Την τελευταία μέρα του Ιουλίου του 1992, ένα άγνωστο παλικάρι στο ευρύ κοινό που παρακολουθούσε τα αθλητικά δρώμενα στην Ελλάδα, ο Πύρρος Δήμας, πήρε το πρώτο χρυσό μετάλλιο για τη χώρα μας σε Ολυμπιακούς Αγώνες έπειτα από 12 χρόνια!
Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος ως απεσταλμένος τότε του Mega, είχε πάρει για το κεντρικό δελτίο ειδήσεων την πρώτη μεγάλη συνέντευξη με τον Πύρρο, ο οποίος γινόταν ένα οικείο όνομα για όλους τους Έλληνες. Η περίφημη κραυγή «για την Ελλάδα» τη στιγμή που σήκωνε τα βάρη στην προσπάθεια που εξασφάλισε το χρυσό, έμεινε στην ιστορία! Ο Πύρρος Δήμας πλέον μένει μόνιμα στις ΗΠΑ και οι Αμερικανοί του έχουν δώσει γη και ύδωρ για να τους προσφέρει τη τεχνογνωσία του στην Άρση Βαρών και μίλησε στο BN Sports για εκείνο το μετάλλιο, για το πώς βίωσε τις δυσκολίες της αρχής και πώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, που για τον ίδιο αν και δεν συνοδεύτηκαν με χρυσό μετάλλιο, ήταν η κορυφαία στιγμή της καριέρας του!
Συνέντευξη στον Χρήστο Σωτηρακόπουλο
-Πέρασαν τριάντα χρόνια από τη γνωριμία μας στη Βαρκελώνη Πύρρο και θέλω να ρωτήσω αν εκείνο το πρώτο από τα τρία χρυσά μετάλλια που έφερες συνολικα στην Ελλάδα είναι το αγαπημένο σου…
«Πως πέρασαν έτσι, πραγματικά σαν νερό Χρήστο, κοίταζα τη δημοσίευση σου στο Instagram και ήμασταν παιδιά και οι δυο! Τι μου θύμισες! Λοιπόν, το πρώτο μετάλλιο είναι σαν τον μεγάλο έρωτα. Αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι το πιο αγαπημένο, όμως ήταν το πιο σημαντικό! Δεν με ήξερε κανείς οπότε αιφνιδίασα τους πάντες. Όλα είχαν γίνει τόσο γρήγορα, θα θυμάσαι πως παραλίγο να μην μπορέσω να πάρω μέρος στους αγώνες! Τελικά, όλα ήταν ωραία όπως εξελίχθηκαν»
-Έχεις πει πως αισθάνεσαι ότι εκτός από το ότι εκείνη η επιτυχία αλλάξε τη ζωή σου, πως ήσουν και τυχερός. Μου το εξηγείς λίγο;
«Κακά τα ψέματα, είχα και άστρο. Μπορεί και άλλοι να ήταν πολύ ικανοί και να μην έκαναν κάτι σπουδαίο. Ήμουν τυχερός γιατί άνοιξαν εκείνη την εποχή τα σύνορα, πρόλαβα και ήρθα, έγιναν όλα γρήγορα με τα χαρτιά και πήρα μέρος στους αγώνες. Αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, μπορεί να περνούσε καιρός, να απογοητευόμουνα και να τα παρατούσα. Ίσως σήμερα, αν τα πράγματα είχαν πάει διαφορετικά στη ζωή μου, να ήμουν οικοδόμος. Ποτέ δεν ξέρεις και γι’ αυτό ακριβώς λέω πάντα ότι δεν αρκεί να είναι κάποιος ικανός και να προσπαθεί πολύ, πρέπει να είναι κατάλληλες και οι συνθήκες.»
-Το πιο δύσκολο από τα τρία χρυσά μετάλλια που πήρες ποιο ήταν;
«Θα έλεγα από τα τρία μετάλλια, Χρήστο, πως το πιο δύσκολο ήταν εκείνο του 2000 στο Σίδνεϊ. Αν αποτύγχανα εκεί, με είχαν έτοιμο για … σταύρωση! Νομίζω λοιπόν πως εκείνο το μετάλλιο σαφέστατα είχε το μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας γιατί δεν ήμουν και στα καλύτερα μου. Της Βαρκελώνης ήταν αυτό που σου είπα πριν ο πρώτος έρωτας, στην Ατλάντα ήταν ο αγώνας που ευχαριστήθηκα περισσότερο αλλά στην Αυστραλία έπρεπε να νικήσω για να ξεπεράσω ακόμα και τους δικούς μου φόβους!»
