γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Αν υπήρχε προσωποποιημένος ο όρος του αντιστάρ, θα ήταν ο Μιχάλης Κρητικόπουλος που σαν σήμερα έφυγε το 2002 από κοντά μας φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ήταν ένα ματς παλαιμάχων στην Άνδρο και εκεί συνέβη το μοιραίο που μας σόκαρε εκείνη την εποχή ωστόσο αυτό που δε βγάζω απ’ το μυαλό μου είναι πόσο απλό παιδί ήταν!
Γραφεί ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Τον Μιχάλη τον γνώρισα προσωπικά, στο τελείωμα της καριέρας του όταν πήγε στον Απόλλωνα, δημιουργώντας με τον Κροάτη Μάριο Μπόνιτς ένα εκπληκτικό δίδυμο. Ήταν πάντα απλός, καλοσυνάτος και με ένα χαμόγελο που καμιά φορά σου έβγαζε πίκρα! Τελευταία φορά που μιλήσαμε από κοντά, ήταν λίγα χρόνια πριν το θάνατο του. Μετά από ένα ματς παλαιμάχων, τον εξυπηρέτησα γιατί δεν είχε μαζί του αυτοκίνητο. Μιλήσαμε για αρκετή ώρα και τον παρακάλεσα να έρθει καλεσμένος σε κάποια εκπομπή για το Champions League, στο παλιό Mega.
Η απάντηση του, ευγενική όπως πάντα, ήταν μόνιμα αρνητική. «Δεν υπήρξα και κάποιος σπουδαίος, τι να πω εγώ τώρα!» η μόνιμη επωδός όταν του ζητούσαμε να κάνει κάποιο σχόλιο!
Τη μόνη φορά που δεν μου χάλασε το χατίρι, ήταν το 1999. Τότε έκανα μία αποχαιρετιστήρια εκπομπή στον Χούλιο Λοσάντα στον ΣΠΟΡ FΜ, όπου ο Μιχάλης ήταν απολαυστικός, μιλώντας για τον παλιό συμπαίκτη του.
Ο ίδιος λοιπόν, δεν πίστευε πως ήταν κάτι το ιδιαίτερο! Όποιοι τον ζήσαμε, στα γήπεδα εκείνη την δεκαετία του 70, εύκολα αντιτάσσουμε πως ήταν κυνηγός υψηλού επιπέδου.
Άφοβα μπορώ να πω, με την φτωχή μου πείρα αυτών των τεσσάρων και πλέον δεκαετιών πηγαίνοντας στα γήπεδα όλου του κόσμου και βλέποντας πάρα πολλούς αγώνες, πως ο τρόπος που αγωνιζόταν ο Μιχάλης Κρητικόπουλος ήταν ξεκάθαρα πολύ μπροστά από την εποχή του. Ήταν γρήγορος όχι μόνο στα πόδια αλλά και στο μυαλό! Είχε ένα εξαιρετικό άλμα και σκόραρε με την ίδια ευκολία τόσο με το αριστερό όσο και με το δεξί. Το κεφάλι του ήταν ικανό να στείλει τη μπάλα προς την εστία με εκατό τρόπους.
Στην τεράστια ομάδα του Ολυμπιακού από το 1973 έως το 1975, υπό τις οδηγίες του Λάκη Πετρόπουλου, ήταν αυτός που άλλαζε τις ισορροπίες, ανάλογα με το στυλ του αντιπάλου. Ο Λάκης του έμαθε πολλά άλλα νωρίτερα είχε δουλέψει στον Εθνικό δίπλα σε δύο εξαιρετικούς προπονητές, όπως τον Βικ Μπάκιγχαμ, τον άνθρωπο που έδωσε κάποτε στον Κρόιφ στον Άγιαξ το… βάπτισμα του πυρός και τον Τζον Μόρτιμερ που τον λάτρευε!
Αξέχαστο το γκολ με κεφαλιά ψαράκι κόντρα στην Σέλτικ τον Οκτώβριο του 74’. Αυτό που αν κάποιος ήθελε να βάλει σε μια φωτογραφία μόνο το τι πέτυχε με τον Ολυμπιακό, είναι το απόλυτο must!
Ωστόσο προσωπικά το ωραιότερο γκολ του το είδα όταν ακόμη έπαιζε στον Εθνικό. Ένα ανάποδο ψαλίδι, που άφησε άγαλμα τον Τάκη Οικονομόπουλο ισοφαρίζοντας σε 3-3 τον Παναθηναϊκό στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Εκεί στην μπλε ομάδα του Πειραιά είχε δημιουργήσει το μεγάλο όνομά του, όταν στην επίθεση ήταν παρτενέρ του (άλλου πολύ γρήγορου κυνηγού) Χατζηιωάνογλου! Ήταν ένα ματς πρωταθλήματος το 1971 – 72 και εκεί ο Φέρεντς Πούσκας που σπάνια σχολίαζε ποδοσφαιριστές αντιπάλων ομάδων ώστε να μη δημιουργηθούν εντυπώσεις, δεν κρατήθηκε και τόνισε μετά το ματς πως ένας τέτοιος φορ θα ήταν ο απόλυτος παρτενέρ για τον τότε δεύτερο σκόρερ στην Ευρώπη, Αντώνη Αντωνιάδη που είχε φτάσει τα 39 γκολ την συγκεκριμένη περίοδο!
Αν αγωνιζόταν σήμερα, θα έκανε πάταγο και το λέω με απόλυτη συναίσθηση. Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει αλλά εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ είναι η ανάγκη των πολυλειτουργικών επιθετικών. Η ταχύτητα σκέψης και η ικανότητα του στο τελείωμα των φάσεων θα τον μετέβαλαν σε περιζήτητο. Και είναι βέβαιο πως θα έφευγε για το εξωτερικό εάν το ήθελε. Η κλάση και η ποιότητα δεν αντικαθίστανται από την προπόνηση και με τους σημερινούς σταρ να έχουν στα πόδια τους, φυσιοθεραπευτές, γυμναστές, επιτελεία και τα συναφή, ο Κρητικόπουλος θα ήταν άνετα και τώρα πρωταγωνιστής.
Το καλοκαίρι του 1973 έγινε ο πρώτος που κόστισε 8 εκατομμύρια δραχμές στο ελληνικό ποδόσφαιρο και όταν κάποτε ρωτήθηκε ο αείμνηστος Νίκος Γουλανδρής ποιος έβγαλε και με το παραπάνω τα λεφτά που του στοίχισε, είχε «δείξει» τον Μιχάλη χωρίς δεύτερη σκέψη!
Η μοίρα ήθελε τον Κρητικόπουλο να κλείσει τα μάτια, στα εγκαίνια του γηπέδου με το όνομα του καπετάν Νίκου, φορώντας την φανέλα του Ολυμπιακού! Αν αυτό δεν είναι ειρωνεία της ζωής δεν ξέρω ποιο λέγεται έτσι. Ξέρω πάντως πως ο Μιχάλης που είχε μια υπέροχη οικογένεια ήταν πολύ σπουδαίος. Και ας μην το παραδεχόταν ποτέ . Αυτοί που τον είδαμε το καταλαβαίνουμε και λέμε πάντα ένα ευχαριστώ για τις αναμνήσεις που μας χάρισε.
