γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Στο βιβλίο μου, με τίτλο Football Talk που κυκλοφόρησε το 2019 από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΠΟΣ η συνέντευξη με τον Μέσι αποτελεί ένα κομμάτι. Συνειδητοποίησα, ωστόσο, πως ήταν αυτή περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη που εντυπωσίασε τους πιτσιρικάδες, στις ηλικίες δηλαδή του γυμνασίου και του λυκείου, όπου πρόλαβα να μιλήσω και να το παρουσιάσω πριν μπλοκάρει ολόκληρη την υφήλιο ο κορονοϊός! Και το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό γιατί, αυτά που έχει καταφέρει ο Μέσι, για τα νεα παιδιά είναι ενας φωτεινός φάρος.
Δεν ξέρω εάν όλοι μας έχουμε συνειδητοποιήσει, πως αυτό που κατόρθωσε και που κατορθώνει ακόμα, με απαράμιλλη συνέπεια και συνέχεια είναι κάτι που μόνο στο μέλλον θα μπορέσουμε να το αποτιμήσουμε και πιθανώς τότε να το εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο. Αντίστοιχα το ίδιο ισχύει και με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος 19 χρόνια από τις πρώτες του εμφανίσεις διατηρεί την ίδια ζωντάνια και το ίδιο πάθος!
Η συνύπαρξη τους όλα αυτά τα χρόνια, το παραδέχονται άλλωστε (έστω και σε χαμηλούς τόνους) οι ίδιοι, τους βελτίωσε μέσω του συναγωνισμού ή του ανταγωνισμού, αναλόγως διαλέξτε και πάρτε την λέξη, η ουσία παραμένει ίδια!
Σε εκείνο το ταξίδι, ο Μέσι είχε καρδιοχτυπήσει τους πάντες και τα πάντα. Παίζοντας μία μέρα νωρίτερα από την προγραμματισμένη για αυτούς τους 16 δημοσιογράφους από κάθε γωνία του πλανήτη που τον περίμεναν ανυπόμονα, συνάντηση ήταν ένα παιχνίδι - χωρίς κανένα νόημα - για την Μπαρτσελόνα στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων του Champions League για το 2012/13. Αντίπαλος ήταν η Μπενφίκα και με το που βρέθηκε στο έδαφος, μαζί του θαρρείς με τηλεπάθεια, πονούσαν και οι θεατές του αγώνα. Κάθε μορφασμός του αποτυπωνόταν αυτόματα στα πρόσωπα, ενώ την ίδια στιγμή αν κάποιος μπορούσε να μεταφερθεί σε άλλο χώρο και χρόνο, πετώντας πάνω από τα σπίτια που έβλεπαν τηλεοπτικά τη φάση, θα διέκρινε τον ίδιο προβληματισμό.
Ο Μέσι στο έδαφος, ο Μέσι λαβωμένος, ο Μέσι στο καναβάτσο. Ξαφνικά απόλυτη σιωπή και μια ανάσα να ντύνει σπασμωδικά αυτη την έντονη αμηχανία. Τα πλήκτρα σε όλα τα λάπτοπ πήραν φωτιά και οι ανταποκρίσεις, αντι για ένα τυπικό ματς ομίλων, θύμιζαν ξαφνικά τελικό Μουντιάλ!
Όλοι ήθελαν μία κουβέντα, μία πληροφορία, κάτι που να ρίχνει φως στο θέμα. Όλοι ανυπομονούσαν να μάθουν αν ο «λα πούλγκα» ή αλλιώς ο «ψύλλος των καταπράσινων, χορταρένιων μονοπατιών» θα αργήσει να χοροπήδησει ξανά ξέγνοιαστος κυνηγώντας το παιχνίδι των γκολ.
Αποδείχτηκε τελικά ένα επιπόλαιο χτύπημα, αλλά για κάποιες ώρες νόμιζες πως η γη είχε σταματήσει να γυρίζει. Όπως στο Χόλιγουντ όπου κάποιες σκηνές γυρίζονται με τη μηχανή του superslowmotion, όπως εκείνες οι στιγμές που τα μάτια αναζητούν, καρφωμένα, την απάντηση στην πιο σημαντική ερώτηση. Όλα όσα διαδραματίστηκαν εκείνο το βράδυ είχαν τη δραματοποίηση που αρμόζει σε μια τέτοια περίσταση.
Το επόμενο πρωί στο Καμπ Νόου φτάνοντας για την προγραμματισμένη εκδήλωση, ο φύλακας ρωτούσε κάθε ντόπιο δημοσιογράφο που ερχόταν, αν ήξερε κάτι. Και η ανακούφιση στο πρόσωπό του μόλις άκουσε τα χαρμόσυνα νέα ήταν ανάγλυφη για το τι ακριβώς σήμαινε ο μικρόσωμος Αργεντινός για την Μπαρτσελόνα.
