γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Το βράδυ της 10ης Φεβρουαρίου 1986 ο αδελφός του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, Πάολο, ήταν αυτός που υπέγραφε την εξαγορά του 52% των μετοχών της (ευρισκομένης ένα βήμα πριν την πτώχευση) Μίλαν! Αργότερα μέσα στο μήνα, ο Σίλβιο θα γινόταν ο πρόεδρος, κάνοντας και ένα επιχειρηματικό τρικ που ουσιαστικά του έφερε στα χέρια το 99% των μετοχών και άνοιξε το δρόμο στο να γίνουν οι κινήσεις που άλλαξαν το σύλλογο.
Απέφυγε την χρεοκοπία του συλλόγου με την εξαγορά από την RETE italia θυγατρική της Fininvest, με την οποία έκανε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου 6 δισεκατομμυρίων λιρετών, που ήταν τα χρήματα της Ιταλίας εκείνη την εποχή, και στη συνέχεια με ακόμα 25 δισεκατομμύρια λιρέτες, για να καλύψει και όλα τα χρέη που υπήρχαν συσσωρευμένα.
Η κίνηση του να φέρει επίσης ένα προπονητή που δεν ήξερε κανείς, τον Αρίγκο Σάκι, άγνωστο στο ευρύ κοινό αλλά με ωραίες ιδέες για το μοντέρνο ποδόσφαιρο, αποδείχθηκε εμπνευσμένη! Η περίφημη απάντηση του Σάκι στην συνέντευξη Τύπου, στην οποία παρουσιάστηκε, όταν κάποιος δημοσιογράφος τον ρώτησε εάν πιστεύει πως μπορεί να γίνει ένας επιτυχημένος προπονητής αφού δεν είχε παίξει ποτέ το επαγγελματικά ποδόσφαιρο έχει περάσει στην ιστορία! «Δεν γνώριζα ότι θα έπρεπε για να γίνει κάποιος πετυχημένος αναβάτης ότι θα έπρεπε να έχει προϋπάρξει ως άλογο!» ήταν η απάντηση του νεαρού τεχνικού που έμελλε να αλλάξει το ποδόσφαιρο!
Για να καταλάβει πάντως κάποιος πόσο σημαντικό ήταν για την Μίλαν να την εξαγοράσει ένας άνθρωπος με τις φιλοδοξίες αλλά και με την επιχειρηματική τετράγωνη λογική και φιλοδοξία του Μπερλουσκόνι, πρέπει να γυρίσουμε στο καλοκαίρι του 1983 που η Μίλαν, μετά την τραυματική εμπειρία των δύο υποβιβασμών, επιστρέφει ξανά στην Serie A.
Ο πρώτος υποβιβασμός είχε έρθει το 1980 λόγω της εμπλοκής του προέδρου της και κάποιων παικτών στο σκάνδαλο των στημένων παιχνιδιών. Ο δεύτερος το 1982 μετά από μία τραγική σεζόν που οδήγησε σε μία οδυνηρή πτώση και που σημάδεψε τον σύλλογο φτάνοντας τον στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Μνημειώδης παραμένει η ατάκα του Άγγλου φορ, βασικού με τη Νότιγχαμ Φόρεστ, όταν πήρε τα δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, που αγωνιζόταν στην Κολωνία όταν τον πλησίασε η Μίλαν το καλοκαίρι του 83. «Προτιμώ να πάω σε μία ομάδα με φιλοδοξίες και όχι σε ένα μέτριο κλαμπ που ανεβοκατεβαίνει κατηγορίες»! Αυτό είχε να διαχειριστεί όταν ανέλαβε ο Μπερλουσκόνι τα ηνία! Η Μίλαν ήταν ομάδα από τζάκι αλλά έφτανε τα επτά χρόνια μετριότητας και είχε να παίξει στην Ευρώπη από το 1979.
