γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ο Λάκης Πετρόπουλος δεν πήρε ποτέ τα εύσημα που του αντιστοιχούσαν για μία καριέρα γεμάτη τίτλους. Σε συλλογικό επίπεδο ο πιο πετυχημένος Έλληνας προπονητής όλων των εποχών και μόνο ο Αλκέτας Παναγούλιας, λόγω των επιτυχιών που έκανε στην Εθνική ομάδα, θα έμπαινε στην ίδια κουβέντα. Πολύ μπροστά σε πολλά πράγματα με ιδέες για το πως πρέπει να παίζει μια ομάδα βγαλμένες από εγχειρίδιο του 21ου αιώνα!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Σε ένα ελληνικό πρωτάθλημα όπου μόνο ο Ντούσαν Μπάγεβιτς μπόρεσε να τον ξεπεράσει σε σύνολο τίτλων και παρ' όλα αυτά μία σειρά από ρεκόρ που πέτυχαν οι ομάδες του Λάκη στις μεγάλες μέρες του την δεκαετία του '70 παραμένουν αξεπέραστα έως και τις μέρες μας!
Ακόμα και τώρα 26 χρόνια μετά τον ξαφνικό θάνατό του σε αγώνα παλαιμάχων του Παναθηναϊκού στην Αμερική η ανάμνηση από την παρουσία του είναι έντονη σαν να είναι ακόμη ανάμεσα μας. Τελευταία φορά τον είχα συναντήσει στον Όμιλο Αντισφαίρισης Αθηνών, σε μία εκδήλωση το βράδυ της 8ης Ιουνίου 1996. Ήταν η μέρα που εξέπεμπε για πρώτη φορά ο ΣΠΟΡ FM. «Μου άρεσε το ύφος και το στυλ του σταθμού. Μόνο που χρειάζεται και λίγη ξένη μουσική» μου έλεγε ο Λάκης με το μειλίχιο ύφος του που αποτελούσε σήμα κατατεθέν!
Είχε δίκιο. Όπως και για το ποιος θα έπαιρνε το EURO που άρχιζε εκείνη την μέρα. «Η Αγγλία ήρθε η ώρα να κάνει την υπέρβαση» του είπα. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι: «Η Γερμανία θα είναι η νικήτρια. Έχει περισσότερη ποιότητα». Τα γεγονότα τον δικαίωσαν πανηγυρικά.
Ήταν πανέξυπνος. Χρειαζόταν να του μιλήσεις για λίγα λεπτά για να το καταλάβεις. Τα μάτια του σε περιεργάζονταν όση ώρα μιλούσες. Ένοιωθες πως δεν υπήρχε περίπτωση να τον ξεγελάσεις. Όταν σου μιλούσε απλά άκουγες...
Έπαιξε καλή μπάλα στην καριέρα του όπου υπήρξε και ένας από τους ωραιότερους άντρες της εποχής, ωστόσο έμελλε σαν προπονητής να κάνει το άλμα.
Θήτευσε δίπλα στον Στέφαν Μπόμπεκ που έβαλε το ελληνικό ποδόσφαιρο σε νέους δρόμους με το 4-3-3 στον Παναθηναϊκό, ο Λάκης άρπαξε την ευκαιρία του το 1968 και δημιούργησε τις βάσεις για την ομάδα του τριφυλλιού που έφτασε στο Γουέμπλεϊ το 1971.
Έκανε το πρώτο νταμπλ στην ιστορία του συλλόγου το 1969 και το 1970 πήρε και πάλι τον τίτλο με χαρακτηριστική άνεση. Κάποια στιγμή δούλεψε ταυτόχρονα στον ΠΑΟ, στον Βύζαντα Μεγάρων και στην Εθνική ομάδα!
Αυτό που θα ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του, δυστυχώς δεν συνέβη. Ανέλαβε πολύ αργά την Εθνική ομάδα τον Σεπτέμβριο του 1969 παράλληλα με τον ΠΑΟ και παραλίγο να οδηγήσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στο Μουντιάλ του Μεξικού το 1970.
Αν η ΕΠΟ άλλαζε τον εκκεντρικό Νταν Γεωργιάδη νωρίτερα πιθανότατα να τα είχε καταφέρει η ομάδα μας με το τόσο πλούσιο ταλέντο να πάει στο Μεξικό. Με τις δικές του οδηγίες διαλύσαμε 4-1 την Ελβετία και στην συνέχεια μείναμε στο 1-1 στο Βουκουρέστι με την Ρουμανία, χάνοντας για μόλις έναν βαθμό την πρόκριση!