Στην εκδήλωση που οργανώθηκε για να παρουσιάσει η τουρκική αεροπορική εταιρεία TURKISH AIRLINES τον νέο της πρεσβευτή (μαζί με μία άλλη τεράστια φυσιογνωμία, τον αδικοχαμένο το 2020 Κόμπι Μπράιαντ) ο Λέο Μέσι παρουσιάστηκε με ένα μεγάλο χαμόγελο, αφού μόλις λίγη ώρα πριν είχε επιβεβαιωθεί πως δεν είναι σοβαρή η ζημιά του τραυματισμού. Αν και το σύνολο των διαπιστευμένων από τα media δεν ξεπερνούσε τους 50, μαζί και με τους ντόπιους, το ενδιαφέρον για την εκδήλωση είχε εκτοξευτεί, με αποτέλεσμα έξω από το Καμπ Νόου να έχουν κυριολεκτικά στρατοπεδεύσει κανάλια και ραδιόφωνα σε ένα πολύβουο μελίσσι!
Ο Μέσι αισθάνθηκε εντελώς άβολα όταν ο παρουσιαστής της εκδήλωσης άρχισε να απαριθμεί τα ρεκόρ του και το τι έχει πετύχει ήδη στην καριέρα του. Είχε κοκκινίσει και όταν ρωτήθηκε για αυτό, ήταν όσο πιο ξεκάθαρος μπορούσε. «Μου αρέσει», είπε, «να μιλάω μέσα στο γήπεδο» και αυτό φυσικά το έχουμε καταλάβει όλοι εδώ και χρόνια.
Οι ήχοι που βγάζει με τη μπάλα στα πόδια είναι οι λέξεις που κανένα στόμα δεν μπορεί να προφέρει. Πριν αρχίσει η εκδήλωση παρουσιάστηκε και το σποτ της εταιρείας στο οποίο ο Μέσι πρωταγωνιστούσε μαζί με τον Κόμπι Μπράιαντ. Οι δύο τους προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή ενός πιτσιρικά στην businessclass, μα εκείνος τελικά τους αγνοεί για ένα… παγωτό!
«Και ο Κόμπι Μπράιαντ σε αυτή τη συνεργασία σας;» ήταν η πρώτη ερώτηση για να σπάσει ο παγος και αφού πρώτα του έδωσα να υπογράψει τη φωτογραφία του (που κοσμεί το γραφείο μου) συν άλλη μία αλλά και την διαπίστευση μου. Εκείνος χαμογελώντας αφοπλιστικά μου είπε: «πολύ ψηλός».
Να σημειώσουμε πως το διαφημιστικό είχε γυριστεί το Σεπτέμβριο του 2011 και ήταν μαζί με τον Κόμπε στο ίδιο γύρισμα, κάτι που δεν συνηθίζεται με σταρ σε αυτό το επίπεδο, αλλά όπως είπαν οι άνθρωποι της εταιρείας «και οι δύο ήταν πολύ συνεργάσιμοι».
Τον ρώτησα για ένα σπάνιο ρεκόρ που κυνηγούσε για να σπάσει, εκείνο του Γκερντ Μίλερ με τα περισσότερα γκολ σε μια ημερολογιακή χρόνια και αυτος απλά ανασηκώνοντας τους ώμους, τόνισε: «Είναι ένα ακόμη ρεκόρ, αλλά δεν υπάρχει ψύχωση για να το πετύχω. Αν έρθει είναι καλό, αν όχι, τότε δεν πειράζει».
Φυσικά η συζήτηση πήγε στις διαφορές του Πεπ Γκουαρντιόλα με τον Τίτο Βιλανόβα (που τότε είχε αναλάβει την Μπάρτσα, αλλά δυστυχώς έχασε τη μάχη με τον καρκίνο λίγο καιρό αργότερα) και αν αποφασίζει ο ιδιος πότε θα παίξει και πότε: «Πάντα το ζητάω, ο Πεπ τα προηγούμενα χρόνια όταν είχαμε προκριθεί με άφηνε να ξεκουραστώ, αλλά το ίδιο θα έκανε και ο Τίτο. Απλά με ρώτησε και είπα πως θέλω να μπω. Οι διαφορές μεταξύ τους; Σχεδόν καμία στον τρόπο προπόνησης. Άλλωστε η φιλοσοφία της ομάδας παραμένει να κερδίζει, να βάζει πάντα ένα γκολ παραπάνω, όχι να δεχτούμε ένα λιγότερο», μου είπε τονίζοντας παντως πολύ προσεκτικά τις λέξεις πως η φιλοσοφία παραμένει η ίδια.
Ο Μίλερ ήταν ένας μεγάλος γκολτζής αλλά ο Μέσι είναι εκτός από μεγάλος σκόρερ και σκόρερ μεγάλων γκολ, αν καταλαβαίνετε τη διαφορά. Δεν μπορεί, λοιπόν, παρά να ερωτηθεί τελικά, αν για τον ίδιο μετράνε πιο πολύ τα δύσκολα γκολ ή εκείνα που έχουν μεγάλη σημασία και ομολογώ πως αν και έδωσε την πιο απλή απάντηση του πλανήτη, ο τρόπος που το έκανε του προσέδιδε μεγάλη αληθοφάνεια. «Μόνο αυτά που είναι σημαντικά μετράνε. Ακόμη και αν βάλεις το πιο δύσκολο γκολ σαν εκείνο του Ντιέγκο (Μαραντόνα) με την Αγγλία και χάσει η ομάδα σου, τι αξία έχει;», ήταν οι κουβέντες του: «συνεπώς θέλω να σκοράρω, αλλά πάνω από όλα θέλω να κερδίζω».
