γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Υπήρξε ένας από τους πρώτους ξένους ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα με το τριφύλλι και παραμένει ένας από τους σημαντικότερους. Φτάνοντας στην Ελλάδα στις 28 Ιουνίου 1972, ο Χουάν Ραμόν Βερόν ερχόταν με τη φήμη ενός πολύ καλού διεθνούς παίκτη, που είχε επιτυχίες με την Εστουντιάντες αλλά και με τεράστια παραφιλολογία σχετικά με την αληθινή ηλικία του. Αλλοι έλεγαν πως είναι 34 ετών, άλλοι 30, οπότε γίνεται αντιληπτό πως σε εποχές προ ίντερνετ και με ελάχιστη δυνατότητα πληροφόρησης και διασταύρωσης στοιχείων, υπήρχε μία επιφυλακτικότητα. Οι φήμες που τον συνόδευαν πάντως μιλούσαν για έναν πολύ σπουδαίο ποδοσφαιριστή.
Γεννημένος στις 17 Μαρτίου 1944, ο Βερόν ήρθε στην Ελλάδα ακριβώς στα 28 του χρόνια, με το προσωνύμιο «Λα Μπρούχα», δηλαδή «η μάγισσα». Το αριστερό του πόδι έκανε πραγματικά μαγικά πράγματα και δεν είναι τυχαίο πως κέρδισε με το «καλημέρα» στην πρώτη προπόνηση τον θαυμασμό και την εκτίμηση των πιο δύσκολων συμπαικτών του, όπως ήταν ο Μίμης Δομάζος, ο Αριστείδης Καμάρας, ο Κώστας Ελευθεράκης και ο Αντώνης Αντωνιάδης. Τεχνικός στον ΠΑΟ ήταν ο Φέρεντς Πούσκας, που υπήρξε καταλυτικός για να πειστεί ο Βερόν να προτιμήσει την Ελλάδα για να συνεχίσει την καριέρα του, καθώς η αύρα που εξέπεμπε ο Μαγυάρος από τις μέρες των θριάμβων της Ρεάλ τον ακολουθούσε.
Όταν μάλιστα ο Βερόν βρέθηκε στο ίδιο γήπεδο με τον Πούσκας και άλλαξε μπαλιές μαζί του, δεν κρύβει πως αισθάνθηκε όπως ένα παιδί την ημέρα των Χριστουγέννων! Ήταν από τα πρώτα πράγματα που μου εξήγησε σε εκείνη την κουβέντα μας, ένα όμορφο βράδυ στο Μικρολίμανο ακριβώς πριν 10 χρόνια το 2013.
Ο Βερόν αφήνοντας την Εστουντιάντες ύστερα από δέκα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων κατέκτησε τα πάντα, σκοράροντας 77 φορές σε 295 ματς, ήξερε πως ολοκληρωνόταν η κορυφαία εποχή στην ιστορία του κλαμπ και οι οπαδοί της ομάδας, οι «Pincharatas», στο τελευταίο του ματς στο στάδιο «Jorge Luis Hirschi» είχαν απλώσει ένα τεράστιο πανό. Εγραφε: «Χουάν, με εσένα στην ομάδα και με λιγότερο παίκτη να παίζαμε θα κερδίζαμε πάντα! Σε ευχαριστούμε για όλα», κάτι που ο ίδιος ομολογεί πως τον έκανε να δακρύσει.
Ο δρόμος του τον έφερε στην Ελλάδα όπως και πολλούς συμπατριώτες του εκείνα τα χρόνια που για πρώτη φορά από τις πολλές που ακολούθησαν οικονομική κρίση χτυπούσε δυνατά την πόρτα σε ολόκληρη την λατινική Αμερική. Μαζί με τον Γκραμάχο τον Ντεμέλο και τον Ιράλα ήρθαν στον Παναθηναϊκό την ίδια περίοδο με τον Πολέτι, τον Άλτσιμπαρ τον Βιερά και τον Λοσάντα στον Ολυμπιακό και τον Ερέα τον Βιτσέντε τον Ζέερ και τον Λούνα στην ΑΕΚ.
