γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Το ημερολόγιο έγραφε 11 Ιουλίου του 1982 και η Ιταλία αντιμετώπιζε τη Δυτική Γερμανία στη Μαδρίτη για τον τελικό του 12ου Παγκοσμίου Κυπέλλου... Όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να σβηστούν σχετικά με εκείνη τη βραδιά από την μνήμη εκτός από την εικόνα με τον Μάρκο Ταρντέλι να σημειώνει το 2-0 και να πανηγυρίζει τρέχοντας σαν μικρό παιδί!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Η 11η Ιουλίου φαίνεται πως ταιριάζει πολύ στο ιταλικό ποδόσφαιρο! Πέρσι, η εθνική ομάδα της Ιταλίας πήρε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κερδίζοντας στα πέναλτι την Αγγλία, ενώ το 1982 εκείνη τη περίφημη βραδιά του θριάμβου στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας, θα έμενε ιστορική η σκηνή ως «l’urlo di Tardelli», η κραυγή του Ταρντέλι!
Ο χαφ της Γιουβέντους θα περνούσε οριστικά και αμετάκλητα στο φολκλόρ του αθλήματος πανηγυρίζοντας όχι απλά ένα τέρμα αλλά την ίδια τη χαρά του σπορ! Και ταυτόχρονα θα αποδείκνυε πως το παιδί, δεν βγαίνει μέσα από οποιοδήποτε άνθρωπο ασχολείται με το σπορ!
Μερικούς μήνες αργότερα τον Μάιο του 1983 ο Μάρκο Ταρντέλι έρχεται στην Αθήνα για τον τελικό της Γιουβέντους με το Αμβούργο. Τον συναντάω στο αεροδρόμιο, ζητάω ραντεβού για συνέντευξη, στα ιταλικά. Με κοιτάει και μου λέει «γιατί όχι;» και έτσι συναντιόμαστε στο Hilton.
Σκέφτομαι έντρομος, εδώ και μία δωδεκαετία ότι αυτό θα ήταν αδύνατο να συμβεί με τα γραφεία Τύπου, με τις άδειες, με τα μέτρα ασφαλείας, με όλους αυτούς που βρίσκονται δίπλα στην ομάδα και στους ποδοσφαιριστές ανά πάσα στιγμή εμποδίζοντας τους ακόμα και να κάνουν χειραψία!
Τον ρωτάω αν είναι αυτό που του έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό και η απάντηση δεν με ξαφνιάζει: «Τίποτα δεν συγκρίνεται με εκείνη τη στιγμή» θα μου πει. «Ό,τι ονειρεύεσαι σαν παιδί, το να σκοράρεις σε ένα τελικό και να κερδίζει η ομάδα σου, να το ζεις σε Μουντιάλ για τη χώρα σου... Απίστευτα ηδονικό» ήταν τα λόγια του στη συνέντευξη που έβαλα την επόμενη μέρα στην εφημερίδα που δούλευα εκείνη την εποχή, την «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»...
Τον είχα ρωτήσει για το ποιός ήταν ο κορυφαίος παίκτης που είχε την τύχη να αντιμετωπίσει και ποιος να παίξει μαζί του συμπαίκτης και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη μου είχε απάντησε: «Ο Μισέλ Πλατινί και στις δύο περιπτώσεις. Ο απόλυτος συμπαίκτης, μπορεί να κάνει τα πάντα, οργανώνει και σκοράρει. Ως αντίπαλος πολύ δύσκολος στο να τον περιορίσεις και να τον εξουδετερώσεις».
Η γνώμη του για τον Τζοβάνι Τραπατόνι (τον τότε προπονητή της Γιουβέντους) που είχε κατακτήσει τα πάντα, είχε ιδιαίτερη αξία: «Πρόκειται για κάποιον που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Από το 1976 που συνεργαζόμαστε για εφτά χρόνια δεν τον θυμάμαι ούτε μία φορά να έχει αιφνιδιαστεί από το παραμικρό. Είχε πάντα μία απάντηση σε όλα, η ομάδα μπαίνει στο γήπεδο γνωρίζοντας και το παραμικρό στοιχείο για τον αντίπαλο. Θα σου πω κάτι, δεν θα ήθελα με τίποτα να τον έχω αντίπαλο στον απέναντι πάγκο αν ήμουν προπονητής!». Πως ήρθαν αργότερα τα πράγματα στη ζωή και κάθισε δίπλα του, ως βοηθός του, στον πάγκο της εθνικής της Δημοκρατίας Ιρλανδίας!
Τον είχα ρωτήσει επίσης πόσο τον ξάφνιασε αυτό που συνέβη με την Ιταλία στο Μουντιάλ του 1982 και γιατί υπήρχε αυτή η κατάρρευση αμέσως μετά με τη «σκουάντρα ατζούρα» να μην κερδίζει ούτε ένα παιχνίδι για σχεδόν ένα χρόνο έπειτα από το θρίαμβο της στην Ισπανία!
«Ούτε εμείς μπορούμε να το εξηγήσουμε. Για ένα διάστημα αμέσως μετά αυτό που συνέβη στο Μουντιάλ όλοι μας είχαμε αδειάσει και αγωνιστικά και συναισθηματικά. Φυσικά και δεν ξεχάσαμε το πως παίζεται το ποδόσφαιρο, αλλά κάποια πράγματα πλέον δε μας βγαίνουν όσο εύκολα συνέβαινε το καλοκαίρι.
Δεν εξηγούνται όλα με τη λογική, όπως πιθανώς και αυτό που πετύχαμε κατακτώντας ένα Παγκόσμιο Κύπελλο ενώ οι περισσότεροι μας είχαν ξεγραμμένους, απέναντι σε μια υπερομάδα που ήταν η Βραζιλία, την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια που ήταν η Αργεντινή και μια εξαιρετική ομάδα και πρωταθλήτρια Ευρώπης όπως η Δυτική Γερμανία! Ναι, τώρα που το σκέφτομαι αυτό πετύχαμε ήταν εξωπραγματικό, αλλά το δικαιούμασταν 100%. Όπως το στραπάτσο που πάθαμε μετά επίσης το αξίζαμε, ειδικά την ισοπαλία στην Κύπρο γιατί υποτιμήσαμε τον αντίπαλο. Και δεν είναι χωρίς συνέπειες στο ποδόσφαιρο όπως και στην ίδια τη ζωή, τα λάθη».
Τον Μάρκο Ταρντέλι τον έχω συναντήσει από τότε άλλες τρεις φορές. Πάντα ευγενικός, πάντα πρόθυμος για οποιαδήποτε κουβέντα ωστόσο κρατάω εκείνες τις δηλώσεις του 1983 γιατί αποτυπώνουν πλήρως το κλίμα της εποχής!
Ολόκληρη η συνέντευξη υπάρχει στο βιβλίο μου που βγήκε το 2019, από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ με τίτλο #FootbalTalk.
