γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Ακόμη και μετά και από το σοκ της βαριάς ήττας από τη Μακάμπι η αξία του Μαρτίνς, για μένα, δεν αμφισβητείται, κρίνεται όμως πλέον ξεκάθαρα η ικανότητα του να διαχειριστεί μια σεζόν που αρχίζει...στραβά!
Σχετικά Άρθρα
Ολυμπιακός: Ισοφάρισε τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή εντός έδρας ήττα του με την «τεσσάρα» από τη Μακάμπι! (video)
Προπονητές Ολυμπιακού και ομάδες από το Ισραήλ: Μια ιστορία που πάντα οδηγεί σε απόλυση! (video)
Το έγραψε ο αξεπέραστος Μάνος Χατζιδάκις, το... έντυσε με τη φωνή της η μεγάλη Μελίνα Μερκούρη, ένα από τα κλασικότερα, και δημοφιλέστερα ανά τον κόσμο, πονήματα της ελληνικής μουσικής είναι «Τα παιδιά του Πειραιά»! Για λόγους όχι και τόσο προφανείς αυτό ακριβώς το τραγούδι ήταν που μου ήρθε χθες στο μυαλό παρακολουθώντας την αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τη Μακάμπι Χάιφα, ο συνειρμός έχει να κάνει με αναμνήσεις από τα...χρόνια μας τα παιδικά! Βλέπετε η γενιά μας μεγάλωσε ταξιδεύοντας αρκετά συχνά οικογενειακά με το αυτοκίνητο ανά την Ελλάδα, στο πίσω κάθισμα, σχεδόν πάντα χωρίς ζώνη παρεμπιπτόντως, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης, ένα από τα βασικά μας ενδιαφέροντα, δεν υπήρχαν κινητά, ταμπλέτα, φορητοί υπολογιστές, οριακά κάποια πρώτα ηλεκτρονικά παιχνίδια, ήταν... «ποια θα είναι η επόμενη κασέτα στο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου;».
Στο δικό μας το... μενού περιελάμβανε κατά κανόνα ελληνική μουσική, με γνώμονα όχι το συνθέτη αλλά τον τραγουδιστή ή την τραγουδίστρια, Μαρινέλλα, Μοσχολιού, Πάριος, Γαλάνη, Αλεξίου, Καλογιάννης, Μητσιάς αλλά και Βίσση, Πασχάλης από το πιο ελαφρύ ρεπερτόριο αυτοί που κυρίως θυμάμαι να μας...συντροφεύουν στα χιλιόμετρα! Όπως πολύ ξεκάθαρα και χαρακτηριστικά θυμάμαι, εδώ εξηγείται και ο χθεσινοβραδινός συνειρμός, τον πατέρα μου να λέει έως και κατηφής κάθε φορά που ακουγόταν ένα τραγούδι γραμμένο από τον Χατζιδάκι: «Τι κρίμα που...στέρεψε μια τέτοια μορφή, τόσο ταλέντο, τόσα διαμάντια, και χρόνια τώρα δεν έχει γράψει κάτι!» Κάτι που προφανώς και δεν ίσχυε σε απόλυτο βαθμό, έγραφε αλλά όχι του γούστου του... πατρός, σε κάθε περίπτωση τον εκτιμούσε απεριόριστα το Μάνο, αναγνώριζε την αξία του αλλά θεωρούσε πως δεν είχε κάτι άλλο να δώσει στη μουσική...της αρεσκείας του!
Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν και κυρίως, κάτι τέτοιο καταλαβαίνω πως θα μπορούσε εύκολα να συμπεράνει κανείς, παρακολουθώντας το χθεσινό Ολυμπιακός - Μακάμπι 0-4! Το έχω γράψει πολλές φορές, μια ακόμη δε βλάπτει, θεωρώ το Μαρτίνς εξαιρετική περίπτωση προπονητή, πόσω μάλλον για τα ελληνικά δεδομένα! Με τον Πορτογάλος στο τιμόνι, θυμίζω πως είναι πια ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου, ο Ολυμπιακός κατέκτησε τίτλους, τρία πρωταθλήματα σε τέσσερις σεζόν, έζησε μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές, ξεχωρίζουν η επική πρόκριση με τη νίκη μέσα στο «Εμιρέιτς» επί της Άρσεναλ αλλά και το 3-1 επί της Μίλαν στο Φάληρο, έπαιξε, ιδίως στο δεύτερο μισό της πρώτης του σεζόν, μοναδικής που δεν πήρε τίτλο, εξαιρετικό ποδόσφαιρο! Και όχι μόνο, ίσως όχι και κυρίως, όλα τα παραπάνω, επί ημερών Μαρτίνς ο Ολυμπιακός «έχτισε» ένα πολύ σοβαρό και αξιόπιστο προφίλ βασισμένο στους ανθρώπους του, όχι μόνο στον προπονητή του αλλά σίγουρα ΚΑΙ στον προπονητή του, έναν εξαιρετικό επαγγελματία και καταπληκτικό, όποιον και αν ρωτήσετε μέσα από την ίδια την ομάδα αυτό θα σας πει, συνεργάτη!