Η κουβέντα δεν μπορούσε να μην έχει αναφορά στην επερχόμενη ψηφοφορία της FIFA για τη «Χρυσή Μπάλα» που είναι παραδοσιακή συζήτηση λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ο ίδιος πήγαινε για 4η σερί κατάκτηση (κάτι που εν τέλει συνέβη), ώστε να ξεπεράσει τον Πλατινί, τον Φαν Μπάστεν και τον Γιόχαν Κρόιφ που είχαν αναδειχτεί τρεις φορές πρώτοι. «Είναι τιμή για εμένα που αναφέρομαι μαζί με αυτά τα ονόματα στην ίδια πρόταση. Αν το αξίζω, όμως, δεν θέλω να το πω εγώ, πρέπει να το κρίνει ο κόσμος». Θελοντας και μη του ανέφερα τον Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς και τα σχόλια που έκανε τότε, σύμφωνα με τα οποία δεν έπρεπε να ξαναπάρει ο Αργεντινός σταρ το βραβείο. «Έτσι είπε; Δεν ξέρω, αλλά είναι η γνώμη του, οπότε τι να πω;», απάντησε διπλωματικά αποφεύγοντας οποιαδήποτε απευθείας κόντρα με τον Σουηδό.
Εκεί τον ρώτησα κάτι που είχε πάρα πολύ μεγάλη σημασία για την εποχή και που τότε η απάντηση ήταν απόλυτα φυσιολογική, αλλά αν υπολογίσουμε τι συνέβη όλα τα επόμενα χρόνια και κυρίως το σίριαλ του περασμένου καλοκαιριού, τότε ήταν προφητική αυτή η κουβέντα.
«Μήπως σκέφτεται να φύγεις στο μέλλον από την Μπάρτσα;». Η απάντηση του ήταν ξεκάθαρη. «Είμαι ήδη δέκα χρόνια στην πόλη, αισθάνομαι και αγαπώ τους Καταλανούς και ο γιός μου γεννήθηκε εδώ, οπότε είναι και Καταλανός. Θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα αν και η ζωή είναι απρόβλεπτη, αλλά νιώθω καλά και θέλω να μείνω για καιρό ακόμη». Αυτα τα λόγια τα πίστευε και η ίδια η ζωή είχε τελικά άλλα σχέδια.
Για το εάν είναι όνειρο του να κατακτήσει κάτι και με την Αργεντινή, ο Μέσι δεν κρύφτηκε. Και παρότι δεν συνέβη μέχρι τις μέρες μας, παρότι έφτασε στον τελικό του Μουντιάλ του 2014 και αγωνίστηκε σε δύο τελικούς του Κόπα Αμέρικα, χάνοντας από τη Χιλή στα πέναλτι, η απάντηση του 2012 ήταν σημαντική και συναισθηματική: «Η Αργεντινή είναι η χώρα μου, την αγαπάω και πονάω όταν αποτυγχάνουμε. Και παρότι έχω ακούσει πολλά, πως αδιαφορώ και ανοησίες θα ήθελα πάρα πολύ να φτάσουμε στην κατάκτηση ενός τροπαιου. Αλλά δεν παίζουμε μόνοι μας. Το διεθνές ποδόσφαιρο έχει δυσκολέψει πάρα πολύ και υπάρχουν σπουδαίες ομάδες και πολύ καλοί παίκτες».
Λίγο πριν κλείσει η κουβέντα, τον ρώτησα για τον Ρονάλντο και τη σχέση τους και χωρίς να αλλάξει έκφραση ή να δείξει δυσφορία ήταν ξεκάθαρος. «Είναι πολύ καλός και έχει το δικό του στυλ. Ο ανταγωνισμός είναι όμως Μπαρτσελονα vs Ρεάλ, όχι Μέσι vs Κριστιάνο, μην τα μπερδεύουμε».
Τελειώνοντας τον ρώτησα αν συμμερίζόταν την άποψη του Ντιέγκο Μαραντόνα πως το να δημιουργείς ένα γκολ είναι το ίδιο ωραίο με το να σκοράρεις. Χαμογέλασε, όπως ένα παιδί που μόλις το έπιασες να κάνει αταξία. «Ίσως το έλεγε επειδή εκείνος δεν σκόραρε συχνά. Αλλά όχι για να απαντήσω σοβαρά, σημασία έχει πραγματικά να κερδίζει η ομάδα. Και είμαι τυχερός γιατί έχω συμπαίκτες που πραγματικά αξίζουν πολλά. Κανείς μας δεν είναι τίποτα χωρίς την υπόλοιπη ομάδα».
Κάπως έτσι ο μεγάλος θρύλος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου βάζει το «εμείς» πάνω από το «εγώ» και τα αποτελέσματα μίλησαν από μόνα τους όλα αυτα τα χρόνια!
