γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Μια μέρα σαν αυτή (06/11) ο Άλεξ Φέργκιουσον περνούσε για πρώτη φορά το κατώφλι του προπονητικού κέντρου, αναλαμβάνοντας την πιο δύσκολη αποστολή της εποχής: να ξανακάνει ανταγωνιστική τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και να την οδηγήσει στο πρώτο της πρωτάθλημα, μετά από σχεδόν 20 χρόνια ανομβρίας. Όταν θα έφευγε το 2013, θα ήταν πλέον Σερ και θα είχε αλλάξει για πάντα, τον χάρτη του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Το Μάιο του 1990, ο Φέργκιουσον μόλις είχε κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας, σε επαναληπτικό τελικό με την Κρίσταλ Πάλας. Το 1-0, με γκολ ενός (ξεχασμένου σήμερα) αριστερού μπακ, του Λι Μάρτιν, έδινε ύστερα από το 3-3 του πρώτου αγώνα, στον Σκωτσέζο τεχνικό, μία μεγάλη ανάσα. Ύστερα από τέσσερα χρόνια χωρίς τίτλο, επιτέλους ο Φέργκιουσον ένοιωθε τη θηλιά στο λαιμό να… χαλαρώνει.
Όταν σαν σήμερα στις 6 Νοεμβρίου του 1986, διαδεχόταν τον Ρον Άτκινσον, η Γιουνάιτεντ είχε αρχίσει με οκτώ ήττες, στα πρώτα 17 ματς της σεζόν. Ο Άτκινσον, αν και είχε δώσει στη Γιουνάιτεντ δύο Κύπελλα Αγγλίας, (τους μόνους της τίτλους σχεδόν σε δέκα σεζόν) δεν άντεχε πια την πίεση της εξέδρας!
Ο Φέργκιουσον, που στην Σκωτία είχε κατορθώσει να εκθρονίσει την Σέλτικ και την Ρέιντζερς, παίρνοντας πρωταθλήματα με την Αμπερντίν, είχε κάνει -κυρίως- αίσθηση, όταν οδήγησε τους «Ντονς», στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, το 1983, με 2-1 επί του απόλυτου φαβορί, που ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης. Στον πάγκο των Μαδριλένων, καθόταν η θρυλική φυσιογνωμία του Αλφρέντο Ντι Στέφανο, και ο (νεαρός τότε) Φέργκιουσον, δεν έχασε την ευκαιρία να του ζητήσει να κάτσουν να τα πούνε, μετά τη λήξη του αγώνα! Ποτέ, άλλωστε, δεν έκρυψε τον θαυμασμό του, για το θέαμα που απόλαυσε, έφηβος ακόμα, το 1960 στο «Χάμπντεν Παρκ», στη γενέτειρα του, τη Γλασκώβη, παρακολουθώντας τη Ρεάλ του Δον Αλφρέντο και του Πούσκας, να συντρίβει 7-3 την Άιντραχτ Φρανκφούρτης.
Πάντως μέχρι να έρθει ο πρώτος τίτλος η σχέση του Φέργκι με την εξέδρα δεν ήταν ειδυλλιακή! Μόνο εκείνη τη σεζόν, το 1989-90, είχε φτάσει τέσσερις φορές πολύ κοντά στην απόλυση. Στην αρχή της χρονιάς, είχε πάρει την πολύ σκληρή απόφαση να διώξει τους αγαπημένους της εξέδρας, Νόρμαν Γουάιτσαιντ και Πολ ΜακΓκράθ, καθώς και τον Γκόρντον Στράχαν (παλιό του πουλέν και στην Αμπερντίν), γιατί έπιναν πολύ και δεν ταίριαζαν στο καινούργιο πλάνο που είχε θέσει!
