γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Η παρουσία του ΠΑΟΚ μέχρι τα προημιτελικά στην νεοσύστατη διοργάνωση του Conference League (το οποίο φυσικά ο κακομαθημένος και ελλιπέστατα πληροφορημένος ελληνικός χώρος των media είχε φροντίσει να απαξιώσει από την πρώτη στιγμή που ακούστηκε η σκέψη για νέο format πλευράς UEFA) αποδείχθηκε πυροτέχνημα και ήδη η ομάδα του «Δικεφάλου» φέτος θα παίζει σε ματς μόνο εσωτερικής κατανάλωσης! Έτσι πέρσι νωρίς νωρίς είχε πάει στη… γωνίτσα της και η ΑΕΚ.
Πολύ πιθανό αύριο το βράδυ, και ο Παναθηναϊκός που έχει πάρα πολύ δύσκολο ρόλο απέναντι στη Σλάβια αλλά και ο Άρης με τη Μακάμπι να έχουν αποχαιρετήσει! Και να έχει μείνει μόνο ο Ολυμπιακός.
Οι πρωταθλητές Ελλάδας είναι με την πλάτη στον τοίχο, παίζοντας στην Μπρατισλάβα με την Σλόβαν την οποία πέρσι είχαν διαλύσει για να μπουν στους ομίλους του Europa. Η παράδοση δεν είναι καλή για τον Ολυμπιακό όταν στο πρώτο παιχνίδι δεν έχει νικήσει στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στο γήπεδο του αλλά εδώ νομίζω πως έχει την δυνατότητα να τα καταφέρει. Εάν πάλι στραβώσει το πράγμα τουλάχιστον αυτός έχει ακόμα μία ευκαιρία. Οι υπόλοιποι θα έχουν πάει σπίτια τους. Και τώρα η κουβέντα πρέπει να γίνει γενικότερα για το ελληνικό ποδοσφαιρικό οικοδόμημα.
Εκεί που κάναμε μία βελτίωση και στο τέλος της φετινής σεζόν, επανακτούμε την δεύτερη θέση για τα προκριματικά του Champions League από το ελληνικό πρωτάθλημα, κάτι που να μη μας κάνει πάντως να φουσκώνουνε σαν παγώνια αφού είναι ένα γεγονός μάλλον τυχαίο, τώρα πηγαίνουμε ολοταχώς μα όπισθεν! Και εάν μείνει μόνο ο Ολυμπιακός το γεγονός πως θα συνεχίσουμε να διαιρούμε δια τέσσερα ότι εισπράττουμε βαθμολογικά ουσιαστικά μας πηγαίνει πίσω. Η τελική συγκομιδή πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη για να μπορέσουμε να κρατήσουμε αυτό το προνόμιο και φέτος όταν έρθει ο Μάιος.
Τα ερωτήματα είναι πολλά. Οι απαντήσεις άγνωστο πως μπορεί να δοθούν! Μαγικά ραβδάκια σε αυτές τις περιπτώσεις ούτε υπάρχουν ούτε μπορούν να ανακαλυφθούν! Ήταν το καλοκαίρι του 2011 όταν έγραφα πως θα είναι πολύ μεγάλη επιτυχία σε λίγα χρόνια αν είμαστε έστω και στην κλήρωση του Μονακό, στο τέλος του Αυγούστου κάτι το οποίο για περίπου μία δεκαπενταετία το ελληνικό ποδόσφαιρο τότε θεωρούσε ως δεδομένο με αρκετές ομάδες μάλιστα. Να που μία δεκαετία αργότερα, με την κλήρωση να μην είναι πλέον στο Μονακό αλλά την αντιστοιχία της να γίνεται τώρα στην Κωνσταντινούπολη, η ουσία αυτής της δημοσιογραφικής «προφητεία» επιβεβαιώνεται! Κινδυνεύουμε να έχουμε μόνο μία ομάδα στην κλήρωση των ομίλων! Δεν θέλω καν να βάλω στη συζήτηση την περίπτωση να μην μπορέσει ο Ολυμπιακός να μπει ούτε στους ομίλους του Conference League, το θεωρώ αδύνατο έως αδιανόητο!
Μπορεί το ποδόσφαιρο μας να είναι πιο έτοιμο όταν έρχονται αυτοί οι αγώνες που για την Ελλάδα και για την βαθμολογία μας είναι πλέον κομβικοί στα μέσα Ιουλίου; Ακόμα κι αν φέρναμε το πρωτάθλημα μας δύο βδομάδες νωρίτερα και ξεκινούσε όπως έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο με την Premier League, στις 6 Αυγούστου για παράδειγμα, ποιος μας εγγυάται ότι θα ήταν πιο έτοιμες οι ομάδες;
Ειλικρινά πιστεύω πως τίποτα δεν θα είχε αλλάξει. Αλλά ας το δοκιμάσουμε και αυτό! Να είχαμε κάνει νωρίτερα τις μεταγραφές, ως ελληνικές ομάδες ; Πιστεύει κάποιος ειλικρινά πάλι πως δεν θα είχε συμβεί το κάζο του ΠΑΟΚ ή το στραπάτσο του Ολυμπιακού; Απολύτως κάθετος δεν θέλω να είμαι, όμως μου μοιάζει απλή δικαιολογία. Η πιο πιθανή έκβαση των πραγμάτων θα ήταν η ίδια, ίσως με κάποιο διαφορετικό σκορ αλλά επί της ουσίας χωρίς να αλλάζει κάτι σημαντικό.
