γράφει : Άλκης Τσαβδαράς
Τα παιδία παίζει λέει ο λαός και στην περίπτωση του Λιονέλ Μέσι, η χαρά του παιχνιδιού επέστρεψε. Η Ίντερ Μαϊάμι ήταν ακριβώς η αλλαγή που ήθελε, ώστε στα 35 χρόνια του να χαμογελάσει ξανά. Και δεν έφταιξε το μουντό Παρίσι σε σχέση με την ηλιόλουστη Φλόριντα.
Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Προκάλεσε εντύπωση η αντίδραση στο ντεμπούτο του στην MLS. Μπήκε αλλαγή, σκόραρε το υπέροχο γκολ-φάουλ, τα γνωστά γκολ σήμα κατατεθέν του Αργεντινού, και το πανηγύρισε δεόντως. Περισσότερο απ’ όσο μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Έκπληξη στα μάτια μας η χαρά, το χαμόγελο, τα απλωμένα χέρια στον πανηγυρισμό του. Το ότι χάρισε τη νίκη στην ομάδα του, στις καθυστερήσεις, στην πρώτη εμφάνισή του, ε δεν το λες και λίγο, αλλά τέλος πάντων θεωρούμαι ότι ο κάτοχος του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μουντιάλ του Κατάρ, έχει να θυμάται και πιο συγκινητικά καρέ στην πολυετή, και κυρίως άκρως πετυχημένη, καριέρα του.
Αποτελεί, όμως, την τρανή απόδειξη ότι όσο μεγάλος κι’ αν είσαι, όσες στιγμές κι’ αν έχεις ζήσει, το ποδόσφαιρο παραμένει ένα παιχνίδι. Στοιχείο που ξεχάστηκε για τον ίδιο τον Λέο, για τον οποίο πιστεύουμε ώρες ώρες ακράδαντα ότι μέσα στο μυαλό του διατηρεί την εικόνα πως κυκλοφορεί στους δρόμους του Ροσάριο, μέχρι την τοπική Γκρανδόλι, μαζί με τη γιαγιά του, Σίλια. Εκεί που έκανε τα πρώτα βήματα στο άθλημα. Όπου και ξετύλιξε για πρώτη φορά τη μαγεία του, δίπλα σε αδερφούς και ξαδέρφια.
Το τι συνέβη στα δύο χρόνια στο Παρίσι, μόνο ο ίδιος το γνωρίζει. Εμφανέστατα είχε χάσει το κέφι, τη φαντασία, το μπρίο του, ίσως λόγω συνθηκών, ίσως λόγω προστριβών, ίσως από την έλλειψη επιτυχίας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Λατίνος είναι, ζει και αναπνέει με το ποδόσφαιρο, σίγουρα η ζωή του θα διαφοροποιηθεί όταν κρεμάσει τα παπούτσια, ελπίζουμε σε κάμποσες σεζόν και όχι σύντομα. Αλλά στα όσα λίγα χρόνια του απομένουν ώστε να κλωτσήσει την μπάλα, ο ίδιος, ο Θεός και άπαντες οι φίλοι του Βασιλιά των σπορ, θα ήθελαν να το απολαμβάνει. Διότι όταν το κάνει, τότε όλοι χαίρονται μαζί του.
Η νέα αναμέτρηση της Ίντερ Μαϊάμι με την Ατλάντα του Γιώργου Γιακουμάκη αποτέλεσε ένα ακόμα ενορχηστρωμένο κοντσέρτο του Μέσι. Δύο γκολ και μία ασίστ. Πανηγυρισμός έξαλλος ξανά στο πρώτο γκολ. Η ιδανική συνεργασία με τον Μπουσκέτς. Στο 2-0 ακόμα περισσότερα τα συναισθήματα. Τρέχει στους συμπαίκτες του, χαμογελά, τους συγχαίρει, προτιμά να είναι μαζί τους, κάτι το οποίο σπάνια συνέβαινε στο «Παρκ ντε Πρενς», ειδικά όταν έβαζε γκολ ο Εμπαπέ. Μοιράζει ασίστ και αποθεώνεται. Βγαίνει αλλαγή και αποθεώνεται παρατεταμένα. Άλλο περιβάλλον, άλλη αίσθηση, άλλη η χαρά.
Είτε τον χαιρετά ο Λεμπρόν, είτε η Σερένα Γουίλιαμς, είτε η Κιμ Καρντάσιαν, είτε ο DJ Khaled, είτε είναι ανάμεσα ακόμα και στον Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Λέο ζει πλέον το όνειρο του. Όχι το κλασικό Αμερικάνικο. Αλλά αντιλαμβάνεται την πτώση του επιπέδου στο οποίο συμμετέχει, δεν το αντιμετωπίζει υπεροπτικά και απλά κάνει παιχνίδι. Κακά τα ψέμματα, σαν εξωγήινος μοιάζει ανάμεσα σε παικτάκια του MLS. Αμ στην Ευρώπη ήταν διαφορετικά; Δε νομίζω. Τρία γκολ σε δύο παιχνίδια, συν μία ασίστ. Όλα τα πανηγύρισε με την ψυχή του. Ακόμα κι’ αν ξεπέρασε τις 100 ομάδες κόντρα στις οποίες έχει σκοράρει. Τώρα είναι διαφορετικά.
Επέστρεψε η χαρά στο πρόσωπο του Μέσι. Και μάλλον δεν είναι ο μόνος...
