γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Από την τελευταία φορά που η Ίντερ ήταν στον τελικό του UEFA Champions League πέρασαν 13 χρόνια! Παραμένει η τελευταία φορά που μία ιταλική ομάδα κατέκτησε τρόπαιο. Από εκείνη τη βραδιά στη Μαδρίτη και την επικράτηση επί της Μπάγερν με τα δυο γκολ του Μιλίτο κύλησε παρά πολύ νερό στο αυλάκι! Και παρότι πολλοί λένε πως η διοργάνωση έγινε προβλέψιμη οι αριθμοί διαφωνούν κάθετα!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Υπάρχει ξεκάθαρα η εικόνα η Ρεάλ είναι μια… μόνιμη νικήτρια αυτά τα 10 τελευταία χρόνια ωστόσο από το 2010 που εμφανίστηκε τελευταία φορά η Ίντερ εχουν παίξει συνολικά 12 διαφορετικές ομάδες στον τελικό! Η μεγαλύτερη πανσπερμία που υπήρξε ποτέ στη διοργάνωση μετά από την πρώτη 15ετια του θεσμού από το 1955-56 έως το 1970-71 όπου εμφανίστηκαν συνολικά 15 διαφορετικοί φιναλίστ! Αλλά φυσικά τότε ήταν η αρχή και έμοιαζε λογικό αλλά στον 21ο αιώνα τα πράγματα σε πολλούς μοιάζουν επαναλαμβανόμενα! Είναι έτσι όμως; Φυσικά και όχι γιατί απλούστατα είναι σημαντικό πως αυτή η διοργάνωση δίνει την ευκαιρία στο ξεκίνημα της να μπορούν τουλάχιστον 12 έως 15 ομάδες να φτάσουν μέχρι το τέρμα!
Από τους συλλόγους που πήγαν στα νοκ-άουτ φέτος, έβλεπες πως υπήρχαν πιθανότητες να πάνε μακριά, ανάλογα με την κλήρωση αφήνοντας εκτός την Μπριζ άντε και την Πόρτο, όλοι οι υπόλοιποι !
Στον 21ο αιώνα από τον πρωτο τελικό της διοργάνωσης ανάμεσα σε Μπάγερν και Βαλένθια μέχρι τον προηγούμενο στο Παρίσι με τη Ρεάλ και τη Λίβερπουλ είχαμε 19 διαφορετικούς φιναλίστ! Αντιλαμβάνομαι πλήρως πως υπάρχει κόσμος που λέει πως στη σημερινή εποχή τη Στεάουα και τον Ερυθρό Αστέρα που πήραν το τρόπαιο το 1986 και το 1991 δεν θα τους ξαναδούμε να φτάνουν τόσο μακριά αλλά αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος! Η άλλη λέει πως αν δεν είχα τιμωρηθεί οι αγγλικές ομάδες από τα ευρωπαϊκά κύπελλα δύσκολα η Στεάουα, η Αϊντχόβεν και ο Αστέρας θα έβρισκαν το δρόμο προς τον τελικό καν από το 1986 εως το 1991 που έλειψαν Λίβερπουλ, Εβερτον και Αρσεναλ από τον θεσμό ειδικά οι δυο πρώτες που ήταν τότε πραγματικά πανίσχυρες!
Γενικά, το Champions League παραμένει μια υπέροχη διοργάνωση και φυσιολογικά κατά καιρούς αλλάζουν οι πρωταγωνιστές! Σαφέστατα η Ρεάλ είναι η απόλυτη πρωταγωνίστρια αλλά ειλικρινά πόσοι μπορούσαν να δουν την Ίντερ όταν έγινε η κλήρωση των ομίλων να φτάνει τόσο μακριά; Ποιος πόνταρε στην Τότεναμ το 2019 πως θα πήγαινε τελικό; Ποιος πίστευε στη Λίβερπουλ το 2017-18 στην πρώτη της σεζόν πίσω στη διοργάνωση μετά από χρόνια; Ποιος έβλεπε την Ντορτμουντ του Κλοπ τη σεζόν 2012-13 ως πιθανή φιναλίστ όταν Αύγουστο του 2012 γινόταν η κλήρωση;
Και αυτό είναι το ωραίο αυτής της διοργάνωσης! Και αυτό πήγαν να στερήσουν από την ίδια τη διοργάνωση και από το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ποδόσφαιρο ο Πέρεθ, ο Ανιέλι και οι πραξικοπηματίες του 2021 με την ESL. Η παρουσία της Ίντερ στον τελικό επισης δικαιώνει την πολύ σωστή δουλειά που γίνεται στο Μιλάνο και πολλά εύσημα πάνε στον Μπέπε Μαρότα τον CEO του συλλόγου που με χειρουργικές κινησεις έδωσε στον Ιντζάγκι ένα εξαιρετικό υλικό! Και σίγουρα δεν είναι τυχαίο πως με την αποχώρηση του 65χρονου Μαρότα από τη Γιουβέντους άρχισε η πτώση της!
Αυτή η Ίντερ μπορεί να μην έχει Μουρίνιο στον πάγκο και Ζανέτι Σνάιντερ Μιλίτο Σεζαρ Μαικόν, Ετό και Καμπιάσο όπως η ομάδα του τρεμπλ το 2010 διαθέτει ωστόσο την ίδια τρομερή συνοχή και κατάθεση ψυχής στο γήπεδο και αυτό πολλές φορές αποδεικνύεται εξίσου σημαντικό!
