γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ο Ζοσέ Μουρίνιο είναι πράγματι ο «Special One». Είναι μοναδικός στο είδος του. Έχει πάρει τα πάντα και πλέον κατέκτησε κάτι που δεν έχει κανένας άλλος προπονητής, μιας και μιλάμε για το νεοσύστατο Europa Conference League. Μπορεί ο τρόπος παιχνιδιού του να μην είναι θελκτικός, και πράγματι δεν είναι, αλλά ποιος όρος και σε ποιο συμβόλαιο, επιτάσσει την ομορφιά του ποδοσφαίρου σε συνδυασμό με κατακτήσεις τίτλων; Κανείς, με αποτέλεσμα το «Position» αντί για το «Possession» του Πορτογάλου, να εγγυάται την επιτυχία!
Ξεκινώντας από τα βασικά, να πούμε πως ο Ζοσέ Μουρίνιο είναι πλέον μέσα στους πέντε προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου που έχει παίξει σε τελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων σε τρεις διαφορετικούς θεσμούς. Παράλληλα, είναι ο μοναδικός που έχει το απόλυτο. Δεν έχει χάσει ποτέ, έχει προηγηθεί σε όλους και τους έχει κατακτήσει όλους.
Αισίως, αποτελεί τον πρώτο προπονητή που κέρδισε το νεοσύστατο Europa Conference League, με την Ρόμα να κατακτά τον πρώτο της τίτλο την τελευταία 15αετία και τον πρώτο συνολικά, αναγνωρισμένο, ευρωπαϊκό τίτλο, σε ολόκληρη την ιστορία της, μιας και το Κύπελλο της δεκαετίας του 60’, αποτελούσε μία άλλη διαδικασία.
Συνεπώς, η κατάκτηση της 3ης τη τάξει ευρωπαϊκής διοργάνωσης, σαφώς και αποτελεί επιτυχία για τον Πορτογάλο. Έναν άνθρωπο που έχει κατακτήσει τίτλους όπου και να έχει δουλέψει, με μοναδική εξαίρεση την Τότεναμ, η οποία προέβη σε μεγάλο φάουλ όταν είχε την ευκαιρία να οδηγηθεί σε τελικό με αυτόν στον πάγκο.
Την έφτασε μέχρι και τον τελικό του Λιγκ Καπ και οι Λονδρέζοι τον έδιωξαν, την στιγμή που δεν έχουν κατακτήσει τίποτα στον 21ο αιώνα. Ένα φάουλ όχι μόνο προς τον Ζοσέ Μουρίνιο, αλλά και προς τους ίδιους τους φίλους της ομάδας, από την στιγμή που έχεις στον πάγκο έναν άνθρωπο που το έχει… ξανακάνει και δεδομένα θα έκανε τα πάντα για να το επαναλάβει.
Σύμφωνοι, ο Ζοσέ Μουρίνιο δεν παίζει θελκτικό ποδόσφαιρο ή όπως λένε πολλοί, το άθλημα εξελίχθηκε και ο ίδιος έμεινε προσκολλημένος στις αρχές του. Παρόλα αυτά, να θυμίσω πως υπάρχουν και περίοδοι που ο Μουρίνιο έχει καταφέρει να παίξει καλή μπάλα σε ομάδες του.
Με την Τσέλσι του 2005-06, με την Πόρτο μία πενταετία μετά και κυρίως την χρονιά του τρεμπλ, αλλά και με την Ρεάλ Μαδρίτης την χρονιά 2011-12, όπου συγκέντρωσε 100 βαθμούς και είδε την ομάδα του να βρίσκει δίχτυα 121 φορές.
Επομένως, ο Μουρίνιο δεν παίζει πάντα ποδόσφαιρο σκοπιμότητας, αλλά έχει την ικανότητα να αντιληφθεί, πότε χρειάζεται να το κάνει και πότε μπορεί να φτάσει σε επιτυχία, παραβλέποντας εν μέρει και την δική του φιλοσοφία.