Οι οπαδοί σήκωναν πανό εναντίον του στο «Ολντ Τράφορντ» («3 χρόνια δικαιολογίες και ακόμα σκ... Αντίο Φέργκι» έγραφε) και η ομάδα πάλευε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, λίγο πιο πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού! Η τελική της θέση ήταν μόλις 13η , ενώ μέσα στη χρονιά, οι βαριές ήττες από τη Μάντσεστερ Σίτι με 5-1, από την Άστον Βίλα με 3-0 και από τη Νότιγχαμ Φόρεστ με 4-0, έκαναν το «Θέατρο των Ονείρων», καζάνι που έβραζε!
Λίγες μέρες μετά την πρωτοχρονιά, οι εφημερίδες είχαν γεμίσει με ρεπορτάζ πως το ματς Κυπέλλου εκτός έδρας με την (πανίσχυρη τότε) Νότιγχαμ του Μπράιαν Κλαφ στο «Σίτι Γκράουντ», θα ήταν το τελευταίο του στον πάγκο. Μέχρι και ονόματα διαδόχων ακουγόντουσαν. Η ομάδα δεν είχε κερδίσει από τον Νοέμβριο και βρισκόταν με το ένα πόδι στη ζώνη του υποβιβασμού! Απόγευμα της 7ης Ιανουαρίου 1990 και ένα γκολ λίγο πριν το τέλος από τον Μαρκ Ρόμπινς (που αργότερα το 1998 πέρασε από τον Πανιώνιο), του έδωσε το φιλί της ζωής.
Όχι πως οι επόμενοι μήνες ήταν εύκολοι, αφού η Γιουνάιτεντ συνέχιζε να φυτοζωεί. Ωστόσο, οι προκρίσεις στο Κύπελλο, του έδιναν παρατάσεις. Και η νίκη στον τελικό, αποδείχτηκε ευλογία θεού για τον σύλλογο και …κατάρα για τους αντιπάλους της Γιουνάιτεντ! Στον επαναληπτικό, ο Φέργκιουσον άλλαξε το τερματοφύλακα του, τον Λέιτον, που είχε φέρει μαζί του από την Αμπερντίν, αλλά έκανε απανωτά λάθη στο πρώτο ματς, βάζοντας τον άπειρο Λες Σίλι στη θέση του και δικαιώθηκε για την επιλογή του!
Η ανακούφιση στο πρόσωπο του Φέργκιουσον, στα πανηγυρικά στιγμιότυπα που ακολούθησαν την κατάκτηση, ήταν εμφανής! Μόλις τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι, αν έχει σημασία ένα Κύπελλο Αγγλίας, την ίδια εβδομάδα που η Λίβερπουλ κατακτούσε ένα ακόμη πρωτάθλημα (το 18ο και τελευταίο της έως το 2020), ο Σκωτσέζος τεχνικός, φανερά ενοχλημένος, είχε απαντήσει: «Εμείς γιορτάζουμε απόψε τη δική μας επιτυχία και μην ξεχνάτε, πως κάθε πορεία πάντα θέλει το πρώτο βήμα».
Πάντως , με το χέρι στην καρδιά, αν κανείς έλεγε εκείνο το βράδυ πως στα 23 χρόνια που θα ακολουθούσαν, το FA Cup εκείνο θα ήταν όντως το πρώτο βήμα μίας πορείας 27 τίτλων (με 13 πρωταθλήματα, πέντε κύπελλα, δύο Champions League και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, ανάμεσα σε άλλα) θα τον έλεγαν, χωρίς δεύτερη σκέψη, τρελό!
