γράφει : Άλκης Τσαβδαράς
Ο Λιονέλ Μέσι στον Όλυμπο έχοντας κατακτήσει τα πάντα. Ο Έμι Μαρτίνες άξιος συμπαραστάτης. Ο Λιονέλ Σκαλόνι που… σκάλωσε και κόντεψε να χάσει τον τελικό. Ο Κιλιάν Εμπαπέ των 8 γκολ, του παρόντος και του μέλλοντος. Ο παρ’ ολίγον ήρωας Κόλο Μουανί. Τι τελικός, τι ματσάρα, τι ιστορίες γράφτηκαν πάλι…
Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Τελικός με βαριά ονόματα. Αργεντινή – Γαλλία. Περιμέναμε ωραία πράγματα από δύο μεγαθήρια. Μας δικαίωσαν. Η Αργεντινή περίπου για μία ώρα, η Γαλλία από το 70’ και μετέπειτα. Το 2-0 έγινε 2-2. Και το 3-2 έγινε 3-3. Στα πέναλτι ο πιο τυχερός, ο πιο ψύχραιμος, ο πιο ικανός κερδίζει. Το πήρε η Αργεντινή. Τρίτη και φαρμακερή. Για τον Λιονέλ Μέσι…
Η κουβέντα περί κορυφαίου όλων των εποχών δεν αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο παππούς μας θεωρεί καλύτερο ever τον Ντι Στέφανο. Ο πατέρας μας τον Πελέ, τον Μαραντόνα, τον Κρόιφ. Εμείς τον Μέσι ή τον Ρονάλντο. Περί ορέξεως… Γεγονός είναι ότι ο Λιονέλ Μέσι το πίστεψε. Και εφόσον το πίστεψε ο ίδιος, το πίστεψαν και οι συμπαίκτες του. Είχε τόσους συμπαραστάτες όσοι χρειάστηκαν. Στα κρίσιμα σημεία ο Εμιλιάνο Μαρτίνες την κράτησε όρθια. Οι διασταυρώσεις (ενδεχομένως) να ήταν διαφορετικές αν δεν απέκρουσε τη φάση των Αυστραλών στο τέλος. Η «αλμπισελέστε» δεν θα ήταν καν στον τελικό, με τους Ολλανδούς να μένουν με το… αχ απέναντι στον έμπειρο γκολκίπερ στη διαδικασία των πέναλτι. Ο Κόλο Μουανί παρ’ ολίγον να αναδειχθεί ήρωας από το πουθενά για τη Γαλλία, υπολόγισε, ωστόσο, χωρίς τον Μαρτίνες και τη μεγαλειώδη απόκρουσή του.
Πέναλτι που δεν αμφισβητήθηκε ποτέ έδωσε ο Μαρτσίνιακ για το 1-0 της Αργεντινής. Με το συμπάθειο, δεν έχω καμία διάθεση να σχολιάζω τη διαιτησία, όταν έχουμε δει έναν τέτοιο τελικό, μία ματσάρα, ένα υπερθέαμα. Αλλά είναι αδιανόητο, τη στιγμή που καταγράφονται περίπου 3 με 4 τσεκ σε κάθε παιχνίδι του φετινού Παγκοσμίου Κυπέλλου, να υπάρχει αυτή η «σιγουριά» από τον Πολωνό ρέφερι, σε μία όχι 100% ξεκάθαρη φάση. Ήταν, δεν ήταν, άλλο είναι το θέμα μου. Είναι τελικός, η φάση δεν είναι ο ορισμός του πέναλτι, έχεις την ευχέρεια του VAR και ενώ έχεις την άνεση να το διαπιστώσεις με μία δεύτερη ή και τρίτη ματιά (όπως έχει συμβεί σε άλλες κι’ άλλες, πιο ξεκάθαρες φάσεις) την απορρίπτει. Το ίδιο και στις φάσεις των πέναλτι της Γαλλίας. Το ίδιο και στο μη δοθέν πέναλτι του Τιράμ (αν ήταν φυσικά). Υπήρχε οδηγία της FIFA να προχωρήσει το ματς ο Μαρτσίνιακ χωρίς πολλούς θορύβους, διακοπές και… υποψίες; Τότε πάμε πάσο!