Το «Position» αντί του «Possesion». Δεν τον ένοιαζε ποτέ να «αγγίξει» απίστευτα ποσοστά κατοχής της μπάλας, αλλά να αξιοποιήσει τις στιγμές του. Και αν αυτές οδηγούσαν στο 1-0 σε έναν τελικό, θα έκανε τα πάντα για να κρατήσει ανέπαφη την εστία του. Κάπως έτσι, φτάσαμε στο 5/5 και καλώς ή κακώς, μετά από λίγους μήνες, κανείς δεν θα θυμάται το εντυπωσιακό ξεκίνημα της Φέγενορντ στο δεύτερο ημίχρονο.
Άπαντες θα θυμούνται όμως, ποιος είναι ο προπονητής που σήκωσε πρώτος το Europa Conference League, την χρονιά που ο ΠΑΟΚ έκανε μία ιστορική πορεία για την χώρα μας.
Από εκεί και πέρα, είναι προφανές πως οι φιλοσοφίες των Γκουαρδιόλα και Κλοπ είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με ότι αρέσκεται να υιοθετεί ο Ζοσέ Μουρίνιο. Και ρωτάω λοιπόν εγώ.
Ωραίο το ποδόσφαιρό τους, εντυπωσιακοί αριθμοί, απίθανα ρεκόρ και πρωτάθλημα που κρίνεται στην τελευταία αγωνιστική, σε έξι λεπτά και με επικές ανατροπές. Θα κατάφερναν όμως να πάρουν οι ίδιοι προπονητές, με το μπάτζετ της Ρόμα, το Europa Conference League, με τον δικό τους τρόπο παιχνιδιού; Ουδείς ξέρει, αλλά σίγουρα το «ναι» στην ερώτηση, δεν μπορεί να είναι δεδομένο.
Τέλος, για να αντιλαμβανόμαστε τι συζητάμε, καμία ομάδα και κανένας σύλλογος δεν δίνει μπόνους σε κάποιον προπονητή αν στο τέλος της σεζόν έχει παίξει θελκτικό ποδόσφαιρο και φαντεζί στο μάτι. Αντιθέτως, θα τον ανταμείψει περισσότερο αν φτάσει στην κατάκτηση ενός τίτλου.
Ο Μουρίνιο δεν συμφώνησε με την Ρόμα για κάτι που δεν είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει να εφαρμόσει. Ούτε η Ρόμα ενδιαφέρεται να παράξει ένα θέαμα που στο τέλος της ημέρας θα την έβγαζε… δεύτερη και κουρασμένη, από ένα ταξίδι στα Τίρανα.
Μην ξεχνάμε το παράδειγμα του Αρσέν Βενγκέρ. Πήρε όλους τους εγχώριους τίτλους με την Άρσεναλ, έπαιξε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο ανά περιόδους, τερμάτισε αήττητος αλλά στο τέλος έφτασε στο σημείο να απαξιώνεται. Γιατί; Επειδή δεν έπαιρνε τίποτα, παρά το γεγονός πω διατήρησε την απόδοση των παικτών της Άρσεναλ σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Με την αποχώρησή του, αντιλήφθηκαν οι περισσότεροι πόσο σημαντική ήταν η 4η θέση. Το ίδιο και ο Ζοσέ Μουρίνιο προφανώς που ήταν και ο μεγαλύτερος επικριτής του, αλλά πλέον έχει ξαναβάλει τον εαυτό του στην κουβέντα, για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας είτε της Παρί, είτε κάποιου συλλόγου της Premier League, όπως της Νιούκαστλ.
Καταληκτικά, ο Ζοσέ Μουρίνιο είναι μία κατηγορία μόνος του. Μπορείς να τον αγαπάς, μπορείς να τον μισείς, μπορεί να σου αρέσει ο τρόπος παιχνιδιού του, μπορεί να τον έβριζες όταν έκανε καθυστερήσεις στο τέλος του τελικού, αλλά είναι… αυτός. Και όπως και να έχει, όποιο σενάριο και αν επικρατεί για τον κάθε ένα, σίγουρα δεν μπορείς να τον αγνοήσεις!
Πηγή: www.england365.gr
www.bnsports.gr