Μέσα σε δύο δεκαετίες, έως το 2007 οι «ροσονέρι» θα είχαν μετατραπεί στην κορυφαία ομάδα του πλανήτη από πλευράς τίτλων και το ποδόσφαιρο που έπαιξαν μεταξύ του 1989 και του 1994, παραμένει σημείο αναφοράς σε κάθε κουβέντα μέχρι σήμερα!
Εκείνο πάντως που έκανε ξεχωριστή τη Μίλαν της εποχής Μπερλουσκόνι, πέραν από τους τίτλους, ήταν η αφοσίωση στις αξίες και στα ιδεώδη του κλαμπ.
Η Μίλαν πάντα είχε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους της. Ο Αντσελότι έμεινε οκτώ χρόνια στον πάγκο. Σε άλλη ομάδα, μετά το κάζο της Πόλης το 2005, θα είχε απομακρυνθεί. Σε αυτό το σημείο να βγάλει κάποιος το καπέλο στο δεξί χέρι του Μπερλουσκόνι επί σειρά ετών και της απόλυτης ισορροπίας στην εκρηκτική του προσωπικότητα που δεν είναι άλλος από τον Γκαλιάνι!
Αυτός συγκράτησε τον παρορμητικό Μπερλουσκόνι από το να διώξει ήδη από εκείνο το βράδυ τον Αντσελότι, λέγοντάς του πως τις αποφάσεις έπρεπε να τις πάρουν μετά από μερικές μέρες με καθαρό μυαλό! Δύο χρόνια μετά στην Αθήνα, ο Καρλέτο, ήταν στον πάγκο για να πάρει μαζί με την υπόλοιπη ομάδα την εκδίκησή του από την Λίβερπουλ για την εφιαλτική νύχτα της Κωνσταντινούπολης!
Στο Μιλανέλο ποτέ δεν τους έπιανε πανικός. Για αυτό και η Μίλαν υπήρξε σπάνια περίπτωση. Αν και σε τίτλους σε εγχώριο επίπεδο υπολείπεται της Γιουβέντους κατά πολύ, μόλις περνούσε τα σύνορα ήταν η αληθινή πρέσβειρα της χώρας. Από το 1958 που πρωτόπαιξε σε τελικό Πρωταθλητριών, μέχρι το 2007, κατάφερε να είναι πάντα εκεί. Ή κάπου εκεί!
Η Μίλαν του Σίλβιο δεν λειτούργησε ως εταιρεία ποτέ! Αλλά ως ένας σύλλογος, ένα club, το οποίο πάνω απ’ όλα είχε αξίες. Αυτό που τώρα η Μίλαν το έχει χάσει μετά την πώληση πρώτα στους Κινέζους και μετά στους Αμερικανούς… Το μεγαλείο της ως σύλλογος ήταν πέραν των όποιων τίτλων και η διάρκεια της λάμψης μετρούσε πάντα πιο πολύ από τα όποια μπλακ άουτ.
Για αυτό και ο Μπερλουσκόνι έχοντας τον Γκαλιάνι πάντα δίπλα σε διοικητικό ρόλο, ήθελε να διοικείται η ομάδα με τον καλύτερο τρόπο και ταυτόχρονα χρειαζόταν κάποιον να τον συγκρατεί!
Οι επιτυχίες της εποχής Σίλβιο ήταν ο κανόνας. Οι μαύρες βραδιές, οι εξαιρέσεις, που όσο και αν πονάνε, παρέμεναν λίγες. Ξεχώρισε περισσότερο από κάθε άλλον στα 27 συνολικά χρόνια που ήταν στα χέρια του η Μίλαν, και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς αντίπαλος του! Όποιοι διακρίθηκαν με τη φανέλα της, παρέμεναν πάντα παιδιά της. Με ρόλο, με θέση, με τιμές. Η Μίλαν ποτέ δεν έδιωξε κάποιο παιδί της, παρά μόνο αν ήθελε να φύγει από μόνο του. Ήταν οικογένεια. Και αυτό το πράγμα είναι δυσεύρετο στην εποχή μας, ένας κώδικας τιμής καταπατήθηκε με την απρέπεια προς τον Πάολο Μαλντίνι από την τωρινή ιδιοκτησία!
