γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Μία ακόμη ποδοσφαιρική παράσταση από την Ρεάλ Σοσιεδάδ στο πρωτάθλημα και ακόμη ένας λόγος να θυμηθεί ο σύλλογος το ένδοξο παρελθόν του. Ένα «διπλό» επί της Ράγιο Βαγιεκάνο που έκανε τους φίλους του να αναπολήσουν τη διετία των τίτλων του 1981 και 1982 και μία απόδειξη επιπλέον πως η πορεία της δεν είναι τυχαία! Είναι άλλωστε ό,τι πιο κοντινό σε πρωταθλητισμό έχουμε παρακολουθήσει από αυτήν στον 21ο αιώνα, ακόμη πιο πειστικό και από πέρσι που για ένα διάστημα ήταν μπροστά αλλά τελικά έμεινε πέμπτη!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Έχω πάει σε πολλές πόλεις της Ισπανίας και ομολογώ ότι μαζί με την Βαρκελώνη εκείνη που είναι μέσα στην καρδιά μου περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη είναι το σαν Σεμπαστιάν. Εκεί υπάρχει η Ρεάλ Σοσιεδάδ. μια ομάδα που χαίρεσαι να παρακολουθείς, ένας ακόμη λόγος που η φετινή La Liga έχει ενδιαφέρον. Διότι δεν έχουμε ως δεδομένα την αγωνιστική ανέλιξη της Μπαρτσελόνα, υπό τις οδηγίες του Τσάβι και την Ρεάλ Μαδρίτης του Κάρλο Αντσελότι, που ηττήθηκε στο Σούπερ Καπ αλλά υποσχέθηκε πως θα επιστρέψει. Δεν βρίσκεται κοντά μόνο η Ατλέτικο Μαδρίτης στην τελευταία σεζόν του Τσόλο Σιμεόνε και γύρω – γύρω η Ράγιο Βαγιεκάνο και η Βιγιαρεάλ.
Πλέον, έχουμε μία ακόμη ομάδα να μας εντυπωσιάζει. Να θέλγει με τον τρόπο παιχνιδιού της, να είναι ωραία στο μάτι και αν εντυπωσιάζει με τα αποτελέσματά της. Ο λόγος φυσικά για την Ρεάλ Σοσιεδάδ.
Με εννέα συνεχόμενες νίκες σε όλες τις διοργανώσεις και με 16 νίκες εκτός έδρας στα τελευταία 18 παιχνίδια δεν μπορεί κανείς να απαγορεύσει στην Σοσιεδάδ να ονειρεύεται πως μπορεί ακόμα και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα ή τουλάχιστον το μίνιμουμ, που σημαίνει πως την επόμενη σεζόν θα ξαναπαίξει μετά από πολλά χρόνια στο Champions League.
Οι αριθμοί της είναι εντυπωσιακοί, αλλά νίκες όπως αυτή απέναντι στη Ράγιο, την Κυριακή το μεσημέρι, είναι που κάνουν την διαφορά. Ένα άνετο πέρασμα από το Βαγιέκας με 2-0, το οποίο να σημειώσουμε πως αποτελεί μία από τις πιο δύσκολες εξορμήσεις του πρωταθλήματος,
Ο κόσμος είναι κοντά στο γήπεδο, οι οπαδοί της Βαγιεκάνο δημιουργούν εντυπωσιακή ατμόσφαιρα και πρόκειται για μία έδρα, όπου φέτος εκεί, ηττήθηκε η πρωτοπόρος Μπαρτσελόνα. Εν αντιθέσει φυσικά με τη Σοσιεδάδ, η οποία πήρε, είδε και απήλθε νικήτρια, ούσα μία ομάδα που χαρακτηρίζεται από ένα κράμα εμπειρίας και ενθουσιασμού, με έναν εξαιρετικό προπονητή στον πάγκο να μπορεί να διαχειρίζεται την κατάσταση.
Όλοι πετούν στα σύννεφα, αλλά ο Ιμανόλ Αλγκουαθίλ είναι προσγειωμένος. Ξέρει πώς τα δεδομένα είναι υπέρ του, γνωρίζει πως το μομέντουμ είναι με την ομάδα του, αλλά οι μεγάλες δηλώσεις δεν βγαίνουν συνήθως σε καλό. Για αυτό και κρατά χαμηλά τις προσδοκίες, μην κάνοντας λόγο για το πρωτάθλημα, αλλά μόνο για την τετράδα, η οποία πράγματι μοιάζει υλοποιήσιμη.
Πρόκειται για μία «καλοδουλεμένη» μηχανή, που γνωρίζει πότε και τι πρέπει να κάνει στον αγωνιστικό χώρο για να αναδειχθεί νικήτρια. Διαπράττει τα πιο πολλά φάουλ στην κατηγορία, παρά το γεγονός πως έχει δεχθεί μόλις μία κόκκινη κάρτα, γεγονός που την καθιστά 18η στην σχετική λίστα, μαζί με τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Χιρόνα.
Παράλληλα, ο τρόπος που εκτελεί το κόρνερ για να έρθει το 2-0 στο Βαγιέκας, είναι ξεκάθαρα προϊόν δουλειάς. Η εκτέλεση, η κίνηση και το τελείωμα του Μπαρεντχέα είναι η απόδειξη πως τίποτα στην Ρεάλ Σοσιεδάδ δεν είναι τυχαίο.
Για να συνοψίσουμε όμως. Είναι φαβορί για τον τίτλο; Όχι. Έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται; Ναι, γιατί το έχει κερδίσει μόνη της. Το χάρισε μόνη της στον εαυτό της. Και η επικείμενη συνάντηση με την Ρεάλ Μαδρίτης στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου πλησιάζει, σε ένα γήπεδο που έχει κερδίσει ήδη δύο φορές στις πέντε τελευταίες επισκέψεις της σε όλες τις διοργανώσεις.
Γιατί όχι λοιπόν; Άλλωστε όπως λέει και η ισπανική φράση «soñar no cuesta nada». Το να ονειρεύεσαι είναι δωρεάν και ο πρώτος τίτλος μετά το 1982 είναι ένα τέτοιο όνειρο και ας μη το φωνάζει κανείς στο Σαν Σεμπαστιάν!