Με τα «αν» δεν γίνονται κουβέντες, ωστόσο πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί ομάδα του Λάκη Πετροπούλου να πέταγε στα σκουπίδια προβάδισμα με 2-0 που είχαμε στο Πόρτο δεχόμενοι από την Πορτογαλία την ισοφάριση στο τελευταίο δεκάλεπτο σε 2-2! Ίσως εκεί και όχι στη Ρουμανία να χάθηκε η πρόκριση!
ΦΩΤΟ ΕΘΝΙΚΗ
Το 1972 ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Ήταν μία απόφαση που δεν άρεσε στους φίλους των «ερυθρολεύκων» λόγω του πράσινου παρελθόντος του. Ο αείμνηστος Νίκος Γουλανδρής όμως που έβλεπε την ομάδα του χωρίς τίτλο από το 1967 παρά τα λεφτά που είχε ξοδέψει επέμεινε και δικαιώθηκε!
Ο Ολυμπιακός του Λάκη Πετρόπουλου έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ και δημιούργησε μερικά που παραμένουν ακατάρριπτα! Έμεινε για 58 ματς αήττητος από τον Οκτώβριο του '72 (ήττα 1-0 στην Τούμπα από τον ΠΑΟΚ) μέχρι τον Απρίλιο του '74 (ξανά 1-0 στην Τούμπα). Δέχτηκε την σεζόν '72-'73 μόλις 13 γκολ, βελτιώνοντας το ρεκόρ του Παναθηναϊκού με 15 γκολ από το 1970. Που είχε προπονητή (σωστά θα μαντέψετε) τον... Πετρόπουλο.
Φυσικά για όποιον του έλεγε πως αγωνίζεται αμυντικά η καλύτερη απάντηση ήρθε στο χορτάρι την σεζόν '73-'74 όταν ο Ολυμπιακός πέτυχε 102 γκολ, απόλυτο ρεκόρ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, συντρίβοντας σε ένα ματς τον Φωστήρα με 11-0 που και αυτό είναι ακατάρριπτο έως και σήμερα.
Το σημαντικότερο για τον Πετρόπουλο ήταν πως έκανε πάλι νταμπλ, κάτι που ο Ολυμπιακός δεν είχε πετύχει από την δεκαετία του 1950. Και επί των ημερών του οι ερυθρόλευκοι πέτυχαν τις πρώτες αληθινά μεγάλες προκρίσεις τους στην Ευρώπη, πρώτα με την ιταλική Κάλιαρι του διάσημου Ρίβα το 1972 με δύο νίκες (2-1 και 1-0) και το '74 με την πανίσχυρη Σέλτικ (1-1, 2-0).
Η ήττα από την Άντερλεχτ στις Βρυξέλλες με 5-1 θα είχε ανατραπεί αν δεν μεσολαβούσε στην ρεβάνς της Πάτρας ο Ούγγρος Παλοτάι. Το 3-0 με τα γκολ του Γαλάκου θα έπρεπε - και μπορούσε να είναι - εύκολα διπλάσιο όμως δεν συνέβη και αυτή ήταν η πιο πικρή στιγμή του στον Ολυμπιακό. Όπου με τους οπαδούς δεν τα πήγε ποτέ καλά και πριν ολοκληρωθεί - με ακόμη ένα νταμπλ - η σεζόν '74-'75 αποφάσισε να αποχωρήσει με ψηλά το κεφάλι, όταν άρχισαν διαρκώς διάφοροι να του βάζουν τρικλοποδιές!
Δούλεψε ξανά στην Εθνική ομάδα, στον ΠΑΟΚ και στον Παναθηναϊκό αλλά ενδιάμεσα έγινε και ο πρώτος Έλληνας τεχνικός που εργάστηκε στο εξωτερικό. Η Σερκλ Μπριζ του πρότεινε ένα μυθικό συμβόλαιο το 1977 σε μία εποχή που το βελγικό πρωτάθλημα ήταν από τα καλύτερα στην Ευρώπη, με την άλλη ομάδα της πόλης την Κλαμπ Μπριζ του Ερνστ Χάπελ να φτάνει σε δυο ευρωπαϊκούς τελικούς και την Άντερλεχτ να παίζει σε τρεις σερί τελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων και να κατακτά δυο ευρωπαϊκά σούπερ κύπελλα απέναντι σε Μπάγερν και Λίβερπουλ! Τον λάτρεψαν οι οπαδοί της Σερκλ Μπριζ όμως η νοσταλγία του για την Ελλάδα τον ανάγκασε να επιστρέψει ενώ τον ήθελαν αρκετές ομάδες.
