γράφει : Φανης Τσοκανάς
Τα κλειδιά κρεμασμένα από τον τοίχο, ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός. «Σε ένα μπαούλο όλο τους το βιός» και ένα μουσείο, που χώρεσε όλη την ιστορία τους. Το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ.
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Η ΑΕΚ περνάει στο επόμενο στάδιο. Όπως είχε προαναγγείλει ο Δημήτρης Μελισσανίδης, το γήπεδό της, λέει την ιστορία της. Και τώρα ολοκληρώνεται πραγματικά το όραμά του, με την προσθήκη των δύο μουσείων. Και πού να δείτε τι ακολουθεί με το ποδοσφαιρικό μουσείο της.
Η αγωνιστική δυναμική του συλλόγου, άλλαξε τον Οκτώβριο του 2022, και έναν χρόνο αργότερα, αλλάζει ολικά και το brand της.
Σχολεία, σύλλογοι, αλλά και άνθρωποι πάσης ηλικίας μεμονωμένα, θα αρχίσουν να επισκέπτονται τον χώρο. Και το χρωστούν στους εαυτούς τους, πρώτα απ' όλα.
Είναι η ιστορία αυτού του τόπου, ανεξαρτήτως ομάδας. Είναι η Ελλάδα μέσα σε κάποια τετραγωνικά. Είναι το μεράκι που έβαλαν όλοι όσοι ασχολήθηκαν να δημιουργήσουν αυτόν τον ιστορικό χώρο. Είναι οι χαμένες πατρίδες, σε έναν χώρο άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτές.
Εκθέματα, κέρινα ομοιώματα, αντικείμενα και θύμησες από μία τραγωδία, που στάθηκε η αφορμή, ώστε η Ελλάδα να αλλάξει μια για πάντα.
Το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού, η «Κιβωτός της Ρωμιοσύνης», σου προκαλεί δέος από το πρώτο βήμα. Ο καθένας έβρισκε τη δική του γωνιά για να σταθεί και από την εικόνα που είχε μπροστά του, να δημιουργήσει νέες.
Η αλήθεια είναι πως μερικά λεπτά, δεν είναι αρκετά. Κάποια λεπτομέρεια θα χάσεις, κάπου θα «κολλήσεις» και θα μεταφερθείς αλλού. Προσωπικά, λύγισα μπροστά στην εικόνα ενός δημοσιεύματος με αναζητήσεις αγνοουμένων γονέων, παιδιών, συγγενών και φίλων, στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Πόσω μάλλον σε αυτήν των κρεμασμένων κλειδιών από το ταβάνι. 
«Έχω ακόμη το κλειδί της στην Αθήνα...»
Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχω ρίζες προσφυγικές, αλλά αυτή η εικόνα με διάλεξε για να με σημαδέψει. 
Από εκείνο το σημείο και μετά, άργησα να καταλάβω για πόση ώρα γυρνούσα σαν χαμένος στον υπόλοιπο χώρο και ουσιαστικά, δεν επανήλθα ποτέ. Ούτε μπροστά στο κέρινο ομοίωμα του Στέλιου Καζαντζίδη, λατρείας του πατέρα μου.
Ό,τι κι αν γραφτεί για όσα αντίκρισαν όσοι τυχεροί βρέθηκαν στον χώρο το πρωί του Σαββάτου (18/11), θα είναι λίγο. Κοινότυπο μεν, πλήρως αληθινό δε.
Άλλο να στο περιγράφουν, άλλο να το βλέπεις. Και μόνο όταν βρεθείς μπροστά στην Ιστορία, ίσως συλλάβεις το πραγματικό μέγεθος του δημιουργήματος...
