Δηλώνουν το «παρών» όποτε τους ζητηθεί. Δίχως «αντάλλαγμα». Άλλωστε μόλις ένας από τους τόσους (βάλτε ένα δικό σας αόριστο νούμερο) ίσως καταφέρει να μπει στη 12αδα μιας μεγάλης διοργάνωσης. Και ήρθε η ώρα να τους αποδώσουμε τα «μπράβο» που τους αναλογούν.
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Είχα τυχαία το Σαββατοκύριακο ένα post της κροατικής Ομοσπονδίας μπάσκετ που προανήγγειλε τον αγώνα της Εθνικής Ανδρών της χώρας με την Αυστρία. Την ώρα που οι περισσότερες χώρες μάχονταν για τα τελευταία εισιτήρια για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023, οι Κροάτες των μεταλλίων στα ‘90s σε μεγάλες διοργανώσεις, της 4ης στο Ευρωμπάσκετ του 2013 και της 5αδας στους Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016, πάσχιζαν με τις… Αυστρίες και τις Πορτογαλίες για να περάσουν στα προκριματικά του επόμενου Ευρωμπάσκετ. Έχοντας ήδη αποκλειστεί από την πρώτη φάση των προκριματικών για το Παγκόσμιο. «Σκέψου να είχαμε βρεθεί εμείς στη θέση τους…» σκέφτηκα. «Θα είχε γίνει κατάληψη στα γραφεία της Ομοσπονδίας από αγανακτισμένους μπασκετικούς».
Θυμήθηκα το κάζο της πρωταθλήτριας Ευρώπης Σλοβενίας του 2017, που έμεινε εκτός Παγκόσμιου του 2019, το φρεσκότατο κάζο κοτζάμ Αργεντινής, που από 2η στο Παγκόσμιο της Κίνας του 2019 έμεινε εκτός από τη διοργάνωση του 2023, το μετέωρο βήμα Τσεχίας και Πολωνίας, ακόμη και της Νιγηρίας των δεκάδων ΝΒΑερ, που έκαναν σε 1-2 διοργανώσεις το κομμάτι τους και τώρα βράζουν στο ζουμί του αποκλεισμού τους. Και εμείς; Στέκουμε αγέρωχοι σχεδιάζοντας 12αδες για τα γήπεδα των Φιλιππίνων, της Ιαπωνίας και της Ινδονησίας. Όπως είχαμε κάνει στο ρελαντί για το Ευρωμπάσκετ του 2021 (που έγινε το 2022) και το προηγούμενο Παγκόσμιο μέσω των προκριματικών.
Παρά τις συνεχείς αλλαγές διοίκησης (Βασιλακόπουλος, Λιόλιος) και κυρίως προπονητών, Σκουρτόπουλος, Πιτίνο, Μανωλόπουλος, ολίγη από Καμπερίδη, ξανά Μανωλόπουλος, Ιτούδης, ξανά Μανωλόπουλος (σ.σ. θα την πω την αμαρτία μου, δεν κατάλαβα γιατί δεν κοούτσαρε ο Ιτούδης στα τελευταία δύο ματς, τι πάει να πει “είχαμε εξασφαλίσει την πρόκριση”;). Η μοναδική σταθερά ήταν τα παιδιά που κάθε φορά καλούνταν για τα περιβόητα παράθυρα. Τα οποία, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος και εκ του ασφαλούς αν προτιμάτε έχουν αρχίσει να μου αρέσουν. Και στην τελική να κάνουν καλό στο ελληνικό μπάσκετ. Πως αλλιώς θα διαπιστώναμε για να μείνω στα πιο φρέσκα παιχνίδια την πρόοδο του Μωραϊτη κυρίως στην πνευματική ετοιμότητα όντας στα χέρια του Σπανούλη στο Περιστέρι, την αυτοπεποίθηση που έχτισε μακριά από τον… πάγκο, την απληρωσιά και τη μιζέρια της ελληνικής λίγκας ο Ρογκαβόπουλος; Πως θα μαθαίνανε οι περισσότεροι ότι υπάρχουν παίκτες όπως ο Χατζηδάκης, ο Τανούλης, ο Χουγκάζ, που είτε γυαλίζουν τους πάγκους των ομάδων τους, είτε παίρνουν ελάχιστες προσπάθειες στους αγώνες όποτε παίζουν;
Δεν ξέρω αν η Εθνική ομάδα έχει μέλλον όσον αφορά στη στελέχωσή της (προσωπικά πιστεύω ότι έχει) σίγουρα όμως έχει παρόν και μάλιστα… διαρκείας. Γιατί τις προκρίσεις στις μεγάλες διοργανώσεις τις οφείλει στα αυτά τα παιδιά που πηγαίνουν στην Εθνική γιατί γουστάρουν και όχι για να κάνουν... δημόσιες σχέσεις μπας και εξασφαλίσουν μία θέση στη 12αδα. Άλλωστε ελάχιστοι από αυτούς τα καταφέρνουν και οι αριθμοί το αποδεικνύουν.
