γράφει : Άλκης Τσαβδαράς
Το επόμενο βήμα για τη Ρεάλ Μαδρίτης ήδη είναι γεγονός. Ήταν εμφατικό το μήνυμα που άφησε στο el classico κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Αποτελεσματική, κυνική και με το νέο… αίμα να οργιάζει.
Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Περίπατο δεν το λες το τελικό 3-1 της Ρεάλ Μαδρίτης κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Υπάρχουν, ωστόσο, αρκετοί χαρακτηρισμοί για την ανάκτηση της κορυφής, με τη συγκεκριμένη νίκη, από τη «βασίλισσα» της Ευρώπης. Πρωτιά στην Ισπανία, αήττητο στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Ο τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκε των «μπλαουγκράνα» στο el classico δείχνει ότι είναι έτοιμη για το επόμενο βήμα.
Ναι, στο πρώτο γκολ ο Τόνι Κρόος είναι αυτός που επιμένει και δίνει την κατάλληλη τελική πάσα (τι μάτι έχει ο τύπος;) για τον… σίφουνα Βινίσιους και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Εντούτοις, ο Κρόος και ο Μόντριτς είναι σε… αύξουσα πορεία. Σε αξία εδώ και χρόνια, αλλά στεκόμαστε περισσότερο στο ζήτημα της ηλικίας. Το πλάνο της απόκτησης ποδοσφαιριστών οι οποίοι θα αποτελούσαν τη διάδοχη κατάσταση, βρήκε τέλεια εφαρμογή με τους Τσουαμενί και Καμαβινγκά. Το κέντρο ήταν το σημείο κλειδί της Ρεάλ Μαδρίτης στο κυριακάτικο παιχνίδι. Εκεί κέρδισε τη μάχη για τις ευκαιρίες που δημιούργησε και για τις αντίστοιχες που… δεν έκανε η Μπαρτσελόνα.
Φυσικά αν ο Λεβαντόφσκι είχε σκοράρει στην κορυφαία φάση της Μπάρτσα στο πρώτο ημίχρονο, θα μιλούσαμε γι’ άλλο παιχνίδι. Ίσως, όμως, και όχι. Η Ρεάλ έχει «απλώσει» το DNA της σε όλη την ομάδα. Ο Κάρλο Αντσελότι κάνει εξαιρετική δουλειά και όποιος λέει το αντίθετο, δε γνωρίζει από ποδόσφαιρο. Οι τίτλοι μιλούν από μόνοι τους. Τα πεπραγμένα στο χορτάρι, ούτως ή άλλως. Ενσωμάτωσε τα γαλλικά μηχανάκια όπως έπρεπε στη μεσαία γραμμή. Οι Βινίσιους και Ροντρίγκο είναι αυτοί που πλαισιώνουν στην εντέλεια τον Μπενζεμά. Και μετά, ο Φέντε Βαλβέρδε. Ναι, ο Φέντε Βαλβέρδε. Μία κλάση από μόνος του. Ο Κρόος τον τοποθέτησε στους 3 καλύτερους μέσους στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Τον Ιανουάριο ήταν που σκόραρε το γκολ του στο Σούπερ Καπ κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Η δική του αφύπνιση και το μήνυμα στον Αντσελότι ότι: «πλέον δεν βγαίνω από την 11άδα». Απ’ όπου και να το πιάσεις, η Ρεάλ (χωρίς καν τον Κουρτουά στο τέρμα), ατομικά και ομαδικά, υπερέχει αυτή τη στιγμή της Μπαρτσελόνα. Σε ετοιμότητα, σε πλάνο, σε στόχους, σε ομοιογένεια. Και αυτό αποδείχτηκε στο γήπεδο και στο σκορ!
Η Μπαρτσελόνα θέλει υπομονή. Οι φίλοι της δηλαδή, χρειάζεται να επωμιστούν με… καντάρια υπομονής τους επόμενους μήνες. Με βιασύνη και αυθόρμητες αποφάσεις δε γίνεται τίποτα. Ο Τσάβι έχει μία συγκεκριμένη φιλοσοφία γύρω από το ποδόσφαιρο. Πάνω-κάτω την απολαύσαμε στην καριέρα του ως ποδοσφαιριστής και τώρα προσπαθούμε (το ίδιο κάνει και αυτός) να την κατανοήσουμε ως προπονητής. Γκρινίτσες τύπου δεν μπήκε ο Φάτι την ώρα που έπρεπε ή γιατί αγωνίστηκε ένα 90λεπτο ο τάδε, είναι για λαϊκή κατανάλωση. Όταν φτάσει σε σημείο να έχει το ρόστερ που επιθυμεί, να το αξιοποιήσει και να το δουλέψει (αν προλάβει βέβαια) τότε να κριθεί, βεβαίως. Αλλά τώρα η Μπάρτσα έχει μεγάλα κενά. Και το πώς ακριβώς παρουσιάζει ένα… άδειο κέντρο, παρά την παρουσία Μπουσκέτς, Γκάβι, Πέδρι, Ντε Γιόνγκ, Κεσί, είναι ένα πολύ καλό ερώτημα.
Στα της Ρεάλ ξανά. Η «βασίλισσα» είναι στο… συννεφάκι της. Αήττητη πορεύεται φέτος σε 14 επίσημα παιχνίδια (12 νίκες). Κάτι σαν αυτόματος πιλότος. Γιατί; Γιατί η μεταβατική περίοδος ξεκίνησε τη στιγμή που τα αστέρια της ήταν στα… ντουζένια τους. Ήρθαν οι καινούργιοι, πήραν ευκαιρίες, αφομοιώθηκαν όπως έπρεπε από έναν φτασμένο κόουτς και όλα μέλι-γάλα. Αναμένουμε τη συνέχεια για τους blancos.
