γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Με την επικείμενη απόκτηση του Μπερνάρντ οι «πράσινοι» ενισχύονται αγωνιστικά αλλά, κυρίως, κάνουν ένα πολύ σημαντικό βήμα επιστροφής στο...status που τους αρμόζει!
Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης
Με τα έδρανα στα αμφιθέατρα της Φιλοσοφικής Σχολής τη δεκαετία του '90, αν και θα έπρεπε με βάση τις συμβατικές μου υποχρεώσεις, δε γνωριστήκαμε και πολύ καλά! Μια χαρά ανηφόριζα, προς υπεράσπισή μου οφείλω να ομολογήσω πως αυτός ήταν μάλλον ο φοιτητικός κανόνας και ουχί η εξαίρεση, στην Πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου, την πύλη δυσκολευόμουν να περάσω! Βλέπετε στο στέκι ακριβώς έξω από τα σύνορα της...διανόησης, ο Θεός να την κάνει, ο καφές, για φραπέ μιλάμε προφανώς εκείνη την εποχή, μην μπερδεύεστε, ήταν πολύ καλύτερος από αυτόν του κυλικείου! Πού μας έχανες, πού μας έβρισκες, στο «Art Cafe», δεν τίθεται θέμα διαφήμισης, έχει κλείσει εδώ και χρόνια, να σπουδάζουμε πόρτες, πλακωτό, φεύγα, άντε και κανένα επιτραπέζιο στο...τσακίρ κέφι!
Κάπως έτσι, πολύ ευχάριστα αλλά όχι και τόσο εποικοδομητικά όπως καταλαβαίνετε, κυλούσε η καθημερινότητά μας εκτός από μια πολύ συγκεκριμένη περίπτωση, εκτός από τις δύο ή τρεις ώρες, αν θυμάμαι καλά, την εβδομάδα, που στο πρόγραμμά μας είχαμε την περίφημη «Γλωσσολογία 1»! Το μοναδικό μάθημα που είχε τη δύναμη, το ενδιαφέρον για να είμαι πιο ακριβής, που χρειαζόταν για να καταφέρει να μας βάλει...στη θέση μας, και εδώ, και δεν ήταν διόλου τυχαίο πιστέψτε με, αυτός ήταν ο φοιτητικός κανόνας και όχι η εξαίρεση! Με διδακτέα ύλη από ένα εξαιρετικό από όλες τις απόψεις βιβλίο του Γιώργου Μπαμπινιώτη, στα δικά μας χρόνια δεν έκανε ο ίδιος τις παραδόσεις αλλά και οι...αντ' αυτού «κέρδιζαν» με χαρακτηριστική άνεση το ακροατήριο!
Ήταν ένα μάθημα, και είναι ακόμη φαντάζομαι, που αφορούσε έναν επιστημονικό κλάδο πολύ ενδιαφέροντα στα δικά μου μάτια! Έναν κλάδο με θεμελιώδη αρχή τη σχέση ανάμεσα σε «σημαίνον» και «σημαινόμενο», τη σχέση, πιο απλά ανάμεσα στη λέξη ως γραμματικό στοιχείο και την έννοια της! Κι αν το «σημαίνον» είναι αυτό με το οποίο ερχόμαστε αρχικά σε επαφή, η επιφάνεια, η...επιδερμίδα αν προτιμάτε της κάθε γλώσσας, είναι, όλοι μας θα συμφωνήσουμε φαντάζομαι, πάντα το «σημαινόμενο», το τι ακριβώς επικοινωνούμε αντί για το πώς, που κρύβει την ουσία!
Κάτι που δεν ισχύει προφανώς μόνο στα Ελληνικά αλλά σε όλες τις γλώσσες ανά την υφήλιο, σίγουρα και στα Πορτογαλικά που μιλάει το, οσονούπω, νέο μεταγραφικό απόκτημα του Παναθηναϊκού, Μπερνάρντ! Ποδοσφαιριστής που με βάση το βιογραφικό του, τις προδιαγραφές του, την ηλικία του, τις παραστάσεις του, την ποιότητα του αλλά ακόμη και το αυτό το όνομά του είναι..."σημαίνον" έως και εντυπωσιακό, ιδανικός, πέρα, ίσως και περισσότερο, από το ποδοσφαιρικό του πράγματος για να επικοινωνηθεί από πλευράς «τριφυλλιού» το μήνυμα, το «σημαινόμενο» με γλωσσολογικές αναλογίες συνεχίζοντας, ελάτε τώρα, όλοι καταλαβαίνουμε ποιο είναι!