Ήταν το καλοκαίρι των ελληνοποιήσεων με πολλούς παίκτες να έρχονται και σε επαρχιακές ομάδες αλλάζοντας την ιστορία τους, όπως τα Γιάννενα η Λάρισα και η Καλαμάτα με πολλούς από εκείνους να μένουν μέχρι και τα βαθιά τους γεράματα στην χώρα μας! Μερικά ονόματα που έγραψαν ιστορία, όπως ο Αλβάρεζ, ο Κοντογιωργάκης, ο Γκλασμάνης, ο Μοντέζ ο Παστερνάκης, ο Εσπινόζα, ο Βαλιάν, ο Μοράλες και ο Βαγιέχο ανάμεσα σε πολλους.
Στον Παναθηναϊκό ο Βερόν έμεινε μέχρι το καλοκαίρι του 1974 και σε 57 συμμετοχές σημείωσε 22 γκολ, αφήνοντας πάμπολλες καλές αναμνήσεις στον κόσμο. Η αψυχολόγητη απομάκρυνση του Πούσκας, στις εβδομάδες που ακολούθησαν τη Μεταπολίτευση, με υπόγειο τρόπο από τη διοίκηση προκειμένου να επιστρέψει ο Στέφαν Μπόμπεκ, σήμανε και το τέλος της παρουσίας του Χουάν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Κάτι που όπως παραδέχτηκε αργότερα ο ίδιος ο Απόστολος Νικολαΐδης, που πήρε προσωπικά την απόφαση, ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έγινε εκείνο το διάστημα!
«Δεν ήθελα να φύγω από την Ελλάδα, αγαπούσα και το μέρος και τους ανθρώπους και είχα δεθεί με την φανέλα που είχε το τριφύλλι. Δεν μου άρεσε πάντως και ο τρόπος που φέρθηκαν στον Πούσκας ήταν φανερό πως υπόγεια λειτουργούσαν εκείνοι που είχαν επιστρέψει να διοικήσουν το σύλλογο, κάνοντας τα προσωπικά τους παιχνίδια», μου έλεγε σε εκείνη τη κουβέντα για το καλοκαίρι του 74 ο Βερόν.
Ο αείμνηστος πρόεδρος του Ολυμπιακού, Νίκος Γουλανδρής, που έτρεφε απεριόριστη εκτίμηση στο πρόσωπο του Βερόν, σκέφτηκε τότε να τον εντάξει στη δύναμη των Πειραιωτών, αλλά προτιμήθηκε ύστερα από ώριμη σκέψη να αποφευχθεί η όποια ένταση θα δημιουργούσε αυτή η κίνηση.
«Συναντήθηκα τότε με τον πρόεδρο του Ολυμπιακού στο σπίτι του. Ήταν και η σύζυγός του που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η συμπεριφορά τους. Τον ευχαρίστησα αλλά του εξήγησα πως θα ήταν πολύ άσχημο, μετά από τα δύο υπέροχα χρόνια που είχα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας να πήγαινα στον Ολυμπιακό που είχε πραγματικά μία καταπληκτική ομάδα και είχε πάρει το πρωτάθλημα πετυχαίνοντας πάνω από 100 γκολ. Δεν με χρειάζεσαι πρόεδρε του είπα και γέλασε, λέγοντας μου πως με εμένα θα προχωρούσαν και στην Ευρώπη. Αλλά μου ήταν δύσκολο να κάνω την μετακινηση, τουλάχιστον ψυχολογικά» συμπλήρωσε.
Τον ρώτησα πόσο κοντά έφτασε, πραγματικά, στο να έρθει ο γιος του στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό το 1995. «Πολύ κοντά», ήταν η απάντησή του. «Ηταν τότε 20 ετών και είχαμε παίξει ένα φιλικό μαζί, η Εστουντιάντες με τον ΠΑΟ. Τον ήθελε πολύ και ο Χουάν Ρότσα που ήταν προπονητής. Μίλησα με τον πρόεδρο, τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, και είχα πει πως με 500.000 δολάρια θα τον άφηνε η Εστουντιάντες. Ημουν βέβαιος πως θα έκανε καριέρα και γι' αυτό κάναμε λόγο τότε για ποσοστό μεταπώλησης αργότερα αν πήγαινε στην Ιταλία που τον ήθελε η Σαμπντόρια».