Το σενάριο του 2-0 να μετατρέπεται σε 2-2 το είδαμε ξανά για την Αργεντινή. Όπως παρατηρήσαμε εκ νέου τον Λιονέλ Σκαλόνι να είναι πολύ κοντά να χάσει το τρόπαιο μέσα από τα χέρια του, για την Αργεντινή. «Σβηστό» παιχνίδι, στα μέτρα της Αργεντινής, με αντίπαλο τη Γαλλία της… μηδαμινής φάσης στο πρώτο μέρος. Και η μοναδική «εξασφάλιση» του αποτελέσματος ήταν ο Ακούνια αντί του Ντι Μαρία. Λάθος. Προπονητές δεν είμαστε, αλλά στο συγκεκριμένο τελικό ήταν εγκληματικό να επιτρέψεις στους «τρικολόρ» να φτάσουν καν στο γκολ, όχι στην ισοφάριση. Το ίδιο έργο και στην παράταση. Προηγείσαι 3-2, δέχεσαι εκ νέου γκολ. Έκανε ότι μπορούσε για να το χάσει. Εύθραυστη ψυχολογία, κουρασμένα πόδια, πάλι έψαχναν όλοι τον Μέσι, εντούτοις εκείνος έπρεπε να πάρει τις απαραίτητες ανάσες. Σε αντίθεση με τον Ντεσάν, ο οποίος αντικατέστησε στο 41’ (!) τους Ζιρού και Ντεμπελέ παρακαλώ, ο Σκαλόνι παραλίγο να «πληρώσει» την έλλειψη ρίσκου. Αλλά τι να του πεις τώρα και εκείνου; Δύο χρονιές, ισάριθμα τρόπαια!
Για τον Κιλιάν Εμπαπέ τι να γράψει κανείς; Η ψυχραιμία του στα δύο πέναλτι. Το δεύτερο γκολ του. «Μίλησε» στον τελικό, αν και άφαντος για 70 λεπτά. Η ηλικία του, η ποιότητά του, τα ηγετικά χαρακτηριστικά του. Θα χαρεί σπουδαίες στιγμές σε μεγάλες διοργανώσεις, αν συνεχίσει ανάλογα. Ο Κόλο Μουανί, μην ξεχνάμε, μπήκε στην αποστολή της Γαλλίας αντί του τραυματία Κρίστοφερ Ενκουνκού. Και λίγο έλειψε να την οδηγήσει στο τρόπαιο. Η τελευταία… κουβέντα της παράτασης (θα) ήταν δική του, αν δεν του έκλεινε το δρόμο προς την εστία ο Μαρτίνες.
Το Μουντιάλ του Κατάρ έριξε την αυλαία του. Ο Λιονέλ Μέσι βρίσκεται μία και καλή στο Πάνθεον του ποδοσφαίρου. Παραλαμβάνει τη σκυτάλη και τη δόξα ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, από τον μεγάλο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Τίποτα δεν του χρωστούσε κανείς. Ούτως ή άλλως έχει συμπληρώσει πολλές χρυσές σελίδες στην ιστορία του αθλήματος. Ο ίδιος θεωρεί ότι όφειλε να προσφέρει στο λαό της Αργεντινής αυτό το τρόπαιο. Με 7 γκολ, με συμμετοχές σε άλλα γκολ της Εθνικής του, με το ρόλο του ηγέτη, τον απόλυτο MVP του τουρνουά. Δάκρυα, χαρές, ίντριγκα, πείσμα, κούρσες, εμπνεύσεις. Τον χαρήκαμε. Τον απολαύσαμε. Όποια κι’ αν ήταν η τελική έκβαση του τουρνουά. Και είμαστε τυχεροί γι’ αυτό…
