γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Παίζοντας το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του, ο Πικέ δάκρυσε και μετά αποχώρησε παίρνοντας οριστικά μαζί του ένα κομμάτι ιστορίας του συλλόγου και μαζί του ισπανικού ποδοσφαίρου! Που θα τον κατατάξει η ιστορία δεν ξέρω αλλά έχοντας παρακολουθήσει πάνω από τέσσερις δεκαετίες τη Μπαρτσελόνα θα τον έβαζα πιθανώς στην κορυφή μαζί με τον Κούμαν και τον Πουγιόλ παρότι υπάρχουν σε αυτή τη διαδρομή πολλοί ακόμα σπουδαίοι!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ένας φίλος μου που παρακολουθεί πολύ τα τεκταινόμενα στην Ισπανία, ο Άκης Ασημακόπουλος, μου έστειλε πως ένας Καταλανός δημοσιογράφος, από τους κορυφαίους μάλιστα, έχοντας βγάλει μια πεντάδα κεντρικών αμυντικών από το 1996 και μετά, επέλεξε τον Κούμαν, τον Μάρκες, τον Μασεράνο, τον Πουγιόλ και τον Πικέ ενώ πηγαίνοντας πίσω είχε προσθέσει τον Ολιβέγια, τον Γκαγιέγκο και τον Μιγκέλι.
Όλοι εξαιρετικοί για έναν σύλλογο που δεν του άρεσε η αλήθεια είναι, ποτέ να αμύνεται. Δεν επένδυε λεφτά σε αμυντικούς και προτιμούσε τις εποχές των λίγων και πολύ καλών ξένων να ρίχνει τα χρήματα σε χαφ και επιθετικούς!
Χωρίς φυσικά να θέλω να αμφισβητήσω κάποιον που δεδομένα παρακολουθεί πολύ πιο κοντά την Μπαρτσελόνα, όλα αυτά τα χρόνια, στην παλιά εποχή των 70’s και 80’s θα επέλεγα μακράν για κορυφαίο τον Μιγκέλι και ως ποιότητα και ως προσωπικότητα αλλά και διάρκεια. Ωστόσο είναι μία εποχή στην οποία η Μπαρτσελόνα δεν ήταν το μεγαθήριο του σήμερα. Ένα πρωτάθλημα το 1960, μετά ένα το 1974 και κατόπιν άλλο ένα το 1985, δηλαδή τρεις τίτλοι σε ένα διάστημα 25 ετών δεν μπορούν να μπουν σε σύγκριση με ό,τι συνέβη στον 21ο αιώνα.
Ο Μιγκέλι χρεώνεται επίσης όπως και όλοι οι συμπαίκτες του εκείνη την εποχή, την ήττα από την Στεάουα στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1986, με την παταγώδη αποτυχία τους να αστοχήσουν σε τέσσερα πέναλτι! Αυτό δεν αλλάζει όμως το γεγονός πως ήταν ένας παίκτης με ποιότητα, ηγετική φυσιογνωμία και ταυτόχρονα τεράστια διάρκεια, αλλά τον «πληγώνει» σε αυτήν την σύγκριση και η σχετική ανυπαρξία της εποχής από πλευράς εθνικής Ισπανίας που δεν είχε πάει στο Μουντιάλ του 1970, ούτε σε εκείνο του 1974, ενώ μετά απέτυχε παταγωδώς και στο δικό της Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982.
Καλύτερα λοιπόν να κρατήσουμε το κομμάτι της σύγχρονης εποχής, από το 1992 και μετά, δηλαδή την βραδιά στο Γουέμπλεΐ που η Μπαρτσελόνα για πρώτη φορά πήρε το κύπελλο που κυνηγούσε χρόνια, το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης αυτό που σήμερα λέμε Champions league!
Σε εκείνη την ομάδα ξεχώριζε η φυσιογνωμία του Κούμαν. Ο Ολλανδός εκτός από το ότι πάντα θα είναι στην ιστορία της Μπαρτσελόνα εκείνος που της χάρισε με το φοβερό σουτ το τρόπαιο κόντρα στην Σαμπντόρια, είχε ικανότητες χαφ. Η απελευθέρωση της μπάλας από τον Κούμαν ξεπερνά τον Πικέ με την έννοια ότι ο Ολλανδός ήταν ικανός να αλλάξει ένα παιχνίδι με μια μακρινή πάσα. Όπως λέει και ο Καταλανός δημοσιογράφος, «έκανε αυτό που έκανε ο Τσάμπι Αλόνσο και ο Τιάγκο Αλκάνταρα, να αλλάζει παιχνίδι με μερικές μακρινές πάσες».
Είναι αυτός που είχε τα περισσότερα γκολ και επιπλέον ήταν ένας εξαιρετικός εκτελεστής φάουλ. Όταν ήταν στα 30 μετρά μακριά από το τέρμα δεν μπορούσες να τον αφήσεις αμαρκάριστο ακριβώς γιατί μπορούσε να σουτάρει με τρομερή δύναμη και ευθύτητα. Πάνω από όλα όμως είχε την προσωπικότητα να επηρεάζει θετικά την ομάδα μέσα στο γήπεδο. Όλα αυτά μαζί νομίζω ότι τον βάζουν στην κορυφή, ενώ έχει κερδίσει και αυτός έναν διεθνή τίτλο, το Euro 1988 όπως κέρδισαν ο Πικέ και ο Πουγιόλ. Εκείνοι βέβαια όχι μόνο έναν αλλά τρεις σπουδαίους διεθνείς τίτλους με την εθνική ομάδα!
