γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια η «Ένωση» επέστρεψε σπίτι της, τυχεροί όσοι βρεθήκαμε στην «ΟΠΑΠ ΑΡΕΝΑ» και εργαστήκαμε για τις ανάγκες της αναμέτρησης με το Ιωνικό σε επαγγελματικές και...συναισθηματικές συνθήκες κανονικού ποδοσφαίρου!
Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης
Έχει κάτι μαγικό η πρώτη φορά που πηγαίνει κανείς ως πιτσιρικάς στο γήπεδο! Ίσως η μοναδικότητα των συναισθημάτων έχει να κάνει με το ότι πρόκειται για έναν από τους ελάχιστους, δεν μπορώ εύκολα να σκεφτώ κάποιον άλλο στη σύγχρονη εποχή, χώρους που μπαίνεις σε ένα κτίριο, αυτή ήταν ομολογώ και η δική μου εμπειρία στην τρυφερή ηλικία των 5 ετών, για να...βγεις έξω! Είναι τόσο δυνατή αυτή η αίσθηση ελευθερίας αλλά και προσμονής, μην ξεχνάμε πως οι περισσότεροι ζήσαμε τη στιγμή πηγαίνοντας να παρακολουθήσουμε μια ομάδα με την οποία είχαμε ήδη, οι πατεράδες μας είχαν φροντίσει για αυτό, δεθεί, είναι τόσο πράσινο το χορτάρι, τόσο δυνατή η μυρωδιά του στις παιδικές αισθήσεις, πολλοί εκεί έξω θα με καταλάβετε πιστεύω, που δεν ξεχνιέται ποτέ!
Το βράδυ της Δευτέρας (3/10) στη Νέα Φιλαδέλφεια είμαι σχεδόν βέβαιος πως δεν ήταν πολλοί αυτοί που έκαναν την...παρθενική τους εμφάνιση στις εξέδρες! Η περίσταση, εργάσιμη ημέρα για τους γονείς, σχολείο την επόμενη μέρα για τα παιδιά, και οι αναμενόμενες, μη μου πείτε πως εξεπλάγη κανείς, «εορταστικές εκδηλώσεις» με πυρσούς και καπνογόνα να καθιστούν την ατμόσφαιρα έως και αποπνικτική, διαμόρφωναν συνθήκες κάθε άλλο παρά ευνοϊκές για...ντεμπούτο! Δεν ήταν πολλοί αυτοί που έκαναν την...παρθενική τους εμφάνιση στις εξέδρες κι όμως, σα να ήταν...όλοι! Πηγαίνω στο γήπεδο, είτε ως φίλαθλος είτε ως επαγγελματίας, πάνω από 40 χρόνια τώρα πια και το ομολογώ...ενθουσιασμό, λαχτάρα, ανυπομονησία, μη σας πω και...λύτρωση τόσο βαθιά και ξεκάθαρα αποτυπωμένα σε πρόσωπα δεν είχα ξαναδεί!
Προφανώς και ήταν η συνθήκη τέτοια, αγωνιστικά "εγκαίνια" για ένα καινούριο γήπεδο μετά από σχεδόν 20 χρόνια «εξορίας» για μια μεγάλη ομάδα όπως η ΑΕΚ, φαντάζομαι θα συμφωνήσουμε δεν ήταν τόσο το τι, υπερσύγχρονη και εντυπωσιακή νέα έδρα ευρωπαϊκών προδιαγραφών, όσο το πού αυτό που έπαιξε ρόλο! Έχει πολλά ανεξήγητα, κάποια αγγίζουν ακόμη και τα όρια του μεταφυσικού, το ποδόσφαιρο! Ένα από αυτά είναι το τρόπος και η δύναμη με την οποία μπορεί ένα απολύτως ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων να δεθεί και να ομονοήσει γύρω από μια ιδέα, μια φανέλα, ένα έμβλημα, έναν τόπο! Δεν είναι τόσο, ή μόνο, το πώς νιώθει κάποιος για την ομάδα του, την όποια ομάδα, όσο το πώς νιώθει με πολλούς άλλους, γνωστούς και, στις περισσότερες των περιπτώσεων, αγνώστους, ΜΑΖΙ!
