γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ο Απόλλων Σμύρνης παλεύει με τα κύματα να ξεκινήσει κάτι καινούργιο, βγαίνοντας από το τέλμα και ευχή είναι από κάθε άνθρωπο που αγαπά τον αθλητισμό να τα καταφέρει. Γιατί ο Απόλλωνας δεν ανήκει μόνο στους πιστούς οπαδούς του. Ανήκει στην ίδια την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου και γενικότερα του ελληνικού αθλητισμού! Και μέσα από την δυσκολία της προσφυγιάς διατήρησε την κοινωνική και πολιτιστική του κληρονομιά για αυτό και αποτελεί ξεχωριστό κομμάτι της ίδιας της ιστορίας του τόπου.
Σχετικά Άρθρα
Η μεταγραφή του Ντέμη Νικολαΐδη στην ΑΕΚ και το ηχηρό «όχι» στον Ολυμπιακό, μία ρεβάνς της φυγής Μπάγεβιτς! (video)
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για το πότε συνειδητοποίησα πως το ποδόσφαιρο έχει για κάποιους ανθρώπους μια πολύ διαφορετική σημασία απ' ό,τι για κάποιους άλλους. Το έχω γράψει πολύ αναλυτικά σε ένα από τα πρώτα βιβλία μου αφού εξηγούσα πως εκείνο το αφόρητα ζεστό καλοκαίρι του 1969, μπόμπιρας ακόμα, έζησα τη σκηνή που με συγκλόνισε! Ο αδελφός της μητέρας μου, ο Γιάννης, είχε έρθει σπίτι μας με κλαμένα τα μάτια. Ένας άνθρωπος γεννημένος το 1911, που είχε προλάβει να δει τον Απόλλωνα μαζί με τον πατέρα του (που χάθηκε στη Μικρασιατική Καταστροφή το '22) στο γήπεδο της Σμύρνης, έκλαιγε σαν μωρό παιδί, αν και πατούσε πια τα 58 του χρόνια. Ο λόγος; Η ομάδα της καρδιάς του υποβιβαζόταν… και αυτό το κομμάτι που τον συνέδεε με τον κόσμο που άφησε πίσω του ως παιδί, με τον συγχωρεμένο τον πατέρα του, με ό,τι πρέσβευε γι' αυτόν, γκρεμιζόταν!
Ήταν τα περιβόητα μπαράζ που έστελναν την «Ελαφρά Ταξιαρχία» στη Β' Εθνική για παρθενική φορά. Δυστυχώς, θα ακολουθούσαν και άλλες πολλές πίκρες τα επόμενα χρόνια. Ο θείος μου έκλεισε τα μάτια του το 1996. Πρόλαβε να δει τον Απόλλωνα να σταθεροποιείται στη μεγάλη κατηγορία στη δεκαετία του '80, να νικάει τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό το '92 μέσα στο ΟΑΚΑ και να περνά έστω και για μία μέρα στην κορυφή του πρωταθλήματος, να βγαίνει στην Ευρώπη το '95. Όταν έφυγε από τη ζωή, ο Απόλλωνας μόλις είχε κυριεύσει την Τούμπα με ένα απίστευτης έμπνευσης και εκτέλεσης γκολ του Ντέμη Νικολαΐδη. Ήταν ο ημιτελικός του Κυπέλλου και οι ΠΑΟΚτσήδες όρθιοι χειροκροτούσαν την ομάδα ενός παλιού τους άσου, του Παθιακάκη. Ο τελικός του Κυπέλλου (και η συντριβή από την ΑΕΚ με 7-1) ήταν ύστερα από ένα μήνα, αλλά τα μάτια του μπάρμπα-Γιάννη είχαν κλείσει για πάντα, κρατώντας μέσα τους αυτό που τον κράτησε όρθιο σε όλα τα χρόνια της προσφυγιάς!
Δίπλα του βρέθηκα σε πολλά γήπεδα. Ήταν πραγματικός φίλαθλος, σπάνιο είδος στην εποχή των φανατικών. Έμαθα πολλά, είδα ακόμα περισσότερα και βίωσα τον πόνο και την αγάπη που μπορεί να δώσει σ' έναν άνθρωπο μία ομάδα.
