γράφει : Γιάννης Ψαράκης
Στην ιστορία της Εθνικής ανδρών της χώρας στο μπάσκετ τη φανέλα έχουν φορέσει συνολικά 364 παίκτες από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 μέχρι σήμερα. Κανένας από αυτούς δεν είχε το μικρό όνομα «Θωμάς». Και μάλλον ήρθε η στιγμή να… πέσει και αυτό το κάστρο με έναν Θωμά από το... Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σχετικά Άρθρα
Ο Ουόκαπ ζήτησε να γίνει Έλληνας!
Η αποβολή Κόρφα και Λουμπίνας, το «σκάνδαλο» Λορένζο Μπράουν και οι 170 «νατουραλιζέ» στις ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Θα μπω κατευθείαν στο ζουμί, στην ουσία του θέματος απαντώντας στο ερώτημα που προέκυψε χθες με την αποκάλυψη του καλού φίλου και συνάδελφου Νίκου Παπαδογιάννη αναφορικά στην ελληνοποίηση του Τόμας Ουόκαπ που θα γίνει πραγματικότητα εντός των προσεχών ημερών (ου μην και ωρών). Και η απάντηση στο αν συμφωνώ ή όχι με αυτή την προοπτική είναι «ναι», με όσα «μεν αλλά» θα μπορούσε κάποιος δικαίως να «κολλήσει» δίπλα.
Σαφέστατα όλες οι απόψεις και ενστάσεις πάνω στο θέμα αυτό είναι δεκτές, κατανοητές, αναμενόμενες. Και για όσους συμφωνούν με την ελληνοποίηση του Ουόκαπ (για την ενίσχυση που θα «προσφέρει» στο ρόστερ της Εθνικής μας) και όσους διαφωνούν κάθετα (για τις προεκτάσεις που θα έχει αυτή και στον σύλλογό του, τον Ολυμπιακό δηλαδή). Όσα επιχειρήματα και αν καταθέσουν και οι δύο «πλευρές» θα υπάρχουν από την άλλη άλλα τόσα για να τα αντικρούσουν. Τα δικά μου «five cents» που λένε και στο χωριό μου τα είχα καταγράψει τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν δειλά-δειλά είχε αρχίσει να συζητιέται με αφορμή τον (πραγματικό) MVP της Ισπανίας στο Ευρωμπάσκετ, Λορένζο Μπράουν, το ενδεχόμενο να αποκτήσει και η Εθνική μας τον δικό της… Μπράουν.
Η Ισπανία, τότε, δεν έκανε τίποτα πρωτόγνωρο και τίποτα που δεν θα δούμε στο μέλλον. Πόσω δε μάλλον δεν έκανε κάτι που δεν είχε κάνει στο παρελθόν και η δική μας Εθνική, η δική μας Ομοσπονδία. Και ας είχε άλλον επικεφαλής. Εκτός και αν νομίζει κάποιος ότι ο Στεργάκος ή ο Τσακαλίδης, παίκτες που ουδεμία σχέση είχαν με την Ελλάδα, πάσχισαν από μόνοι τους να αποκτήσουν ελληνικό διαβατήριο για να παίξουν στην μεγάλη τους αγάπη, την Εθνική. Όσο Έλληνας ήταν ο Ντέιβιντ Νέλσον ή ο Αλεξέι Λέντκοβ, άλλο τόσο Έλληνας είναι και ο Ουόκαπ.
Ακόμη και στην περίπτωση παικτών όπως ο Στηβ Γιανγκ (aka Γιατζόγλου) και ο Τζον Κόρφας μίλησε το περιβόητο ελληνικό δαιμόνιο για να φορέσουν τα γαλανόλευκα, άσχετα που στην περίπτωση του δεύτερου μας έπιασαν οι Γάλλοι το 1989 με τη… γιδα στην πλάτη. Και ας είχαν αμφότεροι ελληνικές ρίζες.