Είναι ακριβώς αυτή η μεταγραφική κίνηση από τους "πράσινους", πόσω μάλλον από τη στιγμή που προστίθεται σε όσες, επίσης στοχευμένες, έχουν προηγηθεί, που εκπέμπει μετά από πάρα πολλά χρόνια μηνύματα υψηλής, έως και...πρωταθληματικής, ανταγωνιστικότητας! Χρειάζεται να πάμε αρκετά πίσω στο χρόνο, πιθανότατα στη σεζόν 2011-12 θα σταματήσουμε, για να εντοπίσουμε εκδοχή των «πράσινων» που πραγματικά διεκδίκησε τον τίτλο, μπορούμε φέτος, δεδομένων των συνθηκών, να μιλήσουμε για φιλόδοξο με βλέψεις έως και κορυφής, τουλάχιστον επί χάρτου, Παναθηναϊκό, ανεξάρτητα από το ό,τι θα συμβεί εν τέλει επί...χόρτου! Και αυτή είναι, κι ας μη δίνει βαθμούς, μια πρώτη, εξόχως σημαντική, νίκη!
Νίκη ψυχολογίας, νίκη φιλοσοφίας, νίκη που δεν έχει να κάνει με στείρες εντυπώσεις αλλά σίγουρα με την...εντύπωση που δημιουργεί για τον ίδιο του τον εαυτό στους αντιπάλους του ο Παναθηναϊκός! Ας μη γελιόμαστε, χρόνια τώρα οι «πράσινοι» εκκινούσαν από μειονεκτική θέση σαφέστατα για αγωνιστικούς, αλλά όχι μόνο για αγωνιστικούς, λόγους! Χάνοντας συνεχώς έδαφος εδώ και μια δεκαετία σε όλα τα σημαντικά αλλά και τα ασήμαντα ο Παναθηναϊκός, όσο σκληρό ίσως κι αν ακούγεται, είχε πάψει να «μετράει» για τους αντιπάλους του, σίγουρα ο τρόπος με τον οποίο τον έβλεπαν και τον αντιμετώπιζαν, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, δεν είχε καμία σχέση με το κράτημα, το...φόβο, μη σας πω και το δέος που προκαλούσε στα καλά του χρόνια!
Προφανώς και δε βρίσκεται, δεν επέστρεψε μέσα σε μια μεταγραφική περίοδο, πόσω μάλλον με μία και μόνο μεταγραφή, σε αυτήν την κατάσταση! Δείχνει όμως για πρώτη φορά, και δεν είναι καθόλου λίγο αυτό, πώς είναι σε πολύ καλό δρόμο! Έχοντας καταφέρει να... κόψει το γόρδιο δεσμό του γηπεδικού, με απολύτως υπαρκτή την προοπτική μια νέας, υπερσύγχρονης, εντυπωσιακής έδρας, με έναν πολύ σοβαρό και ικανό προπονητή και τη δυνατότητα, όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, της απόκτησης ποδοσφαιριστών που δεν ενισχύουν μόνο την ομάδα αλλά και το...μήνυμα που αυτή θέλει να στείλει!
Μήνυμα που πρώτα και πάνω απ' όλα...διακινείται εσωτερικά κι ας...προορίζεται για εξωτερική χρήση! «Ο τρόπος που κάποιος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο θα τον δουν και οι άλλοι!» είχε πει ο Βρετανός διανοητής, συγγραφέας, επί σειρά ετών δημιουργικός διευθυντής του ιστορικού εκδοτικού οίκου «Σαάτσι & Σαάτσι» Πολ Άρντεν! Ταιριάζει γάντι στην περίπτωση, ο Παναθηναϊκός αρχίζει ξεκάθαρα να αντιλαμβάνεται εαυτόν, και αναλόγως να πορεύεται, ως σημαντικό, απολύτως ικανό για πρωτιές, μέγεθος, οι υπόλοιποι δεν μπορούν παρά να...συμμορφωθούν! Και αυτά είναι πολύ καλά νέα για τους φίλους της ομάδας αλλά, ίσως και κυρίως, για το ελληνικό ποδόσφαιρο και το πρωτάθλημα μας!
