Εκείνο που δεν αλλάζει ποτέ τελικά σε ένα Μουντιάλ είναι ένα: η δύναμη της φανέλας! Ακόμα και σε αυτό που το λέγαμε πολύ ανοιχτό ως παγκόσμιο κύπελλο στο τέλος είχαμε δυο φυσιολογικά ονόματα ως φιναλίστ! Γιατί έχω ξαναγράψει πως το παγκόσμιο κύπελλο έχει τη τάση-όπως οι άντρες- να φλερτάρει με τις ξανθιές αλλά τελικά να… παντρεύεται τις μελαχρινές!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Δεν υπήρξε ούτε ένας τελικός από το 1970 και μετά που πλέον άλλαξαν οι εποχές και το χρώμα μπήκε στη ζωή μας μαζί με τις μεταδόσεις που ο ένας φιναλίστ από τους δύο να μην ήταν προβλέψιμος. Ομάδα είτε με ιστορία και περγαμηνές, με τίτλους και δύναμη ή η διοργανώτρια! Μόνες εξαιρέσεις οι δύο βασίλισσες χωρίς στέμμα, η Ουγγαρία του 54 και η Ολλανδία του 74 , που στην εποχή τους ήταν όμως οι καλύτερες ομάδες με διαφορά. Η πρώτη ήταν αήττητη από το 1949, διέθετε τον Πούσκας, τον Χιντεγκούτι, τον Κόκτσις και τον Μπόζικ και είχε συντρίψει την Αγγλία 6-3 στο Γουέμπλει και 7-1 στην Βουδαπέστη και γενικά δεν είχε αντίπαλο. Η δεύτερη το 1974 στην Γερμανία είχε ως βάση τον εκπληκτικό Άγιαξ του Κρόιφ αλλά και την Φέγενορντ του Φαν Χάνεγκεμ και παρότι δεν είχε προϊστορία στα Μουντιάλ ήταν από τα φαβορί! Ποτέ άλλοτε δεν έφτασε στον τελικό ομάδα χωρίς ειδικό βάρος και ακόμη και η Τσεχοσλοβακία το 1962, ήταν εξαιρετική ομάδα με τον χαρισματικό Μάζοπουστ και με παρουσία στο παρελθόν σε τελικό όπου αδίκως έχασε.
Άντε να βάλουμε στην κουβέντα και την Κροατία ήταν πραγματικά μία μεγάλη έκπληξη το 2018 διαθέτοντας όμως έναν απ’ τους καλύτερους ποδοσφαιριστές των τελευταίων 15 ετών στο πρόσωπο του Λούκα Μόντριτς!
Ιστορικά άλλωστε δεν υπάρχει τελικός παγκοσμίου κυπέλλου που να μην έχει μέσα είτε Βραζιλία, Αργεντινή είτε από πλευράς Ευρώπης Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία. Εκτός από έναν, το 2010 στην νότια Αφρική όπου εκεί όμως έπαιζε η κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα της εποχής στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο που ήταν η Ισπανία και ας μην είχε παίξει ποτέ τελικό στο παρελθόν κόντρα σε μία ομάδα που είχε παίξει δύο τελικούς και θα ήταν ο τρίτος της άσχετο εάν τελικά δεν κατέκτησε και πάλι το τρόπαιο που ήταν η Ολλανδία!
Σε κάθε διοργάνωση λοιπόν, υπάρχουν οι σταχτοπούτες, αλλά στον τελικό φτάνουν πάντα τα ονόματα. Ποτέ το Μαρόκο η Πολωνία, η Σενεγάλη, το Καμερούν, η Βουλγαρία ακόμα και η Πορτογαλία που ήταν κατά καιρούς μεγάλες η μικρές εκπλήξεις δεν φτάνουν ως το φινάλε και δεν πρόκειται αυτό να συμβεί εύκολα! Όπου ΠΑΛΙ θα είναι δύο μεγάλοι στο φινάλε.
Μπορεί λοιπόν όταν άρχισε η διοργάνωση να υπολόγιζαν οι μπουκ την Βραζιλία και την Γαλλία ως πρώτες επιλογές και η Αργεντινή να έχασε από τη Σαουδική Αραβία αλλά αυτό το Μουντιάλ επέτρεπε σε πολλές ομάδες να κάνουν όνειρα!