Το 1981 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης απογοητευμένος - όπως κάποτε ο Γουλανδρής - για τα λεφτά που πετούσε δεξιά και αριστερά χωρίς να παίρνει κάποιον τίτλο τον φώναξε πάλι στην Παιανία, όταν δεν μπόρεσε να τα βρει με τον περίφημο μποέμ τύπο Μάλκολμ Άλισον που τον είχε φέρει στην Ελλάδα, αλλά ο Άγγλος προτίμησε τελικά την πρόταση της Σπόρτινγκ Λισαβόνας.
Σε μία εποχή που η οικογένεια Βαρδινογιάννη είχε εξασφαλίσει από την Ρουμανία το «OK» για να έρθει ο περίφημος Στέφαν Κόβατς για τεχνικός διευθυντής ωστόσο μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων του με την Εθνική της χώρας του, ο Λάκης ζήτησε και πήρε διαβεβαιώσεις πως τα πάντα θα περνούν από τα χέρια του και η σεζόν έτρεχε ιδανικά έως τον Απρίλιο.
Έως τότε έμοιαζε ακόμη ένα σίγουρο νταμπλ για τον ίδιο με το τριφύλλι να οδηγεί την κούρσα αλλά ο Ολυμπιακός μπόρεσε να καλύψει το χάντικαπ και να πάρει τον τίτλο τελικά στο μπαράζ του Βόλου. Το Κύπελλο επί της Λάρισας με 1-0 ήταν πάντως ο πρώτος τίτλος της εποχής Βαρδινογιάννη και ο τελευταίος του ίδιου.
Τις μέρες του Μουντιάλ του 1994 όταν όλοι βγήκαν να κατασπαράξουν τον Παναγούλια και τους παίκτες ο Πετρόπουλος προς τιμήν του αρνήθηκε κάθε δήλωση! Καλεσμένος στην εκπομπή του Mega «Λεπτό προς Λεπτό» στο ξεκίνημα της περιόδου '92-'93 είχε προβλέψει την πρόκριση στα τελικά εξηγώντας την συμβολή του Αλκέτα στις επιτυχίες. Όταν ήρθαν τα στραβά λοιπόν θεωρούσε υποκριτικό να καταφερθεί εναντίον του!
Σε εκείνη την εκπομπή είχε πει ακόμη πως ο Μπάγεβιτς θα καταρρίψει εύκολα το ρεκόρ των δικών του πέντε τίτλων, κάτι που έγινε στην συνέχεια όταν πια ο Βόσνιος ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Και μιλώντας για τους νέους τεχνικούς είχε σημειώσει το Γιάννη Κυράστα χαρακτηρίζοντας τον αληθινό ηγέτη. «Θα κάνει καριέρα σαν προπονητής γιατί έχει την ικανότητα να σχεδιάζει τις κινήσεις του». Πόσο δίκιο είχε αλλά δυστυχώς η μοίρα είχε αλλά πλάνα.
Ο Λάκης για όποιον δεν τον ήξερε έμοιαζε ελιτιστής. Απόμακρος. Δεν ήταν όμως. Κάθε άλλο. Απλά είχε ένα δίχτυ προστασίας γύρω του που το άνοιγε μόνο αν εμπιστευόταν κάποιον. Θεωρώ τιμή μου που με θεωρούσε φίλο του από τότε που αμούστακο παιδί πήγαινα στο γήπεδο ως νέος ρεπόρτερ.
Ήθελε να τιμάς την εμπιστοσύνη του και από εκεί και ύστερα ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να μάθεις μπορούσες δίπλα του φτάνει να έχεις την όρεξη να αφουγκραστείς και να αφομοιώσεις.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο έγινε φτωχότερο από εκείνη την μέρα πριν 26 χρόνια που έφυγε από την ζωή τόσο πρόωρα. Αλλά στις μνήμες μας, είναι πάντα εδώ!
