γράφει : Γιάννης Ψαράκης
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Τι είναι τα Final-4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και της Ευρωλίγκα; Είναι στιγμές. Στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσεις, εμπειρίες μοναδικές που χαράσσονται πολύ βαθιά στο θυμικό σου. Αστείες, περίεργες, άσχημες, χαρούμενες, κάθε μία με τη μοναδικότητά της. Όπως τότε, το 1987, μαθητής Λυκείου ακόμα έχοντας αποφασίσει τον… δρόμο που θα διαβώ όταν έγινε η Λωζάνη και ο πρώτος μου τελικός, ο τελευταίος στην προ Final-4 εποχή. Μιλάνο – Μακάμπι, τελικός τεράτων (Μενεγκίν, Πρέμιερ και σία εναντίον Μέρσερ, Τζάμσι, ΜακΓκι κλπ). Αλλά αυτό που θυμάμαι σαν τώρα είναι στην πτήση της Swiss να την παθαίνω ως άβγαλτος ρούκι όταν στη θέα του γεύματος (ναι, τότε τρώγαμε και μάλιστα με… μεταλλικά μαχαιροπήρουνα, έκανα και συλλογή, αμέ…) άρχισα να βάζω αλατοπίπερο σε ένα πιατάκι που είχε στο κέντρο ένα ημισφαίριο πορτοκαλί και γύρω-γύρω άσπρο. Μόνο που δεν ήταν… τηγανητό αυτό αλλά κομπόστα ροδάκινο με σαντιγί για γλυκό. Και ναι, το έφαγα από… ντροπή.
Στη Γάνδη οι… επιτυχίες συνεχίστηκαν, στο πρώτο Final-4 του Άρη. Όταν έκανα ετεροχρονισμένα αίτηση διαπίστευση, οι θέσεις γραπτού Τύπου είχαν καταληφθεί και προκειμένου να μπω στο “Φλάντερς Εξπο” διαπιστεύθηκα ως… φωτογράφος. Και εμφανίστηκα ο καψερος στη συνάντηση των φωτογράφων με τους διοργανωτές της FIBA για να πάρουμε τα ειδικά γιλέκα και οδηγίες, με μία κατακαημένη Κόντακ χειρός, από αυτές που δίπλωναν. Την δουλειά μου πάντως την έκανα αφού η θέση μου ήταν δίπλα στη γραμματεία και τον πάγκο του Άρη! Σκάστε από τη ζήλια τώρα…
Πόσο κοντά ήμουν ως... φωτογράφος στον αγωνιστικό χώρο του "Φλάντερς Εξπο"; Τόσο για να... αγγίξω σχεδόν τον "Θεό" Γκάλη
Αλλη μία φωτο της περιβόητης "Κόντακ" από τον Άρη στη Γάνδη
Φανταρικό, «χαμένα» Final-4 και επιστροφή στη δράση το 1993 για να ξεκινήσει το… σερί. ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα ως μέλος μάλιστα του Γραφείου Τύπου της διοργάνωσης να ακούμε τα… ΠΑΟΚια να “στολίζουν” Βασιλακόπουλο και FIBA για την ήττα στον ημιτελικό από τη Μπένετον. Είχαμε φτιάξει με τον Δημήτρη Καρύδα, τότε, και ένα είδος "οδηγού" για το Final-4 με ιστορικά και άλλα στοιχεία που ανέλαβε την εκτύπωση του ο Κώστας Γαλάνης της Galanis Sports Data! Το ίντερνετ δεν είχε έρθει ακόμη στα μέρη μας...
