Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Ούτε ο υπέρμετρος ενθουσιασμός, ούτε η μιζέρια χωρούν στην Εθνική ομάδα. Όλα, όπως και στη ζωή, απαιτούν μέτρο. Απαισιόδοξος δεν είναι το χαρακτηριστικό που βρίσκει κανείς δίπλα στο όνομά μου. Η παρέα του Γκουστάβο Πογιέτ ξεκίνησε με 3/3 νίκες στο Nations League. Λόγους, ωστόσο, αρκετούς για να επέλθει η απόλυτη ισοπέδωση και να πανηγυρίσουμε ξανά, λες και επαναλήφθηκε η κατάκτηση του Euro 2004, συγγνώμη, αλλά προσωπικά μου διαφεύγουν.
Προσοχή, δεν γίνεται λόγος για τα ενδότερα της Εθνικής ομάδας μας. Εκεί υπάρχει η ωριμότητα, η σοβαρότητα και η αυτοκυριαρχία, ώστε να ζυγίσουν σωστά τα πεπραγμένα των πρώτων αγωνιστικών. Από ποδοσφαιριστές έως το staff, μέχρι και τους αθλητικούς διευθυντές που περικλείουν το συγκρότημα του Ουρουγουανού κόουτς. Φυσικά ακόμα και στο σύνολο του αγωνιστικού «στρατοπέδου» βασικό ζητούμενο είναι η κατανόηση της κατάστασης και το που βρισκόμαστε. Φανφάρες και κάτι άλλο πέραν του χαμόγελου της στιγμής, για την κάθε μία από τις τρεις επιτυχίες, κατά την άποψή μου, απέχουν από την πραγματικότητα.
Ναι, σύμφωνοι, το 3/3 σε ξεκίνημα Nations League κατατάσσεται ως θετικό πρόσημο. Πρώτη φορά μπαίνουμε σε επίσημη διοργάνωση με τέτοιο σερί, έπειτα από το 2016. Δεδομένο δεν θεωρείται, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Πάμε παρακάτω... Ως χώρα υπ’ αριθμόν 55 στην κατάταξη της FIFA, βρισκόμαστε στην 3η κατηγορία του νέου αυτού θεσμού και αντίπαλοί μας είναι η Βόρεια Ιρλανδία, το Κόσοβο και οι Κύπροι. Σύμφωνοι ξανά, πως ούτε μιλάμε για μεγαθήρια, ούτε, όμως, για ομάδες που, επί μονίμου βάσεως, τις κερδίζουμε - με άνεση - μέσα και έξω
.
Στην προηγούμενη έκδοση, φθινόπωρο του ’20, ήμασταν στον όμιλο με Σλοβενία, Κόσοβο και Μολδαβία. Αήττητη μετά από 6 αγωνιστικές, τερματίσαμε 2οι πίσω από τη Σλοβενία. Η οποία τώρα, ούσα νούμερο 65 στην παγκόσμια κατάταξη, βρίσκεται στο 2ο γκρουπ δυναμικότητας, σε όμιλο με Νορβηγία, Σερβία και Σουηδία. Τρία ματς, καμία νίκη, μόλις μία ισοπαλία. Που θέλουμε να καταλήξουμε; Ενδεχομένως να είχαμε πάρει εμείς τη θέση της Σλοβενίας, με λίγη τύχη στην προ διετίας διοργάνωση. Το πρεστίζ ως Ελλάδα θα ήταν αυξημένο. Ο απολογισμός θα ήταν αντίστοιχος με αυτόν της Σλοβενίας; Άγνωστο. Αντίπαλοι μεγαλύτερου βεληνεκούς, άλλος βαθμός δυσκολίας, πώς να το υπολογίσεις...
«Το ποτήρι παραμένει... μισοάδειο», γράφουμε στον τίτλο. Ένας από τους βασικούς λόγους που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι τους τελευταίους μήνες επισκέφτηκα τις προπονήσεις πολλών Εθνικών ομάδων. Των Ανδρών, των Γυναικών, της Κ21, της Κ19. Οι εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά παραμένουν αυτές που είναι. Παρά την κατάκτηση του Euro, παρά την εξέλιξη στο ποδόσφαιρο, παρά το σχεδόν 20ετές πέρασμα από το σπουδαιότερο επίτευγμα του αθλήματος στην ιστορία μας.
Μικρό πράγμα θα μου πείτε; Για σκεφτείτε, όμως, πόσοι λεγεωνάριοι πλέον βρίσκονται στην Εθνική ομάδα (17 στους 27) και τι αντικρίζουν ερχόμενοι για προετοιμασία στην Ελλάδα; Δεν θα κοιτάξουμε καν προς την ελίτ, τον Τσιμίκα και τη Λίβερπουλ. Όλοι όσοι παίζουν στην Ολλανδία. Σίγουρα η Αλκμάαρ, η Τβέντε, η Ουτρέχτη διαθέτουν εγκαταστάσεις στις οποίες ντρέπεσαι να πατήσεις. Θα μου πείτε: και τι, επηρεάζεται η ψυχολογία τους και δεν μπορούν να κλωτσήσουν μία μπάλα; Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε στο 2022. Οι λεπτομέρειες παίζουν το ρόλο τους. Και σ’ αυτές, οργανωτικά δηλαδή, παίρνουμε κάτω από τη βάση. Αν δεν έχεις οργάνωση, σωστές βάσεις, εγκαταστάσεις που σε ανυψώνουν, τότε και αγωνιστικά δικαίως παραμένεις στη Γ’ κατηγορία.
Θα γίνω λαϊκός. Μου... γυρίζουν τα μυαλά βλέποντας την - διαχρονικά αγαπημένη μου - Εθνική Ελπίδων να ηττάται προ ημερών με κατεβασμένα τα χέρια 0-3 από την Κύπρο, χωρίς να θέλω να προσβάλλω τους γείτονές μας. Είμαστε στη 2η θέση και παλεύουμε για την πιθανή πρόκριση. Πριν από τη μεγάλη κόντρα στην Πορτογαλία (κι ας είναι διαφαινόμενη η ήττα εκεί) έπρεπε να κάνουμε το χρέος μας με την Κύπρο, των δύο νικών σε 8 αγωνιστικές. Όχι για να πάρουμε το εισιτήριο για την τελική φάση, ντε και καλά. Δεν είναι αυτοσκοπός η πρόκριση, η παρουσία σε μεγάλες διοργανώσεις. Είναι επιθυμητή, όχι αναγκαία, στις συγκεκριμένες ηλικίες. Περισσότερο έγκειται στο να αποδείξεις ότι έχεις γυρίσει σελίδα, έχεις ένα αποτελεσματικό πλάνο στην - προ των Ανδρών - Εθνική, υπάρχει ένα σύνολο μονάδων στο οποίο ανά πάσα στιγμή ο Πογέτ μπορεί να γυρίσει στον (κάθε) Γιώργο Σίμο και αν του «απαιτήσει» έναν ποδοσφαιριστή. Για συμπλήρωμα, για πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν έχει σημασία.
Έξι οι λεγεωνάριοι στην Under21 ομάδα. Είναι 17 στους Άνδρες. Και η διαφορά φαίνεται. Παρ’ όλα αυτά, στο ποτήρι προστίθεται σταγόνα με σταγόνα και προσωπικά χρειαζόμαι παραπάνω από ένα 3/3 στη Γ’ κατηγορία του Nations League, για να πειστώ ότι οδεύει προς το... μισογεμάτο!
www.bnsports.gr
