γράφει : Άλκης Τσαβδαράς
Η υποκρισία έχει και τα όριά της. Στον… μαγικό κόσμο της Super League, οι ομάδες «πολεμούν» σχεδόν καθημερινά με όπλα τους τα βέλη ανακοινώσεων. Ενδιάμεσα θυμούνται την ημέρα μνήμης του Άλκη Καμπανού και στέλνουν στεφάνια για τα θύματα της Θύρας 7. Νισάφι πια, κύριοι…
Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Μερικές φορές είναι μάταιο να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ή να προσπαθήσεις να μετατρέψεις το άσπρο σε μαύρο. Για τις ομάδες της Super League δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν αφήνουν να πέσει κάτω ούτε… σταγόνα από τις λεκτικές ατάκες του αντιπάλου. Η αγωνιστική (θεμιτή) κόντρα εντός του γηπέδου, έχει μεταφερθεί στα γραφεία και στα όσα καλούνται να καταγράψουν οι Εκπρόσωποι Τύπου των συλλόγων, στην (σχεδόν) καθημερινή ενασχόλησή τους με τις ανακοινώσεις.
Ανακοίνωση της τάδε ΠΑΕ, απάντηση από την έτερη ΠΑΕ, νέα απάντηση από την πρώτη, δεύτερο έγγραφο ως απάντηση, στην απάντηση, της αρχικής τοποθέτησης. Το ζήσαμε το σκηνικό την περασμένη εβδομάδα μεταξύ ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού. Όλα αυτά μία ημέρα μετά τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού (01/02). Ένας απλός ορισμός ενός διαιτητή είναι αρκετός για να διαταράξει το κλίμα συμπόνοιας, σύμπνοιας και καταπολέμησης της οπαδικής βίας που εμφάνισαν άπασες οι ομάδες ένα 24ώρο πριν.
Μία εβδομάδα αργότερα. Το ετήσιο μνημόσυνο για τα θύματα της Θύρας 7. Εμπλεκόμενα στην τραγωδία τότε, τα κλαμπ (Ολυμπιακός και ΑΕΚ) που προ ημέρων επιδόθηκαν σε μία προσπάθεια να φτάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο στον… πάτο των γεγονότων. Από την ατάκα για «χυδαίο σχέδιο», έως το Tweet με το πούλμαν. Και την αμέσως επόμενη ημέρα: «ποτέ ξανά» για τα θύματα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» το 1981. Τι υποκρισία…
Πρότασή μου; Προτιμότερο να υιοθετήσουν την έκφραση «ποτέ ξανά» για τις ανακοινώσεις που βγάζουν, παρά να προσπαθήσουν να πείσουν τον κόσμο ότι μπορεί να συμβεί κάτι διαφορετικό πέραν αυτού (αν το προσπαθούν). Προσέξτε, μιλάμε για δύο περιστατικά μόλις μέσα στο Φεβρουάριο. Αλλά δεν χρειάζεται να ξεχωρίζουμε εβδομάδες και μήνες. Κάθε ημέρα η πιθανότητα να εξαπολύσει κάποια ομάδα λεκτική επίθεση προς κάποια άλλη κατεύθυνση, αγγίζει το 100%. Το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα των τελευταίων ετών, αντί να ξεσηκώνει τον φίλαθλο κόσμο, τον… χώνει σε έναν ακόμα πιο βαθύ λάκκο αντιπαράθεσης και καχυποψίας.
Λέει ο Λουτσέσκου τα δικά του, απαντά ο Παπασταθόπουλος.
Δικαιολογείται ο Σπανός, τοποθετείται ο Μελισσανίδης.
Επαναλαμβάνω: αυτά μόνο για την αρχή του Φεβρουαρίου.
Συμπληρώστε εσείς όσα παραδείγματα έχετε τους προηγούμενους μήνες από Παναθηναϊκό, από Άρη, από ΟΦΗ, από ΠΑΣ Γιάννινα, από Βόλο, για να μην έχετε και παράπονο ότι αδικούμε την τάδε ή τη δείνα ομάδα (σας)… Η ιστορία άλλωστε παραμένει η ίδια. Ρεζίλι διεθνώς, τούτη τη φορά με τα δοκάρια στο Περιστέρι. Το ακόλουθο σκάψιμο του χορταριού μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με το άνοιγμα ενός τεράστιου… λάκκου για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι με αυτό ούτως ή άλλως δεν ασχολείται κανείς.