Στο Τελ Αβίβ ένα χρόνο αργότερα ήρθε και η πρώτη βαρβάτη κατραπακιά από το τρίποντο του Κορνέλιους. Σε όλο τον τελικό έχοντας δίπλα μου τον Ηλία Δρυμώνα και τον Φίλιππο Συρίγο φωνάζαμε για νίκη του Ολυμπιακού. Μετά τις άστοχες βολές του Πάσπαλι ο Ισπανός συνάδελφος που καθόταν ακριβώς μπροστά μας και σε όλο το ματς δεν είχε βγάλει… κιχ γύρισε και μας έκανε ένα μεγαλοπρεπές… κ...δαχτυλο. Και δεν είχαμε κουράγιο να αντιδράσουμε. Όπως και οι παίκτες του Ολυμπιακού ακόμη και όταν πρώτος πήγε να τους παρηγορήσει στα αποδυτηρια ο τεράστιος Νίκος Γκάλης.
Με τους Μένιο Σεβαστιάδη και Γιαννη Λαμπίρη με φόντο τα ξενοδοχεία στην παραλία του Τελ Αβίβ
Στη Σαραγόσα αυτό που που έμεινε είναι η… γκλοπιά του ισπανού καραμπινιέρου όταν μετά το τέλος του τελικού προσπάθησα να μπω στον αγωνιστικό χώρο για δηλώσεις μαθημένος από τα… ημίμετρα στα μέρη μας. Η μελανιά στο μπράτσο έφυγε ένα χρόνο μετά στο Παρίσι μαζί με την… κατάρα του ελληνικού μπάσκετ. Με θυμάμαι (πρώτη μούρη στα δημοσιογραφικά του Μπερσί, ας όψονται οι καλές σχέσεις του Βασίλη Σκουντή που δουλεύαμε τότε μαζί στον Ελεύθερο Τύπο με τους Γάλλους συναδέλφους, καλή επιτυχία Βασίλη στις εκλογές της Κυριακής by the way) μετά την τάπα του Στόγιαν να πετάω την καρέκλα μου ανακουφισμένος και αυτή να φτάνει σχεδόν στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν πολλά τα χαμένα Final-4 και οι τελικοί για να αντέχαμε ένα ακόμη. Μετά τον τελικό, μεγάλη (πάνω από 20 νοματαίοι) δημοσιογραφική παρέα το γιορτάσαμε ανάβοντας πούρα με… 20φραγκο σε κάποιο μπιστρό της πόλης.
Με τον Μπόζα Μάλ(ι)κοβιτς σε συνέντευξη πριν το Παρίσι
Στη Ρώμη την επόμενη κούπα την είχαμε σίγουρη και τα… πούρα τα είχα πάρει μαζί μου πριν φύγω από την Ελλάδα. Ένα από αυτά, δεν ξέρω πως, είχε φτάσει μέχρι τα χέρια του Παναγιώτη Φασούλα (και ας μην ήξερε τον αποστολέα…) που το έβαλε στο στόμα πριν τη λήξη. Όσο για τη Βαρκελώνη το 98 κρατάω το τρίποντο του Μπάνε που είχε στείλει την ΑΕΚ στον τελικό και το… οικτρό θέαμα του τελικού που όλοι θέλουν να ξεχάσουν.
Με... κοστουμιά στον αγωνιστικό χώρο του "Παλαέουρ" την ώρα των πανηγυρισμών του Ολυμπιακού. Αριστερά ο Φράνκο Νάκιτς, δεξιά ο Σωκράτης Κόκκαλης
Στο Μόναχο το ‘99 ο γρήγορος αποκλεισμός του Ολυμπιακού από τη Ζάλγκιρις του Σαμπτάι φον Καλμάνοβιτς έδωσε το έναυσμα για αχαλίνωτο τουρισμό με τον Νίκο Παπαδογιάννη φτάνοντας μέχρι το Ίνσμπρουκ. Της Αυστρίας και όχι μόνο αφού προνοήσαμε και πήγαμε και στον ημιτελικό του Champions League (του... κανονικού, του ποδοσφαιρικού) Μπάγερν Μονάου - Ντινάμο Κιέβου 2-0 στο Olympiastadion κάνοντας ένα παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα.