Στα παράθυρα των τριών προηγούμενων διοργανώσεων από τον Νοέμβρη του 2017 μέχρι σήμερα έχουν αγωνιστεί συνολικά 53 παίκτες. Τριάντα για το Παγκόσμιο του 2019, 27 για το Ευρωμπάσκετ του 2021 (2022) και ο αριθμός ρεκόρ των 39 για το τελευταίο Παγκόσμιο. Από αυτούς τους 53 στις δύο 12αδες των διοργανώσεων έπαιξαν, μόλις 15 παίκτες που αποτελούν τον «κορμό» της Εθνικής στα μεγάλα ραντεβού. Μαζί του; Βετεράνοι, ΝΒΑερς, Ευρωλιγκάτοι. Από τα παιδιά των παραθύρων ουσιαστικά μοναδικός εκπρόσωπος ήταν όσο δεν έπαιζε στον Ολυμπιακό ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης που έπαιξε στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ και στο Παγκόσμιο του 2019 και στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ. Κουβαλώντας 17 ματς προκριματικών πλέον! Ο άλλος παίκτης που βρίσκεται στην πρώτη 10αδα των παικτών σε συμμετοχές σε ματς παραθύρων ήταν ο Βασιλόπουλος (12) μέλος της 12αδας του 2019. Ούτε ο Γκίκας (16 αγώνες σε παράθυρα), ούτε ο 40αρης Μαργαρίτης (15 ματς), ούτε οι Κατσίβελης (13), Μποχωρίδης (12), Αθηναίου (11), Γιαννόπουλος (11), Σαλούστρος (11)!
Από τους 53 παίκτες των παραθύρων υπάρχει μία 12αδα που έπαιξε σε προκριματικά και των τριών διοργανώσεων που διεκδικήσαμε (και πήραμε) την πρόκριση. Πόσοι από αυτούς μπήκαν στη 12αδα μεγάλης διοργάνωσης; Ο Λαρεντζάκης το 2019 και το 2022 και ο Λούντζης στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ. Τιμή και δόξα όμως και στους Γιαννόπουλο, Σαλούστρο, Κατσίβελη, Κακλαμανάκη, Μποχωρίδη, Χρυσικόπουλο, Κασελάκη, Τσαϊρέλη, Γκίκα και Μουράτο, τους 10 παίκτες που ήταν εκεί. Σε όλα τα προκριματικά.
Από αυτά τα παιδιά αλλά και τη νεότερη φουρνιά (Νετζήπογλου, Φλιώνης, Γόντικας, Πάπας κ.α.) αλλά και όσους προανέφερα ίσως ποτέ να μην τους δοθεί η ευκαιρία ή να μην προκύψει η συγκυρία να παίξουν σε μία μεγάλη διοργάνωση. «Ίσως παίξω φέτος, ίσως σε δέκα χρόνια, δεν το ξέρω, εγώ πάντως θα συνεχίσω να κυνηγάω το όνειρό μου» είπε μετά τον αγώνα με τη Λετονία ο Γιώργος Τανούλης που έκανε το ντεμπούτο του τη Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου και νομίζω ότι εξέφραζε όσους είχαν παίξει, όσους παίζουν αλλά και όλους όσους θα παίζουν στα επόμενα «παράθυρα» με τη φανέλα της Εθνικής. «Φίρμες» 12αδας μπορεί να μη γίνουν ποτέ, όμως το δικαίωμα στο όνειρο δεν μπορεί να τους το στερήσει κανείς. Όπως και την απεριόριστη αγάπη και εκτίμηση μας.
Ευχαριστούμε μάγκες!
www.bnsports.gr