Στα ψιλά περνάει η προσπάθεια του Παναιτωλικού να ελληνοποιήσει την 11άδα του (7 προς το τέλος του ματς με τον Αστέρα Τρίπολης). Αλλά ακόμα και εκεί, ο Γιάννης Αναστασίου δεν… άντεξε και ξεσπάθωσε: «στην Ελλάδα το να σέβεσαι αποτελεί αδυναμία». Δυστυχώς στον αθλητισμό δεν είναι αρκετοί αυτοί που σέβονται τον εαυτό τους, το προϊόν που αντιπροσωπεύουν και τις θυσίες των φιλάθλων. Τουλάχιστον ας σταματήσει αυτή η υποκρισία…
www.bnsports.gr
Μερικές φορές είναι μάταιο να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ή να προσπαθήσεις να μετατρέψεις το άσπρο σε μαύρο. Για τις ομάδες της Super League δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν αφήνουν να πέσει κάτω ούτε… σταγόνα από τις λεκτικές ατάκες του αντιπάλου. Η αγωνιστική (θεμιτή) κόντρα εντός του γηπέδου, έχει μεταφερθεί στα γραφεία και στα όσα καλούνται να καταγράψουν οι Εκπρόσωποι Τύπου των συλλόγων, στην (σχεδόν) καθημερινή ενασχόλησή τους με τις ανακοινώσεις.
Ανακοίνωση της τάδε ΠΑΕ, απάντηση από την έτερη ΠΑΕ, νέα απάντηση από την πρώτη, δεύτερο έγγραφο ως απάντηση, στην απάντηση, της αρχικής τοποθέτησης. Το ζήσαμε το σκηνικό την περασμένη εβδομάδα μεταξύ ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού. Όλα αυτά μία ημέρα μετά τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού (01/02). Ένας απλός ορισμός ενός διαιτητή είναι αρκετός για να διαταράξει το κλίμα συμπόνοιας, σύμπνοιας και καταπολέμησης της οπαδικής βίας που εμφάνισαν άπασες οι ομάδες ένα 24ώρο πριν.
Μία εβδομάδα αργότερα. Το ετήσιο μνημόσυνο για τα θύματα της Θύρας 7. Εμπλεκόμενα στην τραγωδία τότε, τα κλαμπ (Ολυμπιακός και ΑΕΚ) που προ ημέρων επιδόθηκαν σε μία προσπάθεια να φτάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο στον… πάτο των γεγονότων. Από την ατάκα για «χυδαίο σχέδιο», έως το Tweet με το πούλμαν. Και την αμέσως επόμενη ημέρα: «ποτέ ξανά» για τα θύματα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» το 1981. Τι υποκρισία…
Πρότασή μου; Προτιμότερο να υιοθετήσουν την έκφραση «ποτέ ξανά» για τις ανακοινώσεις που βγάζουν, παρά να προσπαθήσουν να πείσουν τον κόσμο ότι μπορεί να συμβεί κάτι διαφορετικό πέραν αυτού (αν το προσπαθούν). Προσέξτε, μιλάμε για δύο περιστατικά μόλις μέσα στο Φεβρουάριο. Αλλά δεν χρειάζεται να ξεχωρίζουμε εβδομάδες και μήνες. Κάθε ημέρα η πιθανότητα να εξαπολύσει κάποια ομάδα λεκτική επίθεση προς κάποια άλλη κατεύθυνση, αγγίζει το 100%. Το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα των τελευταίων ετών, αντί να ξεσηκώνει τον φίλαθλο κόσμο, τον… χώνει σε έναν ακόμα πιο βαθύ λάκκο αντιπαράθεσης και καχυποψίας.
Λέει ο Λουτσέσκου τα δικά του, απαντά ο Παπασταθόπουλος.
Δικαιολογείται ο Σπανός, τοποθετείται ο Μελισσανίδης.
Επαναλαμβάνω: αυτά μόνο για την αρχή του Φεβρουαρίου.
Συμπληρώστε εσείς όσα παραδείγματα έχετε τους προηγούμενους μήνες από Παναθηναϊκό, από Άρη, από ΟΦΗ, από ΠΑΣ Γιάννινα, από Βόλο, για να μην έχετε και παράπονο ότι αδικούμε την τάδε ή τη δείνα ομάδα (σας)… Η ιστορία άλλωστε παραμένει η ίδια. Ρεζίλι διεθνώς, τούτη τη φορά με τα δοκάρια στο Περιστέρι. Το ακόλουθο σκάψιμο του χορταριού μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με το άνοιγμα ενός τεράστιου… λάκκου για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι με αυτό ούτως ή άλλως δεν ασχολείται κανείς.
Στα ψιλά περνάει η προσπάθεια του Παναιτωλικού να ελληνοποιήσει την 11άδα του (7 προς το τέλος του ματς με τον Αστέρα Τρίπολης). Αλλά ακόμα και εκεί, ο Γιάννης Αναστασίου δεν… άντεξε και ξεσπάθωσε: «στην Ελλάδα το να σέβεσαι αποτελεί αδυναμία». Δυστυχώς στον αθλητισμό δεν είναι αρκετοί αυτοί που σέβονται τον εαυτό τους, το προϊόν που αντιπροσωπεύουν και τις θυσίες των φιλάθλων. Τουλάχιστον ας σταματήσει αυτή η υποκρισία…
www.bnsports.gr