Προσωπικά πίστευα πως όποιος απέκλειε τη Γαλλία θα ήταν τελικό. Εκεί άλλωστε υπολόγιζα όταν έλεγα ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία σε αυτό το τουρνουά να πάει η Αγγλία μέχρι το τέλος. Δεν συνέβη αν και έπαιξε καλύτερα στο μεταξύ τους ματς. Και αυτό έχει να κάνει με την εμπεριέχει αυτής της Γαλλίας που είναι πάλι εδώ, κάτι εξαιρετικά σημαντικό με τον Ντεσάν ως προπονητή που παρά το στραπάτσο του 2016 όταν έχασε το Euro μέσα στην έδρα του η ομοσπονδία τον είχε στηρίξει και του ανέθεσε την ομάδα για τα επόμενα χρόνια με αποτέλεσμα να την κάνει παγκόσμια πρωταθλήτρια. Τώρα μπορεί να καταφέρει αυτό που τελευταία είχε πετύχει η Βραζιλία πριν από 60 ολόκληρα χρόνια δηλαδή διαδοχικές κατακτήσεις του παγκοσμίου κυπέλλου! Με έναν σταρ από τα 18 του χρόνια, τον Μπαπέ αλλά και ένα γαλαξία αστέρων παρά τις απουσίες που αποδεικνύει πως η σύγχρονη ευρωπαϊκή δύναμη δεν είναι πια η Γερμανία ή η Ιταλία αλλά οι Τρικολόρ!
Υπάρχει μόνο αυτό το ερωτηματικό σχετικά με την ίωση που ταλαιπωρεί τους Γάλλους και δεν ξέρουμε πως θα παραταχθούν σε αυτόν τον τελικό ωστόσο έτσι κι αλλιώς έχουν δείξει πως ξέρουν να ξεπερνούν τα εμπόδια!
Από την άλλη πλευρά είναι η Αργεντινή. Σε μία σταυροφορία από την αρχή του τουρνουά για τον Λιονέλ Μέσι να προσθέσει το μοναδικό τίτλο που λείπει στην καριέρα του και πραγματικά έχει κουβαλήσει αυτή την ομάδα στις πλάτες του για πρώτη φορά τόσο πολύ! Μπορεί το 2014 να έπαιξε τελικό στην Βραζιλία αλλά εκείνη η εθνική Αργεντινής πολύ περισσότερο είχε εξαρτηθεί από τον Ντι Μαρία και τον Μασεράνο παρά από τον Μέσι! Εδώ όμως είναι μία άλλη ιστορία! Έχει έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα σαφέστατα, τον Μαρτίνες, πολύ δυνατή άμυνα, εξαιρετικούς μέσους που τρέχουν και καλύπτουν κάθε σημείο του γηπέδου ώστε ο Μέσι να μπορεί να έχει την ελευθερία των κινήσεων και έναν Άλβαρες στην επίθεση που βγήκε από τη σκιά του Λαουτάρο και εξελίχθηκε σε ένα κρυφό όπλο.
Τι θα γίνει την Κυριακή, με ρωτάνε συνέχεια. Μα, αν μπορούσαμε αβασάνιστα σε έναν τελικό αυτού του επιπέδου και με αυτούς τους αντιπάλους να πούμε με ακρίβεια τι θα γίνει, τότε δεν θα δουλεύαμε αλλά την επόμενη θα μετρούσαμε τα κέρδη πίνοντας ρούμι σε κάποια παραλία στις Μπαχάμες. Ένα βασικό λάθος που κάνουν όλοι όσοι πιστεύουν ότι είναι μία κόντρα του Μέσι με τον Μπαπέ έχει να κάνει με την αντίληψη πως δύο εξαιρετικές ομάδες έφτασαν εδώ από την βοήθεια μόνο αυτών! Όμως τη ζημιά σε αυτό το επίπεδο μπορεί να την κάνει οποιοσδήποτε.
Θα ήθελα να πω την αλήθεια, να έβλεπα τον Μέσι να το σηκώνει χωρίς ωστόσο να αλλάζει για εμένα η θέση του, ιστορικά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο που είναι πιο ψηλά πλέον από οποιονδήποτε, ακόμα και αν μείνει ξανά με άδεια χέρια! Και ο Κρόιφ δεν πήρε ποτέ το τρόπαιο αυτό στα χέρια του αλλά πιο επιδραστικός άνθρωπος στο άθλημα αυτό από τον ιπτάμενο Ολλανδό δεν υπήρξε!