Το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου όταν βγαίνει στην Ευρώπη είναι η ίδια η δομή του πρωταθλήματος. Είναι ένα μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα το οποίο δεν παράγει ομάδες οι οποίες μπορούν να είναι πιο έτοιμες και πιο ετοιμοπόλεμες γενικότερα μόλις αρχίζει η περίοδος. Το γεγονός του ότι ουσιαστικά τελειώνει πολύ γρήγορα η οποία ανταγωνιστικότητα του, μετατρέπει σε εντελώς τυπική διαδικασία τα πλέι οφ. Ένα κανονικό πρωτάθλημα πολύ πιο ανταγωνιστικό με περισσότερες ομάδες από αυτές που είναι τώρα ή με λιγότερες και περισσότερους γύρους είναι το ερώτημα!
Και σε αυτό πρέπει οι ίδιοι οι σύλλογοι να κάτσουν και να αναρωτηθούν. Δεν υπάρχουν μαγικά ραβδάκια το είπαμε και πιο πάνω. Και δεν υπάρχουν και μαγικές λύσεις! Μοιάζει πολύ πιο πιθανό να χρειάζεται ένα κανονικό πρωτάθλημα 12 ομάδων που όλοι θα παίζουν με όλους σε τρεις γύρους. Ούτε οι μισοί στην επάνω πλευρά ούτε οι μισοί στην κάτω πλευρά με τα παιχνίδια ειδικά των play out να είναι η απόλυτη βαρεμάρα! Όπου θα υποβιβάζονται δύο και αυτομάτως αυτό θα μετατρέπει κάθε παιχνίδι στην κάτω πλευρά σε αγώνα επιβίωσης, ενώ θα μπορούσαν να παίζουν στο τραπέζι και πολλές ακόμα ιδέες.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως αυτή τη στιγμή διεξάγεται το ελληνικό πρωτάθλημα, στο κλείσιμο του οι ομάδες κάνουν αγγαρεία. Συνεπώς όταν γυρίζουν για προετοιμασία ακόμα κι απ’ το να φέρεις νωρίτερα το νέο πρωτάθλημα αρχές Αυγούστου μπορεί να μην αλλάξει κάτι. Οφείλουμε όμως να το δοκιμάσουμε.
Υπάρχει μία περιρρέουσα νοοτροπία ότι πρώτα κοιτάμε αν θα προκριθούμε και μετά κοιτάμε εάν θα ενισχυθούμε. Σε εκείνη την περίπτωση η ίδια η πραγματική οικονομία, του αληθινού κόσμου, δίνει πάντα μόνη της τις εξηγήσεις. Παντού στις επιχειρήσεις πρώτα επενδύεις και μετά περιμένεις αποτελέσματά. Το να αφήσεις κάτι να κυλάει να δεις εάν θα πετύχει και μετά αυτό να σου φέρει πίσω τα χρήματα, είναι ουσιαστικά μία καταδικασμένη επιλογή. Στο ποδόσφαιρο σχεδόν σε μόνιμη βάση, οδηγός προς την καταστροφή!
Στο σημείο που είμαστε, αύριο το βράδυ είναι πάρα πολύ πιθανό ελληνικό ποδόσφαιρο να έχει πατήσει το κουδούνι SOS. Και στην εποχή του απόλυτου κινδύνου για επιβίωση στο ranking της UEFA. Ένα πράγμα που προσωπικά με προβληματίζει πάρα πολύ, είναι η πλήρης απαξίωση με την οποία οι ξένοι διαιτητές αντιμετωπίζουν τις ελληνικές ομάδες στα ευρωπαϊκά παιχνίδια πλέον! Είναι που είναι μέτριες οι ομάδες μας, μία κακή διαιτησία τις αποτελειώνει! Και κάνει οποιαδήποτε συζήτηση άνευ λόγου!
Καλό είναι λοιπόν όλοι οι εταίροι του ελληνικού ποδοσφαίρου να κάτσουν και να απασχοληθούν πάρα πολύ σοβαρά με αυτή την γενικότερη υποβάθμιση και απαξίωση! Να δουν τι συμβαίνει επίσης και μας αντιμετωπίζουν έτσι στο εξωτερικό και να κοιτάξουν πως μπορούν, οι ομάδες να είναι πιο έτοιμες ήδη από την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου. Το ξέρω πως ακούγεται ουτοπικό, αλλά ας δοκιμάσουμε κάθε λύση!
Πρέπει να το δούμε μήπως το να ξεκινάμε νωρίτερα είναι μία λύση, που ξαναλέω δεν πιστεύω ότι θα λύσει κάθε πρόβλημα ωστόσο χωρίς να δοκιμάσουμε κάτι να μην το αποκλείουμε! Και επίσης όλο το σύστημα μέσα στη χρονιά να λειτουργεί καλύτερα και όχι απλώς να σκεφτούμε κάποια ημίμετρα! Αυτό με το να αρχίζουμε νωρίτερα θα είναι μία μικρή αφορμή αλλά δεν είναι η αιτία του προβλήματος και για να το αντιμετωπίσει συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να υπάρξει σκληρή σύγκρουση με την ίδια την πραγματικότητα.
