γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Tριανταδύο ολόκληρα χρόνια μετά από το τελευταίο της πρωτάθλημα η Νάπολι, χωρίς τα αστέρια του πρόσφατου παρελθόντος αλλά με...δίψα και ορμή που έρχεται από πολύ παλιά, πείθει ολοένα και περισσότερο πως φέτος ίσως και να είναι, επιτέλους, η σειρά της!
Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης
Το καλοκαίρι του 1987 ήταν το καλοκαίρι της εκτόξευσης του ελληνικού μπάσκετ! Με τον υδράργυρο να χτυπάει κόκκινο, σε μια εποχή που το air condition δεν ήταν ακριβώς άγνωστη λέξη αλλά σίγουρα ακόμη τότε κάτι σαν πολυτέλεια, οι κραυγές των πανηγυρισμών τα βράδια που αγωνιζόταν η εθνική μας ομάδα ταξίδευαν από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, από σαλόνι σε σαλόνι με όλα τα παράθυρα ορθάνοιχτα και συνέθεταν το...σάουντρακ της εποχής! Τα κατορθώματα βλέπετε του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Χριστοδούλου, του Καμπούρη, του Φιλίππου...και των άλλων παιδιών είχαν τρελάνει μια ολόκληρη χώρα, το βράδυ της 14ης Ιουνίου και του θριάμβου επί της πανίσχυρης Σοβιετικής Ένωσης στον τελικό οι δρόμοι σε όλη την επικράτεια γέμισαν από...κύμβαλα αλαλάζοντα και φιλάθλους "μεθυσμένους" από τη μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού!
Επιτυχία στο...παρκέ που στάθηκε η αφορμή για τη δημιουργία μιας ακόμη, αυτή τη φορά στο...πεντάγραμμο, λίγους μήνες αργότερα οι "Φατμέ" του Νίκου Πορτοκάλογλου εμπνευσμένοι από την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης κυκλοφόρησαν το "Είμαστε πια Πρωταθλητές"! Πάνω από τριάντα χρόνια τώρα πια πρόκειται για το τραγούδι που συνοδεύει κάθε, ή σχεδόν κάθε, θριαμβευτική ελληνική αθλητική στιγμή, επί σειρά ετών με πολλές διαφορετικές μορφές και γηπεδικό σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων, κάτι σαν, ή και ακριβώς το, εγχώριο "We are the Champions" ! Τραγούδι στο οποίο πέρα από το πασίγνωστο και πιασάρικο ρεφρέν ήταν ένα κουπλέ που ξεχώριζε, και απέδιδε την πραγματικότητα, στους στίχους...
Δεν ήταν μάγια και κατάρες, που δεν κερδίζαμε ποτέ
Ήμασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές
Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες, μα δεν πιστεύαμε ποτέ
Μέσα σε τρεις γραμμές αποτύπωνε με απόλυτη ακρίβεια τις...παθογένειες και τις "δεισιδαιμονίες" του εθνικού αθλητικού μας θυμικού, όχι, δε λύσαμε κάποια μάγια ούτε ξορκίσαμε κάποια κατάρα το καλοκαίρι του '87, δεν είχε κάνει κάτι τέτοιο ούτε η ποδοσφαιρική Νάπολι που ένα μήνα νωρίτερα είχε πανηγυρίσει στα γεμάτα από τέτοιου είδους αντιλήψεις εδάφη της την κατάκτηση του πρώτου Scudetto της ιστορίας της, μια μέρα πριν από το δικό μας θρίαμβο επί της "αρμάδας" του Γκομέλσκι είχε κλειδώσει και το "νταμπλ" επικρατώντας και στο δεύτερο τελικό του Κυπέλλου της Αταλάντα με σκορ 1-0! Απλά όπως εμείς είχαμε αρκετά χρόνια τον Γκάλη αλλά χρειάστηκε να τον πλαισιώσουμε και να τον υποστηρίξουμε με τους κατάλληλους συμπαίκτες για να τον αναδείξουμε ηγέτη μιας πραγματικής ομάδας έτσι και οι Ναπολιτάνοι χρειάστηκε να πλαισιώσουν τον αείμνηστο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα με τα "εργαλεία" αυτά που τον βοήθησαν να λάμψει και να αποδώσει βοηθώντας το σύνολο να φτάσει σε...κορυφές απάτητες για τον ταπεινό ιταλικό Νότο!