Η λατρεία του ήταν πάντα ο Γιώργος Καμάρας. Δεν τον είδα εγώ ποτέ να παίζει, αλλά από τις διηγήσεις του θείου μου είναι σαν να τα ζουσα όταν νου περιέγραφε τις μονομαχίες με τον Ρωσσίδη, τον Λινοξυλάκη, τον Μπαλόπουλο. Το γκολ μέσα στη βροχή κόντρα στον Πανιώνιο (τον μεγάλο παραδοσιακό αντίπαλο του Απόλλωνα) το '56, το οποίο λίγο ήθελε να δώσει τον τίτλο στην ομάδα της Ριζούπολης. Το ανάποδο ψαλίδι με τον Παναθηναϊκό τα πρώτα χρόνια της Α’ Εθνικής στη Λεωφόρο.
Μαζί του έζησα κάποια ματς που τα θυμάμαι σαν φιλμ να ξεδιπλώνονται στο μυαλό μου. Το γκολ του Νικόλα Συμιγδαλά (που έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή) μέσα τότε στο Σταδιο Καραϊσκάκη το 71', στη νίκη επί του Ολυμπιακού. Επίσης, είδαμε μαζί το 8-0 με σκόρερ και των οκτώ γκολ τον Μπάμπη Υφαντή με τον Πανεμεατικό, στη χρονιά της ανόδου από τη Β’ Εθνική το 1973. Τα... τρελά του Χρήστου Αρδίζογλου στο 3-0 με την Καλαμαριά και ακόμη την επική νίκη επί της ΑΕΚ με δύο γκολ του (πρώην «Ενωσίτη») Παπαγεωργίου. Και στη μία χρονιά, αμούστακο μειράκιο στη δημοσιογραφία το 81', που έκανα ρεπορτάζ της ομάδας, το 1-0 επί του Παναθηναϊκού με το γκολ του (μεγάλου μπαλαδόρου) Γιάννη Γεωργαρά και το 1-0 επί του ΠΑΟΚ με καταπληκτική εμφάνιση του αείμνηστου Μιχάλη Κρητικόπουλου. Τότε γνώρισα από κοντά τον μεγάλο Κούκλα, τον Πολωνό γκολκίπερ που μάγευε την μπάλα με τα γάντια κι έπιανε τα πέναλτι σαν να έκανε προπόνηση.
Αν και εμένα, λόγω του άλλου αδελφού της μάνας μου, του Κώστα, μου ταίριαζε πιο πολύ ο Πανιώνιος, δεν του το έλεγα για να μην τον στενοχωρήσω. Διότι καταλάβαινα πως ο Απόλλωνας για εκείνον ήταν κάτι το ιερό. Και στις μυσταγωγίες δεν επιτρέπεται να μιλάς.
Χαίρομαι από μία άποψη που δεν πρόλαβε να δει την κατάντια αυτού του σωματείου. Από την άλλη, είμαι βέβαιος πως από εκεί ψηλά που είναι, θα ήθελε όσο τίποτε άλλο να βρίσκεται στο Στάδιο της Ριζούπολης που φέρει το όνομα του ήρωά του.
Στο «Γεώργιος Καμάρας» όποτε θα μπορούσε για να βλέπει την «ελαφρά ταξιαρχία» να επελαύνει, όπως του άρεσε να λέει! Ο Απόλλων το 1922 κατέκτησε το πρωτάθλημα που διεξήχθη στη Σμύρνη που ουσιαστικά υπείχε ρόλο εθνικής διοργάνωσης αλλά ποτέ δεν του καταμετρήθηκε όταν ξεκίνησαν οι διοργανώσεις το 1928 στη χώρα. Είτε έτσι είτε αλλιώς εκείνη η ομάδα είναι πολύ ξεχωριστή και αυτή είναι η φωτογραφία που υπάρχει ως βασική στο άρθρο.
Όποιος αγαπάει αυτό το άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο πρέπει να σταθεί δίπλα σε αυτή τη νέα προσπάθεια! Γιατί ο Απόλλωνας Σμύρνης, πρέπει να υπάρχει γιατί μαζί του κουβαλάει όλο τον πόνο του ξεριζωμού πριν 100 χρόνια!
www.bnsports.gr
