γράφει : Γιάννης Ψαράκης
Ο κύβος ερρίφθη λοιπόν. Ολυμπιακός - Μονακό, Μπαρτσελόνα - Ρεάλ τα ζευγάρια των ημιτελικών του Final-4 της ερχόμενης εβδομάδα αφού παρά τα αντιθέτως... θρυλούμενα και από ένα σημείο και μετά αναμενόμενα, δεν έσπασε καμία από τις τέσσερις έδρες των ομάδων που είχαν το πλεονέκτημα.
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Αυτό που κρατάω από τα φετινά πλέι-οφ είναι οι ανατροπές και οι εναλλαγές συναισθημάτων, τα... τεντωμένα νεύρα που κάποιες φορές ξέφυγαν από τα όρια όπως στην «κλωτσοπατινάδα» του 2ου ματς στην Μαδρίτη ή την «επίθεση» οπαδών της Μακάμπι στους διαιτητές του 2ου αγώνα με τη Μονακό.
Εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να σημειώσω το εξής αναφορικά στα επεισόδια της Μαδρίτης. Ναι, ήταν σοβαρά και ιδιαίτερα μεγάλης έντασης. Ναι, ο αθλητικός δικαστής της Ευρωλίγκα περισσότερο τιμώρησε με ποινές «συμμόρφωσης» παρά με ποινές «εξόντωσης», ενώ ξέχασε (sic) να τιμωρήσει κάποιους από τους πρωταγωνιστές (Έξουμ, Μούσα). Από την άλλη όμως, ΟΚ, δεν έγινε κάτι που το βλέπουμε τόσο συχνά στα ευρωπαϊκά γήπεδα (σε σύγκριση με του ΝΒΑ που κάθε χρόνο γίνονται τουλάχιστον 1-2 τέτοια και παλαιότερα γίνονταν 1-2 το... μήνα) ώστε να θεωρήσουμε ότι υπάρχει η πιθανότητα να επαναληφθεί σύντομα. Ο προηγούμενος μεγάλος τσακωμός (στο Ολυμπιακός - Γαλατασαράι στο ΣΕΦ) ήταν δέκα χρόνια πριν και αναφέρομαι στη διοργάνωση της Ευρωλίγκα αποκλειστικά. Οπότε ούτε θεωρώ ότι έγινε κάποια «αλλοίωση» των πλέι-οφ, ούτε ότι η... Ρεάλ έδειξε τον δρόμο με τα προβοκάτσια του Γιούλ σε άλλες ομάδες στο μέλλον. Ο Ισπανός είναι παλιά καραβάνα, δεν αποκλείω να «προκάλεσε» το επεισόδιο όχι για να γίνει ο τσακωμός που ακολούθησε αλλά για να αφυπνίσει τους συμπαίκτες του, αλλά αν δεν αντιδρούσε (πρώτα) ο Έξουμ την ώρα που ο Πάντερ βρισκόταν σε θέση άμυνας απέναντι στον Γιούλ, ίσως να μην είχε συμβεί το παραμικρό.
Πλέι-οφ ήταν λοιπόν και πέρασαν στην ιστορία και από εδώ και πέρα μιλάμε... Λιθουανικά με τους ημιτελικούς της Παρασκευής 19 Μαΐου να βρίσκονται πια προ των πυλών. Για τον Ολυμπιακό, η Μονακό είναι ο καλύτερος... χειρότερος αντίπαλος που θα μπορούσε να του τύχει. Όπως είχε συμβεί και στα πλέι-οφ με τη βαθμολογικά, αλλά όχι από πλευράς δυναμικότητας, 8η ομάδα της διοργάνωσης, Φενέρμπαχτσε. Η Μονακό είναι μία από τις δύο ομάδες στη σεζόν (η άλλη είναι ο Ερ.Αστέρας) που μετράνε 2/2 νίκες επί του Ολυμπιακού. Και αυτό παίζει ρόλο στην ψυχολογία των παικτών. Και των δύο ομάδων. Από την άλλη, όμως, επειδή το Final-4 είναι ως συνήθως ματς ειδικών συνθηκών, που παίζουν ρόλο και (πολλά) άλλα πράγματα, δεν μπορεί να συγκριθεί η εμπειρία των ερυθρόλευκων από αντίστοιχα μεγάλα ματς με αυτούς των Μονεγάσκων.
Και μόνο το γεγονός ότι ένας όλος κι όλος παίκτης της Μονακό, ο γνωστός και μη εξαιρετέος, Μάικ Τζέιμς, έχει παρελθόν στη διοργάνωση και αυτό 7 χρόνια πριν με την Μπασκόνια (2016 στο Βερολίνο) και μετράει δύο αγώνες σε Final-4 τα λέει όλα. Δύο αγώνες, όσους μετράει και ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης από τον Ολυμπιακό δηλαδή, πέρυσι στο Βελιγράδι. Κανείς άλλος παίκτης της ομάδας του Ομπράντοβιτς δεν ξέρει τι σημαίνει Final-4 τη στιγμή που οι παίκτες του Ολυμπιακού μετράνε συνολικά 42 αγώνες σε προηγούμενες διοργανώσεις. Ιδού: Σλούκας 16, Παπανικολάου 10, Βεζένκοφ 2, Γουόκαπ 2, Λαρεντζάκης 2, Λούντζης 1, Φαλ 2, Μπολομπόι 3, Πίτερς 2, ΜακΚίσικ 2
Αν πάμε δε στο ζευγάρι του clasico ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ εκεί οι συνολικές συμμετοχές των παικτών των ρόστερ των δύο ομάδων σε αγώνες Final-4 ξεφεύγουν! 82 αγώνες από τους παίκτες του ρόστερ της Ρεάλ (σχεδόν διπλάσιοι των παικτών του Ολυμπιακού δηλαδή) και 63 από τους παίκτες της Μπαρτσελόνα!
Ρεάλ (82): Χεζόνια 1, Ουίλιαμς-Γκος 1, Κοσέρ 7, Ράντολφ 7, Ρούντι 14, Αμπάλδε 2, Χάνγκα 6, Ντεκ 4, Πουαριέ 2, Ταβάρες 6, Γιουλ 16, Γιαμπουσέλε 2, Τσάτσο 14
Μπαρτσελόνα (63): Σάνλι 5, Λαπροβίτολα 2, Αμπρίνες 8, Χίγκινς 12, Κούριτς 4, Γιοκουμπάιτις 2, Μίροτιτς 10, Κάλινιτς 8, Βέσελι 12
