γράφει : Γιάννης Ψαράκης
Στην «διπλή» επιτυχία της Γερμανίας σε Ευρωμπάσκετ και Παγκόσμιο, στις συνεχόμενες επιτυχίες Ισπανών και Γάλλων την τελευταία 15ετία, στις δύο δικές μας συνεχόμενες επιτυχίες το 2005 και το 2006 συν τις πορείες του 2007 και του 2008 υπήρχε μία λέξη που ήταν ο κοινός παρονομαστής την οποία χρησιμοποιούσαν τα μέλη των επιτυχιών αυτών. Commitment. Δηλαδή «δέσμευση» για χάρη της Εθνικής ομάδας.
Σχετικά Άρθρα
Ελληνικό μπάσκετ είσαι και φαίνεσαι!
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Στην περίπτωση της Εθνικής μας η «δέσμευση» εκείνης της περιόδου είχε να κάνει απέναντι σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, αυτό του Παναγιώτη Γιαννάκη. Του παίκτη-θρύλου που ενέπνεε σεβασμό και εμπιστοσύνη και γύρω από αυτόν «γαντζώθηκαν» όλα τα παιδιά της γενιάς που έριξε στα βαθιά στους Ολυμπιακούς του 2004 στην Αθήνα βάζοντας τον σπόρο των επιτυχιών που ακολούθησαν. Δεν ξέρω αν ήταν σπουδαίος προπονητής ο «δράκος» (θα το κρίνουν καλύτερα οι συνάδελφοί του) σίγουρα ήταν ο καταλληλότερος διαχειριστής της Εθνικής ομάδας. Γιατί στην τελική η (κάθε) Εθνική ομάδα είναι πλέον μία ομάδα «ειδικού σκοπού» και «περιορισμένης διάρκειας» που χρειάζεται έναν… μάνατζερ. Μάνατζερ προσωπικοτήτων, συμπεριφορών, διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων.
Η «δική μας» δέσμευση λοιπόν ήταν αυτή του Σπανούλη, του Διαμαντίδη, του Παπαλουκά και των υπόλοιπων παιδιών απέναντι στον Γιαννάκη ο οποίος είχε καταφέρει και να τους έχει σχεδόν πάντα παρόντες (με εξαίρεση τους εκτός προγράμματος τραυματισμούς) και να τους μετατρέψει σε μία όμορφη παρέα που γούσταρε να παίζει και να περνάει τα καλοκαίρια της μαζί.
Στην περίπτωση κυρίως της Γαλλίας και πλέον και της Γερμανίας η «δέσμευση» ξεκίνησε από το πλάνο που επεξεργάστηκε η Ομοσπονδία και έφερε σε πέρας ο ίδιος προπονητής. Πως κάνουμε από το 2009 και μετά στην Ελλάδα; Ε, καμία σχέση.
Οι Γάλλοι είχαν φτάσει στο σημείο να παρακαλάνε κάποιους παίκτες τους να παίξουν για την Εθνική αφού υπήρχε έντονη κριτική από τον κόσμο και τα μίντια στις αποτυχίες και πολλοί δεν ήθελαν να πάνε να… μπλέξουν. Όταν λοιπόν ανέλαβε ο Βενσάν Κολέ μπήκαν συγκεκριμένοι κανόνες τους οποίους πρώτα η Ομοσπονδία και κατ’ επέκταση οι παίκτες τηρούν κάθε μα κάθε καλοκαίρι. Ο βασικότερος αυτών; Η «δέσμευση». Κάθε άνοιξη η Ομοσπονδία έστελνε ανοιχτή πρόσκληση σε όλους τους διαθέσιμους διεθνείς παίκτες και τους καλούσε μέχρι μία συγκεκριμένη ημερομηνία, περίπου δύο μήνες πριν την έναρξη της εκάστοτε προετοιμασίας να δηλώσουν «διαθέσιμοι» για την Εθνική ομάδα. Το οποίο σήμαινε ότι δεν είχαν «δικαίωμα» πέραν της ανωτέρας βίας (τραυματισμός) να αρνηθούν την πρόσκληση. Για να το πω πιο απλά, όποιος πραγματικά γούσταρε να παίζει στην Εθνική πήγαινε. Ούτε «δράματα» τύπου «θα το σκεφτώ» ούτε άσκοπες αναμονές «να δούμε πως θα είναι το πόδι μου», ούτε άλλου είδους δικαιολογίες. Και κάθε χρόνο ο προπονητής γνώριζε δύο μήνες πριν την προετοιμασία ποιοι «δεσμευμένοι» παίκτες ήταν διαθέσιμοι και αναλόγως έκανε τα πλάνα του. Δίχως μεν, δίχως αλλά, δίχως κόκκινες και πράσινες γραμμές.
