γράφει : Maverick
Θα ήθελα να συνεχίσω σχολιάζοντας μονάχα αθλητικά γεγονότα σε αυτήν εδώ την φιλόξενη γωνιά του BNSports.gr, αλλά όσα συνέβησαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν γίνεται να αγνοηθούν. Ενημερώνω πως πέρασα αρκετά χρόνια παρέα με ανθρώπους της ανανεωτικής αριστεράς και γοητεύτηκα (όπως πολλοί), από την υπέροχη ρητορική ικανότητα του Λεωνίδα Κύρκου, άρα δηλώνω επηρεασμένος, και όχι άκρως αντικειμενικός. Σκέφτηκα πως δεν είμαι δημοσιογράφος, αφού οικονομολόγος και σύμβουλος επιχειρήσεων αυτοπροσδιορίζομαι, άρα έχω δικαίωμα να γράψω τη γνώμη μου. Και να ξέρετε, πως οι συγκρούσεις, οι αποχωρήσεις και οι διαγραφές, πάντα ήταν της… μόδας στην Αριστερά!
Γράφει ο Maverick
Σπανίως θυμάται η ιστορία, λένε, τα ονόματα αυτών που διαγράφηκαν ή αποχώρησαν, αν δεν έκαναν αισθητή την παρουσία τους, στα νέα μετερίζια. Στην Αριστερά, οι διαγραφές αποτελούσαν ανέκαθεν διαδικασία εκκαθαριστικού εργαλείου. Η «πιστοποίηση» της μονολιθικής ισχύος της όποιας ηγεσίας, ήταν το βασικό κίνητρο και καύσιμο των «μαχαιρωμάτων», ανάμεσα σε συντρόφους. Διαφωνίες έντονες, που είχαν ανακύψει, στην άλλοτε ενιαία ηγεσία, από την εποχή κιόλας της εξορίας των στελεχών στις χώρες του ανατολικού μπλοκ, και κορυφώθηκαν μετά το σχίσμα του '68, στην 12η Ευρεία Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, τον Φεβρουάριο του 1968 στη Βουδαπέστη. Εκεί, συνέβη το αντίστοιχο σχίσμα, όπως στην περίπτωση της θρησκείας και των εκκλησιών!
Μετά την ήττα του εμφυλίου (1946-49), το καζάνι «έβραζε», και οι αναταράξεις που προκάλεσε η αποκαθήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη το 1956, στο πλαίσιο της αποκαλούμενης «αποσταλινοποίησης», είχε φέρει λεπτές ισορροπίες στον τότε σοσιαλιστικό χώρο.
Ήταν μια περίοδος, επίσης, που οι σκεπτόμενοι αριστεροί, αμφισβητούσαν τη σοβιετική πρωτοκαθεδρία, κάτι που είχε αρχίσει να εκδηλώνεται από το 1956, με την ιστορική εξέγερση στην Ουγγαρία, και έτεινε να κορυφωθεί το 1968, με την απόπειρα φιλελευθερισμού του καθεστώτος και την περίφημη «Άνοιξη της Πράγας». Το εγχείρημα στην Τσεχοσλοβακία πνίγηκε στο αίμα, με την σοβιετική εισβολή τον Αύγουστο του ’68, λίγους μόλις μήνες μετά την ιστορική διάσπαση του ΚΚΕ, και έφερε κλυδωνισμούς, στο διεθνές κίνημα. Παράλληλα, η εμβληματική παρουσία του Ιταλικού ΚΚ, διαμόρφωνε ένα ιδιαίτερο ρεύμα, με αυτονομία και αρκετή κριτική στο σοβιετικό μοντέλο εξουσίας. Η εποχή που ονομάστηκε ευρωκομμουνισμός, και θα καθόριζε την ταυτότητα πολλών αριστερών.
