γράφει : Άλκης Τσαβδαράς
Ούτε καν θυμάμαι από πότε ο Άρης έχει να κάνει αξιόλογη πορεία στον θεσμό του Κυπέλλου. Αυτός που υποτίθεται χαρακτηρίζεται ως ο πιο εύκολος δρόμος για να βγει κανείς στην Ευρώπη. Φέτος επίσης η έννοια της νίκης σε «μεγάλο» ματς, αγνοείται.
Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Ο Άρης αποκλείστηκε πρόωρα από το Κύπελλο Ελλάδος. Σαν να λέμε ο ήλιος ανατέλλει από την Ανατολή. Προημιτελικά τέλος και πάλι, 0-2 συνολικό σκορ κόντρα στον Ολυμπιακό. Ο κάθε πιθανός και απίθανος τρόπος αποκλεισμού πιστοποιήθηκε και φέτος για τους «κίτρινους». Πριν από τρία χρόνια με την ΑΕΚ του Λιβάγια. Πριν από δύο χρόνια με την εξυπνάδα του Μπουχαλάκη. Πέρσι τα άστοχα πέναλτι με τη Λαμία και ένα ακόμα οδυνηρό νοκ-άουτ.
Μπήκε στο γήπεδο με το εις βάρος του 0-1 από την αναμέτρηση στο «Γ. Καραϊσκάκης». Έτσι όπως έχασε κι αυτό το ματς. Αλλά ας μείνουμε στα της Τετάρτης. Απουσίες και κούραση δε μου λένε κάτι. Ας ήταν το ρόστερ γεμάτο. Ας μη φόρτωνε ο Πάρντιου το βάρος σε 13 ποδοσφαιριστές. Το βασικότερο: ας μην άφηνε τον Μαντσίνι να φύγει πριν από ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι. Μιλάμε για έναν «τελικό», μία νίκη-μία πρόκριση. Είναι ο πιο αποτελεσματικός παίκτης σου φέτος. Το deal καλό-κακό (προφανώς θετικό πρόσημο), δεν αφορά το αγωνιστικό κομμάτι. Μελλοντικά φυσικά θα βγει κερδισμένος, αλλά τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι αδιανόητο να αποχωρεί ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής, ακόμα κι’ αν ήθελε, ακόμα κι’ αν πίεσε ο Παναθηναϊκός, ακόμα κι’ αν το πήρε απόφαση ο Καρυπίδης. Δεν «κλέβεις» ένα τέτοιο όπλο από τα χέρια του προπονητή του Άρη, πριν τα δώσει όλα κόντρα στον Ολυμπιακό.
Ακόμα κι έτσι. Η εμφάνιση καλή, οι ευκαιρίες ήρθαν, τα γκολ έλειψαν. Και πάλι, συμπληρώνουμε εμείς. Όπως σε πολλά από τα φετινά (λεγόμενα) «μεγάλα» ματς, ο Άρης έμεινε είτε άσφαιρος, είτε μακριά από τη νίκη. Κόντρα στον ΠΑΟΚ ο Γκρέι έχασε πέναλτι από τον Κοτάρσκι και δε βρήκε δίχτυα. Απέναντι σε ΑΕΚ και Παναθηναϊκό και ηττήθηκε και η μπάλα έμεινε μακριά από τα αντίπαλα δίχτυα. Το ίδιο στον δεύτερο γύρο στο ντέρμπι της Τούμπας. Μόνο τον Ολυμπιακό νίκησε στον α’ γύρο, σχετικά με ματς που «καίνε». Που είναι η ένταση, που είναι η φλόγα του θριάμβου, που είναι οι κινήσεις του Πάρντιου για να δώσουν βαθμούς και νίκες, αλλά κυρίως, μία μεγάλη τονωτική ένεση στην ψυχολογία, του στιλ «είμαι και εγώ εδώ».
Ο Άρης φέτος δεν συγκαταλέγεται στους «μεγάλους». Διότι οι μεγάλες ομάδες διαθέτουν και... μεγάλους παίκτες. Ο Γκρέι του 82ου λεπτού φάνταζε «μικρός». Ειδικά ο Γκρέι είναι αυτός που έπρεπε να δώσει το έναυσμα της παράτασης και της ενδεχόμενης πρόκρισης. Το άψυχο πλασέ στη φάση με τον Πίρσμαν είναι ένα ακόμα δείγμα του φετινού λήθαργού του. Η μη πειστική εκτέλεση από την «άσπρη βούλα» ήταν η συνέχεια (κακή επιλογή είχε και με τον Κοτάρσκι). Επανέρχομαι: μη μου πει κανείς για τα 6 γκολ που έχει σημειώσει φέτος. Παίκτες επιπέδου Γκρέι έπρεπε ήδη να είναι σε διψήφιο αριθμό τερμάτων στην ελληνική Super League. Πιστεύετε ότι οι φίλοι των Θεσσαλονικέων ξεχωρίζουν φέτος από τον Τζαμαϊκανό περισσότερο τη μισή ντουζίνα γκολ ή τις πάμπολλες χαμένες κλασικές ευκαιρίες του; Εύκολη απάντηση!
Για να μη θυμηθώ το «άνετο» πλασέ του Ματέο Γκαρσία σχεδόν προ κενής εστίας στην εξέλιξη της φάσης του πέναλτι, όταν «κατάφερε» να πετύχει τον Παπασταθόπουλο. Σφύριξε πάνω στη φάση βέβαια ο διαιτητής (ατέρμονη την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο η κουβέντα για τους διαιτητές, σχεδόν αποπροσανατολίζει τους Θεσσαλονικείς από τα πραγματικά προβλήματα), αλλά και πάλι. Αλλαγή είχε μπει ο παίκτης ένα λεπτό πριν, φρέσκος ήταν, το μυαλό του μάλλον αλλού, το πιθανό πλεονέκτημα και το γκολ χάθηκε...
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Ούτε η μη πρόκριση, ούτε η έλλειψη μίας «μεγάλης» φετινής νίκης, ούτε η αυτοσυγκέντρωση να μην ακουμπά το 100% στα κρίσιμα σημεία. Ματς-κόπια επί το πλείστον τα φετινά. Χρήσιμες οι επιτυχίες με τους «μικρούς», σημαντικό να έχεις έδρα-κάστρο. Ψηλώνεις, ωστόσο, με τις πανηγυρικές στιγμές στα ντέρμπι, με προκρίσεις, με τρόπαια, με πορείες. Και για τον Άρη όλα αυτά φέτος (συν τα προηγούμενα χρόνια στο Κύπελλο) αποτελούν άγνωστες λέξεις...
www.bnsports.gr