Και πού χάλασε η δουλειά λοιπόν; «Στο ότι κάποια άτομα στο περιβάλλον του προέδρου τον έπεισαν πως ήταν πολλά τα λεφτά για κάποιον νεαρό παίκτη και πως δεν ήταν ο μικρός τόσο καλός παίκτης όπως ήμουν εγώ! Τελικά, αν και θα μου άρεσε να τον έβλεπα στα πράσινα, ίσως ήταν καλύτερο για τον Χουάν Σεμπάστιαν που έμεινε άλλον έναν χρόνο σε εμάς, πέρασε από την Μπόκα Τζούνιορς και ήρθε απευθείας στην Ευρώπη, στην Ιταλία».
Πάντως μπορεί οι περισσότεροι τώρα να έχετε στο μυαλό τη σπουδαία καριέρα που έκανε αργότερα ο γιος Βερόν στη Σαμπντόρια, την Πάρμα, τη Γιουνάιτεντ, την Τσέλσι, την Ίντερ αλλά και την Εστουντιάντες, ωστόσο η εικόνα του πατέρα του, να περνάει σαν άνεμος τους αμυντικούς, να σκοράρει με περίτεχνους τρόπους και να χρησιμοποιεί εκείνο το μαγικό αριστερό πόδι, δεν μπορεί να λησμονηθεί από όποιον τον είδε να αγωνίζεται.
Ο ίδιος ο Ντιέγκο Μαραντόνα τον θεωρεί τον μεγαλύτερο Αργεντινό επιθετικό που δεν μπόρεσε να πάει σε Μουντιάλ, αφού στις δόξες του, το 1970, η εθνική ομάδα αποκλείστηκε από το Περού στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Μεξικού. «Ο Ντιέγκο έλεγε πάντα ωραία πράγματα για μένα αν και του υπενθύμιζα πως σαν τον Πελέ τον οποίο είδα στα ντουζένια του, δεν εμφανίστηκε άλλος ποδοσφαιριστής και ξέρω ότι ξαφνιάζει γιατί το λέω εγώ ένας Αργεντινός».
Τι θυμόταν έντονα από την Ελλάδα; «Τις κόντρες με τον Ολυμπιακό, που ήταν και τα μεγάλα ντέρμπι, τον ΠΑΟΚ που είχε αληθινά σπουδαία ομάδα, τις μονομαχίες στις προπονήσεις με τον Πούσκας για το ποιος θα σκοράρει από πιο μακριά και ποιος θα πετύχει περισσότερες φορες το οριζόντιο δοκάρι. Ωραίες μέρες», έλεγε κοιτάζοντας προς τη θάλασσα.
Οσο για παίκτες στην Ελλάδα, η ποδοσφαιρική ποιότητα του Δομάζου τον έχει συνεπάρει. «Ο Μίμης είχε τα πάντα. Δεν νομίζω πως υπήρχαν πολλοί εκείνη την εποχή στον κόσμο με τη δική του τεχνική. Οσο για πάθος την ώρα του αγώνα, ήταν μοναδικός. Το μυαλό του ήταν πάντα πιο μπροστά από τον αντίπαλο, διάβαζε την εξέλιξη της φάσης», τονίζει. Είχε ξεχωρίσει κι άλλους παίκτες, από τους συμπαίκτες του τον Κώστα Ελευθεράκη για τον οποίο έλεγε πως τα ποδοσφαιρικά του προσόντα μπορούσαν να τον έχουν βασικό στις περισσότερες μεγάλες ομάδες της Ευρώπης ενώ έλεγε καταπληκτικά λόγια και για τον τερματοφύλακα Βασίλη Κωνσταντίνου, που τον θεωρούσε σε ρεφλέξ και σε αντιδράσεις πραγματικά κορυφαίο.
Από τις άλλες ομάδες; «Θυμάμαι πολλούς καλούς αλλά δεν θυμάμαι τα ονόματά. Εξαιρετικός ήταν ο αρχηγός του ΠΑΟΚ και εκείνος που έπαιζε στην επίθεση και έκανε διαρκώς απίθανες κεφαλιές ( εννοεί τον Γιώργο Κούδα και τον Σταύρο Σαράφη) ενώ μου άρεσε ο Δεληκαρης αν τον λέω σωστά με ένα μαγικό αριστερό πόδι στον Ολυμπιακό».
