Η Ολλανδία μας έχει καλομάθει με εντυπωσιακό, αποτελεσματικό, θεαματικό ποδόσφαιρο. Ειδικά στις μεγάλες διοργανώσεις. Στοιχεία εξ’ αυτών λείπουν στο Μουντιάλ του Κατάρ.
Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Ο πρώτος όμιλος του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022 αποτελείται από το Κατάρ, το Εκουαδόρ, τη Σενεγάλη και την Ολλανδία. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα αποτελούσε έκπληξη να μιλήσουμε για άλλη ομάδα που θα κατακτούσε την πρωτιά του ομίλου, πέραν της Ολλανδίας. Τα... μαθηματικά, μετά από δύο αγωνιστικές, είναι υπέρ της ομάδας του Λουίς Φαν Χάαλ. Νίκη επί της πρωταθλήτριας Αφρικής, Σενεγάλης (2-0), ισοπαλία με το αξιόμαχο Εκουαδόρ (1-1). Τέσσερις βαθμοί και στο φινάλε την περιμένει το Κατάρ. Αποστολή εξετελέσθη; Θα δείξει...
Τι κρατάει ο Λουίς Φαν Χάαλ από τα δύο ματς έως τώρα; Τους βαθμούς. Από την εικόνα των ποδοσφαιριστών του; Όχι απαραίτητα πολλά πράγματα. Κι’ αν στην πρεμιέρα μπορεί να σταθεί στην επιμονή, στις δικές του σωστές αλλαγές και εν τέλει στην αποτελεσματικότητα των «οράνιε» για να έρθει το τελικό 2-0, η 2η αγωνιστική πρέπει να τον άφησε αρκετά προβληματισμένο. Επειδή ακριβώς ο έμπειρος εκλέκτορας των Ολλανδών είναι παλιός στο... κουρμπέτι, αντιλήφθηκε άμεσα τον κίνδυνο και έκρουσε το καμπανάκι.
«Παίξαμε ξανά άσχημα στην κατοχή της μπάλας. Η ομάδα πραγματικά θέλει. Πρέπει, όμως, να έχει και την ποιότητα».
Μπαμ! Ποιότητα, κατοχή μπάλας και Ολλανδία είναι στοιχεία που πάνε πακέτο. Συνήθως. Τι συμβαίνει φέτος και δεν μπορεί καν να διατηρήσει την κατοχή της μπάλας; Πρόκειται όντως για έλλειψη ποιότητας; Ας δούμε τι υλικό έχει στα χέρια του ο Φαν Χάαλ, για να πλάσει μία επίδοξη πρωταθλήτρια κόσμου.
Τον άπειρο, σε διεθνές επίπεδο, γκολκίπερ Νόπερτ, τη στιγμή που έμεινε εκτός ο Σίλεσεν και ο φορμαρισμένος φέτος Φλέκεν της Φράιμπουργκ.
Αμυντικούς σε μέτρια κατάσταση, πέραν του Φαν Ντάικ. Οι Ντε Λιχτ, Ακε απέχουν από τον όρο «ετοιμότητα», ο Τίμπερ έκανε τόσα λάθη με το Εκουαδόρ, που εκνεύρισε όλους τους Ολλανδούς. Το ότι ο Άκε ξεχώρισε με τις επιδόσεις του κόντρα στους Λατίνους, αυτό τα λέει όλα, αλλά φυσικά δεν ήταν αρκετό για να κρατήσει το... μηδέν στη φάση του γκολ από τον Βαλένσια.
Η μεσαία γραμμή αποτελεί μεγαλο ερωτηματικό. Ο Φρένκι ντε Γιόνγκ παλεύει μόνος του και με τα θηρία. Μία δεν βοήθησε ο Μπέργκχαους, μία ο Κούπμαϊνερς ήταν άφαντος. Συνήθως μπαίνει να τον καλύψει ο Ντε Ρουν. Δεν είναι παίκτες-πρωταγωνιστές αυτοί. Βάζουμε στην ίδια μοίρα και τους ακραίους, Μπλιντ και Ντάμφρις. Ο Μπλιντ προσφέρει μηδαμινή βοήθεια και άπαντες «φωνάζουν» για τη χρησιμοποίηση του Μαλάσια. Ο Ντάμφρις δεν είναι ο Ντάμφρις της Ίντερ.
«Δεκάρι» ο Κλάασεν με το Εκουαδόρ. Ανησυχητικό το πόσο εύκολα έχανε την μπάλα. Κρατάμε την ασίστ που μοίρασε στο γκολ του Γκάκπο, αλλά έως εκεί. Ο Γκάκπο παίζει στην κορυφή, σε δυάδα επιθετικών, και όσο δεν αγωνίζεται στα άκρα, θα κινείται στη μετριότητα. Ακόμα και έτσι βέβαια, σκόραρε δύο στα δύο. Ίσως ο Φαν Χάαλ, βλέποντας τη φόρμα του, να πρέπει να προσαρμόσει το σύστημα στο σπουδαίο αυτό ταλέντο. Ο Μπέρχβαϊν δεν, Γιάνσεν και Βέγκχορστ είναι απλά για συμπλήρωμα. Προφανώς είναι ανέτοιμος ο Ντεπάι, φάνηκε και την Παρασκευή το βράδυ (25/11).
Ηγέτες της Ολλανδίας; Φαν Ντάικ, Ντε Γιόνγκ, Γκάκπο. Χρειάζεται άλλους για να πρωταγωνιστήσει; Φυσικά. Οφείλει να έχει υλικό η Ολλανδία. Είναι η μητέρα του αναπτυξιακού ποδοσφαίρου. Αν δεν βγάζει εκείνη ταλέντα, αν δεν καταλήγουν οι «οράνιε» σε μία σπουδαία φουρνιά ποδοσφαιριστών, αν στη μεγάλη Εθνική ομάδα τους χάθηκαν οι έννοιες «passing game», παιχνίδι κατοχής μπάλας και ποιότητα, τότε τι συμβαίνει σ’ αυτόν τον πλανήτη;
Οι αριθμοί άλλωστε διαψεύδουν τη θεωρία μας. Κάτοχος Under 17 στην Ευρώπη το 2018, το 2019 και φιναλίστ το περασμένο καλοκαίρι. Από τις δύο πρώτες φουρνιές «βγήκαν» οι Τίμπερ, Χράφενμπερχ, Ρέδαν, Ιχαταρέν, Μπρόμπεϊ. Απ’ αυτούς μόνο ο Τίμπερ είναι στο τωρινό ρόστερ. ΟΚ, δεν θα πάρει Μουντιάλ με τους «πιτσιρικάδες», είπαμε. Εντούτοις οι παλαιοί δε δείχνουν να «τραβάνε» ιδιαίτερα.
Που καταλήγουμε; Ότι χάθηκε η ταυτότητα της Ολλανδίας; Ότι ξέχασε το DNA της; Είναι δυνατόν; Δεν έχουμε απάντηση. Διότι αν ο ίδιος ο Φαν Χάαλ αναφέρει ότι προσπαθεί να εμφυσήσει στους ποδοσφαριστές του τα... αυτονόητα (όλα όσα αναφέραμε παραπάνω), τότε εμείς σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Φυσικά μας κάνει εντύπωση, όταν έχουμε την εικόνα της Ολλανδίας από τη δεκαετία του ’90, του millennium στο μυαλό μας, ειδικά στις μεγάλες διοργανώσεις.