Τον ρόλο στη διάσπαση του ΚΚΕ, από την οποία γεννήθηκε το ΚΚΕ Εσωτερικού, έπαιξε η Ρουμανία του Τσαουσέσκου, που διαφωνούσε ανοιχτά με τη Μόσχα, και παρείχε πολιτική και υλική στήριξη στην ομάδα των καθαιρεθέντων από τη 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ, Μήτσου Παρτσαλίδη, Ζήση Ζωγράφου και Πάνου Δημητρίου. Αλλά και στο νεοσύστατο ΚΚΕ Εσωτερικού, είχαμε αργότερα την αποβολή της «ατίθασης» Β' Πανελλαδικής, από τη Νεολαία του «Ρήγα Φεραίου».
Ο πανίσχυρος, αργότερα, Γραμματέας του ΚΚΕ, Χαρίλαος Φλωράκης, είχε πάντα υποψίες πως κάποιο ή κάποια από τα νεότερα στελέχη του Περισσού, θα πρόδιδαν την εμπιστοσύνη του, και δικαιώθηκε μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Εκείνο το καλοκαίρι του 1989, Φλωράκης και Κύρκος είχαν μπει στη συγκυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με τον Παύλο Μπακογιάννη να έχει κάνει τον ελληνικό ιστορικό συμβιβασμό, αλλά σύντομα, είχαμε την αποχώρηση από το ΚΚΕ, τον Φεβρουάριο του 1991, του Δραγασάκη, μετά την ήττα για τέσσερις ψήφους, από την Αλέκα Παπαρήγα, για την ηγεσία του κόμματος!
Ακολούθησαν τον Δραγασάκη στην έξοδο οι Αλαβάνος, Χουντής, Λαφαζάνης, Στρατούλης, Καρτερός, Βαλαβάνη, Βίτσας, και κυρίως, ο Μίμης Ανδρουλάκης, για τον οποίο δεν πίστευε ποτέ ο Φλωράκης ότι θα αποχωρήσει από το ΚΚΕ! Το 1989, ο Φλωράκης είχε διαγράψει τον πρώην γραμματέα της ΚΝΕ, Γιώργο Γράψα, που είχε εκφράσει έντονα διαφωνίες με το κόμμα, με το περιβόητο «δεν θα υπακούσουμε», για τη συμμετοχή στη συγκυβέρνηση. Ήταν τον Σεπτέμβριο του 1989, όταν ξέσπασε δημόσια μια σύγκρουση, που μαινόταν επί χρόνια στο εσωτερικό του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Η σύγκρουση αυτή, ήταν δεδομένη ανοιχτή ρήξη ανάμεσα στην αριστερή τάση, την ρεφορμιστική τάση και τη συντηρητική! Τον Γιώργο, που τον ήξερα προσωπικά και ήταν ένα πολύ συγκροτημένο άτομο με ωραίες απόψεις, η ιστορία τον αποτίμησε στη σωστή πλευρά της και δυστυχώς, τον χάσαμε πολύ νωρίς, το 2000, ενώ δεν ήταν ούτε 47 ετών…
Σταματάω κάπου εδώ, γιατί δε χρειάζεται να πάω μέχρι το 2015, και το τι έγινε μετά το περίφημο δημοψήφισμα και την αναδίπλωση Τσίπρα, την αποχώρηση Βαρουφάκη, Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου, και επίσης το τι πέτυχαν, και κυρίως το τι δεν πέτυχαν, αποχωρώντας. Απλά εδώ θέλω να συμπληρώσω, ως επίλογο του κομματιού και μία ιστορική μικρή σημείωση, που καλό είναι ο κύριος Κασελάκης να την έχει υπόψη του: ο Γιάννης Ζίγδης, όταν έγινε αρχηγός της ΕΔΗΚ, αντικαθιστώντας τον Γεώργιο Μαύρο, άρχισε τις διαγραφές, έπειτα από τη βαριά ήττα στις εκλογές του 1977. Ήταν τότε που ανέτελλε το άστρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τον Ανδρέα Παπανδρέου, να φαίνεται πως ερχόταν με δύναμη, και από τρίτο κόμμα, είχε γίνει αξιωματική αντιπολίτευση πίσω από τη Νέα Δημοκρατία. Ο Ζίγδης μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα, είχε καταφέρει να διαγράψει τους πάντες και τα πάντα. Στο τέλος έμεινε μόνος του!
www.bnsports.gr