Τα αποτελέσματα γνωστά και μην ακούσω να πει κάποιος ότι φέτος απέτυχαν παταγωδώς. Ναι, απέτυχαν γιατί είχαν δικαίωμα στην αποτυχία μετά από τόσες και τόσες διακρίσεις από το 2009 και μετά. Ένα ασημένιο σε Ολυμπιακούς (2020), δύο χάλκινα σε Παγκόσμια (2014, 2019), ένα χρυσό (2013) και δύο ασημένια (2011, 2022) σε Ευρωμπάσκετ.
Τελευταίο τρανό παράδειγμα της «δέσμευσης» η Γερμανία. Η οποία από τη στιγμή που άρχισε να φεύγει από το προσκήνιο ο τεράστιος Ντιρκ Νοβίτσκι την πήρε η κάτω βόλτα. 17η το 2013, 18η το 2015 στα Ευρωμπάσκετ, 17η το 2010 και 18η το 2019 στα Παγκόσμια. Ώσπου μετά και την αποτυχία στην Κίνα και πιο συγκεκριμένα το 2021 μπήκε σε εφαρμογή το πλάνο της επιτυχίας με τίτλο «δέσμευση». «Δέσμευση» στον ίδιο προπονητή (Χέρμπερτ) και κάλεσμα στους διαθέσιμους διεθνείς να υποστηρίξουν το πλάνο δίχως παρεκκλίσεις. Και ιδού τα αποτελέσματα… Για να μην αναφερθώ στο αντίστοιχο πρότζεκτ των Καναδών που ξεκίνησε μετά το Προολυμπιακό του 2021 και στο οποίο παικταράδες όπως ο Σάι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ αλλά και άλλοι ΝΒΑερς έχουν "δεσμευτεί" στο τριετές πλάνο που έφερε καρπούς από την πρώτη κιόλας χρονιά εφαρμογής του. Αυτοί είναι ένας άλλος κόσμος, τόσο ίδιος (σε κάποια αντιστοιχα "θέματα" ύπαρξης σταρ) αλλά και τόσο (στην πραγματικότητα) διαφορετικός.
Ναι, χρειάζεται και η συγκυρία της συνύπαρξης ταλαντούχων παικτών, όμως μεγαλύτερη σημασία έχει η στήριξη του πλάνου και η δέσμευση των παικτών. Δεν αιθεροβατώ, ξέρω ότι στα μέρη μας αυτό το πράγμα δεν μπορεί να συμβεί γιατί απλά κάποιοι δεν θέλουν να συμβεί και αυτοί οι κάποιοι δεν είναι οι παίκτες. Εδώ μεγαλύτερη σημασία έχει να βγει λάδι η εκάστοτε διοίκηση φορτώνοντας πότε στους απόντες και κυρίως στους προπονητές όλο το ανάθεμα για τα κακώς κείμενα και τίποτε παραπάνω. Τρανό παράδειγμα το φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο όπου δεν είχαν προλάβει καλά-καλά να βγουν από το ντουζ στα αποδυτήρια οι διεθνείς όταν είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους οι προβλεπόμενες και απολύτως αναμενόμενες «διαρροές» για κακές σχέσεις του κόουτς με παίκτες και άλλα συναφή. Και δώσ' του μετά τα «παραιτείται» ή «παραιτήθηκε» για να «επιβεβαιωθούν» οι διαρροές και να φωτογραφηθεί στα μάτια της κοινής γνώμης ο «υπαίτιος» της αποτυχίας. Μέχρι την επόμενη φορά, το επόμενο «θύμα» σε αυτό το γαϊτανάκι των συνολικά 8 Ομοσπονδιακών προπονητών (χώρια τους 2 υπηρεσιακούς) από το 2009 και μετά. Καζλάουσκας, Ζούρος, Τρινκιέρι, Κατσικάρης, Μίσσας, Σκουρτόπουλος, Πιτίνο και πλέον Ιτούδης.
