γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ο Φράντισεκ Φάντρονκ δεν ήταν απλά ένας ακόμη προπονητής που πέρασε από τα μέρη μας. Ήταν πιθανότατα -μαζί με τον Στέφαν Μπόμπεκ- που ήρθε μία δεκαετία νωρίτερα, ο πλέον καθοριστικός άνθρωπος για να πλησιάσει το ποδόσφαιρο που βλέπαμε στην Ελλάδα τα στάνταρ της Ευρώπης. Σαν σήμερα το 1977 ο Λουκάς Μπάρλος πήρε την απόφαση να χωρίσουν οι δρόμοι με τον πιο επιδραστικό προπονητή που είχε εμφανιστεί στην ιστορία της ΑΕΚ, ωστόσο για εμένα αυτό που συνέβη λίγο αργότερα, με την επιστροφή του σπουδαίου τεχνικού για να δουλέψει στις ακαδημίες, αποδεικνύει πως οι μεγάλες αγάπες δεν χρειάζονται εγωισμούς!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ερχόμενος το καλοκαίρι του 1974 στην Ελλάδα, ο γεννημένος στην Τσεχία και μεγαλωμένος στην Ολλανδία ως φυγάς, Φράντισεκ Φάντρονκ, υποσχέθηκε πως θα μετέτρεπε την παραπαίουσα ΑΕΚ (η οποία είχε τερματίσει έκτη δύο σερί χρονιές), σε άμεση ανταγωνίστρια στο πρωτάθλημα και πως ήθελε η ομάδα του να αγωνίζεται σαν την εθνική Ολλανδίας, της οποίας ήταν ο δημιουργός μαζί με τον Ρίνους Μίχελς και που μόλις είχε καταπλήξει στο γερμανικό Μουντιάλ.
Ακουγόταν τραβηγμένο στα όρια του γραφικού! Αποδείχτηκε όμως ρεαλιστικά εφικτό. Η Ένωση υπό τις οδηγίες του μέσα σε λίγους μόνο μήνες, έπαιξε ένα ποδόσφαιρο που άλλαζε ότι ξέραμε στην Ελλάδα έως τότε. Και το σημαντικότερο, εκτός από όμορφο ήταν και ουσιαστικό. Επί των ημερών του η ΑΕΚ διεκδίκησε κάθε χρόνο τον τίτλο, χάνοντας τον στις λεπτομέρειες σε δύο περιπτώσεις, αλλά έκανε και την κορυφαία έως σήμερα πορεία της στην Ευρώπη φτάνοντας στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1977. Μπορεί οι τίτλοι να ήρθαν στην ομάδα που ονειρεύτηκε ο Λουκάς Μπάρλος και δημιούργησε ο Φάντρονκ, όταν πια αντικαταστάθηκε (από τους πιο επικοινωνιακούς Ζλάτκο Τσαικόφσκι και Φέρεντς Πούσκας), κανείς όμως δεν λησμονεί από όσους συνεργάστηκαν μαζί του, πως ο «Παππούς» ήταν αυτός που σμίλεψε το αριστούργημα!
Έφερε στην Ελλάδα πρώτος το τεχνητό οφσάιντ, έπαιξε ζώνη στην άμυνα, καθιέρωσε τον σέντερ φορ Λάκη Νικολάου ως λίμπερο και τον χαρισματικό εξτρέμ Χρήστο Αρδίζογλου ως δεξιό μπακ χαφ(!), έπεισε τον Μίμη Παπαϊωάννου να γυρίσει στα χαφ και να παρατείνει έτσι την καριέρα του για μία πενταετία, ενώ σκεφτόταν να σταματήσει, επανέφερε στην ενεργό δράση τον Νίκο Χρηστίδη που επί των ημερών του ξανάγινε και διεθνής ύστερα από μία πενταετία και κυρίως, έκανε πράξη τη μεγαλύτερη αγωνιστική καινοτομία του Τόταλ φούτμπολ, το μότο «όλοι στην άμυνα, όλοι στην επίθεση». Η ΑΕΚ αγωνιζόταν με διαφορετικούς τρόπους εντός έδρας και διαφορετικούς εκτός, δοκίμασε για πρώτη φορά δύο αμυντικούς χαφ, κάτι που στο εξωτερικό είχε αρχίσει να εφαρμόζεται, αλλά σε εμάς έμοιαζε ουτοπικό, ενώ στο μυαλό του σχεδίασε το τελειότερο επιθετικό ζευγάρι στην ιστορία της ΑΕΚ, αφού εισηγήθηκε την απόκτηση του Ντούσαν Μπάγεβιτς για να πλαισιώσει τον Θωμά Μαύρο. Ένα δίδυμο που λόγω τραυματισμού του Ντούσκο δεν πρόλαβε να το χαρεί ο ίδιος, αλλά το εκμεταλλεύτηκε άψογα ο -διάδοχος του στον πάγκο- Τσαικόφσκι.
Όπως άλλωστε μου είπε και ο Λάκης Νικολάου στην εκπομπή «τα διαμάντια είναι παντοτινά» στον ΣΠΟΡ FM, ο Φάντρονκ ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και οι παίκτες δεν είχαν μείνει ικανοποιημένοι από την αλλαγή, αλλά εξελίχτηκε σε κάτι πολύ καλό λόγω της διαφορετικής προσέγγισης του Τσαϊκόφσκι στις προπονήσεις, που έγιναν πιο χαλαρές λόγω και του χαρακτήρα του!
Το μεγαλείο του Φάντρονκ όμως φάνηκε στον χωρισμό. Παρά τα σκληρά λόγια που ακολούθησαν το διαζύγιο, από τον αείμνηστο Λουκά Μπάρλο, που στη συνέντευξη Τύπου τον Οκτώβριο του 1977 ξεπέρασε τα εσκαμμένα, ο ίδιος επέλεξε την σιωπή. Όταν ο Μπάρλος κατάλαβε το λάθος του, έδειξε το δικό του μεγαλείο με δημόσια συγγνώμη καλώντας τον και πάλι στην αγκαλιά της Ένωσης.
Εκεί φάνηκε και το πόσο αγάπησε και ο Φάντρονκ την ΑΕΚ. Μόλις κλήθηκε να αναλάβει τις ακαδημίες, δεν το σκέφτηκε λεπτό. Άφησε παρακαταθήκη για εκείνη τη δουλειά του, μία φουρνιά σπουδαίων παικτών (Μανωλάς, Βλάχος Γεωργαμλής και Οικονομόπουλος) που πήραν τίτλους και έγιναν διεθνείς. Ωστόσο κυρίως με την κίνηση του, να δεχτεί να ξαναγυρίσει ως στρατιώτης σε μία ομάδα που υπήρξε στρατηγός, απέδειξε πως στις μεγάλες αγάπες δεν υπάρχουν θέσεις για εγωισμούς.