Τούτων όλων δοθέντων λοιπόν είναι να απορεί κάνεις, εγώ το ομολογώ απορώ, πώς ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε τόσο ανέτοιμος, έως και αδούλευτος, σε αυτά τα δύο παιχνίδια με τη Μακάμπι! Δύο παιχνίδια που άρχισαν για τους «ερυθρόλευκους» με τις καλύτερες προϋποθέσεις, γκολ με τον Ζίνκερνάγκελ μόλις στο 7ο λεπτό στο Ισραήλ, αλλά συνεχίστηκαν έως και καταστροφικά! Στο πρώτο παιχνίδι με άμυνα και μόνο άμυνα από το 1-0 και εντεύθεν, στο δεύτερο δεν έχω ακόμη, να σας πω την αλήθεια, πώς ακριβώς! Και αυτό είναι για μένα και το μεγαλύτερο ζήτημα, όχι το ότι δεν καταλαβαίνω, να ήμουν μόνο εγώ δε θα συνιστούσε δα και πρόβλημα, αλλά το ότι δύσκολα μπορεί να βρεθεί έστω και ένας άνθρωπος από το χώρο που να έχει καταλάβει...τι ήθελε να πει ο ποιητής-προπονητής!
Αρχικά σε επίπεδο καθαρά αγωνιστικών, χθεσινών, επιλογών! Με τον Εμβιλά που είναι μακράν ο καλύτερος στο να προωθεί το παιχνίδι από τα μετόπισθεν εντοπίζοντας του ακραίους με μεγάλες διαγώνιες πάσες εκτός ενδεκάδας, με τον Ζίνκερνάγκελ σε ρόλο εξτρέμ, που δεν είναι αν με ρωτάτε, μπροστά από τον ελλειμματικό δημιουργικά Ρέαμπτσουκ αριστερά με αποτέλεσμα να «αδειάζει» πολλές φορές η πτέρυγα, με ομολογημένο προσανατολισμό σε παιχνίδι κατοχής με στόχο τη νίκη αλλά σέντερ φορ, τον Τικίνιο, για υποδοχή μεγάλης μπάλας με πλάτη, ικανό στο physical game και στο να βοηθά την ομάδα του να ανεβαίνει πιο ψηλά, ομάδα που χθες υποτίθεται ότι θα έπαιζε από μόνη της ανεβασμένη ψηλά βάσει σχεδίου!
Σχέδιο που προφανώς ποτέ δε λειτούργησε, θα περίμενε κανείς μετά από το γρήγορο γκολ των Ισραηλινών μια κάποια αντίδραση αλλά αυτή δεν ήρθε ποτέ! Όσοι κι αν έπαιξαν, ότι κι αν δοκιμάστηκε και από τον πάγκο, ήταν ηλίου φαεινότερη η έλλειψη δημιουργίας στο παιχνίδι, στοιχείο που μας οδηγεί και στο κομμάτι των στρατηγικών επιλογών, τόσο για αυτούς που απορρίφθηκαν, στο Φορτούνη προφανώς αναφέρομαι αλλά δε ζω το ρεπορτάζ της ομάδας καθημερινά για να ξέρω τι ακριβώς συνέβη, θα ήταν άστοχο και άδικο να πάρω θέση, απλώς το καταγράφω, όσο και για αυτούς που, καθυστερημένα, αποκτήθηκαν, αν υποθέσουμε ότι ο Χουάνγκ θα έχει επιτελικό ρόλο στο παιχνίδι της ομάδας!
Στο τέλος της ημέρας αυτό που βγήκε στο χορτάρι από τον Ολυμπιακό ήταν η εικόνα μιας ομάδας ανέτοιμης αλλά και απροετοίμαστης, δυσκολεύεται κάνεις να «χωνέψει» κάτι τέτοιο με προπονητή να μπαίνει στην πέμπτη του σεζόν και αλλαγές όχι δα και τόσο πολλές σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη σεζόν! Ήταν η εικόνα μιας ομάδας χωρίς αυτοπεποίθηση, πίστη στο πλάνο(;) και στη... διαδικασία! Σε βαθμό τέτοιο που να αγνοείται και η ιδιωτική πρωτοβουλία, την εντόπισα μόνο στο Μανωλά που με το που δέχθηκε το τέταρτο γκολ η ομάδα του φάνηκε να φώναξε το διαιτητή για να του πει, εκ του αποτελέσματος το υποθέτω, να μην κρατήσει καθυστερήσεις και να σφυρίξει λήξη μια ώρα αρχύτερα! Με την πίεση στις πλάτες του μεγαλύτερη από ποτέ ο Μαρτίνς καλείται πλέον να... ανασυνθέσει τον Ολυμπιακό, να βρει και πάλι την έμπνευση του, ακόμη και οι μεγάλοι κάποια στιγμή τη...χάνουν, αν το έργο τους πάψει να αρέσει τότε χάνουν και τη θέση τους...στο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου!
