γράφει : Άλκης Τσαβδαράς
Μην μπερδεύεστε παρακαλώ. Η Μπάγερν Μονάχου δεν ταυτίζεται με ωραιοποίηση καταστάσεων, με πιθανότητες και με... what if. Τα «αν» είναι για άλλες ομάδες, άλλα κλαμπ, πιο... μικρά από τους Βαυαρούς. Γι’ αυτό και προσωπικά δεν βλέπω κάτι θετικό από το good bye με τη Μάντσεστερ Σίτι.
Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Διότι πολύ απλά ήταν ο τρίτος σερί αποκλεισμός σε προημιτελική φάση του Champions League. Κατάκτηση το 2020, νοκ-άουτ από την Παρί Σεν Ζερμέν το 2021, η περσινή ντροπή με τη Βιγιαρεάλ (2022) και φέτος το συνολικό 1-4 από τη Σίτι (2023). Τρεις σερί... χαιρετισμοί στη φάση των «8». Μη πρόκριση σε ημιτελικά για 3η συνεχόμενη χρονιά. Αυτό έχει να συμβεί από το 2009. Μα τι λέμε τώρα; Και θα κρατήσουμε τα συν κιόλας...
«Είμαι υπερήφανος για την ομάδα μου»
«Είδα δύο τοπ επιπέδου εμφανίσεις»
«Τους είχαμε στο... αγκίστρι, δύο φορές»
Μάλλον ο Τόμας Τούχελ δεν έχει καταλάβει που ήρθε. Και τον έχω σε εκτίμηση, πανάθεμά τον. Τι ξεστόμισε ο τύπος μέσα σε μία εβδομάδα; Κι’ ας έχει δίκιο (που θα μου επιτρέψετε να διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου, όταν το τελικό συνολικό σκορ είναι 1-4), τέτοια πράγματα δεν λέγονται στο Μόναχο. Η απορία μου είναι πώς ένας απαιτητικός και μη συμβιβασμένος με το μέτριο,πρόεδρος Όλιβερ Καν απλά κάθεται να τα ακούσει. Μα φυσικά, γιατί ο Χασάν Σαλιχάμιτζιτς αποφάσισε να διώξει εν μία νυκτί τον Γιούλιαν Νάγκελσμαν και να φέρει τον Τόμας Τούχελ, υπό τις ευλογίες πάντα του Ούλι Χένες. Τα συμπεράσματα (και τυχόν συνέπειες) αυτής της κίνησης, τα καταγράψαμε σε προηγούμενο άρθρο.
Τα πεπραγμένα με τη Σίτι, θα τα καταγράψουμε τώρα. Η αγωνιστική εικόνα είναι το ένα κομμάτι. Σε γενικές γραμμές: έπαιξε στα ίσα το πρώτο ματς, βρέθηκε πίσω στο σκορ από γκολάρα, αμέλησε να βρει δίχτυα και δέχτηκε άλλα δύο γκολ (0-3). Στο δεύτερο παιχνίδι έπρεπε να προηγηθεί στη φάση του Σανέ και ότι γίνει στη συνέχεια. Παραχώρησε πέναλτι, δέχτηκε το 0-1, πάλεψε (έκανε το αυτονόητο δηλαδή) και ισοφάρισε σε 1-1 (με πέναλτι, υπόψιν), απέναντι σε μία εντελώς παθητική και κάνοντας τα αυτονόητα Μάντσεστερ Σίτι. Συμπέρασμα: 180 λεπτά δράσης, ένα γκολ με πέναλτι, 4 γκολ στο παθητικό, ένα χαμένο πέναλτι του αντιπάλου, δημιουργία φάσεων ναι, αξιοποίηση αυτών όχι, ατομική κριτική μηδαμινή.
Η... περιφερειακή κατάσταση στο Μόναχο είναι άλλη υπόθεση. Αποβολή με δύο κίτρινες του Τούχελ μέσα σε λίγα λεπτά. Γιατί δεν ήταν ευχαριστημένος από την πρώτη στιγμή με τα σφυρίγματα του Τουρπέν. Και τι είναι; Παιδάκι; Χθεσινός; Δεν καταλαβαίνει ότι η εικόνα στην Μπάγερν είναι το παν; Σε τι βοήθησε την ομάδα και τους ποδοσφαιριστές η συγκεκριμένη αντίδραση. Μήπως είναι η... καθοδήγηση ότι για τον αποκλεισμό φταίει ο Τουρπέν; Ούτε στην Δ’ Δημοτικού τέτοιες καταστάσεις.
