γράφει : Άλκης Τσαβδαράς
Η... απόκρουση των αντιπάλων προσπαθειών ήταν σκοπός της μίας ομάδας. Η παρουσία του κλασικού ωραίου παιχνιδιού, με το απαιτούμενο αποτέλεσμα, ήταν στόχος της άλλης. Παναθηναϊκός και ΑΕΚ προσέγγισαν το ντέρμπι της Κυριακής (30/4) με τον δικό τους, κλασικό, τρόπο. Η... λαβωμένη Ένωση ήταν άτυχη και άστοχη. Ο ΠΑΟ μένει στην 1η θέση. Απλό!
Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Το ντέρμπι περιλάμβανε δύο εικόνες τις οποίες πάνω-κάτω περιμέναμε από Παναθηναϊκό και ΑΕΚ. Η μία ομάδα διστακτική και προσεκτική, μιας και ευνοείται στην ισοβαθμία και μένει (όπως και παρέμεινε) πάνω από την Ένωση. Η άλλη προσπάθησε με... ποδοσφαιρικό τρόπο να ξεπεράσει τα εμπόδια, να κατακτήσει τους τρεις βαθμούς και να πάρει κεφάλι στην κούρσα του τίτλου. Κάτι σαν «καταστρέφω» το παιχνίδι του αντιπάλου και απλά θέλω να παίξω την... μπαλίτσα μου.
Ο Παναθηναϊκός έκανε πολλά λάθη, πολλά παραπάνω απ’ όσα θα περιμέναμε. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς το δικαιολόγησε ως «περισσότερο στρες απο την ΑΕΚ». Κάπως οξύμωρο από τη στιγμή που ο ΠΑΟ, στην ουσία, έπαιζε για δύο αποτελέσματα. Νίκη και ισοπαλία. Ώστε τουλάχιστον στο μεταξύ τους ντέρμπι, να μη δει τους «κιτρινόμαυρους» να τον προσπερνούν στη βαθμολογία. Στόχος επετεύχθη. Σε τελική ανάλυση, έχει σημασία η εικόνα; Μάλλον όχι.
Αν είναι να κρατήσουμε μία εικόνα είναι αυτή της ΑΕΚ, η οποία ξεκίνησε φουριόζα με το δοκάρι του Τσούμπερ, συνέχισε ανάλογα, είχε άλλο ένα δοκάρι και τελικά πλήρωσε την αστοχία της καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Περιόρισε τους «πράσινους» στο έπακρο, δέχτηκε μόνο μία φάση, κλασικά από στημένο, με την κεφαλιά του Σπόραρ και έμεινε, λογικά, στο τέλος της βραδιάς με το «αχ» και τι θα γινόταν, αν...
Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα σχετικά με τον πρωταθλητή στη φετινή εντυπωσιακή κούρσα της Stoiximan Super League. Για να φέρω την περιπτειώδη διαδικασία στα δικά μου χωράφια, η συγκεκριμένη μάχη μου θυμίζει το 1992 στην Bundesliga, όταν η Άιντραχτ Φρανκφούρτης έπαιζε το ποδόσφαιρο του 2000, όπως το ονόμαζαν τότε. «Τρένο» πήγαινε, μπαλάρα από άλλον πλανήτη και στην τελευταία αγωνιστική αυτοκτόνησε με τη Χάνσα Ρόστοκ και πήρε το πρωτάθλημα η Στουτγκάρδη. Ομάδα επίσης δυνατή και άξια, αλλά όχι με την μπαλάρα που έπαιζε η Άιντραχτ.
Τι σχέση έχει με την ΑΕΚ; Κακά τα ψέμματα, αρέσει να βλέπεις την Ένωση. Το ποδόσφαιρο του Αλμέιδα. Η μαχητικότητα, το πάθος, η δημιουργία, ειδικά υπό τις ιδιάζουσες συνθήκες με τις οποίες μπήκε στο ντέρμπι της Κυριακής (30/4). Αν με 8 παίκτες λαβωμένους, άρρωστους, με τον Γκατσίνοβιτς να μη «φαίνεται» σε ένα ακόμα μεγάλο ματς, τον Ρότα να τίθεται νωρίς εκτός, τον Πινέδα μία σε ρόλο μπακ, μία σε ρόλο... κανονικό, τις αλλαγές του Αλμέιδα στο 2ο μέρος, να μη βγαίνουν καν, είναι τόσο κοντά στη νίκη κόντρα στον επίδοξο πρωταθλητή Παναθηναϊκό, τότε δεν έχει να φοβηθεί κάτι. Το ότι σε ένα ακόμα φετινό ματς «κόλλησε» απέναντι στον μεγάλο αντίπαλό του για τον τίτλο, είναι ένα άλλο ζήτημα που επίσης χρίζει ανάλυσης.
Ο Παναθηναϊκός κάνει «λίγα» και καταφέρνει πολλά. Λίγα! Κακή έκφραση βέβαια. Δεν τιμά την ομάδα και θα έπρεπε, γιατί είναι στην 1η θέση, άρα κάτι (πολλά μάλιστα) έχει κάνει σωστά. Στα ουδέτερα μάτια μας το «λίγο» σημαίνει σκληρή δουλειά, πάθος, ένταση, μονομαχίες, στατικές φάσεις, πέναλτι στο φινάλε, επιμονή, υπομονή και πολλά ακόμα. Το στρες δεν κατέβαλλε εν τέλει την ομάδα του Γιοβάνοβιτς. Όπως σε πολλά ντέρμπι, προτίμησε έναν συντηρητικό τρόπο προσέγγισης του ματς. Ελάχιστα του βγήκαν, πάμπολλα λάθη στην ανάπτυξη, τυχερός με τα δοκάρια, ο Μπρινιόλι εκεί όταν έπρεπε. Αν πήγαινε με το 0-2 στα αποδυτήρια, μόνο παράπονο δεν θα είχε. Κουράστηκε η ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ιωαννίδης αυτή τη φορά αμέλησε να γίνει ο λυτρωτής. «Γλίτωσε» ο ΠΑΟ, αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά η τύχη, συχνά, συνοδεύει τους τολμηρούς...
Το ντέρμπι ολοκληρώθηκε. Ο Παναθηναϊκός μένει πρώτος. Διότι η ΑΕΚ αμέλησε τον βασικό κανόνα του ποδοσφαίρου. Βάλε το γκολ και όλα καλά...