Κορυφές που από το 1990 όταν ο Pibe de Oro οδήγησε τους "παρτενοπέι" και πάλι στη Γη της Επαγγελίας έγιναν και πάλι, παραμένουν μέχρι και σήμερα, 32 χρόνια αργότερα, terra incognita για μια ομάδα που κι αν είχε αστέρια, κι αν είχε ποιότητα, κι αν είχε λάμψη, κι αν είχε προδιαγραφές, ικανότητες, προοπτική, όχι πάντα αλλά σίγουρα σε πάρα πολλές περιστάσεις, σε πολλές διαφορετικές σεζόν, όλο αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε! Τζόλα, Φονσέκα, Καναβάρο, Ασάνοβιτς, Χάμσικ, Ινσίνιε, Λαβέτσι, Καβάνι, Ιγκουαϊν, Μέρτενς, Μίλικ, Κουλιμπαλί δεν είναι παρά μόνο κάποιοι από τους πολύ υψηλού επιπέδου ποδοσφαιριστές που φόρεσαν όλα αυτά τα χρόνια τη γαλάζια φανέλα, αρκετοί εξ αυτών συνέπεσαν μάλιστα, υπήρξαν περιπτώσεις που η Νάπολι έδειχνε, μέχρις ενός σημείου, ικανή να πανηγυρίσει και πάλι τον τίτλο, πάντα κάτι συνέβαινε, πάντα κάπως...έμενε πίσω, λύγιζε στα δύσκολα, "δείλιαζε" στις προκλήσεις, σα να της έλειπε αυτό που στη...μεταφυσική του ποδοσφαίρου έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε "μέταλλο"!
"Μέταλλο" όπως αυτό που για μια ακόμη φορά φέτος έδειξε στο "Ολίμπικο", σε ένα παιχνίδι που το ήλεγχε από το πρώτο λεπτό, κόντρα σε ικανό και "πανούργο" αντίπαλο, τη Ρόμα του Ζοζέ Μουρίνιο, κάθε άλλο παρά πτοήθηκε, αυτό μας είχε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια, από τις πολλές χαμένες ευκαιρίες! Με ψυχραιμία, νηφαλιότητα, μεθοδικότητα και το δικό της ποδόσφαιρο, το τόσο όμορφο και εκρηκτικό ποδόσφαιρο του Λουσιάνο Σπαλέτι, βρήκε τελικά τον τρόπο να πετύχει το "χρυσό" γκολ με τον Οσίμεν και να προστατεύσει αυτό το πολύτιμο υπέρ της 1-0 μέχρι το τέλος! Με το τρίποντο αυτό εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την ήττα της Αταλάντα από τη Λάτσιο, άνοιξε την ψαλίδα από τη δεύτερη θέση στην οποία πλέον βρίσκεται η Μίλαν στους τρεις βαθμούς αλλά, κυρίως, έπεισε και τον πιο δύσπιστο, πρώτα και πάνω από όλους ίσως τον ίδιο της τον εαυτό, πως αυτή τη φορά δε θα κάνει πίσω!
Με ένα ρόστερ που κάθε άλλο παρά...εντυπωσιακό ή glamorous το λες, με παίκτες που τώρα αναδεικνύονται όπως ο καταπληκτικός Γεωργιανός Χβίτσα Κβαρατσχέλια, ο Τζιάκομο Ρασπαντόρι από την Κιέβο και ο Νοτιοκορεάτης κεντρικός αμυντικός Κιμ Μιν Γιάε, με παίκτες που τώρα...καθιερώνονται όπως ο παλιός Πιοτρ Ζιελίνσκι, ο Μάριο Ρούι, ο Άλεξ Μερέτ και ο αρχηγός Τζιοβάνι ντι Λορέντσο, με παίκτες που τώρα...εκρήγνυνται όπως ο Βίκτορ Οσίμεν και ο Ματεό Πολιτάνο και, κυρίως, έναν προπονητή που δείχνει επιτέλους σε απολύτως...ώριμη για πρωταθλητισμό φάση ΑΥΤΗ η έκδοση της Νάπολι δεν είναι σαν τις άλλες! Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν στο τέλος της...ημέρας θα καταφέρει να "κλέψει" μετά από 32 ολόκληρα χρόνια και πάλι το Scudetto από το Βορρά, έχουμε όμως διανύσει ικανό κομμάτι της σεζόν για να καταλαβαίνουμε πως η ομάδα που δεν τον έχει πια στις τάξεις της, η ομάδα που εκπροσωπεί την πόλη που θα τον έχει πάντα στην καρδιά της και παίζει τώρα πια στο γήπεδο που φέρει το όνομά του είναι πιο αποφασισμένη, ίσως και πιο ικανή από ποτέ, να χαρίσει στους φίλους της στιγμές που μόνο ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα κατάφερε! Στιγμές που μοιάζει να τις...αξίζει!