Ατομική ποιότητα. Το «καλός» ο Κομάν, «ικανός» ο Ντε Λιχτ, «φοβερός» ο Ζοάο Κανσέλο, «ηγέτης» ο Κίμιχ είναι έννοιες που ουδεμία σχέση έχουν με την Μπάγερν. Όταν αποκλείεσαι για τρίτη σερί σεζόν, με παίκτες που βρίσκονται χρόνια στο κλαμπ, κατέκτησαν προ 3ετίας το Champions League, πρόκειται για μέγιστη αποτυχία. Ειδικά όταν το περασμένο καλοκαίρι, το ρόστερ διαφημίστηκε ως το «καλύτερο όλων των εποχών». Ας γελάσουμε...
Τραυματίστηκε ο Νόιερ και ο Ζόμερ ούτε καν τον φτάνει. Έφυγαν οι Μπόατενγκ, Αλάμπα και οι Ντε Λιχτ, Ουπαμεκανό μοιάζουν με σχολιαρόπαιδα. Ο Κίμιχ έμεινε μόνος του στο κέντρο, ούτε καν έχει δίπλα του έναν ακούραστο Χάβι Μαρτίνεθ, έναν ακρογωνιαίο λίθο όπως ο Τιάγκο Αλκάνταρα. Χωρίς βοήθεια, μοιάζει... αβοήθητος και ο αρχηγός. Ούτε καν θυμόμαστε το τελευταίο καλό παιχνίδι του Κίμιχ. Η επίθεση; Εγώ στηρίζω Τσούπο-Μοτίνγκ. Για τα δεδομένα του έχει κάνει τη σεζόν της καριέρας του. Σίγουρα δεν ευθύνεται αυτός που έμεινε ο μοναδικός καθαρόαιμος φορ της Μπάγερν, στη μετά-Λεβαντόφσκι εποχή. Οι Μανέ, Γκνάμπρι, Σανέ, Κομάν ας βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Αλλά όλοι τους μαζί δεν κάνουν έναν ξεχωριστά εκ των Ρόμπεν και Ριμπερί. Ο Μουσιάλα φαντάζει, ενίοτε, μονάχος στις προσπάθειες του. Οι αλλαγές στο δεύτερο ματς: ο ντεφορμέ Ντέιβις, ο πυγμάχος και... ξενερωμένος Μανέ, οι πιτσιρικάδες Στάνισιτς-Τελ, όπως και ο Μίλερ (μπήκε στο 72’). Μέχρι και ο ξεχασμένος Μαζραουί γκρινιάζει για τη μη χρησιμοποίησή του. Που φτάσαμε...
Καταλήγουμε. Νούμερο ένα ευθύνη για την κατάρτιση του ρόστερ ο Χασάν Σαλιχάμιτζιτς κατά κύριο, Όλιβερ Καν κατά δεύτερο λόγο. Νούμερο ένα ευθύνη για την αλλαγή προπονητή ο Ούλι Χένες, κατά δεύτερο λόγο ο Χασάν Σαλιχάμιτζιτς. Νούμερο ένα ευθύνη για τους σερί αποκλεισμούς: η έλλειψη ποιότητας και προσωπικοτήτων στο ρόστερ. Τη δεδομένη στιγμή, ο Τούχελ φέρει τη λιγότερη ευθύνη για το «αντίο» σε Κύπελλο και Champions League. Αν χάσει τον τίτλο στην Bundesliga, τότε θα τον πάρει και εκείνον η... μπόρα.
Το έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν. Το DNA της Μπάγερν, το «Mia san Mia» χάθηκε. Στην Ευρώπη, στα ενδότερα του κλαμπ. Δεν φαίνεται στην Bundesliga, διότι εκεί ευθύνονται οι υπόλοιπες ομαδες για τη γυμνία τους. Το Champions League, ωστόσο, είναι αμείλικτο.
www.bnsports.gr
