Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Είναι άτιμο πράγμα το ποδόσφαιρο. Οι της γενιάς μου θυμόμαστε το σπορ σε ένα διαφορετικό απόγειο. Υπήρχαν κυρίαρχοι και αδύναμοι, ως είθισται όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο στον αθλητισμό φυσικά. Τα συναισθήματα γύρω από το εν λόγω άθλημα δεν σβήνονται, ούτε χάνονται. Είναι έντονα, οι αναμνήσεις πολλές, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Μόνο σίγουρο ότι το ποδόσφαιρο προσφέρει τέτοιες εικόνες, έχουμε χορτάσει όλα αυτά τα χρόνια από πρόσωπα και καταστάσεις. Οι οποίες βγαίνουν σε κάθε παιχνίδι.
Έτσι και στο Λαμία - Λεβαδειακός. Το τελικό 1-1, η εξέλιξη στο φινάλε με το γκολ του Τόσιτς και τον υποβιβασμό των Βοιωτών, ήταν η προτελευταία στροφή στα Play Outs της Super League. Προσωπικά παρακολουθώ όλη την εξέλιξη της προσπάθειας παραμονής των ομάδων στην κατηγορία μέσω των μεταδόσεων της Cosmote TV. Ο κόσμος ένιωσε στο «Αθανάσιος Διάκος» τη σημασία του αγώνα, πέραν του ότι θα ήταν ο τελευταίος εντός έδρας της σεζόν για την ομάδα του Λεωνίδα Βόκολου. Ήρθαν και οι... γείτονες οπαδοί από τη Λιβαδειά. Να εμψυχώσουν, να βοηθήσουν, να συμπαρασταθούν. Γνώριζαν ότι στο τέλος, όπερ και εγένετο, θα ήταν αναγκασμένοι να παρηγορήσουν κιόλας.
Ο δακρυσμένος Γιάννης Πετράκης...
Ο Γιάννης Πετράκης είναι 63 ετών. Είναι στο χώρο του ποδοσφαίρου πολύ πιο πριν από εμάς. Γνωρίζει πράγματα και καταστάσεις, είναι ικανός, σ’ αυτό δεν αμφιβάλλει κανείς. Ανέλαβε τον Λεβαδειακό σε μία δύσκολη περίοδο. Με την έναρξη των Play Outs οι «πράσινοι» κυνηγούσαν το θαύμα. Και έφτασαν πολύ κοντά σ’ αυτό. Έξι ματς, πέντε ισοπαλίες, μία νίκη, στα 5 από τα 6 προηγήθηκε, στα 4 από τα 5 δέχτηκε γκολ στο τέλος ή στις καθυστερήσεις. Έτσι και στη Λαμία. Η νίκη θα του επέτρεπε να ελπίζει έως το τέλος. Το γκολ του Τόσιτς τον καταδίκασε. Υποβιβασμός, ανέβηκε μόλις πέρσι (ξανά) στη μεγάλη κατηγορία).
Οι δηλώσεις του Κρητικού κόουτς συγκλονιστικές, αν και δεν είναι τόσο τα λόγια που σε καθηλώνουν. Ακόμα μεγαλύτερο συναίσθημα έβγαλε η εικόνα, το πρόσωπό. Τα βουρκωμένα μάτια, η ταύτιση με την προσπάθεια και το στόχο. Ποδόσφαιρο, σπορ, μεγαλείο. Ξεχνάμε πόσο έντονες στιγμές μπορεί να προσφέρει. Στη λύπη, ίσως κυρίως εκεί.
Το «αντίο» του Μανούσου
Ο Γιώργος Μανούσος πήρε «θέση» στα δάκρυα. Αυτά του αποχαιρετισμού. Είναι 35 ετών και αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του, στη Λέσβο. Το ανακοίνωσε στην κάμερα της Cosmote TV, στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της Λαμίας, μιας και ήθελε να ευχαριστήσει τον κόσμο της. Θα συνεχίσει να παίζει στον Αιολικό, θα υπηρετήσει από άλλο πόστο, απλά θα παίζει ερασιτεχνικά; Θα δείξει... Το άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο στις δηλώσεις του.
Ο λόγος για τον οποίο αποφασίζει να αποχωρήσει από τα υψηλά στρώματα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι σημαντικός. Ο σημαντικότερος. Είναι μακριά από τα παιδιά του. Ο διορισμός της συζύγου του στη Μυτιλήνη τους «καθηλώνει» εκεί. Χωρίς ευχέρεια για τα γνωστά πέρα-δώθε των συντρόφων με τους ποδοσφαιριστές, που ακολουθούν παντού, όπου κι’ αν βρίσκεται η επόμενη ομάδα. Αποφάσισε να εγκαταλείψει τα... σαλόνια, για χάριν της οικογένειάς τους. Τα Σαββατοκύριακα με «επαγγελματική» μπάλα και όχι με την... μπάλα στην αλάνα και τα πιτσιρίκια του, είναι πολύτιμα.
Έτσι είναι οι ποδοσφαιριστές. Πέραν της οικονομικής άνεσης που προκύπτει, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις θυσίες. Σωματικές, ψυχικές, ψυχολογικές. Ποιός θέλει να είναι μακριά από τους «δικούς» του, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για παιδιά; Προφανώς ουδείς. Οι ανάγκες, οι συνθήκες τους φέρνουν στη συγκεκριμένη θέση. Επιλογή τους. Φυσικά ισχύει αυτό, όσο σκληρό κι’ αν ακούγεται. Τα λόγια του Μανούσου συγκίνησαν. Εμένα, τον διπλανό μου, άλλους, ακόμα περισσότερους. Πάρα πολλοί μπήκαν στη θέση του, όχι μόνο ποδοσφαιριστές. Για παράδειγμα, θυμίζουν ταυτόχρονα σε εμάς τους εκπροσώπους του Τύπου, πως επίσης στερούνται στιγμές. Με την οικογένεια, με τα παιδιά.
Ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Δεν γυρίζει πίσω. Η ζωή είναι στιγμές. Το ποδόσφαιρο προσφέρει αρκετές, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Ζήσαμε δύο δυνατές εικόνες στο «Αθανάσιος Διάκος» το Σάββατο. Ο καθένας από το μετερίζι του. Ήταν ωραίες στιγμές...