«Φρέσκα κουλούρια» θα πει κάποιος, «όλα αυτά που αναφέρεις είναι προϊστορία”». ΟΚ, και φρέσκα κουλούρια έχω. Προσωπικά λοιπόν με την πρακτική της ελληνοποίησης (στην περίπτωσή μας) παίκτη που δεν έχει σχέση με το ελληνικό μπάσκετ, την (όποια) παραγωγική διαδικασία ή τη χώρα γενικότερα δεν συμφωνώ για λόγους αρχής. Ναι, τάσσομαι στο πλευρό αυτών που πασχίζουν εδώ και χρόνια (ή και δεκαετίες σε κάποιες περιπτώσεις) να αποκτήσουν ελληνική υπηκοότητα, έχουν γεννηθεί στη χώρα μας, πληρούν όλες τις προϋποθέσεις αλλά δεν… βάζουν τη μπάλα στο καλάθι, ή δεν έχουν κάποιον σημαντικό παράγοντα (βλ. ΕΟΚ, Ολυμπιακός κλπ) να προωθήσει την υπόθεσή τους. Μη γελιόμαστε, είναι γνωστό τοις πάσι πως αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν ήταν… Freak δεν θα γινόταν ποτέ Greek και τα αδέρφια του που επίσης γεννήθηκαν στη χώρα μας δεν θα “ποτίζονταν” μαζί με τον «βασιλικό» αποκτώντας ομοίως ελληνικό διαβατήριο.
Από την άλλη πλευρά όμως, το «διαβολάκι» μου ψιθυρίζει στο αυτί όχι τώρα, ούτε φέτος, αλλά από τότε που είχα δει τον Μπο ΜακΚάλεμπ να οδηγεί την ανυπόληπτη ομάδα της τότε επονομαζόμενης FYROM στα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ του 2011 πως πρέπει να σταματήσουμε να πηγαίνουμε με τον σταυρό στο χέρι που έλεγαν και οι παλαιότεροι. Μας αρέσει δεν μας αρέσει το παιχνίδι παίζεται πλέον με όρους… Λορένζο Μπράουν. Και ναι, για να συναγωνιστείς τους Λορένζο Μπράουν αυτού του κόσμου θα πρέπει να πράξεις αναλόγως και να παίξεις το παιχνίδι με τους ίδιους όρους. Δεν σου εξασφαλίζει επιτυχία, αυτό έλλειπε άλλωστε, όμως διάολε και το έχουμε… ξανακάνει στο παρελθόν και από τη στιγμή που η FIBA δίνει τη δυνατότητα μπορούμε να το κάνουμε στο μέλλον.
Θα επωφεληθεί από όλο αυτό η νυν ομάδα του ο Ολυμπιακός; Σαφέστατα και ναι. Όπως σαφέστατα όλο αυτό γύρω από τον Ουόκαπ έγινε με τις… ευλογίες των ερυθρόλευκων (το μίνιμουμ της συνεισφοράς τους…) που άλλωστε πριν λίγες μέρες τον ανανέωσαν για ακόμη τέσσερα χρόνια. Κάτι που μόνο τυχαίο δεν ήταν.
Στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν κάτι αντίστοιχο είχε προσπαθήσει να κάνει και ο Παναθηναϊκός. Τόσο με τους Αμερικανούς Μάικ Μπατίστ και Τζέιμς Γκιστ όσο και με τον Κουβανό Χάουαρντ Σαντ Ρος. Το ότι δεν τα κατάφερε ίσως είχε να κάνει και με τη στάση της προηγούμενης διοίκησης της Ομοσπονδίας που κρατούσε ουδετερότητα ή αν προτιμάτε δεν προωθούσε τις υποθέσεις όσο θα μπορούσε ή με τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν, ή με άλλους λόγους.
Θυμίζω, δε, ότι ακόμη και αυτός, ο ένας και μοναδικός, ο ανυπέρβλητος GOAT Νίκος Γκάλης για να πάρει ελληνικό διαβατήριο, τότε, το μακρινό 1979 χρειάστηκε πολιτική παρέμβαση ενώ στη δεκαετία του ‘90 έγιναν… Έλληνες Σέρβοι (Τάρλατς, Τόμιτς κ.α.), Εσθονοί (Σοκ, Κούουσμα), Σλοβένοι (Σούμποτιτς), Σκοπιανοί (Μισούνοβ) μέχρι και ο Ρωσος διεθνής Σεργκέι Μπαζάρεβιτς που έπαιξε ένα χρόνο ως Έλλην εκ... Βόλου. Σαφώς και δεν συγκρίνω τις περιπτώσεις (ελληνοποιήσεις) αυτές με του Ουόκαπ και του κάθε Ουόκαπ, τις αναφέρω όμως για να δείξω ότι κατά καιρούς χρειαζόταν και εξακολουθεί και στις μέρες μας να χρειάζεται ένας συνδυασμός διαφόρων δεδομένων και σχέσεων των συλλόγων, της Ομοσπονδίας, της πολιτικής ηγεσίας, ακόμη και συγκυριών (όπως για παράδειγμα οι επικείμενες εκλογές) προκειμένου να «προχωρήσει» και να φτάσει στο τέρμα της μία υπόθεση.
www.bnsports.gr