Στην ίδια συνέντευξη Τύπου, ο (μετέπειτα Σερ) Άλεξ, δεν δίστασε να απαντήσει ξεκάθαρα σε κάποιον δημοσιογράφο, που τον ρώτησε αν θεωρεί πως η θέση του στον πάγκο είναι πια εξασφαλισμένη. «Δεν υπάρχει βεβαιότητα στη δουλειά μας, αφού ακόμη και ο Κένι Νταλγκλίς στη Λίβερπουλ και ο Μπράιαν Κλαφ στη Νότιγχαμ, δεν μπορούν να θεωρούν σίγουρη τη θέση τους». Λιγότερο από ένα χρόνο μετά, τον Φλεβάρη του 1991, ο Νταλγκλίς θα είχε πια παραιτηθεί από τη Λίβερπουλ και το 1993, χρονιά που ο Φέργκι θα έφτανε τη Γιουνάιτεντ στη γη της επαγγελίας, με το πρώτο πρωτάθλημα ύστερα από 26 χρόνια, ο Κλαφ θα αποχωρούσε οριστικά από τους πάγκους, με επιβαρυμένη υγεία από το ποτό!
Δέκα χρόνια από την ημέρα που αποχώρησε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, βολοδέρνει και δεν διεκδικεί καν το πρωτάθλημα, και αυτό αποδεικνύει, ακόμη περισσότερο, εν τη απουσία του Σερ Άλεξ, την αξία του! Έμεινε στον πάγκο έως το 2013, βιώνοντας την πίεση και δημιουργώντας διαρκώς νέες ομάδες, μπολιασμένες με το DNA του πρωταθλητή, και αυτό δεν ήταν απλά σπουδαίο, ήταν μοναδικό! Και την βραδιά εκείνη, τον Μάη του 1990, η ιστορία στεκόταν ήδη πλέον δίπλα του και είχε πάρει τις αποφάσεις της, να τον ακολουθεί και να καταγράφει τις μεγάλες στιγμές του!
Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι, αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος (και εξαιρετικός προπονητής) κατέκτησε τα πάντα, όχι μόνο γιατί ήταν ικανός, αλλά γιατί υπήρξε πολύ διορατικός, αποφασιστικός και σκληρός στις επιλογές του. Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτά που πέτυχε! Φυσικά, υπήρξε και τυχερός. Αλλά η τύχη -να ξέρετε- φλερτάρει, κλείνοντας το μάτι πάντα στους ικανούς και τους τολμηρούς! Και θα το ξαναπώ, η απουσία του έκανε ακόμα μεγαλύτερη την επιτυχία του, με τη Γιουνάιτεντ να ξαναγυρίζει στην εποχή της ανομβρίας, πριν την πρόσληψη του εκείνο το μεσημέρι της 6ης Νοεμβρίου του 1986…
www.bnsports.gr
Το Μάιο του 1990, ο Φέργκιουσον μόλις είχε κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας, σε επαναληπτικό τελικό με την Κρίσταλ Πάλας. Το 1-0, με γκολ ενός (ξεχασμένου σήμερα) αριστερού μπακ, του Λι Μάρτιν, έδινε ύστερα από το 3-3 του πρώτου αγώνα, στον Σκωτσέζο τεχνικό, μία μεγάλη ανάσα. Ύστερα από τέσσερα χρόνια χωρίς τίτλο, επιτέλους ο Φέργκιουσον ένοιωθε τη θηλιά στο λαιμό να… χαλαρώνει.
Όταν σαν σήμερα στις 6 Νοεμβρίου του 1986, διαδεχόταν τον Ρον Άτκινσον, η Γιουνάιτεντ είχε αρχίσει με οκτώ ήττες, στα πρώτα 17 ματς της σεζόν. Ο Άτκινσον, αν και είχε δώσει στη Γιουνάιτεντ δύο Κύπελλα Αγγλίας, (τους μόνους της τίτλους σχεδόν σε δέκα σεζόν) δεν άντεχε πια την πίεση της εξέδρας!