Το βράδυ της Δευτέρας, στα δικά της πάτρια ποδοσφαιρικά εδάφη, στη Νέα Φιλαδέλφεια, η ΑΕΚ έδεσε και πάλι, το καταλάβαινε κανείς από την πρώτη στιγμή, τον κόσμο της με μια αόρατη κλωστή! Προφανώς ήταν και το αγωνιστικό, 4-1 τον Ιωνικό με εξαιρετική εμφάνιση, που έπαιξε το ρόλο του στη διαμόρφωση του κλίματος, αλλά δεν ήταν αυτό το μείζον! Ό,τι σημαντικότερο προέκυψε, αναδεικνύεται και, προφανώς, παγιώνεται από εδώ και πέρα ήταν το σημείο, με τη...χωροταξική έννοια του όρου, αναφοράς! 73 χρόνια δεν είναι καθόλου λίγα, μια ολόκληρη ζωή, αυτήν έζησε η ΑΕΚ στην περιοχή, από το 1930 έως και το 2003! Και τώρα, σα να επέτρεψε στην αφετηρία, εκεί που άρχισαν όλα, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα που η επιστροφή, αυτή και μόνο, βαφτίζει...διακοπή, για να ξαναπιάσει το νήμα!
Ήμαστε τυχεροί, και γιατί να το κρύψουμε, όσοι κληθήκαμε να δουλέψουμε στην «ΟΠΑΠ ΑΡΕΝΑ» για τις ανάγκες αυτής της πρώτης αναμέτρησης πρωταθλήματος στην ιστορία, μόλις άρχισε να γράφεται, του γηπέδου! Και δεν ήμαστε τυχεροί μόνο γιατί....συναντηθήκαμε με μια ξεχωριστή, εμβληματική στιγμή για ένα από τα μεγαλύτερα μεγέθη του ελληνικού ποδοσφαίρου, για το ελληνικό ποδόσφαιρο το ίδιο, ας μη γελιόμαστε! Ήμαστε τυχεροί γιατί για ένα βράδυ ζήσαμε, αναπνεύσαμε ΚΑΝΟΝΙΚΟ ποδόσφαιρο! Με έντονα συναισθήματα, με ανθρώπους να έρχονται κοντά, και να είναι κοντά, στη σχεδίαση του γηπέδου αναφέρομαι, στην ομάδα τους, σε μια γειτονιά που εδώ και μέρες, μήνες, μη σας πω και χρόνια, από τη στιγμή που άρχισε το έργο, αδημονούσε να υποδεχθεί και πάλι μετά από 7093 ημέρες το...παιδί της!
Ήμαστε τυχεροί, είμαστε και πολύ πιο σοφοί επιτρέψτε μου, ας μιλήσω για τον εαυτό μου και μόνο...Μπορεί να έχω απολύτως πειστεί πως αντικειμενικά δεν υπάρχει η δυνατότητα κατασκευής γηπέδου αντάξιου του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και να βλέπω ως μοναδική βιώσιμη λύση αυτή του Βοτανικού αλλά μπορώ πλέον να καταλάβω πολύ καλύτερα την επιμονή, έως και εμμονή, πολλών οπαδών του για παραμονή πάση θυσία και δυνάμει στα ιστορικά εδάφη της ομάδας! Ως άνθρωποι δενόμαστε με τους τόπους, δενόμαστε γιατί τους συνδέουμε, ως σκηνικό, με τα συναισθήματα που βιώνουμε! Η έδρα για κάθε ομάδα δεν είναι απλά το γήπεδο που δίνει τα παιχνίδια της, είναι το σπίτι της! Σε αυτό γύρισε η ΑΕΚ, ακόμη κι αν δεν ήταν λειτουργικό, υπερσύγχρονο, εντυπωσιακό, εκκωφαντικό, που είναι, θα ήταν και πάλι δικό της!
