γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Πολλές αναμνήσεις στο «Αλγκάρβε». Πέρασαν 19 χρόνια από την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ. Τότε, για το ματς με τη Ρωσία, που μας έδωσε την πρόκριση. Τώρα με στόχο την πρώτη νίκη, με φόντο την τελική φάση του EURO του 2024. Υπάρχει ένα κοινό μεταξύ εκείνης της Εθνικής και της… σημερινής: το καλό κλίμα. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, τις καλύτερες ιστορίες, τις γράφουν πάντα οι παρέες!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Το ιδανικό ξεκίνημα στα προκριματικά, με φόντο το EURO 2024 αναζητά απόψε (24/03, 21:45 - Novasports Prime) η Ελλάδα. Στο ματς που διεξάγεται στο Φάρο της Πορτογαλίας και ξυπνάει ευχάριστες -μνήμες ελέω… EURO 2004-, η Εθνική φιλοξενείται από το Γιβραλτάρ στην πρεμιέρα του Β’ ομίλου.
Είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι εδώ μετά από εκείνο το «ιστορικό» παιχνίδι στο εν λόγω γήπεδο, απέναντι στη Ρωσία. Το ίδιο ισχύει και για τον Ντέμη Νικολαΐδη, καθώς κανένας από τους δυο μας δεν βρέθηκε εδώ, πριν από επτά χρόνια, στην τελευταία της συνάντηση της Εθνικής μας ομάδας με το Γιβραλτάρ, στο νικηφόρο 4-1 του 2016.
Κανείς μας φυσικά δεν έχει ξεχάσει εκείνη την αναμέτρηση. Ένα παιχνίδι, το οποίο μετά το τεράστιο αποτέλεσμα απέναντι στην «οικοδέσποινα» Πορτογαλία στην πρεμιέρα και μετά την ισοπαλία με την Ισπανία, έμοιαζε σαφώς πολύ πιο απλή υπόθεση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν.
Η «κακή» συνήθεια που έχουμε ως λαός να υποτιμάμε τον πιο «αδύνατο», παρασυρόμενοι πάντα από το τι έχει συμβεί το προηγούμενο διάστημα, επιβεβαιώθηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο σε εκείνο το παιχνίδι με τη Ρωσία. Βρεθήκαμε άλλωστε πίσω στο σκορ, με εκείνο το γκολ του Κιριτσένκο μόλις 67 δευτερόλεπτα μετά την έναρξη της αναμέτρησης.
Ένα γκολ που για την ιστορία, υπολογίστε πως είναι το ταχύτερο που έχει επιτευχθεί ποτέ σε τελική φάση Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Μοιάζει δεδομένο πως η Εθνική θα κερδίσει απόψε το Γιβραλτάρ, σε ένα ματς που θέλουμε να μοιάζει με το παιχνίδι του 2016, τόσο από πλευράς εικόνας, όσο και από πλευράς αποτελέσματος.
Η αίσθηση που σου δίνει η ομάδα είναι εξαιρετική και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο πολύ καλό κλίμα που κάνει την εμφάνισή του μεταξύ των διεθνών μας. Ακριβώς αυτό άλλωστε συζητούσαμε με τον Ντέμη, ο οποίος έχει ευχάριστες αναμνήσεις από το ματς της Ρωσίας το 2004, μιας και είχε περάσει ως αλλαγή στο παιχνίδι στο 70’ και σαφώς θυμάται τη φάση στο φινάλε, που η μπάλα πέρασε από πολλά πόδια και θα μπορούσε να καταλήξει ακόμη και σε… αυτογκόλ.
Στην κουβέντα μας λοιπόν, ο Ντέμης μου υπογράμμισε πως αυτό είναι το «μυστικό» αυτής της Εθνικής. Το καλό κλίμα μεταξύ των ποδοσφαιριστών, το οποίο του θυμίζει έντονα την ομάδα που κατέπληξε άπαντες, σηκώνοντας στους ουρανούς της Λισαβώνας το EURO.
Υπάρχει φυσικά και η πολύ λογική εξήγηση για αυτό. Πριν το EUROτου 2004, σχεδόν όλοι οι διεθνείς μας κοντράρονταν για το ίδιο πράγμα. Υπήρχε ένταση μεταξύ τους, έκανε την εμφάνισή του ο ανταγωνισμός και φυσικά δεν υπάρχει ένας διακόπτης που ξεχωρίζει το συλλογικό με το εθνικό επίπεδο.
Πλέον, το πράγμα έχει ανατραπεί και το 70% των διεθνών παίζουν στο εξωτερικό. Συνεπώς, δεν θα μπορούσε να υφίσταται κάτι τέτοιο, με τις σχέσεις μεταξύ των Ελλήνων να αποπνέουν μία υγεία και στο ταξίδι προς το «Αλγκάρβε», αυτό να γίνεται φανερό.
Τα δύσκολα είναι μπροστά μας, μετά το ματς με το Γιβραλτάρ, αλλά αυτή η ομάδα μοιάζει να έχει όλα τα φόντα για τη διάκριση. Κακά τα ψέμματα η πρόκριση απευθείας μοιάζει πολύ δύσκολη εως αδύνατη με Γαλλία και Ολλανδία αντιπάλους αλλά έχουμε την ευκαιρία μέσω των μπαράζ που κερδίσαμε από την πρωτιά στο Nations League. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ένα πράγμα. Πως τις πιο μεγάλες ιστορίες, τις φτιάχνουν οι παρέες. Το είπε ο Διονύσης Σαββόπουλος πριν από αρκετά χρόνια και ισχύει πάντα!