Με τον αδερφό Νίκο Παπαδογιάννη στα "ορεινα" δημοσιογραφικά του Olympiastadion το 1999 για τον ημιτελικό του Champions League
Στη Σαλονίκη το 2000 είχα το θράσος να οδηγώ το αυτοκίνητο (της αδερφής μου που έκανε μεταπτυχιακό) με αθηναϊκές πινακίδες ενώ το 2001 ο… τουρισμός συνεχίστηκε στο Παρίσι συν γυναιξί γιατί “καλά περνάτε εσείς στα ταξιδάκια σας στα Final-4 ώρα να περάσουμε κι εμείς” όπως έλεγε τότε η Ρένα. Σε ένα από τα ξενύχτια στο Σεν Ζερμέν, άγρια… 30χρονα νιάτα τότε, πέσαμε πάνω σε μία μυθική προσωπικότητα της διοργάνωσης που μας έκλεισε πονηρά το μάτι…
Η 3η κούπα ήρθε στη Μπολόνια από εκεί που δεν το περίμενε σχεδόν κανείς κόντρα στην υποτίθεται ανίκητη Κίντερ του Μανού και των υπόλοιπων σταρ του Μεσίνα. Κάναμε και Πάσχα στην ορθόδοξη εκκλησία της πόλης με τον αείμνηστο κύριο Παύλο να πρωτοστατεί και τον αδερφό του Θανάση να… ωρύεται κατά του Μπερτόμιου, όπως τον έλεγε.
Το 2005 στη Μόσχα highlight ήταν η επίσκεψη σε ένα από τα megaκαζινο της πόλης όπου μπήκαμε με φεγγάρι και βγήκαμε με… ήλιο έχοντας παίξει από μπόουλινγκ και ρουλέτα μέχρι κουλοχέρη και ηλεκτρονικό ιππόδρομο. Ένα χρόνο αργότερα, δε, ρούκι μέλος του τημ μπάσκετ της Nova βίωνα το απόλυτο… καψόνι που εξελίχθηκε σε μοναδική εμπειρία.
Τρίτη του Πάσχα, τρεις μέρες πριν τον ημιτελικό στην Πράγα. Χωρίς ελληνική συμμετοχή. Χτυπάει το κινητό, 10-11 το πρωί και ενώ βρίσκομαι στα γραφεία του Ελ.Τύπου στον Άλιμο. «Σε δύο ώρες να είσαι στο αεροδρόμιο, φεύγουμε για Πράγα». Τουτ τουτ τουτ… Ίσα που είχα προλάβει να καταλάβω τη φωνή του Φίλιππου Συρίγου και σίγουρα δεν μου έκανε… πλάκα. Πήγα… πετώντας φυσικά στο αεροδρόμιο και τρεις μέρες μετά περιέγραψα και τον 1ο ημιτελικό τρέμοντας από άγχος και αγωνία δίπλα “στον μεγάλο” που έκανε το σχόλιο. Το πως βρέθηκα από τη… χαραμάδα του παραθύρου στην πτήση για Πράγα είναι μία άλλη μεγάλη ιστορία που ίσως γραφτεί κάποια άλλη στιγμή.
Το 2009 στο Βερολίνο ο «μεγάλος» με είχε αφήσει εκτός «αποστολής» γιατί ως «ο μικρός» έπρεπε να κάνω κάτι πλέι-οφ της πυρκαγιάς Πανελλήνιος-Μαρούσι για 3η-4η θέση της Α1 τη μέρα ανάμεσα σε ημιτελικούς και τελικό. Είχα σκάσει από στεναχώρια αλλά το Μαρούσι μου έκανε τη… χάρη την Πέμπτη, «σκούπισε» τον αντίπαλό του και την Παρασκευή βρέθηκα on time στο γήπεδο για τον ημιτελικό. Την Κυριακή, δε, επειδή χρειαζόμασταν χέρια για να κρατάνε τα μικρόφωνα μπήκα στα πράσινα αποδυτήρια για τους πανηγυρισμούς και μου έκανε τα ρούχα μέσα στη σαμπάνια ο Μπατίστ. Ακόμη χρωστάς το καθαριστήριο Μάικ…
Να προσπαθείς να μιλήσεις με τον MVP Σπανούλη και μάλιστα σε ζωντανή μετάδοση και δίπλα σου να γίνεται αυτό...