*Με τον Πύρρο Δήμα και τα παιδιά του, τη μέρα που ο Θοδωρής Ζαγοράκης συμπλήρωνε 100 συμμετοχές στην Εθνική ομάδα, το Νοέμβριο του 2004 στο ματς με το Καζακστάν!
-Και ερχόμαστε στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Είχες προβλήματα και τραυματισμούς αλλά ανέβηκες πάλι στο βάθρο και αυτή τη φορά ήταν εκεί και οι δικοί σου άνθρωποι.
«Εκείνο το απόγευμα είναι το καλύτερο από πλευράς αναμνήσεων όλης της καριέρας μου. Δεν συμβαίνει εύκολα να είσαι μπροστά στο κοινό σου, ειδικά σε Ολυμπιακούς Αγώνες και αυτό το έκανε ακόμα πιο ξεχωριστό, να είναι εκεί τα αγαπημένα μου πρόσωπα… Να είναι εκεί τα παιδιά μου… Μπροστά στον κόσμο που μου έδειξε μεγάλη αγάπη όλα αυτά τα χρόνια! Υπέροχο!»
-Τελικά όμως εκείνο το στοίχημα του 2004, ο ελληνικός αθλητισμός, για να μη σου πω και η ελληνική κοινωνία, μάλλον το έχασε αρκετά φτηνά! Γιατί πιστεύεις ότι έγινε;
«Είναι πολύ λυπηρό που μία τέτοια ευκαιρία χάθηκε να δημιουργούσαμε και αθλητικούς χώρους που θα έμεναν και θα έδιναν την δυνατότητα σε όλα τα αθλήματα να αναπτυχθούν, ενώ χάσαμε ταυτόχρονα και μια μεγάλη ευκαιρία να κάνουμε όλο και περισσότερα παιδιά να αθληθούν. Και αυτό ήταν ίσως η μεγαλύτερη ήττα. Η ίδια η κοινωνία ήταν έτοιμη για την επόμενη μέρα αλλά η πολιτεία δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Κρίμα πραγματικά!»
-Το δικό σου μετάλλιο στην Βαρκελώνη, το πρώτο χρυσό για την Ελλάδα έπειτα από το 1980, συνοδεύτηκε και από την τεράστια επιτυχία της Βούλας Πατουλίδου λίγες μέρες αργότερα. Για περίπου 15 χρόνια ο ελληνικός αθλητισμός έζησε απίστευτες επιτυχίες. Νομίζεις ότι μπορεί να ξανά έρθει μία τέτοια περίοδος μέσα στα επόμενα 20 χρόνια ή ήταν κάτι που δεν μπορεί να επαναληφθεί;
«Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος, πιστεύω ότι μπορεί και να έρθει η εποχή πάλι, όχι με τόσες επιτυχίες, αλλά με αρκετά μετάλλια. Δε χρειάζεται επίσης το κράτος να κάνει υπέρογκες παροχές αλλά να δημιουργεί κίνητρα ώστε κάποιος να κάνει πρωταθλητισμό. Βλέπω ότι μέσα από κάποιες χορηγίες σε αθλητές από ιδιωτικές εταιρείες, γίνονται βήματα και αυτό με χαροποιεί. Στην Ελλάδα έχουμε μία τάση να πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο! Γενικά πιστεύω ότι μπορούμε και πάλι να ξανά ζήσουμε μεγάλες στιγμές συνολικά στα ολυμπιακά αθλήματα!»
-Βίωσες τα πρώτα χρόνια που ήρθες στην Ελλάδα κι εσύ τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό μέχρι που ήρθαν οι επιτυχίες. Σήμερα πιστεύεις ότι έχουν γίνει βήματα προόδου;
«Καμία σχέση με τότε, έχουν περάσει άλλωστε και 30 χρόνια, γενικώς υπάρχει βελτίωση στην κοινωνία αλλά πάντα υπάρχουν και αντίστοιχες τέτοιες τάσεις. Δυστυχώς πολλές φορές, αυτός που δεν θα κάνει επιτυχία, θα αντιμετωπίζεται ως ξένος και αυτό είναι άδικο. Είδαμε και την περίπτωση του Αντετοκούνμπο. Έχω πει για τα πρώτα χρόνια, στην Ελλάδα ήμουν ο Αλβανός πήγαινα, στην Αλβανία και ήμουν ο Έλληνας. Και εγώ επαναλαμβάνω ότι ήμουν τυχερός γιατί είχα κάνει όνομα και είχα κάνει επιτυχίες, καταλαβαίνω όμως πόσο δύσκολα περνάνε τόσοι και τόσοι άνθρωποι! Ελπίζω να έρθει η στιγμή που δεν θα υπάρχει καθόλου αυτός ο κοινωνικός αποκλεισμός.»