Μετά σκέφτεται λίγο και λέει: «Στην ΑΕΚ ο αρχηγος που έπαιζε και στην Εθνική σας πως λεγόταν;» Του έδειξα μία φωτογραφία του Παπαϊωάννου.
«Ναι αυτός! Κοντός αλλά έπαιρνε κεφαλιές. Ήταν ολοκληρωμένος επιθετικος γιατί μπορούσε μα σκοράρει αλλά και να οργανώσει!»
Μπορεί ο Πούσκας να ήταν μαζί με τον Ντι Στέφανο ποδοσφαιρικά του ινδάλματα, αλλά ως προπονητή ο Βερόν θεωρεί άλλον αυθεντία από την εποχή του. Κάποιον που του χρωστά πολλά, αφού αυτός τον πήρε από ενδιάμεσο χαφ και τον έβαλε αριστερά στη γραμμή, δίνοντας ώθηση στην καριέρα του: τον Όσκαρ Ζουμπέλντια. Ο προπονητής της Εστουντιάντες τη χρυσή εξαετία του 1965-1971, όταν η ομάδα πήρε τρία σερί πρωταθλήματα και αντίστοιχα Κόπα Λιμπερταδόρες ('68, '69, '70) ενώ κατέκτησε και το Κύπελλο Κόσμου επικρατώντας
της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Τσάρλτον, του Μπεστ και του Λόου. «Ο Ζουμπέλντια μου έλεγε από τη πρώτη μέρα πως ένας παίκτης είναι τόσο καλός όσο και το μυαλό του. Αν δεν πείσεις τον εαυτό σου πως είσαι καλός και δεν καταφέρεις μέσα στο γήπεδο να νιώθεις άνετα, δεν κάνεις καριέρα», λέει.
Οσο για το πιο σπουδαίο γκολ που σημείωσε, αν και περίμενα να πει κάποιο από τα τρία που έβαλε εναντίον της Παλμέιρας στην επικράτηση του τελικού του Λιμπερταδόρες το 1969, ο ίδιος δεν φαίνεται να προβληματίζεται: «Στο "Ολντ Τράφορντ" το 1968 εναντίον της Γιουνάιτεντ. Είχαμε νικήσει 1- 0 στο πρώτο ματς και σκόραρα με κεφαλιά στη ρεβάνς. Δεν το συνήθιζα να βάζω γκολ με το κεφάλι, αλλά άξιζε να είναι σε ένα τέτοιο ματς. Θυμάμαι πως μας πίεσαν ασφυκτικά, ωστόσο αντέξαμε και με 1-1 πήραμε το Κύπελλο».
Οσο για το πώς βρέθηκε στην Ελλάδα, ήταν απόρροια ενός τραυματισμού, αφού το 1971 η Βαλένθια με προπονητή τον Ντι Στέφανο είχε έρθει σε συμφωνία με την Εστουντιάντες, αλλά έκανε πίσω, όπως και η Μπέτις της Σεβίλλης ενώ τον ήθελε και η Οβιέδο. Ετσι ήρθε η πρόταση του Παναθηναϊκού. Ο θρύλος μάλιστα λέει πως σε μία από τις πρώτες προπονήσεις είδαν οι νέοι του συμπαίκτες τα σημάδια της εγχείρησης και αναρωτήθηκαν αν μπορεί να παίξει. Ο Φέρεντς Πούσκας γέλασε και απάντησε σε αυτούς που είχαν αμφιβολίες:
«Αν δεν είχε τα σημάδια, θα πήγαινε στη Ρεάλ Μαδρίτης και δεν θα ερχόταν εδώ»! Του λέω την ιστορία και κουνάει το κεφάλι χαμογελώντας. «Δεν είναι ακριβώς έτσι. Κάποιος παράγοντας ήταν, όχι οι συμπαίκτες μου. Είδε το σημάδι και με έβλεπε να περπατάω λίγο περίεργα, που είναι το στυλ μου και ρώτησε τον Πούσκας αν είναι βέβαιος πως μπορώ να βοηθήσω. "Αυτός δεν είναι για εδώ, αλλά για τη Ρεάλ Μαδρίτης", του είπε ο Πάντσο. Αλλά νομίζω πως σύντομα έδωσα και εγώ την απάντηση στο γήπεδο», συμπληρώνει και όποιος τον είδε να παίζει μπορεί άφοβα να το επιβεβαιώσει!
www.bnsports.gr