Ήταν να μη γίνει η αρχή για το σερί και το 2012 στην Πόλη ήρθε η απόλυτη ηδονή. Του να κερδίζει η ομάδα της χώρας σου ένα χαμένο τελικό. «Βρε λες» είχα γυρίσει και είχα πει στον διπλανό μου όταν η διαφορά άρχισε να πέφτει από τους 19 στους 14. Στους 10 το είχα σίγουρο και στο πεταχτάρι του «Πρι» ο χρόνος σταμάτησε. Όπως και οι χτύποι στις καρδιές μας. For the record που λένε και στο χωριό μου σε μια από τις φωτο φαίνομαι ο… μισός (από το κεφάλι και κατω) όρθιος στη θέση μου την ώρα που η μπάλα έφευγε από τα χέρια του Συριανού καπετάνιου.
Με τον MVP λίγα λεπτά μετά την πιο διάσημη ασίστ του
Στο Λονδίνο ήταν το απόλυτο μπάσκετ του πρωτάρη αλλά… θρασύτατου Γιώργου Μπαρτζώκα με μαέστρο τον μάγο Σπανούλη και κάπου εκεί σταμάτησε και το σερί και οι ελληνικές κούπες. Α, ήταν η πρώτη μου φορά (ω ναι) στο "Λάντον" και το συνδύασα βλέποντας στο "Κρέιβεν Κότατζ" την ομάδα μου (Λίβερπουλ) να κερδίζει τη Φούλαμ του Γιώργου Καραγκούνη! Με τον οποίο και τα είπαμε μετά το ματς...
MVP, MVP, MVP...
Και με τον "Κάρα"
Οι ελληνικές κούπες σταμάτησαν στο Λονδίνο όχι όμως και τα ταξίδια ανά την Ευρώπη... Στο Μιλάνο οι βόλτες στο Ναβίλι πίνοντας μπύρες «αρτιζανάλε», στο Βερολίνο όπου αν θυμάμαι καλά δεν πρέπει να κοιμήθηκα… δευτερόλεπτο για τέσσερις μέρες γνωρίζοντας κάθε πτυχή της νυχτερινής του ζωής (λεπτομέρειες, ίσως, προσεχώς...), στη Μαδρίτη πιο πριν κάνοντας περιγραφή για το ραδιόφωνο (Real FM) της ανατροπής στον ημιτελικό κόντρα στην καψερή την ΤΣΣΚΑ, στην (αγαπημένη) Πόλη το ‘17 με επίσκεψη στο μεϊχανέ στην κουρδική συνοικία (ας είναι καλά ο Χακάν που μας είχε πάει το 2010), το ‘18 και το ‘22 στο Βελιγράδι με μπαρότσαρκες και live στα στενά της Σκαντάρλια και το ‘19 στη Βιτόρια στο τελευταίο τρόπαιο με «άρωμα» Ελλάδας (Ιτούδης και οι συνεργάτες του).
Δίνοντας... οδηγίες στον Δημήτρη Ιτούδη πριν τον τελικό στη Βιτόρια
Η αραίωση των μαλλιών με το χρόνο και η λατρεία μου στον Αταμάν δεν κρύφθηκαν ούτε στη Βιτόρια το 2019
Η ιστορία φυσικά θα συνεχιστεί στο Κάουνας και ποιος ξέρει σε 1-2 χρόνια θα φτάσει η χάρη μας μέχρι και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. To be continued λοιπόν...
www.bnsports.gr