Ο Φέργκιουσον, που στην Σκωτία είχε κατορθώσει να εκθρονίσει την Σέλτικ και την Ρέιντζερς, παίρνοντας πρωταθλήματα με την Αμπερντίν, είχε κάνει -κυρίως- αίσθηση, όταν οδήγησε τους «Ντονς», στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, το 1983, με 2-1 επί του απόλυτου φαβορί, που ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης. Στον πάγκο των Μαδριλένων, καθόταν η θρυλική φυσιογνωμία του Αλφρέντο Ντι Στέφανο, και ο (νεαρός τότε) Φέργκιουσον, δεν έχασε την ευκαιρία να του ζητήσει να κάτσουν να τα πούνε, μετά τη λήξη του αγώνα! Ποτέ, άλλωστε, δεν έκρυψε τον θαυμασμό του, για το θέαμα που απόλαυσε, έφηβος ακόμα, το 1960 στο «Χάμπντεν Παρκ», στη γενέτειρα του, τη Γλασκώβη, παρακολουθώντας τη Ρεάλ του Δον Αλφρέντο και του Πούσκας, να συντρίβει 7-3 την Άιντραχτ Φρανκφούρτης.
Πάντως μέχρι να έρθει ο πρώτος τίτλος η σχέση του Φέργκι με την εξέδρα δεν ήταν ειδυλλιακή! Μόνο εκείνη τη σεζόν, το 1989-90, είχε φτάσει τέσσερις φορές πολύ κοντά στην απόλυση. Στην αρχή της χρονιάς, είχε πάρει την πολύ σκληρή απόφαση να διώξει τους αγαπημένους της εξέδρας, Νόρμαν Γουάιτσαιντ και Πολ ΜακΓκράθ, καθώς και τον Γκόρντον Στράχαν (παλιό του πουλέν και στην Αμπερντίν), γιατί έπιναν πολύ και δεν ταίριαζαν στο καινούργιο πλάνο που είχε θέσει!
Οι οπαδοί σήκωναν πανό εναντίον του στο «Ολντ Τράφορντ» («3 χρόνια δικαιολογίες και ακόμα σκ... Αντίο Φέργκι» έγραφε) και η ομάδα πάλευε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, λίγο πιο πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού! Η τελική της θέση ήταν μόλις 13η , ενώ μέσα στη χρονιά, οι βαριές ήττες από τη Μάντσεστερ Σίτι με 5-1, από την Άστον Βίλα με 3-0 και από τη Νότιγχαμ Φόρεστ με 4-0, έκαναν το «Θέατρο των Ονείρων», καζάνι που έβραζε!
Λίγες μέρες μετά την πρωτοχρονιά, οι εφημερίδες είχαν γεμίσει με ρεπορτάζ πως το ματς Κυπέλλου εκτός έδρας με την (πανίσχυρη τότε) Νότιγχαμ του Μπράιαν Κλαφ στο «Σίτι Γκράουντ», θα ήταν το τελευταίο του στον πάγκο. Μέχρι και ονόματα διαδόχων ακουγόντουσαν. Η ομάδα δεν είχε κερδίσει από τον Νοέμβριο και βρισκόταν με το ένα πόδι στη ζώνη του υποβιβασμού! Απόγευμα της 7ης Ιανουαρίου 1990 και ένα γκολ λίγο πριν το τέλος από τον Μαρκ Ρόμπινς (που αργότερα το 1998 πέρασε από τον Πανιώνιο), του έδωσε το φιλί της ζωής.
Όχι πως οι επόμενοι μήνες ήταν εύκολοι, αφού η Γιουνάιτεντ συνέχιζε να φυτοζωεί. Ωστόσο, οι προκρίσεις στο Κύπελλο, του έδιναν παρατάσεις. Και η νίκη στον τελικό, αποδείχτηκε ευλογία θεού για τον σύλλογο και …κατάρα για τους αντιπάλους της Γιουνάιτεντ! Στον επαναληπτικό, ο Φέργκιουσον άλλαξε το τερματοφύλακα του, τον Λέιτον, που είχε φέρει μαζί του από την Αμπερντίν, αλλά έκανε απανωτά λάθη στο πρώτο ματς, βάζοντας τον άπειρο Λες Σίλι στη θέση του και δικαιώθηκε για την επιλογή του!