Ο Mάρκες ήταν ένα «φαινόμενο» στην άνεση με την οποία είχε την κυκλοφορία της μπάλας στην άμυνα και στην ικανότητα… εκφοβισμού του αντιπάλου. Του λείπει ο τίτλος του «Barcelonismo» που οι Καταλανοί πάντα μετρούσαν πολύ αλλά μεταξύ μας αυτό είναι υπερβολή! Ούτε ο Κούμαν το είχε αλλά αυτό δεν του στερούσε το να είναι απίστευτα ηγετικός! Ο Μεξικανός είχε και πολύ μεγάλη καριέρα και αυτό πρέπει να το πιστωθεί στα υπέρ του! Ο Μασεράνο είναι το νούμερο ένα σε επαγγελματική συμπεριφορά. Πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί η σκληρή αμυντική δέσμευση σε φάσεις και πίστη παρά τις πολλές ελλείψεις, κυρίως σε ύψος, τις οποίες αντικαθιστούσε με πολύ υψηλά επίπεδα έντασης. Αλλά κακά τα ψέματα ένας τεράστιος αμυντικός χαφ ήταν που αναγκάστηκε να γίνει κεντρικός αμυντικός ενώ δεν ήταν η φύση του τέτοια!
Ο Πουγιόλ είχε επίσης ένα συγκλονιστικό σημείο αναφοράς, την ηγεσία! Ήταν αληθινός αρχηγός, και ηγέτης μπροστά στα μικρόφωνα όπως παλιότερα τέτοιος ήταν και ο Κούμαν. Δεν θα ξεχάσω τη βραδιά της συντριβής της Μπαρτσελόνα με τέσσερα γκολ το 2012 στο Μόναχο από τη Μπάγερν, πως ήταν ο πρώτος που βγήκε από τα αποδυτήρια, στάθηκε μπροστά στις κάμερες και μίλησε.
Ο Πικέ όμως κερδίζει σε τίτλους και σε διάρκεια τους πάντες. Ένα παιδί που ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον πίστευε πάρα πολύ αλλά δέχτηκε την επιθυμία του να τον αφήσει να πάει πίσω στην Βαρκελώνη και όπως εξήγησε ο Σκωτσέζος θρύλος, εκείνη την εποχή θα τον ήθελε να μείνει για να διαδεχθεί κάποιον από το δίδυμο που είχε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Ωστόσο ήταν τόσο καλοί που δεν θα ήταν εύκολο να τους εκθρονίσει ο νεαρός Καταλανός. Μιλάμε φυσικά για τον Φέρντιναντ και τον Βίντιτς το καλύτερο κεντρικό δίδυμο στην ιστορία, κατά την προσωπική μου άποψη, της Premier league!
Ο Πικέ μπορούσε να κυκλοφορήσει την μπάλα και είχε εξαιρετική ικανότητα στο ατομικό μαρκάρισμα μεγάλων σταρ. Ήταν αληθινός αθλητής, το πιο ολοκληρωμένο σωματικά αθλητικά μοντέλο σύγχρονου παίκτη για αμυντικό! Αν θα ήθελες να του βρεις κάτι αρνητικό, σίγουρα δεν είχε μέσα του φυσικά ηγετικά προσόντα όπως εκείνα του Πουγιόλ ή του Κούμαν. Αν ήσουν προπονητής και μπορούσες να υπογράψεις μόνο έναν, ποιον θα προσλάμβανες ωστόσο; Το καλύτερο θα ήταν να παίξεις, αν τους είχες μαζί, με τρεις κεντρικούς αμυντικούς πίσω: Πουγιόλ, Κούμαν και Πικέ.
Η μεγάλη κόντρα θα μπορούσε να γίνει για το ποιος από τους δύο, Πουγιόλ ή Πικέ θα μπορούσε να θεωρηθεί, ιστορικά για το ισπανικό ποδόσφαιρο, ανώτερος. Μέλη και οι δύο μιας εθνικής ομάδας που έγραψε ιστορία, με τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις μεγάλων διοργανώσεων και φυσικά αυτοί που έφεραν στο ισπανικό ποδόσφαιρο τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή δεν μπορεί να μην είναι εκείνοι που βρίσκονται και στην κορυφή σε οποιαδήποτε συζήτηση (ιστορικά και συγκριτικά) με οποιαδήποτε προηγούμενη δεκαετία! Αλλά τα διαφορετικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά τους κάνουν και τους δύο απολύτως απαραίτητους σε μια ομάδα! Θα έλεγα ξαναβλέποντας τη λίστα πως μιλάμε για παίκτες που σάρωσαν τα τρόπαια! Και ο Πικέ που είναι εγγονός ενός ανθρώπου που παλιότερα ήταν αντιπρόεδρος στην Μπαρτσελόνα έχω την εντύπωση ότι και ο ίδιος όταν έφευγε από το Μάντσεστερ και επέστρεφε στο Καμπ Νοου δεν θα φανταζόταν ότι όταν θα ερχόταν η ώρα που θα έλεγε αντίο η τροπαιοθήκη του θα ήταν τόσο γεμάτη!
Ένας πολύ υψηλού επιπέδου ποδοσφαιριστής, που μπορεί να μην σκόραρε όπως ο Κούμαν, να μην ήταν τόσο ηγέτης όσο ο Πουγιόλ, αλλά ήταν αυτός που άλλαξε τον τρόπο που έπρεπε ένας σύγχρονος αμυντικός να παίζει στον 21ο αιώνα! Και μαζί του φεύγει ακόμα ένα κομμάτι της σπουδαιότερης εποχής που γνώρισε το ισπανικό ποδόσφαιρο!