Η Μίλαν, από την ώρα που την αγόρασε ο Μπερλουσκόνι, μεταμορφώθηκε από μία ομάδα βουτηγμένη στην ανυποληψία σε τεράστιο κλαμπ.
Από το 1989 έως το 2007 οι «ροσονέρι» έπαιξαν σε 8 τελικούς του Πρωταθλητριών, κατακτώντας πέντε φορές το τρόπαιο. Η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να έπαιξε επίσης σε 8 τελικούς σε ένα διάστημα 11 σεζόν από το 56 έως το 66, αλλά τότε τα πράγματα ήταν πολύ πιο διαφορετικά στο θέμα της πίεσης και του άγχους που είχαν οι παίκτες από τον κόσμο, τα media και τον ρυθμό των αγώνων. Μόνο το κομμάτι της σύγχρονης Ρεάλ με τους τίτλους του 14,16, 17,18, και 22 μπορεί να μπει σε σύγκριση με εκείνη την περίοδο της Μίλαν!
Και όλα αυτά κακά τα ψέματα δεν θα είχαν συμβεί χωρίς τον Μπερλουσκόνι. Γιατί μπορεί να υπάρχουν πολλά που μπορούμε να του καταλογίσουμε ως πολιτικό, και ως άνθρωπο αλλά οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε πως με τον τρόπο που διοίκησε έδωσε σε αυτό τον σύλλογο ξανά την χαμένη αίγλη. Και επίσης, το ίδιο το ποδόσφαιρο του χρωστά τη δημιουργία των συνθηκών με το που ανέλαβε για να δει ο κόσμος την υπερομάδα που έχτισε ο Αρίγκο Σάκι με τους Ολλανδούς (Φαν Μπάστεν, Ράικαρντ και Γκούλιτ), τον Μπαρέζι, τον Μαλντίνι και τον Αντσελότι και που συνεχίστηκε επί Καπέλο με τις προσθήκες του Σαβίσεβιτς, του Μπόμπαν και του Ντεσαγί, κάνοντας το απίθανο σερί των 2,5 ετών χωρίς ήττα στο Καμπιονάτο!
Ο Μπερλουσκόνι είπε κάποτε πως όλοι τον βρήκαν στη Μίλαν, αλλά ο Μαλντίνι αποτελεί εξαίρεση. Και για αυτό εξηγούσε έλεγε διαρκώς πως αυτός θα φύγει όποτε θέλει μόνος του! Εν τέλει, αυτό συνέβη με την τωρινή ιδιοκτησία που είχε πλήρη άγνοια ποιο σύλλογο και ποιο μέγεθος αποκτούσε όταν αγόρασε τις μετοχές!
Αντίθετα, ο Μπερλουσκόνι ήξερε να εκτιμά πως υπήρχε Μίλαν και πριν από αυτόν. Κάτι που ελάχιστοι από τους παράγοντες πράττουν συνειδητά!
Υπάρχουν οπαδοί της που γκρίνιαζαν πως ο Μπερλουσκόνι δεν ξόδευε πια, πως δεν ασχολούνταν με την ομάδα, πως δεν είχε το ίδιο πάθος όπως παλιά. Ίσως να είχαν και δίκιο, αλλά καλό είναι να μην ξεχνάνε ποτέ την «καμένη γη» που παρέλαβε το 1986. Και να έχουν πάντα στο μυαλό τους εκείνη την ατάκα- καρφί στη καρδιά του Τόνι Γούντκοκ. Και είμαι βέβαιος πως όλοι εκείνοι που το έκαναν κριτική όταν ήταν ο πρόεδρος και ιδιοκτήτης της Μίλαν, με όλα τα πρόσφατα πράγματα που έχουν συμβεί στον σύλλογο και τώρα με τον θάνατο του, μπορούν να αναπολήσουν την περίοδο που η Μίλαν πραγματικά έγινε αυτό που είχε υποσχεθεί ο Μπερλουσκόνι αναλαμβάνοντας το 1986: η κορυφαία ομάδα στον κόσμο!