Η ανακούφιση στο πρόσωπο του Φέργκιουσον, στα πανηγυρικά στιγμιότυπα που ακολούθησαν την κατάκτηση, ήταν εμφανής! Μόλις τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι, αν έχει σημασία ένα Κύπελλο Αγγλίας, την ίδια εβδομάδα που η Λίβερπουλ κατακτούσε ένα ακόμη πρωτάθλημα (το 18ο και τελευταίο της έως το 2020), ο Σκωτσέζος τεχνικός, φανερά ενοχλημένος, είχε απαντήσει: «Εμείς γιορτάζουμε απόψε τη δική μας επιτυχία και μην ξεχνάτε, πως κάθε πορεία πάντα θέλει το πρώτο βήμα».
Πάντως , με το χέρι στην καρδιά, αν κανείς έλεγε εκείνο το βράδυ πως στα 23 χρόνια που θα ακολουθούσαν, το FA Cup εκείνο θα ήταν όντως το πρώτο βήμα μίας πορείας 27 τίτλων (με 13 πρωταθλήματα, πέντε κύπελλα, δύο Champions League και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, ανάμεσα σε άλλα) θα τον έλεγαν, χωρίς δεύτερη σκέψη, τρελό!
Στην ίδια συνέντευξη Τύπου, ο (μετέπειτα Σερ) Άλεξ, δεν δίστασε να απαντήσει ξεκάθαρα σε κάποιον δημοσιογράφο, που τον ρώτησε αν θεωρεί πως η θέση του στον πάγκο είναι πια εξασφαλισμένη. «Δεν υπάρχει βεβαιότητα στη δουλειά μας, αφού ακόμη και ο Κένι Νταλγκλίς στη Λίβερπουλ και ο Μπράιαν Κλαφ στη Νότιγχαμ, δεν μπορούν να θεωρούν σίγουρη τη θέση τους». Λιγότερο από ένα χρόνο μετά, τον Φλεβάρη του 1991, ο Νταλγκλίς θα είχε πια παραιτηθεί από τη Λίβερπουλ και το 1993, χρονιά που ο Φέργκι θα έφτανε τη Γιουνάιτεντ στη γη της επαγγελίας, με το πρώτο πρωτάθλημα ύστερα από 26 χρόνια, ο Κλαφ θα αποχωρούσε οριστικά από τους πάγκους, με επιβαρυμένη υγεία από το ποτό!
Δέκα χρόνια από την ημέρα που αποχώρησε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, βολοδέρνει και δεν διεκδικεί καν το πρωτάθλημα, και αυτό αποδεικνύει, ακόμη περισσότερο, εν τη απουσία του Σερ Άλεξ, την αξία του! Έμεινε στον πάγκο έως το 2013, βιώνοντας την πίεση και δημιουργώντας διαρκώς νέες ομάδες, μπολιασμένες με το DNA του πρωταθλητή, και αυτό δεν ήταν απλά σπουδαίο, ήταν μοναδικό! Και την βραδιά εκείνη, τον Μάη του 1990, η ιστορία στεκόταν ήδη πλέον δίπλα του και είχε πάρει τις αποφάσεις της, να τον ακολουθεί και να καταγράφει τις μεγάλες στιγμές του!
Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι, αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος (και εξαιρετικός προπονητής) κατέκτησε τα πάντα, όχι μόνο γιατί ήταν ικανός, αλλά γιατί υπήρξε πολύ διορατικός, αποφασιστικός και σκληρός στις επιλογές του. Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτά που πέτυχε! Φυσικά, υπήρξε και τυχερός. Αλλά η τύχη -να ξέρετε- φλερτάρει, κλείνοντας το μάτι πάντα στους ικανούς και τους τολμηρούς! Και θα το ξαναπώ, η απουσία του έκανε ακόμα μεγαλύτερη την επιτυχία του, με τη Γιουνάιτεντ να ξαναγυρίζει στην εποχή της ανομβρίας, πριν την πρόσληψη του εκείνο το μεσημέρι της 6ης Νοεμβρίου του 1986…
www.bnsports.gr
