου, θυμήθηκα έναν παλιό μου προπονητή, να δίνει τον ορισμό του ελλείμματος ψυχολογίας μπροστά από το τέρμα.
«Σε ένα ματς όσο έπαιζα στον Ηρακλή, είδα την μπάλα να έρχεται στο δεύτερο δοκάρι από κόρνερ. Επειδή είχα καιρό να σκοράρω, δεν είχα στο μυαλό μου απλώς να στείλω την μπάλα στα δίχτυα. Ένα άγγιγμα θα αρκούσε. Ήθελα να "σκοτώσω" τη φάση και τελικά, την έστειλα με όλη μου τη δύναμη πάνω στο δοκάρι!»
Ε, εκείνο το σκηνικό, ακόμα κι αν δεν το είδα ποτέ, ήταν σαν να ξαναπαίζει μπροστά μου.
Όσο βλέπεις την εστία να μικραίνει χάνοντας ευκαιρίες, νομίζεις πως πρέπει να περάσεις την μπάλα από τη μύτη της βελόνας ή να «σκοτώσεις» τον αντίπαλο, σουτάροντας με όλη σου τη δύναμη, για να σκοράρεις.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην ΑΕΚ. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Απλώς στην Ευρώπη, σε αντίθεση με την Ελλάδα των δύο «ταχυτήτων», τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί.
